Lahat ng Kabanata ng หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Kabanata 361 - Kabanata 370

เวินจื่อเยวี่ยมองเวินเยวี่ยด้วยความเจ็บปวดใจ “น้องหกไม่งอแงนะ ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้เจ้าได้กลับบ้านแล้ว ไม่มีใครกล้าแตะต้องเจ้าอีกแล้ว”เวินเยวี่ยยังคงอยู่ในสภาพร้องไห้มึนงง จับแขนของเวินอวี้จือไว้แน่น ในขณะที่ร้องไห้กับเวิ่นจื่อเยวี่ย “จริงหรือพี่สาม? เยวี่ยเอ๋อร์กลับมาที่บ้านแล้วจริงหรือ? ต่อไปเยวี่ยเอ๋อร์ไม่ต้องเข้าวังอีกแล้วใช่ไหม?”“ใช่แล้ว น้องหกวางใจได้ ฝ่าบาททรงตรัสแล้ว ว่าจะไม่เลือกเจ้าเป็นพระสนมแล้ว”เวินจื่อเยวี่ยรีบปลอบโยนนางแต่ตอนนี้เขาไม่กล้าบอกเล่าคำพูดที่ฝ่าบาทตรัสไว้ในตอนที่ออกคำสั่งให้เวินเยวี่ยฟังคุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงดื้อรั้น ไร้กฎระเบียบ ไม่มีความรู้ ไร้ความสามารถ ตั้งแต่เข้าวังมาจนบัดนี้ยังไม่ผ่านคุณสมบัติ โง่เขลาเสียจริง ไม่คู่ควรเป็นพระสนมคำพูดจากปากของฝ่าบาท บัดนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทุกหนทุกอย่าง เวินเยวี่ยเองนับว่ามีชื่อกระฉ่อนขึ้นมาอีกครั้งโดยเฉพาะแปดคำสุดท้าย “โง่เขลาเสียจริง ไม่คู่ควรเป็นพระสนม”อาจกล่าวได้ว่าไม่เพียงแต่ตัดขาดความคิดของเวินเยวี่ยที่จะเข้าไปในวังเท่านั้น แต่ยังตัดโอกาสการสมรสในอนาคตของนางอีกด้วยด้วยแปดคำนี้ ต่อไปจะมีตระกูลขุน

เวินจื่อเยวี่ยปลอบโยนนางอยู่สีหน้าของเวินเยวี่ยซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง ดวงตากวางน้อยทั้งสองเบิกกว้าง เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กลัวถูกทอดทิ้งนางกอดเวินจื่อเยวี่ยแน่น แล้วถามย้ำว่า “จริงหรือ? พี่สามจะไม่ทอดทิ้งเยวี่ยเอ๋อร์จริงหรือ? แต่เยวี่ยเอ๋อร์กลัวมาก ตอนนี้ท่านพ่อดูเหมือนจะผิดหวังในตัวเยวี่ยเอ๋อร์เป็นพิเศษ พี่รองไม่ต้องการเยวี่ยเอ๋อร์แล้ว พี่ใหญ่...พี่ใหญ่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบข้าแล้ว สุขภาพของพี่สี่ก็ไม่ดี เยวี่ยเอ๋อร์กลัวว่าตัวเองไปพึ่งพาเขา ต้องมีสักวันที่ทำให้เขารังเกียจ หากพี่สามก็จะทอดทิ้งเยวี่ยเอ๋อร์เช่นกันล่ะก็ เยวี่ยเอ๋อร์ก็จะไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ”นางเอาแต่พูดว่ากลัว เมื่อจาระไนดูแล้ว ดูเหมือนว่าในจวนเจิ้นกั๋วกงนางเหลือเพียงเวินจื่อเยวี่ยเท่านั้นที่สามารถพึ่งพาได้ ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้เวินจื่อเยวี่ยรู้สึกสงสารมากขึ้นเท่านั้น“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว พี่สามสัญญา!”เวินจื่อเยวี่ยรวบนิ้วทั้งสามเข้าด้วยกัน แล้วสาบานด้วยสีหน้าจริงจัง “หากในอนาคตพี่สามทิ้งน้องหกของพวกเรา ก็ให้พี่สามถูกฟ้าผ่าลงทัณฑ์ ตายในทันที!”“ไม่นะ!”เวินจื่อเยวี่ยรีบบอกว่า “พี่สามอย่าพูดแบบนี้ พี่สามเป็นพี่ช

