บทที่ 82

“เอาละ ในเมื่อเจ้าไม่ชอบ เช่นนั้นข้าก็จะไม่พูดแล้ว”

ม่อโฉวซือไท่ลูบหัวของนาง พลางตรวจการบ้านไปด้วย กล่าวกับนางไปด้วย “จริงสิ อีกสักพักเจ้าลงเขาไปกับข้าสักรอบ”

“หือ? ข้าลงเขาไปกับท่านอาจารย์ได้หรือ?”

เดิมทีเวินซื่อไม่ได้ตื่นเต้นมากนัก แต่พอได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“ได้แน่นอน”

ม่อโฉวซือไท่ยิ้ม “ข้ามีคนไข้อยู่ที่เชิงเขา ต้องลงไปดูอาการให้นาง...”

กล่าวได้เพียงครึ่ง นางก็ลังเลครู่หนึ่ง “แต่ฐานะของอีกฝ่ายอาจจะทำให้เจ้ารู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง”

“ฐานะอะไรหรือ?”

เวินซื่อเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คนผู้นั้นคือฮูหยินผู้เฒ่าจวนจงหย่งโหว”

เมื่อม่อโฉวซือไท่เอ่ยประโยคนี้ เวินซื่อก็เข้าใจในทันทีว่านางกำลังกังวลเรื่องอะไร

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนจงหย่งโหว ก็คือท่านย่าของชุยเส้าเจ๋อ อดีตคู่หมั้นของนาง

เวินซื่อยิ้ม “ที่แท้ก็เป็นฮูหยินผู้เฒ่าท่านนั้นนี่เอง ไม่เป็นไรหรอกท่านอาจารย์ ข้ากับจวนจงหย่งโหวของพวกเขาได้ถอนหมั้นกันไปแล้ว ในเมื่อไม่ได้ไปหาชุยเส้าเจ๋อโดยเฉพาะ เช่นนั้นจะมีอะไรที่ต้องหลบเลี่ยงอีกเล่า?”

“เด็กดี เจ้าคิดได้ก็ดีแล้ว”

เดิมทีม่อโฉวซือไท่ก็เป็นห่วงนางในเรื่องนี้มากเหมือนกัน