All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 101 - Chapter 110

พวกนางบำเพ็ญอยู่ที่อารามสุ่ยเยว่อย่างลำบากอาหารอย่างพวกขนมเหล่านี้ ในยามปกติหากินได้ยากมากหลังจากได้รับอนุญาตจากม่อโฉวซือไท่ เวินซื่อรีบนำขนมหลายห่อนั้นไปหาพวกศิษย์พี่หญิงทันทีตอนที่กลับมาอีกครั้ง ในมือเหลือเพียงครึ่งห่อเท่านั้นเวินซื่อวิ่งกลับมาอย่างดีใจ แต่เพิ่งเห็นเป่ยเฉินหยวนจู่ ๆ นึกถึงบางอย่าง “โอ๊ย...”ดูเหมือนลืมเก็บไว้ให้ท่านอ๋องแล้ว...เป่ยเฉินหยวนแค่มองก็รู้ว่านางกำลังคิดอะไร เขากำลังจะบอกว่าตัวเองไม่กินของพวกนี้ ให้เวินซื่อเก็บไว้กินเองแต่เมื่อคำพูดมาจ่ออยู่ที่ปาก เขาก็เปลี่ยนคำพูดพร้อมเลิกคิ้ว “ทำอย่างไรดี เหลือแค่นี้เองหรือ ข้ายังไม่ได้กินสักชิ้นเลย”เมื่อได้ยินดังนั้น เวินซื่อยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นขนมที่ท่านอ๋องเป็นคนซื้อมา นางดีใจไปชั่วขณะก็เลยคิดแต่จะแบ่งให้พวกศิษย์พี่หญิง กลับลืมเก็บไว้ให้ท่านอ๋องเวินซื่อทำหน้ากระอักกระอ่วนแล้วยื่นขนมครึ่งห่อให้เขา “ยังมีอีกนิด ท่านอ๋องกินหรือไม่?”“กินแน่นอน”เป่ยเฉินหยวนจ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อของนาง ยื่นมือไปหยิบขนมออกมาจากห่อกระดาษไขเพียงหนึ่งชิ้น“แต่ข้าไม่ได้ชอบกินมากนัก ที่เหลือท่านเก็บไว้กินเองเถอะ”เวินซื่อป

“เหอะ? พวกเราจวนจงหย่งโหวรังแกเจ้าหรือ?”เวินหย่าลี่ทำสีหน้าน่าขัน เอ่ยกับเวินซื่ออย่างไม่ยี่หระ “เวินซื่อ เจ้าอย่าเสแสร้งแกล้งทำอีกเลย ตกลงเจ้าขโมยสิ่งใดไปจากข้า เจ้ารู้อยู่แก่ใจดี ยังต้องให้ข้าเอ่ยปากเปิดโปงเจ้าด้วยตัวเองอีกหรือ?”“อย่ามาโยกโย้กับข้า”เวินซื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงใจกันแม้แต่น้อย “ในเมื่อท่านคิดว่าข้าขโมยของมาจากจวนจงหย่งโหว เช่นนั้นก็พูดให้ชัดเจนต่อหน้าธารกำนัลไปเลย!”“ดี ดี เดิมทีข้ายังเห็นแก่พี่ใหญ่ไว้หน้าเจ้าบ้าง แต่ในเมื่อเจ้าไร้ยางอายขนาดนี้ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัวเหมือนกัน”เวินหย่าลี่สั่งให้หัวหน้าสาวใช้เดินออกไปหัวหน้าสาวใช้ก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว แล้วเอ่ยกับเวินซื่อและศิษย์พี่หญิงข้างกายนางอย่างเย่อหยิ่ง “หลายวันก่อนเจ้าอารามสุ่ยเยว่ม่อโฉวซือไท่ พร้อมด้วยธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงไปพบฮูหยินผู้เฒ่าที่จวนจงหย่งโหว แต่วันนั้นหลังจากพวกเจ้ากลับไป ยาหยกหิมะภายในห้องเก็บสมบัติของฮูหยินหายไปถึงสามขวด”เวินหย่าลี่ทำเสียงฮึดฮัดแล้วเอ่ยขึ้น “หลายวันนั้นนอกจากพวกเจ้า ไม่เคยมีใครไปเยือนจวนจงหย่งโหวอีกเลย หากพวกเจ้าไม่ได้ขโมยแล้วใครขโมยไป?”“ยาหยกหิมะหรือ

