บททั้งหมดของ เมียคืนแรม: บทที่ 41 - บทที่ 50

บทที่ 42ธรินดาพาตัวเองขึ้นไปนอนข้างๆ ในจังหวะที่แม่เลี้ยงลักษิกานอนหันหลัง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงเอวและค่อยๆ หลับไปในที่สุด“อุ๊ย!”เสียงหวานอุทานขึ้นกลางดึกพร้อมกับสะดุ้งตื่น เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ สะบัดมาฟาดโดนที่ใบหน้าเข้าอย่างจัง ทำให้แม่เลี้ยงลักษิกาพลอยสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วย“หนูเล็กเป็นอะไรลูก” แม่บุญธรรมเอ่ยถามพร้อมกับวาดมือไปเปิดไฟหัวเตียง และก็ได้คำตอบว่าคนที่ทำให้ลูกสาวต้องร้องอุทานด้วยความเจ็บยามดึกก็คือตัวเองที่นอนดิ้นและฟาดแขนไปโดนหน้าธรินดาเข้า“เล็กไม่เป็นไรค่ะแม่ใหญ่”“เจ็บมากมั้ยลูก แม่ขอโทษนะ ไม่เอาละแม่นอนดิ้นและฟาดแขนฟาดขาไปเรื่อยแบบนี้ หนูเล็กจะเจ็บตัวเอาอีกเปล่าๆ แม่ว่าหนูเล็กกลับไปนอนที่ห้องหนูเถอะนะลูก แม่ไม่อยากให้เล็กเจ็บตัวเพราะแม่อีก”“โธ่...แม่ใหญ่ขา เล็กไม่เจ็บมากหรอกค่ะ”“ถึงไม่เจ็บมากก็เถอะลูก แต่แม่ก็ไม่สบายใจอยู่ดี นะลูกนะกลับไปนอนห้องหนู อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะสว่าง เดี๋ยวจะนอนไม่เต็มอิ่มเอา”ธรินดาครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ใจหนึ่งก็กลัวแม่จะนอนไม่สบาย อีกใจก็กลัวว่าปรัชญ์จะมาหาเหมือนที่เขาขู่เอาไว้ แต่น้ำหนักข้อแรกเหมือนจะเยอะกว่า จึงต้องกลับ

บทที่ 44เวลาหนึ่งเดือนกว่าๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดสารนิพนธ์ของธรินดาและชนิศาก็เสร็จสมบูรณ์ วันนี้ธรินดาตื่นเช้าเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นวันสำคัญสองอย่างนั่นคือ วันนี้จะเป็นวันที่เธอกับชนิศาต้องพรีเซ็นต์สารนิพนธ์ต่อหน้ากรรมการสอบซึ่งเป็นอาจารย์ของภาควิชาจำนวนสามท่าน และยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของเธอเอง หญิงสาวออกไปรอใส่บาตรพระที่บิณฑบาตผ่านหน้าหอพักในทุกๆ เช้า เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเองและเผื่อแผ่บุญกุศลให้แก่เทวดาประจำตัวพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด พลโทปภพผู้ล่วงลับ เทวดาประจำตัวแม่ใหญ่ เทวดาประจำตัวปราณต์ และเทวดาประจำตัวปรัชญ์ เพราะทุกๆ คนคือคนที่เธอเคารพรัก แม้ว่าคนหลังเธอไม่ควรจะรักและไม่มีสิทธิ์รักก็ตามหลังจากใส่บาตรเสร็จ ธรินดาจึงกลับเข้าหอพัก เห็นรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ และมีคนกำลังช่วยกันขนของขึ้นรถคันนั้น เห็นแบบนั้นก็พอทราบว่าคงมีใครสักคนย้ายหอพัก“ไปใส่บาตรมาเหรอน้องเล็ก” วิชญานีซึ่งเป็นผู้ดูแลหอพักทักทายหญิงสาวที่มักจะออกไปใส่บาตรตอนเช้าอยู่เป็นประจำ“ค่ะพี่นี”“น้องเล็กนี่ทั้งสวยทั้งใจบุญเนอะ ถึงว่าสิมีหนุ่มๆ มาคอยป้วนเปี้ยนแถวหอบ่อยๆ”“มีที่ไหนกันคะพี่นี”“อ้าว...ก็หนุ่มหล่อวิศว