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป เวินซื่อก็นิ่งเงียบไปนางจ้องไปที่ฉางเสี่ยวหานที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อนใครก็ไม่คาดคิดว่า นางจะเป็นน้องสาวของฉางอู๋เต้าผู้นั้นจริง ๆใช่แล้ว ในเหตุการณ์ที่อำเภอหนิงอัน ฉางเสี่ยวหานถูกปล้น พ่อแม่ของนางถูกฆ่าปิดปาก พี่ชายของนางก็ถ่วงตัวเองในบ่อน้ำฆ่าตัวตายหลังจากการแก้แค้น ทุกคนนึกเอาเองโดยจิตใต้สำนึกว่าฉางเสี่ยวหานก็น่าจะตายแล้วเช่นกันแต่นึกไม่ถึงว่า นางจะยังมีชีวิตอยู่แม้ว่าจะเกือบตายไปแล้วก็ตาม“เจ้า...ซ่อนตัวอยู่ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เลยหรือ?”ดูเหมือนว่าฉางเสี่ยวหานจะยังไม่รู้เรื่องที่พี่ชายของนางได้กลับมาตั้งนานแล้วฉางเสี่ยวหานพยักหน้าดังคาด “ใช่เจ้าค่ะ นึกไม่ถึงว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์จะคาดเดาถูกอีกแล้ว”เมื่อเผชิญกับท่าทางวิตกกังวลของเวินซื่อ บางทีอาจเป็นเพราะธิดาศักดิ์สิทธิ์ท่านนี้เพิ่งช่วยชีวิตนางไว้ ฉางเสี่ยวหานจึงไม่ได้มีท่าทีระแวดระวังตัวนางในเวลานี้ พอพูดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะระบายออกมาหลังจากยิ้มออกมาครู่หนึ่ง ใบหน้าผอมซูบนั้นก็เผยท่าทางเจ็บปวดออกมา “ก่อนหน้านี้ข้าถูกคนจับตัวไว้ เป็นเพราะไม่เชื่อฟังเขา จึงถูกขังไว้ไม่ให้ข้าวกิน ไม่ให

เวินจื่อเฉินดื่มอึก ๆ หลายคำ ก็ฝืนดื่มยาหม้อชามนั้นที่ขมจนหน้าตาบิดเบี้ยวลงไปทั้งอย่างนั้นเวินซื่อเห็นว่าเขาดื่มหมดแล้ว จึงปรุงยาขึ้นใหม่อีกยังคงปรุงไปพูดไปเช่นเคย “ท่านยังอยากกลับไปอีกไหม?”เวินจื่อเฉินส่ายหัวทันทีโดยไม่มีความลังเล “พี่รองบอกแล้วว่า ต่อไปเจ้าอยู่ที่ไหนข้าก็ต้องอยู่ที่นั่น”“ไม่ต้องรีบตัดสินใจขนาดนั้น ท่านควรเข้าใจว่า หากท่านยังต้องการกลับไปที่จวนเจิ้นกั๋วกง ครั้งนี้คือโอกาสของท่าน ขอเพียงท่านแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องใด ๆ แสร้งทำเป็นว่าสูญเสียความทรงจำและพิษยังไม่ถูกกำจัดเหมือนเมื่อก่อนต่อไป เช่นนั้นประตูหน้าของจวนเจิ้นกั๋วกง ท่านก็ยังสามารถก้าวเข้าไปได้เหมือนเดิม”“ปัง!”จู่ ๆ เวินจื่อเฉินที่อยู่ในกรงเหล็กก็ต่อยไปที่แผ่นกระดาน เขากัดฟันมองไปยังเวินซื่อที่อยู่แท่นหิน “ข้าทำไม่ได้ ข้าก็ไม่อยากกลับไปที่จวนเจิ้นกั๋วกงแล้วเช่นกัน ข้าแค่อยากติดตามเจ้า”เวินซื่อหัวเราะเยาะ “ติดตามแม่ชีอย่างข้ามามีอะไรดีหรือ?”“ข้ารู้สึกดีก็พอ!”เวินจื่อเฉินเม้มริมฝีปาก หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “น้องห้า ขอร้องเจ้าล่ะ อย่าไล่พี่รองไปไหนเลยได้หรือไม่? หากเจ้าไม่ชอ

ฉางเสี่ยวหานส่ายหัว “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ท่านหนิงหย่วนโหวจัดการทุกอย่างให้ข้าเป็นอย่างดีแล้ว ชดเชยให้แล้ว แต่ทุกครั้งที่พวกเขามองมาที่ข้าเหมือนกำลังมองวิญญาณที่น่าสงสาร ท่านหนิงหย่วนโหวเองก็เหมือนกัน”ฉางเสี่ยวหานรู้เรื่องพี่ชายของนางแล้วหลังจากประสบกับความกระทบกระเทือนมากมายอย่างต่อเนื่อง เวลานี้นางมีความอ่อนไหวมากในสายตาของผู้คนเหล่านั้นที่มองมาที่นาง นางสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนในทุกสายตามีทั้งสงสารนาง รังเกียจนาง และโกรธแค้นนาง นางรู้หมดนางเกลียดสายตาเหล่านั้นดังนั้นนางจึงหนีออกมาจากหนิงหย่วนโหวนางไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนได้อีก คนเดียวที่นางนึกถึงมีเพียงธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยนางไว้วันนั้น ตอนที่ได้รู้ชื่อของนาง สิ่งที่แสดงออกมาจากสายตาของนางไม่ใช่ความสงสาร ไม่ใช่รังเกียจ และยิ่งไม่ใช่ความโกรธแค้นแต่เป็นความเจ็บปวดธิดาศักดิ์สิทธิ์รู้สึกเจ็บปวดกับนางในเวลานั้นฉางเสี่ยวหานที่งุนงงทำอะไรไม่ถูก ทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้นางก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ดังนั้นจึงไล่ตามอยู่ทั้งคืน หลังจากไล่ตามมาสองวันสองคืนก็ตามมาถึงจินโจวในที่สุดนางกลัวว่าตัวเองจะถูกกั้นไว้ข้างนอก ดังนั้นจึงแอบวิ่งเข้า