All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 331 - Chapter 340

“เขาก็คือเจิ้นกั๋วกงผู้นั้นใช่ไหม?”“เขานั่นแหละ เมื่อก่อนตอนที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์สวดขอพรให้แว่นแคว้นที่เมืองหลวงข้าเคยเห็นมาก่อน เขาก็คือเจิ้นกั๋วกงที่ขับไล่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราออกจากบ้าน ซ้ำยังตัดชื่อออกจากลำดับเครือญาติเพื่อสนับสนุนลูกสาวนอกสมรสของเขา”“เอ๋? แต่ทำไมข้าได้ยินมาว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ทนความลำเอียงของจวนเจิ้นกั๋วกงไม่ไหวถึงได้ออกมา?”“เฮ้อ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถึงอย่างไรคนของจวนเจิ้นกั๋วกงก็รังแกธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา เรื่องเมื่อก่อนนั้นพวกเจ้าไม่เคยได้ยินหรือ? คุณชายคนหนึ่งจากจวนเจิ้นกั๋วกงถึงกับบุกเข้าไปในอารามสุ่ยเยว่และทุบตีธิดาศักดิ์สิทธิ์ต่อหน้าธารกำนัล เพื่อแก้แค้นให้ลูกสาวนอกสมรส!”“โอ้สวรรค์ เป็นคนอย่างไรกันนะ ทุบตีน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองเพื่อน้องสาวที่เป็นลูกนอกสมรส”“เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ”“ฉวยโอกาสรังแกธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเราในขณะที่ท่านอ๋องไม่อยู่ ไม่สนใจว่าพวกเรามากมายเช่นนี้จะเห็นด้วยหรือไม่!”คนที่ได้ยินว่าเวินเฉวียนเซิ่งเข้ามาข่มขู่เวินซื่อก่อนหน้านี้พากันเอ่ยอย่างโกรธเคือง“อย่าคิดว่าท่านเป็นเจิ้นกั๋วกงแล้วพวกข้าจะเกรงกลัวท่าน!”“หากวันนี้ท

“พวกท่านคงได้ข่าวกันหมดแล้วใช่ไหม?”“ก็ต้องได้ข่าวมาอยู่แล้ว ตอนนี้มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”“แล้วมันเป็นการตบจริงหรือว่าตบหลอก?”“ก็ต้องตบจริงแน่นอนอยู่แล้ว เมื่อวานลุงของอาของลูกเขยของแม่สามีของหลานสาวของครอบครัวลุงสามของข้าเห็นกับตาตัวเอง ตอนนั้นตาเฒ่าได้ถือไม้เท้าวิ่งออกไปปกป้องอยู่ข้างหน้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ ปรากฏว่าเจิ้นกั๋วกงนั่นผลักเขาออกไปเลย ไม้เท้าก็ถูกเขาปัดทิ้งไป จากนั้นเจิ้นกั๋วกงนั่นก็เข้าไปตบธิดาศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหมดนี้ตาเฒ่าพูดขึ้นเอง เห็นกับตาตัวเอง ประสบด้วยตัวเอง จะเป็นเรื่องหลอกได้อย่างไร?”“แล้วยังได้ยินมาว่าเป็นการแก้แค้นให้ลูกสาวนอกสมรสของเขา!”“สวรรค์ ท่านเจิ้นกั๋วกงลำเอียงถึงขั้นนี้แล้วจริง ๆ ทำเกินไปหน่อยกระมัง!”“ไม่เพียงเท่านี้นะ เจิ้นกั๋วกงนั่นยังจงใจเลือกที่จะไปหาธิดาศักดิ์สิทธิ์ในตอนที่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่อยู่ อีกอย่างว่ากันว่าตอนนั้นเขายังคิดจะพาธิดาศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย แต่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ฉลาดมีไหวพริบ อยู่ในร้านขายยาแห่งนั้นไม่ออกไปข้างนอก เขาถึงกระทำแผนชั่วไม่สำเร็จ ไม่เช่นนั้นก็ยังไม่รู้ว่าหากธิดาศักดิ์สิทธิ์ถูกพาตัวไป จะ

ทันทีที่พูดคำนี้ออกไป เวินเฉวียนเซิ่งก็เงยหน้าขึ้นมองเวินจื่อเยวี่ยแวบหนึ่ง“เป็น...เป็นอะไรไปท่านพ่อ?”สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งทำให้เวินจื่อเยวี่ยรู้สึกสับสนเล็กน้อยเวินเฉวียนเซิ่งก็อยากถามเขาเหมือนกันว่าเขาเป็นอะไรไปบิดาของตัวเองก็ถูกลงโทษแล้ว ยังไม่ทันได้ยินเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากลูกชายของเขาคนนี้ กลับถูกถามว่าจะส่งผลกระทบต่อเวินเยวี่ยหรือไม่?ในเวลานี้เวินเฉวียนเซิ่งที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อเห็นท่าทีไม่ไยดีแม้แต่นิดที่มีต่อพ่ออย่างเขาคนนี้ของเวินจื่อเยวี่ย ไฟโทสะก็ปะทุขึ้นมาในหัวใจทันที“พ่อถูกลงโทษแล้ว จะส่งผลกระทบต่อนางอย่างไรน่ะหรือ? นางไม่สามารถเข้าวังเป็นพระสนมได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อย่างมากก็ถูกหาข้ออ้างโยนออกมา ไม่จำเป็นต้องให้พวกเราคิดหาวิธีช่วยนางแล้ว”ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสะสางเรื่องยุ่ง ๆ นี้ให้เวินเยวี่ย ก็คงไม่ถูกวางแผนอย่างในวันนี้ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องคิดถึงทางด้านฮ่องเต้น้อยแล้ว เมื่อมีเป่ยเฉินหยวนอยู่ด้วย ฮ่องเต้น้อยย่อมไม่มายืนฝั่งเดียวกับเขาได้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ทั้งสองคนร่วมมือกันทำลายจวนเจิ้นกั๋วกงของเขาอย่างชัดเจนคิดจะปลดเขาออกจากตำ