บทที่ 46คนที่เมาไม่ได้สติไม่รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ตัวเองถูกอุ้มมายังรถที่จอดอยู่ด้านหน้าของผับเรียบร้อยแล้ว อากาศจากเครื่องปรับอากาศในรถบวกกับเสียงที่เงียบเชียบไม่อึกทึกเหมือนตอนอยู่ข้างในผับ ทำให้ธรินดารู้สึกสบายตัวมากขึ้นกว่าเดิม เธอจึงหลับสนิทไปในทันทีที่อยู่ในสภาพอากาศเช่นนั้น จึงไม่มีโอกาสได้ทักท้วงใดๆ เมื่อปรัชญ์ขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังคอนโดฯ ของเขา ร่างบางถูกวางลงบนเตียงกว้าง จากนั้นคนพามาก็ลงมือจัดการกับเสื้อผ้าของเธอจนเกลี้ยง แล้วไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ให้ เพราะกลัวว่าเธอจะนอนไม่สบาย ขณะที่กำลังจะติดกระดุม มือใหญ่ก็ชะงัก ความโมโหที่ยังกรุ่นๆ อยู่จากตอนที่เห็นเธอเมามายไม่ได้สติครั้งแรก บวกกับความงดงามเย้ายวนของร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงกว้างนั้นดึงดูดสายตาและปลุกเร้าอารมณ์บางอย่างจนทำให้ปรัชญ์เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน“ธรินดา ธรินดา” มือใหญ่เอื้อมไปเขย่าแขนของคนเมาพร้อมกับก้มลงส่งเสียงเรียกธรินดารู้สึกคุ้นเสียงนั้นเป็นอย่างมาก พยายามจะลืมตาขึ้นมามองแต่ก็ลืมไม่ขึ้น จึงได้แต่ขานอืออาอยู่ในลำคอ“คะ...ใครเหรอคะ” คนเมาถามเสียงยานคาง ตายังคงหลับพริ้ม

บทที่ 48ธรินดากระสับกระส่ายไปหมดกับสิ่งที่แทรกลึกอยู่ในเธอและกระชากความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของเธอออกมา หญิงสาวพยายามจะต่อต้านด้วยการรัดรึงเพื่อขับไล่ให้มันถอยร่น แต่สิ่งนั้นกลับยิ่งเสียดพุ่งปักลึกและส่ายสะบัดรูดไล้กับความอ่อนนุ่มที่ทำหน้าที่ปกป้องตัวเองอย่างหนักหน่วงรุนแรงและไร้ความปรานีมากยิ่งขึ้น ตอนนี้ร่างกายของเธอจึงถูกรุมเร้าด้วยความวาบหวามอันแสนร้อนซ่าน ไม่ต่างอะไรกับเปลวไฟที่กำลังจะหลอมละลายให้เธอกลายเป็นเนยเหลวไปทุกที แม้จะมีความชุ่มชื้นหลั่งชโลมแต่ความเร่าร้อนนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะมอดดับแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับยิ่งกระพือโหมความร้อนแรงและดุดันมากขึ้นไปเรื่อยๆแต่นั่นก็ยังไม่สมความตั้งใจของคนที่กำลังฉวยโอกาสรุกรานสักนิด เขาบุกทลายรังน้ำผึ้งรวงจนความหวานซ่านเอ่อล้นแล้วล้นอีก จึงละปากออกมาแล้วจูบไซ้ยอดเกสรสาวซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมของความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล เหมือนจะจูบแค่แผ่วเบาในคราแรก ทว่านั่นเป็นเพียงแค่การหลอกล่อให้ร่างกายของคนเมาตายใจ ก่อนที่ความหนักหน่วงในระดับที่เธอคาดไม่ถึงจะบังเกิดขึ้น“อื้อ…อื้อ...”เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลง เมื่อคนมากประสบการณ์ดูดดุนเอาความลื่นละมุนนั้นเ

บทที่ 50ร่างบางตรงไปยังโซฟาที่เสื้อผ้าของตัวเองวางอยู่ กำลังจะก้มลงหยิบ แต่ก็ช้ากว่าร่างสูงที่เดินไปขวางเอาไว้ ทำให้ธรินดามุ่นคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก“หลีกทางสิคะ ไหนบอกให้เล็กไปอาบน้ำ แล้วมาขวางไม่ให้เล็กหยิบเสื้อผ้าทำไม”“จะเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเหรอ”“ค่ะ”“ปกติทำแบบนี้เหรอ อาบน้ำเสร็จต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเลยหรือไง”“เปล่าค่ะ...”“ก็แสดงว่านี่ไม่ปกติ”ปกติอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวในห้อง แต่นี่เขาอยู่ด้วยและไม่ใช่ห้องของตัวเอง เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไง“ที่นี่ไม่ใช่ห้องส่วนตัวของเล็กนี่คะ”“เธอกับฉันมีอะไรที่ยังต้องเป็นส่วนตัวกันอีก มีอะไรจะต้องปิดบัง มีอะไรบนร่างกายของเธอที่ฉันยังไม่เห็น มีอะไรบนร่างกายของเธอที่ฉันไม่เคยสัมผัส มีอะไรบนร่างกายของเธอที่ฉันยังไม่เคยจูบ”“คุณปรัชญ์...” ดวงหน้าเนียนใสแดงก่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อเขาย้ำแบบกระด้างๆ เถื่อนๆ ดิบๆ ในเรื่องที่ชวนให้เธออับอาย“ไปอาบน้ำซะ แล้วก็ออกมาแต่งตัวข้างนอก ทำตัวเหมือนที่เคยทำปกติ” ปรัชญ์ออกคำสั่งอีกรอบพร้อมกับขยับมาจูงมือเล็กตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ออกมาส่งให้เธอ แต่ธรินดาก็ยังม