All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 341 - Chapter 350

พระราชวังห้องทรงพระอักษร“ใต้เท้าหนิงหย่วนโหวแห่งลู่โจว?”ตอนเวินซื่อได้ยินชื่อบุคคลนี้แปลกใจเล็กน้อยใช่สิ นางนึกขึ้นได้แล้วนั่นคือเจ้าของร้านขายยาของผู้ดูแลที่ช่วยนาง“เนื่องจากผลกระทบในจินโจวก่อนหน้านี้ ทำให้ในสามเดือนนั้นมีผู้ประสบภัยหนีไปลู่โจวไม่น้อย ยามนั้นหนิงหย่วนโหวไม่ปฏิเสธที่จะรับผู้ประสบภัยเหล่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าระหว่างทางผู้ประสบภัยบางส่วนกลับติดโรคระบาด แล้วนำไปแพร่ที่ลู่โจวไม่น้อย”ฮ่องเต้น้อยยิ้ม “จะว่าไปก็แปลกนัก ทั้งที่จินโจวประสบภัยแล้ง แต่ไม่ว่าก่อนภัยแล้งหรือหลังภัยแล้ง เหล่าราษฎรที่อยู่ในจินโจวไม่ได้รับผลกระทบจากโรคระบาด กลับเป็นพวกที่หนีออกไปดันติดโรคระบาดเสียเอง”เพราะปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น ตอนนี้ราษฎรในจินโจวจึงเลื่อมใสเวินซื่ออย่างมากทุกคนล้วนบอกว่าเป็นเพราะธิดาศักดิ์สิทธิ์ได้ขอพรให้จินโจวของพวกเขา ดังนั้นจึงปกป้องพวกเขาให้อยู่รอดปลอดภัยเมื่อข่าวลือเกิดขึ้น จินโจวกับลู่โจวที่ติดกันอยู่แล้ว ย่อมมีข่าวแพร่ไปทางลู่โจวดังนั้นจึงมีราษฎรที่ลู่โจวไม่น้อย อยากเรียนเชิญธิดาศักดิ์สิทธิ์ไปขอพรให้พวกเขาบ้าง“หนิงหย่วนโหวหวังว่า จะเรียนเชิญธิดาศั

“ออกเรือนหรือ?”เวินซื่ออึ้งไปครู่หนึ่งอันหลันซินยิ้ม “ถูกต้อง พ่อข้าเป็นคนจัดการเอง อีกฝ่ายคือหลานชายของผู้ว่าการหวัง ญาติห่างๆ ของสกุลอัน”เวินซื่อถามออกไปอย่างลืมตัว “ในเมื่อออกเรือน เหตุใดจึงไม่มีคนของทางนั้นมารับตัว?”อันหลันซินยิ้มมุมปาก “อาซื่อช่างน่ารักเสียจริง ข้าไม่ได้แต่งไปเป็นภรรยาเอก แค่แต่งไปเป็นอนุภรรยาเท่านั้น อีกฝ่ายจะตีฆ้องร้องป่าวมารับได้อย่างไร”เวินซื่อได้ยินดังนั้นจึงเงียบ“อาซื่อ อย่าเสียใจเพื่อข้า อย่างไรข้าก็เป็นบุตรสาวราชเลขาฝ่ายขวา ต่อให้เป็นอนุ พวกเขาก็ไม่กล้ารังแกข้าหรอก”เวินซื่อเบือนหน้าไปทางอื่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใครเสียใจเพื่อเจ้า ข้ากับเจ้าไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”อันหลันซินทำหน้าเสียใจผิดหวังทันใด “เอาเถอะ ถือว่าข้าคิดเข้าข้างตัวเองก็แล้วกัน”“แต่หนทางไปจินโจวยาวไกลเหลือเกิน ท่านพ่อก็ไม่ได้ส่งใครมาคุ้มกันข้า ดังนั้นอาซื่อ เห็นแก่ความสัมพันธ์ในวันวานของพวกเรา ให้รถม้าของข้าตามพวกเจ้าไปสักระยะเถอะ เจ้าวางใจได้ หากเจ้าไม่ชอบ ข้าไม่ไปรบกวนเจ้าแน่นอน ข้าสามารถอยู่ในรถม้าตลอด เพื่อไม่ให้รกหูรกตาเจ้า”อันหลันซินมองนางอย่างขอร้องท่าทางเช่นนั้

