แชร์
บทที่ 71
บทที่เกี่ยวข้อง
เมียคืนแรม บทที่ 72
บทที่ 72ตอนสายของวันต่อมา คุ้มลักษิกาก็ได้ต้อนรับว่าที่สะใภ้และทีมงานช่างภาพที่บินตรงจากกรุงเทพฯ เพื่อมาเก็บภาพพรีเวดดิ้งตามที่แม่ของเจ้าบ่าวต้องการ แต่กว่าจะได้เริ่มถ่ายจริงๆ เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่ายแล้ว เพราะมาถึงแม่เลี้ยงลักษิกาก็จัดอาหารเลี้ยงต้อนรับอย่างดี จากนั้นช่างแต่งหน้าทำผมก็จับว่าที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวไปแต่งตัวโดยใช้เวลานานพอสมควรปรัชญ์และนัสรินต่างหล่อสวยสง่าในชุดล้านนาแบบชาวเหนือซึ่งชุดนี้แต่งให้เข้ากับบรรยากาศของคุ้ม ทั้งคู่โพสท่าคู่กันอย่างสวยงามตามที่ช่างภาพบอก ท่ามกลางสายตาของแม่เลี้ยงลักษิกาที่มองอย่างชื่นชมและปลื้มปริ่มในใจ และมีอยู่ช่วงหนึ่งขณะที่ทั้งคู่เปลี่ยนท่าใหม่จากยืนเป็นนั่ง จู่ๆ หมีพูซึ่งวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้นก็วิ่งเข้าไปป่วนโดยการขึ้นไปนั่งตักปรัชญ์และเห่าบ๊อกๆ ใส่ช่างภาพที่พยายามจะเข้ามาจับมันออกไป“หนูเล็กดูสิ ดูท่าเจ้าตัวป่วนจะหวงพ่อ เห่าพวกช่างภาพใหญ่เลย” แม่เลี้ยงลักษิกาหันไปคุยกับธรินดาซึ่งยืนอยู่ข้างๆ“เดี๋ยวเล็กไปอุ้มมันออกมาเองค่ะแม่ใหญ่”ว่าแล้วร่างบางก็ตรงไปหาหมีพูซึ่งตอนนี้ยังนั่งอยู่บนตักของปรัชญ์อย่างไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ธรินดาน
เมียคืนแรม บทที่ 73
บทที่ 73ธรินดาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบตะกร้าและยกมือข้างหนึ่งขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกจากสองแก้ม จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจะพาตัวเองกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงเสียที แต่แล้วร่างบางก็ต้องแข็งทื่อเมื่อมีอ้อมกอดของคนที่เธออยากจะวิ่งหนีมากที่สุดร้อยรัดพันธนาการเข้าที่เอวเล็ก ตามมาด้วยเสียงทุ้มคุ้นหูที่กระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงซึ่งช่างกรีดหัวใจอันอ่อนแอให้บาดเจ็บไปมากกว่าเดิม “อยู่นี่นี่เอง ตามหาตั้งนาน” “ปล่อยเล็กค่ะ...” ธรินดาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วอยากหันหน้ากลับไปหาและกอดตอบเขาตามที่หัวใจโหยหาเสียเหลือเกิน แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือแค่อ้อนวอนให้เขาปล่อยเท่านั้น “เธอร้องไห้ทำไม” ปรัชญ์ไม่สนอาการเฉยชานั้น สนแต่น้ำเสียงอู้อี้ขึ้นจมูกราวกับคนเป็นหวัด ซึ่งเขารู้ดีว่ามันไม่ใช่ “เล็กเปล่า” “เพราะฉันใช่ไหม?” “ไม่เกี่ยวกับคุณปรัชญ์หรอกค่ะ ปล่อยเล็กเถอะค่ะ เล็กไม่อยากให้ใครมาเห็น” ร่างบางเริ่มดิ้นขลุกขลักและสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาด้วยแรงกายแรงใจที่เหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น“ลืม
