All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 371 - Chapter 380

“เพี๊ยะ!”ภายในเรือนหลังประตูสีดำสนิท บ่าวหลายคนถือคบเพลิงไว้ในมือ แล้วล้อมอันหลันซินที่เพิ่งถูกจับตัวกลับมาหลังจากหนีไปอีกครั้งไว้ตรงกลาง ปล่อยให้คุณชายของพวกเขาทุบตีด่าทอ“เจ้ามันแพศยา แต่งเข้ามาเป็นอนุของข้าแล้ว ยังกล้าวางท่าเป็นหญิงสูงศักดิ์ของเจ้าอีกหรือ”“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็เป็นแค่ลูกของอนุชั้นต่ำเท่านั้น ยังกล้าลองดีกับคุณชายอย่างข้าอีก รู้หรือไม่ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเจ้าขายเจ้ามาในราคาเท่าใด?”คุณชายใหญ่ที่อ้วนถ้วนยื่นนิ้วมือกลมๆ ออกมาหนึ่งนิ้วกดลงหัวอันหลันซินอย่างแรง แล้วพูดจาราวกับเสียเปรียบใหญ่หลวง “หนึ่งหมื่นตำลึง! ลูกอนุภรรยาของราชเลขาฝ่ายขวาขายตั้งหนึ่งหมื่นตำลึงเชียวนะ! หากไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของพ่อเจ้า เจ้านึกว่าหน้าตาอย่างเจ้ามีค่าหนึ่งหมื่นตำลึงหรือ? ถุย! ตัวชูโรงในหอนางโลมยังดีกว่าเจ้านักหนา!”อันหลันซินกัดฟันทนความเจ็บปวดหยัดกายยันร่างท่อนบนให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นเจ้าหมอนี่ที่อ้วนพุงพลุ้ย แววตานางมีความเหี้ยมเกรียมแวบผ่านแต่ต่อมาสีหน้าของนางกลับเปลี่ยนเป็นน่าสงสาร ดวงตานางแดงก่ำแล้วกัดฟันพูด “คุณชายใหญ่ผาง ในเมื่อไม่ถูกใจข้า แล้วเหตุใดยังต้องบังคับขืนใจข

“เร็ว! รีบจับตัวพวกนางไว้!”“ต่อให้ต้องพลิกทั่วทั้งแผ่นดินจินโจว ก็ต้องจับตัวพวกมันกลับมาให้ข้า!”ในคืนนั้น ทั่วทั้งจินโจวพลุกพล่านไปด้วยผู้คนล้วนบอกว่าอนุภรรยาที่แต่งได้ไม่กี่วันของคุณชายใหญ่สกุลผาง ซึ่งเป็นคหบดีอันดับหนึ่งของจินโจวหนีไปแล้วดังนั้นครึ่งคืนหลัง จะพบเห็นองครักษ์ของสกุลผางตามหาคนไปทั่วต่อให้เวินซื่อกับอันหลันซินวิ่งหนีสุดชีวิต ก็ยังวิ่งไม่เร็วนักเมื่อเห็นด้านหลังมีคนวิ่งตามมากขึ้นเรื่อยๆ เวินซื่อจับมืออันหลันซินแล้วเลี้ยวเข้าไปหลบในตรอกเล็กเส้นหนึ่ง“เป็นอย่างไร? พบตัวหรือยัง?”“ข้างหน้าไม่มี ข้างหลังก็ไม่มี”“ค้นให้ทั่ว คุณชายบอกแล้ว ต้องจับตัวกลับไปให้ได้ หากกล้าขัดขืน ก็ตีให้ตายไปเลย!”“ขอรับ!”องครักษ์เหล่านั้นกระจายกันไปค้นหาทันทีเวินซื่อซ่อนตัวอยู่ที่มุม หันมองไปข้างนอก ยังไม่มีคนมาตามหาถึงที่นี่ชั่วคราวนางโล่งอกเล็กน้อยการเคลื่อนไหวของสกุลผางรวดเร็วเหลือเกิน หากไม่ได้จู๋เยวี่ยช่วยล่อคนส่วนใหญ่ไป เกรงว่านางกับอันหลันซินคงหนีไม่พ้นแต่ต่อให้ตอนนี้หนีออกมาได้แล้ว ก็ยังมีคนของสกุลผางไม่น้อยที่ออกค้นหาอันหลันซินตอนนี้ทำได้เพียงหลบอยู่ในนี้ก่อน ห

