บททั้งหมดของ หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: บทที่ 391 - บทที่ 400

ถึงอย่างไรผู้เฒ่าหลานก็เคยเป็นพ่อบ้านของสกุลหลานมาก่อน ย่อมมีความฉับไวในบางแง่มุมอยู่แล้ว หลังจากสังเกตเห็นท่าทีของเวินซื่ออย่างรางเลือน ในขณะที่เวินซื่อกำลังเตรียมตัวออกเดินทางกลับมาที่อารามสุ่ยเยว่ในวันนั้น เขาก็ยื่นสิ่งของอย่างหนึ่งให้เวินซื่อ“คุณหนูน้อย บ่าวเกิดในสกุลหลาน เติบโตในสกุลหลานมาชั่วชีวิต ตายก็อยากตายเพื่อสายเลือดของสกุลหลาน ดังนั้นคุณหนูน้อยได้โปรดรับของสิ่งนี้ไว้ ให้โอกาสบ่าวสักครั้ง ให้บ่าวได้ตายเพื่อท่าน”ผู้เฒ่าหลานมีอายุมานานแล้ว แล้วมีปัญหาอะไร?เขายังสามารถทำให้ตัวเองได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง เพื่อสกุลหลาน และเพื่อคุณหนูน้อยเวินซื่อมองไปที่สัญญาขายตัวที่ยื่นมาจากมือของเขานางหลุบตาลงเล็กน้อย “ลุงหลาน ท่านคิดดีแล้วหรือ?”ผู้เฒ่าหลานหันไปมองที่ดินกุยอวิ๋นผืนนั้น ความรู้สึกคะนึงหาพรั่งพรูเข้ามาในดวงตาทั้งสองของเขา จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองเวินซื่ออีกครั้ง เหมือนกับที่เคยมองนายท่านของเขาในตอนนั้น พลางเอ่ยอย่างจริงจัง “บ่าวคิดดีแล้ว ชั่วชีวิตนี้บ่าวจะจงรักภักดีเพียงสกุลหลานเท่านั้น แม้ว่าพวกคุณชายใหญ่จะเป็นสายเลือดของคุณหนูใหญ่ แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่คนของสกุลหลาน

เช้าตรู่ พวกเขายังไม่ทันตื่น เวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือก็ถูกเวินเฉวียนเซิ่งดึงขึ้นจากเตียง“เกิดอะไรขึ้น ท่านพ่อ?”“ซี้ด หนาวจัง ท่านพ่อ ท่านให้ข้าไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะ!”“ยังจะใส่เสื้อผ้าอีก ใส่อะไรหนักหนา! หน้าตาของจวนเจิ้นกั๋วกงกำลังจะถูกพวกเจ้าทำลายหมดสิ้นแล้ว!”เวินเฉวียนเซิ่งผลักเวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือออกไปเมื่อมาถึงประตูจวนเจิ้นกั๋วกง ทั้งสองก็เห็นเวินฉางอวิ้นยืนอยู่ที่ประตูเป็นอันดับแรก“พี่ใหญ่ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจในสถานการณ์เวินฉางอวิ้นเหลือบมองพวกเขาสองคน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเจ้าเดินออกมาดูเอาเองเถอะ”ในขณะที่เขาพูดเช่นนี้ เวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าจาง ๆ“นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย?”เวินจื่อเยวี่ยปิดจมูกแล้วเดินออกไปข้างนอก ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมอง รูม่านตาก็หดตัวลงทันที โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง“นี่เป็นฝีมือของใคร?!”“ใครกันช่างรนหาที่ตาย บังอาจสาดเทสิ่งของแบบนี้ใส่จวนเจิ้นกั๋วกงของเรา!”เวินจื่อเยวี่ยแทบจะอาเจียนออกมาแล้ว เขาปิดจมูกพลางตวาดลั่น แต่เขาในเวล

เวินเฉวียนเซิ่งโมโหจนเป็นลมไปเพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ก็โมโหจนกระอักเลือดมาแล้วครั้งหนึ่ง หมอบอกให้เขาระมัดระวังอารมณ์ของตัวเองมาตั้งนานแล้ว ต่อไปห้ามตื่นเต้นจนเกินไปผลปรากฏว่าหลายวันที่ผ่านมาได้เป็นลมไปแล้วสองครั้งเพราะความตื่นเต้นจริง ๆบวกกับเรื่องที่ประตูใหญ่จวนเจิ้นกั๋วกงของเขาถูกสาดอุจจาระเหม็นเน่าติดต่อกันสิบวันแพร่กระจายจนผู้คนรู้กันไปทั่วดังนั้นฮ่องเต้น้อยจึงให้เขาพักผ่อนอยู่ในบ้านให้เต็มที่อย่างรู้ใจ ให้เขาพักหยุดงานอีกสักสองสามวัน“ท่านพ่อโมโหหญิงสารเลวอย่างเวินซื่อจนเป็นลมไปจริงหรือ?”เมื่อเวินเยวี่ยได้รู้ข่าวคราว ก็รีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันทีสาวใช้เซียงเหอพยักหน้าเล็กน้อย “เรียนคุณหนู เป็นเช่นนี้จริง ๆ”“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? หลายวันมานี้ข้างนอกเสียงดังหนวกหูจะแย่ พี่สามพี่สี่ก็ไม่รู้จักมาเยี่ยมข้าบ้าง”ตอนนี้เวินเยวี่ยยังคงพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ ดังนั้นหลายวันมานี้จึงไม่ได้ออกไปนอกเรือนเล็กมากนัก และไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้างนอกแต่เมื่อสังเกตเห็นว่าเวินจื่อเยวี่ยและเวินอวี้จือไม่ได้มาเยี่ยมนางหลายวันแล้ว หัวใจของนางก็ตื่นตัวขึ้นมาทันทีเพราะข่าวล