เมียคืนแรม บทที่ 74
บทที่ 74งานแต่งงานของปรัชญ์และนัสรินจะมีขึ้นในอีกสองวันข้างหน้าแล้ว ชุดของธรินดาที่แม่เลี้ยงลักษิกาสั่งตัดไว้สองชุดก็เสร็จเรียบร้อยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ดังนั้นวันนี้แม่เลี้ยงจึงพาลูกสาวเข้ากรุงเทพฯ ล่วงหน้า ส่วนปราณต์ไม่ได้ไปด้วยกันเพราะยังติดงาน เขาจึงจะตามไปในวันรุ่งขึ้นการมากรุงเทพฯ ของเจ้านายในครั้งนี้สำอางไม่ได้ป่วยแถมยังกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เมื่อทราบว่าวันมะรืนนี้ก็จะเป็นงานแต่งงานของคุณปรัชญ์ของนางแล้ว คราวที่แล้วสำอางยังไม่เห็นว่าที่เจ้าสาวของปรัชญ์เพราะมัวแต่ป่วยอยู่ แต่คราวนี้คงได้เห็นเพราะแม่เลี้ยงสั่งให้ไปช่วยตระเตรียมของในระหว่างพิธีแห่ขันหมากด้วยวันแรกที่มาอยู่บ้านในกรุงเทพฯ ผ่านไปแบบเรียบง่าย เพราะมีเพียงแม่เลี้ยงลักษิกาและธรินดาอยู่กันเพียงลำพัง ส่วนปรัชญ์ไม่ได้กลับมานอนบ้าน ซึ่งหญิงสาวคิดว่าเขาคงอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเขา ธรินดาค่อนข้างสบายใจที่เป็นเช่นนั้น เพราะแม้จะทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว พอใกล้วันจริงๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองยังอ่อนแอและเจ็บปวดอยู่มากเหลือเกิน คงไม่ค่อยดีนักหากต้องเผชิญหน้ากับเขาในยามนี้บ่ายวันต่อมาปราณต์ก็บินตามมาสมทบ ทว่าตัวว่าที่เจ้าบ่าวก็ย
เมียคืนแรม บทที่ 75
บทที่ 75เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แม่เลี้ยงลักษิกากับธรินดาต่างต้องตื่นแต่เช้าเพื่อให้ช่างแต่งหน้าทำผม ขณะที่ปราณต์ไม่ค่อยอะไรมากเพราะเป็นผู้ชายบวกกับเป็นคนที่รูปร่างหน้าตาดีอยู่แล้ว จึงแค่แต่งตัวด้วยชุดสูทสุภาพและเซตผมแค่นิดๆ หน่อยๆ เขาก็หล่อเหลาพอจะทำหน้าที่เป็นพี่ชายเจ้าบ่าวในวันสำคัญเช่นนี้ได้แล้ว เมื่อทั้งสามลงมายังชั้นล่าง ปรัชญ์ก็ทำให้ทุกคนแปลกใจไม่น้อย เพราะร่างสูงยืนรออยู่หน้าบันไดอยู่ก่อนแล้ว ทว่ากลับยังไม่ได้สวมชุดเจ้าบ่าวแต่อย่างใด สีหน้าและแววตาของเขาเคร่งขรึมเช่นเดียวกับเย็นเมื่อวาน แต่ดูเหมือนจะมากกว่าด้วยซ้ำในสายตาคนมอง“ทำไมถึงยังไม่แต่งตัวล่ะตาปรัชญ์ ถึงจะเช้าอยู่ก็เถอะ แต่เราก็ต้องเผื่อเวลารถติดด้วยสิลูก” คนเป็นแม่ถามและเร่งอยู่ในที“ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับแม่” ปรัชญ์ตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ ทว่าฟังดูเป็นเรื่องที่ซีเรียสมาก จนแม่เลี้ยงลักษิกาเริ่มมีลางสังหรณ์แปลกๆ เมื่อทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของลูกชายคนเล็กชวนให้หายใจไม่ทั่วท้อง นางรู้ดีว่ายามใดที่ปรัชญ์เป็นแบบนี้ นั่นหมายความว่าเขาจริงจังมาก“เรื่องอะไร สำคัญมากไหม ถ้าไม่สำคัญ เอาไว้เราค่อยคุยกันทีหลังได้ไหม”“เป็นเรื่
