All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 81 - Chapter 90

“ขอโทษนะน้องห้า ขอโทษจริงๆ ข้ามันสมควรตายจริงๆ! ฮือๆ ๆ...”เวินจื่อเฉินกล่าวขอโทษไม่หยุด จนในที่สุดเขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป สติแตกปล่อยโฮออกมาเสียงดังเหล่าซือไท่ที่ล้อมเขาไว้ต่างสบตากันพวกนางไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้อย่างกะทันหันเช่นนี้คราวนี้จะทำอย่างไรดี?เหล่าซือไท่ต่างพากันหันกลับไปมองม่อโฉวซือไท่ที่อยู่ตรงประตูม่อโฉวซือไท่ส่งสายตาราบเรียบไป พวกนางจึงเก็บไม้พลองในมือ แล้วกลับไปอยู่ด้านหลังม่อโฉวซือไท่“ข้าได้ยินคำขอโทษของเจ้าแล้ว จะแจ้งให้อู๋โยวทราบ”แม้ว่าท่าทางของเวินจื่อเฉินจะดูน่าสงสารขนาดนั้น ร้องไห้เสียใจอย่างมากเช่นนั้น ม่อโฉวซือไท่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนเลยหลังจากที่นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาจบ ก็สั่งให้คนปิดประตู ทิ้งเวินจื่อเฉินให้ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ด้านนอกต่อไปเพียงลำพังเวินจื่อเยวี่ยรู้สึกว่าท่าทางแบบนี้ของพี่รองดูน่าอับอายขายหน้าเล็กน้อย เขาจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วเตะเวินจื่อเฉินหนึ่งที“พี่รอง ข้าว่าท่านไม่เห็นต้องร้องไห้ขนาดนี้เลยนี่?”เขาเกาหัวอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ท่านอยากง้อเวินซื่อขนาดนั้นเชียวหรือ?”เวินจื่อเฉินยังคงร้องไห้

เวินซื่อไม่ได้สนใจเวินหย่าลี่สำหรับนางแล้ว ท่านอาคนนี้ไม่เคยชอบนางตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วก่อนหน้านี้ นางยังคิดว่าท่านอาเป็นคนนิสัยแบบนี้เอง กระทั่งเวินเยวี่ยมาที่บ้านสกุลเวิน เวินหย่าลี่กลับแสดงท่าทางรักใคร่เอ็นดูซึ่งแตกต่างกันอย่างมากจนทำให้นางเข้าใจ ที่แท้ท่านอาก็แค่ไม่ชอบนางเท่านั้นเองดังนั้น แม้ว่าเวินหย่าลี่จะเรียกนาง นางก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ราวกับว่าคนที่ถูกนางเรียกมิใช่ตัวเองเวินหย่าลี่เห็นนางนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ก็เดินเข้าไปด้วยความไม่พอใจทันที“นังเด็กแสบเจ้ามาทำอะไรกัน? ไม่เห็นท่านอาอย่างข้าหรือไร ไม่รู้จักทักทายผู้ใหญ่ ไม่มีมารยาทสักนิด”พูดไปพลางเอื้อมมือไปกระชากเสื้อผ้าของเวินซื่อ “รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ไม่รู้จักลุกให้ผู้ใหญ่นั่งหรือ?”“สีกาท่านนี้”ม่อโฉวซือไท่เอื้อมมือออกไปปัดมือนางออก แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รบกวนอย่าแตะต้องหรือพูดจาหยาบคายกับศิษย์ของข้า”เวินหย่าลี่มองดู ก็แค่แม่ชีแก่ๆ คนหนึ่ง“โอ้โฮ เวินซื่อ พอออกบวชแล้วในที่สุดก็หาคนหนุนหลังได้แล้วหรือ? ยังพาแม่ชีแก่ๆ มาอวดเบ่งที่จวนจงหย่งโหว เจ้าคงไม่ได้คิดว่าตัวเองกลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ

ชุยเส้าเจ๋อหน้าบึ้งในทันที“เวินซื่อ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“ข้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ?”เวินซื่อกล่าวอย่างรำคาญใจ “ก็คือให้เจ้าไปไกลได้เท่าไรก็ยิ่งดี ต่อไปอย่ามายุ่งกับข้าอีกได้หรือไม่?”ชุยเส้าเจ๋อโกรธจนกัดฟันแน่น “เจ้าไล่ข้าหรือ? ดีมากเวินซื่อ ตอนนี้เจ้ากำลังแกล้งทำเป็นไม่สนใจข้าเพื่อจะให้ข้าสนใจเจ้าใช่หรือไม่?”เวินซื่อ “?”“ใครจะไปใช้ลูกไม้นี้กับเจ้ากัน?”นางพูดไม่ออกจริงๆชุยเส้าเจ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “หรือไม่ใช่? ก่อนหน้านี้เจ้าตามตื๊อข้าไม่เลิก รักอย่างมั่นคง ตอนนี้กลับมาบอกให้ข้าไสหัวไป? นี่มิใช่การเล่นลูกไม้หรือ?”เขาหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม แสดงสีหน้าอย่าง ‘ข้ารู้ทันเจ้า’ แล้วเอ่ยกับเวินซื่ออย่างหยิ่งผยอง “ข้าจะบอกอะไรให้นะเวินซื่อ วิธีนี้อาจจะใช้ได้ผลกับบุรุษคนอื่น แต่ใช้ไม่ได้ผลกับข้าชุยเส้าเจ๋อ ตำแหน่งภรรยาเอกของข้าจะมอบให้น้องเยวี่ยเอ๋อร์เท่านั้น ส่วนเจ้าต่อไปอย่าใช้วิธีสกปรกพวกนี้อีก ไม่เช่นนั้นต่อให้เป็นตำแหน่งภรรยารองข้าก็จะไม่เก็บไว้ให้เจ้า”“ข้าว่าเจ้าต่างหากที่น่ารังเกียจที่สุด”เวินซื่อนับว่ามองออกแล้วชุยเส้าเจ๋อผู้นี้ฟังภาษา