“พลั่ก!”เวินจื่อเฉินทนฟังต่อไปไม่ไหว ชกเข้าไปที่ใบหน้าเวินจื่อเยวี่ย“ท่าน...!”เวินจื่อเยวี่ยที่ถูกต่อยก็โกรธมากเช่นกัน หันกลับมาตอบโต้กลับเวินจื่อเฉินทันทีทั้งสองคนอยู่ในกรงเหล็กนั้น สถานที่แคบ ๆ แม้แต่จะซ่อนตัวยังไม่ได้ หมัดแล้วหมัดเล่า แต่ละหมัดประเคนใส่ร่างกายของอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานีไม่นานก็ตีกันจนใบหน้าฟกช้ำดำเขียวสถานการณ์ทางนี้รุนแรง แต่ทางด้านนั้นเวินซื่อกลับไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเขา ก้มหน้าก้มตาปรุงยาสมุนไพรในมืออยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งพวกเขาสู้กันจนเหนื่อย เวินซื่อก็ปรุงยาในมือเสร็จแล้วไม่ใช่ยาเม็ด แต่เป็นยาน้ำที่มีกลิ่นแปลกประหลาดมากขวดหนึ่งหลังจากบรรจุเรียบร้อยแล้ว นางก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปถึงด้านนอกกรงเหล็ก กวาดสายตาผ่านเวินจื่อเฉินและเวินจื่อเยวี่ยทีละคน“ซี้ด”เวินจื่อเยวี่ยแสยะมุมปาก เจ็บปวดจนเขาต้องอ้าปากหอบ จากนั้นเขาก็จับกรงเหล็กมองไปยังเวินซื่อที่อยู่ข้างนอกพลางเอ่ยขึ้น“เวินซื่อ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร เจ้าแค่ต้องการแก้แค้นข้าที่ทำลายแปลงสมุนไพรของเจ้า ใครใช้ให้ข้าตกอยู่ในมือของเจ้าในตอนนี้เล่า ข้ายอมแล้ว พูดมาเถอะ เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะยอ

เวินจื่อเฉินอดทนกับกลิ่นที่ไม่ชวนดมนั้น ช่วยประคองเวินจื่อเยวี่ยที่หมดสติขึ้นมา ถ่างดวงตาของเขาออกดู พบว่าเขาเหมือนจะไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เพียงแค่สลบไปเท่านั้นแต่ที่น่าแปลกก็คือ ทำไมตัวเขาถึงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย?หรือว่าน้องห้าจงใจเลี่ยงเขา?ภายในใจของเวินจื่อเฉินเกิดความดีใจขึ้นมาทันทีเมื่อครู่ตอนที่น้องห้าสาดยาน้ำใส่ ได้สาดไปที่ร่างกายของน้องสามเท่านั้นจริง ๆดังนั้นก็หมายความว่า ในใจของน้องห้าคิดกับเขาแตกต่างออกไปบ้างใช่หรือไม่?เวินจื่อเฉินเพิกเฉยต่อชายเสื้อเปียกชุ่มที่อยู่ข้างลำตัวโดยสิ้นเชิง เพียงนึกถึงการคาดเดาอย่างคลุมเครือนั้นและแอบดีใจอยู่เงียบ ๆ……ในอีกด้านหนึ่ง เวินซื่อก็ไม่รู้ว่าเวินจื่อเฉินที่อยู่ในมิตินั้นยังคิดถึงเรื่องเหล่านี้อยู่หลังจากนางออกมาจากมิติแล้ว ก็บำเพ็ญเพียรอธิษฐานสวดมนต์ขอพร ทั้งยังปลูกสมุนไพรตามปกติสิ่งที่ไม่อยู่นอกเหนือจากความคาดหมายก็คือ มีคนมาจากจวนเจิ้นกั๋วกงแต่เพียงสอบถามเหล่าซือไท่ที่อารามสุ่ยเสว่เท่านั้น ว่าเห็นคุณชายสามของพวกเขาหรือไม่ หลังจากได้คำตอบว่า “ไม่เห็น” ก็กลับไปแต่โดยดีเหล่าซือไท่ของอารามสุ่ยเยว่ก็ไม่ได้พูดโกหกจริง