หลังจากได้ยินคนหนึ่งเอ่ยเสียงดัง คนที่เหลือล้วนตั้งสติได้ทันทีชั่วขณะนั้น เสียงคุกเข่าลงพื้นดังระงมทั่วทั้งถนนมีแต่เสียง คารวะธิดาศักดิ์สิทธิ์เวินซื่อชะงัก“หญิงผู้นี้บาดเจ็บไม่น้อย ข้าทนดูไม่ได้ อยากพานางกลับไปรักษาอาการบาดเจ็บที่โรงเตี๊ยม หากคุณชายของพวกเจ้าต้องการตัว จากนี้ให้เขาไปหาข้าที่โรงเตี๊ยม”“ขอรับ!”กลุ่มองครักษ์ตื้นตันมาก ไม่แม้แต่จะถามสักคำ รีบตอบรับทันทีอย่าว่าแต่ขัดขวาง เวินซื่อเพิ่งหันหลัง องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังล้วนหลีกทางให้นางเดินเวินซื่อเห็นพวกเขามีปฏิกิริยาเช่นนี้ จึงให้จู๋เยวี่ยประคองอันหลันซินให้ลุกขึ้น แล้วเตรียมจากไปทว่าในขณะนั้นเอง คุณชายใหญ่สกุลผางตามมาถึงแล้ว“หยุดนะ!”“พวกสวะไร้ประโยชน์ยังคุกเข่าอยู่ทำไม ยังไม่รีบไปจับตัวนางมาให้ข้าอีก!”คุณชายใหญ่ผางเคลื่อนไหวร่างกายที่อ้วนพลุ้ย แล้ววิ่งกึกๆ เข้ามา จากนั้นชี้หน้าด่าทอทันทีแต่นึกไม่ถึงว่าองครักษ์เหล่านี้คงกินหัวใจหมีดีเสือเข้าไป จึงไม่มีใครฟังคำสั่งเขาเลย ล้วนคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ขยับ!รอจนคุณชายใหญ่ผางพาพ่อบ้านและองครักษ์อีกหลายคนมาถึงด้านหน้าสุด จึงได้หรี่ตามองสำรวจเวินซื่อวินาทีต่อ

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยมเวินซื่อถูกเป่ยเฉินหยวนดันเข้าไปในห้อง “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปท่านรีบเข้านอนซะ เพิ่งหายป่วยได้ไม่ทันไร อยากจะป่วยอีกครั้งหรือ?”“ได้ๆ ไปเข้านอน ไปเข้านอนแล้ว”ตอนนี้เวินซื่อไม่กล้าขัดคำสั่งของเขาบวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าในคืนนี้ ทำให้เหน็ดเหนื่อยมานานตอนนี้เมื่อกลับมาถึงห้อง นางเริ่มรู้สึกง่วงแล้ว“แล้วสองคนนั้นล่ะ...?”“ท่านไม่ต้องสนใจ ข้าจัดการเอง”เป่ยเฉินหยวนยื่นมือไปจัดแจงผมให้นาง จากนั้นรีบเก็บมือกลับมา “เอาละ รีบไปเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้พักอีกหนึ่งวัน วันมะรืนจะเดินทางกลับเมืองหลวง”เดิมทีกำหนดไว้ว่าคืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ จากนั้นพรุ่งนี้ออกเดินทางแต่คืนนี้เกิดเรื่องมาจนถึงตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าคงพักผ่อนได้ไม่เต็มที่เป่ยเฉินหยวนจึงตัดสินใจแน่นนอน ส่วนเวินซื่อที่ได้พักมากขึ้น ย่อมไม่ว่าอะไรหลังกลับไปถึงห้อง แล้วเปลี่ยนชุดเสร็จ นางก็เข้านอนทันที นอนจนกระทั่งฟ้าสว่างโร่คุณชายใหญ่ผางที่มือขาดไปหนึ่งข้างถูกคนของเป่ยเฉินหยวนจับไปขังไว้ในห้องเก็บฟืนแม้อันหลันซินจะถูกพาตัวกลับมาด้วย แต่ก็ถูกปฏิบัติไม่ต่างจากคุณชายใหญ่ผางสักเท

เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทำให้นายท่านผางตกใจจนรีบลุกขึ้น แล้วหอบเอาสมุดบัญชีสั่งให้คนไปจัดเตรียมเขาจากไปแล้ว แต่ตรงทางเข้ายังมีคนกลุ่มใหญ่ที่ไม่กล้าขยับ“ทำไมพวกเขายังไม่ไปอีก?”เวินซื่อถามอย่างสงสัยอีกครั้งเป่ยเฉินหยวนกล่าว “เพราะโหวกเหวกเกินไป ดังนั้นข้าสั่งให้พวกเขาคุกเข่าอยู่ตรงทางเข้า รอให้ข้าจัดการธุระเสร็จแล้ว ค่อยไปจัดการพวกเขา”คนพวกนี้จะได้ไม่ต้องกินอิ่มแล้วไม่มีการมีงานให้ทำเสียงของเป่ยเฉินหยวนดังกำลังพอดี ทว่าพวกที่อยู่ตรงทางเข้าก็ได้ยินอย่างพอดีเช่นกันคราวนี้ มีขุนนางหลายคนตกใจจนตัวสั่นงกๆ เหงื่อแตกท่วมหัวไปหมดหากรู้แต่แรกพวกเขาไม่น่าเห็นแก่เงินทอง รับปากนายท่านผางเลย!คราวนี้ดีละ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนบอกว่าจะจัดการพวกเขา เช่นนั้นพวกเขายังรอดไปได้หรือ? !“เร็ว รีบไปเชิญใต้เท้าผู้ว่าการหวังมา ไม่อย่างนั้นพวกเราจบเห่กันหมดแน่!”มีคนแอบส่งสายตาให้คนข้างนอกในไม่ช้า หวังโฉ่วอันก็มาถึงแต่น่าเสียดายที่ไม่ได้มาขอร้องให้พวกเขา“กระหม่อมคารวะธิดาศักดิ์สิทธิ์ คารวะท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน”พอหวังโฉ่วอันมาถึงก็มองข้ามกลุ่มคนตรงทางเข้า เข้าไปทำความเคารพตรงหน้าเวิ