เมียคืนแรม บทที่ 76
บทที่ 76พิธีแห่ขันหมากเริ่มขึ้นตามกำหนดเดิม งานแต่งงานยังคงดำเนินไปอย่างไม่มีปัญหาอะไร คนที่มาร่วมงานวันนี้ต่างมีสีหน้าชื่นมื่น เพื่อนของอดีตเจ้าบ่าวและเจ้าบ่าวคนปัจจุบันต่างมากันครบ ทั้งรังสิมันต์ กวินภพ และศาสตราซึ่งเป็นลูกชายของแม่เลี้ยงแสงหล้าและเป็นเพื่อนสนิทของปราณต์ด้วย รังสิมันต์และกวินภพไม่แปลกใจนักเมื่อรู้ว่าปราณต์จะแต่งงานแทนปรัชญ์ เพราะก่อนหน้านี้เห็นกับตาและได้ยินกับหูมาแล้ว ปรัชญ์ประกาศชัดว่าธรินดาคือเมียของเขา และปรัชญ์ก็ออกอาการหึงหวงธรินดาอย่างรุนแรงตอนที่มีผู้ชายอื่นมาตอแย ทว่าแขกที่มาร่วมงานอย่างคับคั่งทั้งญาติฝ่ายเจ้าบ่าวกลับติดใจไม่น้อย เพราะชื่อในการ์ดเป็นอีกคน แต่ตอนนี้รูปที่หน้างานกลับเป็นรูปคู่ของปราณต์กับนัสรินที่ถูกเปลี่ยนในเวลาอันรวดเร็ว เช่นเดียวกับป้ายชื่อของเจ้าสาวเจ้าบ่าวก็ติดไว้อย่างถูกต้องราวกับมีการเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยที่คนเป็นเจ้าบ่าวไม่รู้เรื่องใดๆ มาก่อนธรินดาร่วมขบวนแห่ขันหมากตามปกติ เมื่อคืนเธอทำใจอย่างยากเย็นที่จะมาร่วมพิธีแต่งงานของปรัชญ์ในเช้านี้ ทว่าจู่ๆ เจ้าบ่าวกลับไม่ใช่เขาแต่เปลี่ยนเป็นปราณต์แทน เธอแทบจะอธิบายความรู้สึกของตัวเอง
เมียคืนแรม บทที่ 77
บทที่ 77หลังจากวันนั้นธรินดาก็เริ่มส่งอีเมลสมัครงานและรอว่าเมื่อไหร่จะมีบริษัทเรียกเธอไปสัมภาษณ์ ทว่าดูเหมือนว่าโชคชะตาจะกำหนดให้เธอหนีตัวเองและคนรอบข้างได้ไม่นานนัก เพราะในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาชนิศาก็มีข่าวมาบอกเธอด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะตื่นตกใจ“มีอะไรหรือเปล่าศา ทำไมวันนี้ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย หรือว่าทะเลาะอะไรกับจิระหรือเปล่า” ธรินดาถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าชนิศามีสีหน้าที่ค่อนข้างเครียดตั้งแต่ลงจากรถของจิระมา“เปล่าหรอกเล็ก คือเรามีเรื่องที่ไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับแม่ใหญ่ของเล็กจะมาบอก”“เรื่องเกี่ยวกับแม่ใหญ่? เรื่องอะไรเหรอศา”“ช่วงบ่ายวันนี้...คนที่มาหาเราวันนั้นเขามาหาเราอีก มาพร้อมกับเอกสารในนี้ แล้วก็บอกว่าถ้าเราเจอเล็กให้บอกด้วยว่าตอนนี้แม่ใหญ่ของเล็กไม่สบายมาก นอนโรงพยาบาลมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว แม่ใหญ่คิดถึงและอยากพบเล็กมาก อยากให้เล็กกลับไปหา” ชนิศาบอกพร้อมกับส่งซองเอกสารสีน้ำตาลที่ถืออยู่ในมือให้ธรินดายื่นมือไปรับมาเปิดด้วยอาการหัวใจวูบโหวง เอกสารซองนั้นถูกเปิดออกอย่างลนลานจากมือเล็กที่สั่นระริก หลังจากได้รับฟังข่าวร้ายจากชนิศา และภาพถ่ายถูกดึงออกมาจากซองเอกสารนั้นก็เ
