All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 401 - Chapter 410

“เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงอยู่ในเมืองหลวง ต่อให้อยู่ในพื้นที่รัศมีร้อยลี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาไม่พบ!”“พี่รอง ท่านอย่าหลอกข้าเลย ข้ารู้ว่าท่านอยากพูดแทนเวินซื่อ อยากแย่งชิงที่ดินสือไห่ที่ข้าครอบครองไปมอบให้เวินซื่อใช่หรือไม่? แต่นั่นเป็นที่ดินของข้านะ เป็นสิ่งที่พวกท่านตามอบให้ข้า มีสิทธิ์อะไรที่เวินซื่อบอกว่าอยากได้แล้วข้าต้องให้?!”“สิทธิ์ที่พวกเราเคยแย่งชิงที่ดินของนาง!”เสียงของเวินจื่อเฉินกลบเสียงของเขากะทันหันเขาจับหัวตัวเอง เอ่ยอย่างเจ็บปวด “เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ตอนนั้นพวกเราแย่งที่ดินกุยอวิ๋นและภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นมาจากน้องห้า เพราะน้องหกบอกว่านางอยากได้”เวินจื่อเยวี่ยทำหน้าตึงแต่ไม่พูดสิ่งใดสุดท้ายเวินจื่อเฉินเอ่ยอย่างอ่อนแรง “ในฐานะพี่รองของเจ้า ข้าไม่ถือสาเรื่องที่เจ้ากับเจ้าสี่เคยทำก็ถือว่าดีมากพอแล้ว ตอนนี้ข้าขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าเจ้าคิดอย่างไร สุดท้ายนี้ข้าได้ตัดสินใจดีแล้ว” ไม่เพียงแค่เวินจื่อเยวี่ยที่มีที่ดิน เขาเองก็มีอีกอย่างเขาพอเดาได้ว่าเวินซื่อต้องการที่ดินพวกนั้นไปทำไมดังนั้นในเมื่อน้องสาวอยากได้ ถ้าอย่างนั้นก็ให้นางให้นางทีละนิด ชดเชยได้เท่า

“อู๋โยว ข้าขอทำด้วยตัวเองได้...”“ไม่ได้”“พลั่ก!”เวินซื่อฟาดกระบองลงไปอย่างไม่ออมมือ ตีจนเวินจื่อเฉินหมดสติเพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉิน นางยังปิดตาของทั้งสองคนเอาไว้ จากนั้นมัดแขนมัดขาด้วยต่อมานำพวกเขาออกจากมิติ“จู๋เยวี่ย”เวินซื่อเรียกขานหนึ่งครั้ง จู๋เยวี่ยปรากฏตัวนอกห้องทันที จากนั้นเปิดประตูเข้ามา“พาตัวพวกเขาไปเถอะ พาไปที่กระท่อมหลังนั้นของเวินจื่อเฉิน”“ได้”วันนั้นตอนเที่ยงวัน เวินเฉวียนเซิ่งก็ได้รับข่าว “ไปรับตัวลูกทรพีสองคนนั้นกลับมาให้ข้า!”……เมื่อเวินจื่อเฉินกับเวินจื่อเยวี่ยฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พวกเขาได้กลับมาถึงจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว“ท่านพ่อ...”เวินจื่อเยวี่ยที่เพิ่งลืมตาขึ้นได้เห็นเวินเฉวียนเซิ่งจึงดีใจมากทว่าวินาทีต่อมาใบหน้าของเขากลับถูกฟาดอย่างแรง“เจ้าลูกไม่เอาไหน ต่อไปหากออกไปก่อเรื่องอีก เจ้าจงไสหัวออกจากจวนเจิ้นกั๋วกงพร้อมลูกทรพีเวินจื่อเฉินได้เลย!”ครั้งนี้เวินเฉวียนเซิ่งโกรธมากจริงๆ ดังนั้นตอนลงมือตบเวินจื่อเยวี่ยจึงไม่ออมมือสักนิด รุนแรงจนทำให้เวินจื่อเยวี่ยที่หิวโซอยู่แล้วหน้ามืด จนแทบหมดสติไปอีกครั้ง“ท่านพ่ออย่าตีอีกเลย พี่สามแค่...แค่อยากแก

