บทที่ 403

เวินซื่อยิ้มจางๆ “คำพูดของใต้เท้าจงหย่งโหวข้าเหมือนฟังไม่ค่อยเข้าใจ”

จงหย่งโหวชะงัก เข้าใจทันที “ข้าน้อยพูดผิดเอง คำพูดของเจิ้นกั๋วกงคือ ขอถามธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทำอย่างไรจึงจะยอมให้อภัยพวกเขา?”

เวินซื่อรู้ว่าเขามาด้วยเหตุใด ดังนั้นคนต้องอยู่กับนางแน่นอน

แต่คำพูดบางอย่างเมื่อไม่มีหลักฐานจึงพูดตรงเกินไปไม่ได้

“ที่ดินของสกุลหลานดีมาก ก็เหมือนที่ดินกุยอวิ๋นของข้า”

เวินซื่อมองจงหย่งโหว “ได้ยินว่าเมื่อก่อนท่านโหวเองก็เคยไป คิดว่าท่านก็คงคิดเช่นนั้นสินะ?”

จงหย่งโหวเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้า พร้อมยิ้ม “ดีมากจริงๆ”

เมื่อนำข่าวมาแจ้งเวินเฉวียนเซิ่ง

เวินเฉวียนเซิ่งย่อมฟังเข้าใจ

เขาแค่นหัวเราะ “เมื่อก่อนดูไม่เคยออกเลย ว่าลูกสาวอกตัญญูคนนี้ของข้าจะโลภมากเช่นนี้”

จงหย่งโหวจิบน้ำชาหนึ่งคำ เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ พวกท่านเคยแย่งที่ดินกุยอวิ๋นกับภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นของนางให้เวินเยวี่ย?”

“นางเอากลับไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?”

เวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

จงหย่งโหวยิ่งไม่สบอารมณ์เขา

ถูกต้องว่าเอากลับไปแล้ว แต่นั่นก็เป็นของนังหนูแต่เดิมอยู่แล้ว อีกทั้งยังเป็นสิ่งที