เมียคืนแรม บทที่ 78
บทที่ 78“แล้วหนูเล็กดูไม่ออกเลยเหรอว่าพี่เขารัก” “เล็กไม่กล้าคิดหรอกค่ะแม่ใหญ่” “แล้วหนูเล็กล่ะ รักตาปรัชญ์หรือเปล่า” “เล็ก...” เป็นอีกครั้งที่ธรินดาพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าซ่อนแววตาของตัวเอง “แม่นี่ถามอะไรโง่ๆ นะ ถ้าเล็กไม่รักตาปรัชญ์คงไม่ยอมให้ตาปรัชญ์เอาเปรียบหรอกจริงมั้ย หรือว่าตาปรัชญ์ขืนใจหนูเล็ก มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน เล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหมลูก” “ก็ไม่เชิงว่าเล็กโดนขืนใจค่ะแม่ใหญ่ มันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนที่แม่ใหญ่ไปปฏิบัติธรรมและพี่ปราณต์ก็เข้าเวร คุณปรัชญ์เมามา แล้วมาทวงคำสาบานกับเล็ก” ธรินดายอมเปิดปากเล่าเป็นครั้งแรก ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังแม่ใหญ่อีกต่อไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเอ่ยถึงอีกต่อไปก็ตาม “สาบานอะไรกัน” “คืนแรกที่เล็กกลับมาบ้านตอนช่วงปิดเทอม เล็กนอนไม่หลับก็เลยลงไปเดินเล่นที่สวนค่ะ คุณปรัชญ์กลับมาพอดี เล็กจะหลบก็หลบไม่ทัน คุณปรัชญ์เลยหาว่าเล็กมาดักรอคุณปรัชญ์เพราะเล็กคิดถึงและอยากเห็นหน้าคุณปรัชญ์ เล็กปฏิเส
เมียคืนแรม บทที่ 79
บทที่ 79“ดูซะให้เต็มสองตา เห็นแล้วก็กลับไปซะสิ ไม่ต้องมาจุ้นจ้านอะไรทั้งนั้น” เขาพูดห้วนๆ แววตาและสีหน้าเปลี่ยนเป็นเฉยเมย ไม่แม้แต่จะถามว่าเธอไปอยู่ไหนมาและกลับมาเมื่อไหร่ ธรินดาแทบจะน้ำตาร่วงที่ถูกไล่กลับอย่างไม่รักษาน้ำใจเช่นนั้น ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่เธอคาดเดาปฏิกิริยาของปรัชญ์ไปต่างๆ นานา แต่ไม่คิดว่าเขาจะทำท่าเหมือนโกรธเกลียดและไม่อยากเห็นหน้าเธอเช่นนี้ “ค่ะ งั้นเล็กกลับนะคะ ขอโทษที่มารบกวนค่ะ” ร่างบางลุกจากเตียง เดินเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ที่ราวตากผ้าเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า และออกจากห้องคอนเทนเนอร์ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันนั้นเงียบๆ เมื่อออกมายืนหน้าห้อง น้ำตาหยดใสๆ ก็ร่วงผล็อย เธอได้ยินเสียงสบถและเสียงดังโครมครามเหมือนกับคนกำลังระบายอารมณ์ดังตามหลังมาติดๆ“โธ่เว้ย!”เขาคงจะรำคาญเธอมาก การมาของเธอคงทำให้เขาหงุดหงิด แม่ใหญ่คงเข้าใจผิดกระมังว่าเขาอาการหนัก ที่จริงแล้วเขาก็ยังใช้ชีวิตได้ตามปกติ อินแปงซึ่งยังคงรออยู่พาธรินดากลับไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง แม่เลี้ยงลักษิกาที่กำลังจะหลับย่นคิ้วเข้าห
บทล่าสุด