“ท่านพ่อ!”เวินจื่อเยวี่ยยิ่งผิดหวังและตะลึงกับคำพูดของเขา “ตอนนี้ท่าน...ตอนนี้ท่านก็จะช่วยเวินซื่อเหมือนกับพี่รองแล้วหรือ?!”“เจ้าลองมองดูก่อนว่าตอนนี้เจ้ายืนอยู่ที่ใด แล้วคิดดูให้ดีกับคำพูดนี้ที่เจ้าพูดอกมา!”เวินเฉวียนเซิ่งทำหน้าเอือมระอา “หากพ่อเข้าข้างเวินซื่อจริง เหตุใดยังต้องไปตามเจ้ากลับมา? ไม่สู้ให้เจ้าตายอยู่ที่นั่นนะดีแล้ว”“แต่ท่านพ่อตอนนี้ท่านหมายความว่าอย่างไร? ท่านไม่ให้ข้าออกไป ท่านไม่อยากให้ข้าไปหานังเด็กบ้าเวินซื่อนั่น ไม่ใช่เพราะอยากขัดขวางไม่ให้ข้าไปทวงที่ดินคืนมาจากนางหรือ?!”ในน้ำเสียงโกรธเคืองของเวินจื่อเยวี่ยแฝงไว้ด้วยความน้อยใจ “นั่นเป็นที่ดินที่พวกท่านตามอบให้ข้า ท่านมีสิทธิ์อะไรมาเอาที่ดินของข้าไปให้เวินซื่อ!”“เพราะวันๆ เจ้าเอาแต่เที่ยวเตร่ ก่อเรื่องไม่ว่างเว้น เจ้าลองนึกดูสิช่วงเวลานี้ที่เจ้ากับเจ้าสี่อยู่ด้วยกัน ทำให้จวนเจิ้นกั๋วกงต้องเสียหน้ามากี่ครั้งแล้ว? อย่านึกว่าข้าไม่รู้นะ แปลงสมุนไพรกับสมุนไพรที่ถูกทำลายในที่ดินกุยอวิ๋นเป็นฝีมือของเจ้ากับเจ้าสี่ พวกเจ้าทำงานไม่เรียบร้อย ให้คนจับได้ ตอนนี้แค่เสียที่ดินไปหนึ่งแห่งเท่านั้น แล้วครั้งหน้าล่ะ? เจ้า

เวินอวี้จือมองเวินเยวี่ยที่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ได้ยินคำพูดของนางที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ใบหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยนทันที“น้องหกอย่ากลัว แค่ฝีมือเล็กน้อยของเวินซื่อพวกนั้น ทำอะไรพี่สี่ของเจ้าไม่ได้หรอก”“เช่นนั้นก็ดี ต้องโทษข้าที่เป็นห่วงเกินไป พี่สี่ฉลาดขนาดนั้น จะเกิดเรื่องได้อย่างไรกัน”เวินเยวี่ยเข้าใจศักดิ์ศรีที่น่าสงสารของเวินอวี้จือมากที่สุดดังนั้นหลังจากเผยความกังวลที่จริงแท้แน่นอนเสร็จแล้ว ต่อมาจึงยิ้มแล้วรีบเอ่ยชมเวินอวี้จือทันทีรอยยิ้มเวินอวี้จือกว้างขึ้นตามคาด “วางใจเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง แต่เรื่องที่ดินลวี่ซุ่ยข้าพูดจริงนะ”“ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเวินซื่อละโมบขนาดนี้ แย่งสินเดิมของท่านแม่ไปแล้วไม่พอ ยังแย่งที่ดินกุยอวิ๋นภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นไปจากเจ้าอีก ตอนนี้แม้แต่ที่ดินของพี่รองและพี่สามก็ยังไม่เว้น ดูท่านางคงวางแผนแย่งที่ดินของข้ากับพี่ใหญ่ด้วย ดังนั้นหากต้องถูกนางแย่งไป ไม่สู้ตอนนี้มอบให้น้องหกดีกว่า อย่างน้อยถ้ารู้สึกว่าเจ้าดีใจ ที่ดินตรงนั้นก็ถือว่ามีค่าแล้ว”ในใจเวินเยวี่ยเต้นตุบๆนางนึกไม่ถึงว่าเจ้าขี้โรคคนนี้ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้างอย่างน้อยเรื่

คำพูดสองประโยคของเวินฉางอวิ้นทำให้เวินเยวี่ยอยากจะฆ่าเขาขึ้นมาทันทีเล็บมือทั้งสองข้างจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือ จนเนื้อเกือบขาด จนเลือดเกือบซิบออกมาเวินเยวี่ยพยายามรักษาสีหน้าตัวเองสุดฤทธิ์ จากนั้นก่อนจะสูญเสียการควบคุมก็เปลี่ยนความโกรธเป็นความเศร้าทันที“พี่ใหญ่...”ระหว่างที่พูดเวินเยวี่ยทำเสียงสะอื้น “ข้า...ข้ารู้แล้ว ความจริงข้ารู้มาตลอดว่าพี่หญิงห้าดีมาก นางไม่ได้อำมหิตเหมือนที่ท่านพี่หลายคนบอก ดังนั้นเมื่อก่อนข้าเคยเตือนพี่รองกับพี่สามพวกเขาหลายครั้งแล้ว เพียงแต่ตอนหลังชาติกำเนิดของข้าเปิดเผย ข้าเองก็มีศักดิ์ศรีนะพี่ใหญ่ ข้ารู้สถานะของตัวเองมาตลอด ดังนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องเหล่านั้นจริงๆ นะ”“พี่ใหญ่ ตกลงต้องทำอย่างไรท่านถึงจะยอมเชื่อเยวี่ยเอ๋อร์?”“นับจากที่คนของเจ้าลงมือกับร่างของท่านแม่พวกเรา ระหว่างเจ้ากับข้าก็ไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันอีกแล้ว บางทีเจ้าอาจจะบอกว่าคนพวกนั้นทำโดยพลการ แต่ในสายตาข้าไม่มีสิ่งใดแตกต่าง”เวินฉางอวิ้นมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย “น้องหก ข้าไม่เคยเสียใจที่เคยรักและเอ็นดูน้องสาวอย่างเจ้า แต่ข้าเสียใจ ที่เคยทำร้ายน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองเพื่อเจ้า”“ดังน