“พลธนูเตรียมพร้อม!”แทบจะเป็นวินาทีที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวน เกาเย่าสั่งการทันทีกองทัพธงดำกว่าร้อยนายดึงธนูใส่ลูกดอก เล็งไปที่ป่าแห่งนั้น“ช้าก่อน! พวกเรายอมแพ้! พวกเรายอมแพ้!”คนที่อยู่ในป่านึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายยังไม่ทันเข้าไปในป่าด้วยซ้ำก็สังเกตเห็นพวกเขาแล้ว กระทั่งธนูดอกเดียวยังยิงจนคนของพวกเขาบาดเจ็บเมื่อนึกว่าวินาทีต่อไปฝนธนูจะพุ่งใส่หัว พวกคนที่อยู่ในป่ารีบตะโกนเสียงดังทันที“พวกโจรสามหาว กล้าซุ่มโจมตีขวางทางอยู่ที่นี่ ยังไม่รีบไสหัวออกมาอีก!”เกาเย่าตะโกนเสียงดัง ทำให้โจรที่ซ่อนอยู่ในป่าตกใจจนรีบล้มลุกคลุกคลานออกมาเป่ยเฉินหยวนมองแวบหนึ่ง เหมือนจะเป็นโจรป่าจากป่าสักแห่งเขาหรี่ดวงตาทั้งคู่ลง “พวกเจ้าคือโจรป่าจากที่ใด?”หัวหน้าโจรป่ารีบคุกเข่าลงพื้นแล้วตอบคำถาม “เรียนนายท่าน แต่เดิมพวกข้าเป็นชาวบ้านหมู่บ้านเสือดำ แต่ช่วงก่อนหมู่บ้านเสือดำถูกโจรซุ่มโจมตี หัวหน้าใหญ่ในหมู่บ้านตายอย่างอนาถ พี่น้องคนอื่นก็ถูกฆ่า เหลือเพียงพวกข้าที่มีกันร้อยกว่าคน ตอนนี้อดอยากเหลือเกิน เดิมอยากจะปล้นสะดมภ์พวกอาหาร ไม่คิดจะฆ่าใคร! ขอนายท่านโปรดไว้ชีวิต ไว้ชีวิตด้วย! ต่อไปพวกข้าไม่กล้าทำอีกแล้

ตอนอันหลันซินยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นาง ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ จึงเปิดเผยปลายนิ้วที่โดนเข็มทิ่มไปหลายจุดให้ได้เห็นเวินซื่อกวาดมองหนึ่งครั้งสีหน้าพลันเรียบเฉยแล้วละสายตา “ข้าบอกแล้ว ข้าไม่โกรธเจ้านานแล้ว เหตุใดเจ้ายังต้องทำเรื่องที่ไร้ความหมายเช่นนี้อีก”อันหลันซินยิ้มเจื่อน “ไม่ อย่างน้อยสำหรับข้า ตอนนี้สามารถมอบให้มันให้เจ้าได้ถือว่ามีความหมาย ต่อจากนี้ชีวิตของข้าไม่น่าจะมีความหมายใดแล้ว”บรรยากาศเงียบสงัดดำเนินไปสักพักแต่น่าเสียดายสุดท้ายเวินซื่อไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้านางไว้“ทำไมยังยืนอยู่ที่นี่?”เป่ยเฉินหยวนที่เพิ่งสั่งการกองทัพธงสำเสร็จ กลับมาก็เห็นภาพนี้พอดีเขาก้าวเข้าไป แล้วขวางเวินซื่อกับอันหลันซินออกจากกันอย่างเงียบเชียบแล้วหันไปเอ่ยกับเวินซื่ออย่างห่วงใย “ตอนนี้ดึกดื่นน้ำค้างลง รีบเข้าไปกันเถอะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะเป็นหวัด”เป่ยเฉินหยวนรบเร้า แล้วพาเวินซื่อเข้าไปด้านในอันหลันซินที่ยืนอยู่จุดเดิมไม่ขยับ หันไปจ้องร่างของเป่ยเฉินหยวนที่ใช้ร่างกายบังเวินซื่อเอาไว้วินาทีนั้น แววตาของนางมีความโหดเหี้ยมอำมหิตแวบผ่านบุรุษที่สมควรตายผู้นี้ไม่ เขาตายไม่ได้ยังต้องใช้ประ

เดิมทีสถานการณ์ของลู่โจวไม่ได้สาหัสขนาดนี้ เพราะหนิงหย่วนโหวมีความเชี่ยวชาญด้านการศึก ในมือมีอำนาจทหารหลายหมื่นนาย ไม่ถึงกับควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ทว่าหลังจากพวกเขาออกเดินทางเพียงไม่กี่วัน ผู้พิพากษาคนหนึ่งของลู่โจวถูกสังหาร จากนั้นทั่วอำเภอหนิงอันก็เกิดโรคระบาดครั้งใหญ่ ภายในหนึ่งคืนประชาชนติดโรคกันหลายพันคนรอให้หนิงหย่วนโหวส่งคนไปสืบความจริงได้นั้น ถึงได้รู้ว่าตอนมีชีวิตอยู่ผู้พิพากษาอำเภอหนิงอันเคยฉุดหญิงสาวคนหนึ่ง ตอนหลังกลัวเรื่องจะเปิดเผย จึงฆ่าปิดปากบิดามารดาของหญิงผู้นั้นแต่ผู้พิพากษาไม่รู้ ว่าหญิงชาวบ้านผู้นั้นยังมีพี่ชายที่หนีออกจากบ้านอีกหนึ่งคน นามว่าฉางอู๋เต้าตอนหนุ่มฉางอู๋เต้าเคยทำร้ายคนจนบาดเจ็บ กลัวจะเดือดร้อนทางบ้าน จึงหนีออกมา ขณะนี้อยู่ที่จินโจวตอนหลังเมื่อเกิดภัยพิบัตในจินโจว ฉางอู๋เต้าหนีภัยกลับมาบ้าน พบว่าพ่อแม่ตัวเองถูกฆ่า น้องสาวโดนฉุด ชั่วขณะนั้นขาดสติ ด้วยความโมโหจึงบุกเข้าไปที่ว่าการอำเภอสังหารผู้พิพากษา ต่อมาตัวเขากระโดดบ่อน้ำฆ่าตัวตายเดิมทีเมื่อเรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้ บางทีน่าจะจบลงแล้วแต่ไม่มีใครคาดคิด ตอนฉางอู๋เต้าหนีภัยกลับมาจากจินโจว เขาติดโ