หลังจากเวินซื่อสะบัดเวินหย่าลี่ นางถูกสาวใช้ประคองเอาไว้ จากนั้นชี้นิ้วที่สั่นเทาไปหาเวินซื่อ “ดี ดี! เจ้าคอยดูเถอะ เรื่องนี้ข้าไม่ยอมจบง่าย ๆ แน่!” มาอย่างดุดัน กลับไปอย่างทุลักทุเลหลังเวินซื่อละสายตา พลันหันหลังกลับเข้าอารามทันทีทิ้งไว้เพียงฝูงชนกลุ่มหนึ่งที่ยังข้องใจไม่หาย“เพราะฉะนั้นแล้ว ตกลงธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงได้ขโมยยาหยกหิมะของจงหย่งโหวฮูหยินหรือไม่?”“นี่ยังต้องถามอีกหรือ บทสรุปชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”“จงหย่งโหวฮูหยินสงสัยว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ขโมยยาหยกหิมะของนางไป แต่นางก็ไม่มีหลักฐาน ส่วนธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็เปิดเผยจริงใจ ดังนั้นข้าคิดว่านางไม่ได้ขโมย”“จะว่าอย่างนั้นคงไม่ได้ ข้าว่าจงหย่งโหวฮูหยินเองก็มีเหตุผลให้สงสัย ก่อนออกบวชชื่อเสียงของธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่สู้ดีนัก ข้าคิดว่าหากนางต้องการแก้แค้นจงหย่งโหวฮูหยิน ก็ใช่ว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ไม่ได้”“เจ้าโง่หรือ? หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ขโมยจริง นางยังกล้าบอกว่าจะไปกราบทูลต่อหน้าพระพักตร์หรือ?”“ทว่าก็ยังไม่ได้ไปกราบทูลไม่ใช่หรือ ไม่แน่อาจแค่ข่มขู่เท่านั้นล่ะ? อย่างไรข้าก็ไม่เชื่อคนนิสัยอย่างเวินซื่อหรอก”หลังจากฝูงชนที่อยู

อย่างไรเขาก็ไม่เข้าใจว่าพี่ใหญ่กับพี่รองคิดอะไรกันอยู่ยามนี้ทั้งสองคนเปลี่ยนเป็นเอาใจใส่เวินซื่อมากทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ใหญ่ไม่สนใจไม่ใส่ใจเวินซื่อแม้แต่น้อย พี่รองยิ่งลงไม้ลงมือกับเวินซื่อ ไม่มีใครดีกับนางสักคนตกลงพวกเขาเป็นอะไรไป?เพราะเวินซื่อให้พวกเขากินยาเสน่ห์ จนทำให้พวกเขาลืมไปว่าก่อนนี้เวินซื่อเป็นคนใจดำอำมหิตขนาดไหนงั้นหรือ?“พี่สาม อย่าพูดเช่นนี้ เกิดพี่หญิงห้าได้มายินคำพูดเช่นนี้ของท่าน นางจะเสียใจนะเจ้าคะ”เวินเยวี่ยที่ออกมาพร้อมกัน แม้ปากจะบอกให้เวินจื่อเยวี่ยอย่าพูดเช่นนี้ ทว่าในใจกลับพอใจมากโชคดีที่เวินจื่อเยวี่ยยังอยู่ในการควบคุมของนาง เพราะชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมคนนี้ เป็นคนที่ดื้อดึงที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งสี่คนเมื่อเขาปักใจว่าเวินซื่อคือคนที่ใจคอโหดเหี้ยม มันจะไม่เปลี่ยนแปลงเพราะคำโน้มน้าวจากผู้อื่นเด็ดขาดดังนั้นหากเวินเยวี่ยอยากใช้เขาเล่นงานเวินซื่อ พูดได้ว่าเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก“อย่าว่าแต่ตอนนี้นางไม่ได้ยิน ต่อให้นางยืนอยู่ตรงหน้าข้า ก็ไม่มีสิ่งใดที่ข้าเวินจื่อเยวี่ยไม่กล้าพูด”น้ำเสียงของเวินจื่อเยวี่ยใจร้ายมาก ทิ้งคำพูดนี้ไว้ก่อนสะบัดแขนเสื้อจา

นางพูดอยู่ตรงนั้นคนเดียว เวินซื่อกลับไม่สนใจนางเมื่อเห็นท่าทีไม่เห็นหัวใครของนาง เวินจื่อเยวี่ยที่ไม่สบอารมณ์อยู่แล้วทำหน้าเข้มทันที “ทำไม หลังจากออกบวชเป็นแม่ชี ตอนนี้เรียนรู้แกล้งทำเป็นใบ้แล้วหรือ?”“น้องสาม”เวินฉางอวิ้นตำหนิเวินจื่อเยวี่ยเพื่อให้เขาสำรวมอารมณ์เสียบ้างเวินจื่อเฉินมองดูเวินซื่อที่อยู่ใจกลางแปลงสมุนไพร เขาไม่ได้วู่วามเหมือนก่อน ตอนนี้กลับเป็นน้องสามที่ไม่ชอบพูดชอบจา ยิ่งเหมือนเขามากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากเวินจื่อเฉินเงียบไปสักครู่ เขาก้าวเข้าไปหยิบถังน้ำอีกใบที่อยู่ในเรือน “ข้าช่วยเจ้า”“ไม่ต้อง”ในที่สุดเวินซื่อก็เอ่ยปาก แต่คำแรกที่พูดออกมาคือการปฏิเสธนางยืดตัวตรง จ้องมองพวกเวินจื่อเฉินอย่างเย็นชา “เรือนของข้าทั้งสกปรกทั้งเล็ก รองรับพวกคนใหญ่คนโตอย่างพวกท่านไม่ได้หรอก หากไม่มีธุระใดอย่าอยู่ในเรือนข้าอีกเลย”แต่เวินจื่อเฉินกลับทำเหมือนไม่ได้ยินคำปฏิเสธของนาง ดื้อดึงถือถังน้ำเข้าไป แล้วทำท่าเหมือนเวินซื่อช่วยนางรดน้ำแปลงสมุนไพรที่เหลือสีหน้าเวินซื่อเยือกเย็นทันที นางกำลังจะบอกให้เวินจื่อเฉินวางลง เวินฉางอวิ้นที่อยู่ข้างกันเอ่ยขึ้นกะทันหัน“น้องห้า เจ้าอย