เวินซื่อยกเท้าขึ้นเปลี่ยนทิศทางโดยไม่หยุดชะงัก จูงมือม่อโฉวซือไท่ไปทางประตูหลังแต่เมื่อเวินจื่อเฉินเห็นว่านางกำลังจะไป รถม้ายังไม่ทันจอดสนิท ก็กระโดดลงมาจากด้านบน“คุณชายรอง ระวังแผลของท่านด้วยขอรับ!”เวินจื่อเฉินไม่สนใจสิ่งใด สาวเท้าไล่ตามเวินซื่อด้วยความรีบร้อน แล้วคว้าตัวนางไว้“น้องห้า! อย่าไป!”“ปล่อยข้า!”เวินซื่อหันกลับมาจ้องเขาด้วยความโกรธ“ได้ๆ ข้าปล่อย ขอแค่เจ้าไม่ไป พี่รองจะไม่แตะต้องเจ้า”เมื่อเห็นสายตาที่โกรธเกรี้ยวเช่นนั้นของเวินซื่อ เวินจื่อเฉินก็รีบชักมือกลับด้วยความตกใจ“อย่าเรียกข้า...อย่าเรียกแม่ชีว่าน้องห้า”เวินซื่อเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ข้าเป็นเพียงแม่ชีน้อยของอารามสุ่ยเยว่ มิใช่น้องห้าที่คุณชายรองเวินกล่าว”เวินจื่อเฉินรู้สึกคอแห้ง แน่นหน้าอกจนรู้สึกอึดอัดอย่างมาก “น้องห้า ขอร้องอย่าพูดเช่นนี้...”“พี่รอง!”เวินจื่อเฉินยังพูดไม่จบ ก็มีเงาอีกสองสายปรากฏขึ้นข้างหลังเขาคือเวินเยวี่ยและเวินจื่อเยวี่ย“พี่รอง ท่านอย่าลืมคำพูดที่ท่านพ่อเคยบอกกับท่านสิ”ทันทีที่เวินจื่อเยวี่ยเดินเข้ามา ก็กวาดตามองเวินซื่อด้วยสายตาเย็นชาสีหน้าของเวินจื่อเฉินแข็งค้าง เขา

ผู้คนรอบข้างต่างพากันแสดงสีหน้าประหลาดใจมองเวินซื่อ แล้วมองเวินหย่าลี่ที่กำลังเดือดดาล ครู่หนึ่งก็รู้สึกสงสัยว่าคำพูดนั้นเป็นจริงหรือเท็จกันแน่โดยเฉพาะเวินจื่อเฉินและเวินจื่อเยวี่ย อย่างไรเสียมารดาของเวินซื่อก็คือมารดาของพวกเขาเหตุใดพวกเขาถึงไม่เคยได้ยินมารดาพูดถึงเรื่องนี้ แต่เวินซื่อกลับรู้?พวกเขาก็ต้องไม่เคยได้ยินมาก่อนอยู่แล้วเพราะหลานจื่อจวินก็ไม่เคยบอกเวินซื่อเช่นกันเวินซื่อรู้เรื่องนี้ ก็เพราะชาติที่แล้ว ขณะอยู่ที่สกุลเวิน หลังจากที่นางได้รับความอยุติธรรมจากเวินเยวี่ยอีกครั้งจึงแอบหนีไปที่ห้องของมารดา แล้วบังเอิญเห็นสมุดเล่มเล็กๆ ที่มารดาทิ้งเอาไว้ พอเปิดดูถึงได้รู้ว่าสมุดเล่มนั้นที่แท้เป็นสมุดที่มารดาใช้บันทึกความในใจในยามปกตินางได้รู้เรื่องที่สกุลเวินสกุลหลานสองสกุลได้บีบบังคับท่านแม่ให้ช่วยพูดเรื่องแต่งงานให้กับเวินหย่าลี่และได้รู้ความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นบิดาของนางจากในนั้นด้วยในตอนนั้น ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเหตุใดบิดาถึงพาเวินเยวี่ยกลับมาที่สกุลเวิน และเหตุใดบิดาถึงไม่รักและเอ็นดูนางอีกต่อไป...เวินซื่อกำมือแน่น นางเอ่ยขึ้นด้วยสีห