“จริงสิ เช้านี้ฝ่าบาทถือโอกาสเพิกถอนอำนาจรับผิดชอบในมือของเจิ้นกั๋วกงไปไม่น้อย วันนี้เขาจะต้องมาหาท่านแน่นอน”เป่ยเฉินหยวนมองดูนางด้วยท่าทีอ่อนโยน “ต้องการให้ข้าคอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ หรือไม่?”“ไม่ต้องหรอก ตราบใดที่เขายังต้องการพาตัวเวินเยวี่ยออกมา ท่าทีของเขาในวันนี้จะไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”ครั้งนี้เวินซื่อรอคอยมาเนิ่นนาน การก้มหัวเป็นครั้งแรกจากบิดาผู้สูงศักดิ์ของนางนางตั้งตารอคอยมากผลลัพธ์พิสูจน์ให้เห็นว่า ก็สะใจมากเช่นกัน“ซื่อเอ๋อร์ เมื่อก่อนพ่อผิดไปแล้ว”เมื่อยืนอยู่นอกประตูอารามสุ่ยเยว่ หลังจากเวินเฉวียนเซิ่งให้คนไปเชิญเวินซื่อออกมาแล้ว ก็เอ่ยปากด้วยสีหน้าจริงจังเขาพูดอย่างจริงจังเช่นนั้น พอเอ่ยปากก็ขอโทษทันทีแม้แต่เวินอวี้จือที่เดินตามมาข้าง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็อดเผยความประหลาดใจออกมาไม่ได้บิดากำลังก้มหัวให้เวินซื่อจริงหรือ?!เขารู้ว่าที่บิดามาครั้งนี้ จะไม่ใช้วิธีการรุนแรงบังคับเวินซื่อเหมือนเมื่อก่อน บางทีท่าทีอาจจะอ่อนโยนกว่านี้เล็กน้อย วิธีการนุ่มนวลกว่านี้บ้างแต่เขาไม่คาดคิดว่าจะไม่ใช่แค่นุ่มนวลอ่อนโยนเท่านั้น แต่บิดายังก้มหัวให้โดยตรงอย่างไม่น

เวินเฉวียนเซิ่งหรี่ตาทั้งสองลงเล็กน้อย สีเข้มฉายผ่านดวงตาที่ลุ่มลึก“ตั้งแต่ที่เจ้าออกจากจวนเจิ้นกั๋วกง ข้าสังเกตเห็นว่า ทุกครั้งที่ได้พบกันอีก เจ้าก็เปลี่ยนแปลงไปมาก ดูแตกต่างจากลูกสาวคนนั้นของข้ามากขึ้นเรื่อย ๆ”เวินเฉวียนเซิ่งมองดูนาง ในขณะนี้เขาไม่พบร่องรอยของลูกสาวของเขาที่เชื่อฟังและมีเหตุผลในอดีตคนนั้นจากตัวเวินซื่อเลยสักนิดเวินซื่อเอ่ยอย่างราบเรียบด้วยสีหน้าสุขุมเยือกเย็น “ตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่บุตรสาวของเจิ้นกั๋วกงอีกแล้ว ไม่เหมือนกันก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ?”ไม่ ไม่ปกติไม่ปกติเลยสักนิดทั้ง ๆ ที่ก่อนพิธีปักปิ่น เขาจำได้ว่าลูกสาวของเขาคนนี้ยังทำสิ่งของด้วยมือตัวเองมาเอาอกเอาใจเขาลืมไปแล้วว่ามันคืออะไร แต่พอจะจำได้ราง ๆ ว่าวันนั้นเวินซื่อหน้าตาเปี่ยมไปด้วยความดีใจและคาดหวัง ในความทรงจำนางยังคงดูไร้เดียงสาเช่นนั้น แต่เมื่อมองไปที่เวินซื่อที่มีใบหน้าเฉยเมยตรงหน้าคนนี้ การเปลี่ยนแปลงนั้นมันมากมายเกินไปมากจนเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนสมองของเวินเฉวียนเซิ่งฉุกคิดอะไรได้ จึงเผลอหลุดปากออกไปโดยจิตใต้สำนึก “จริงสิ เจ้าจำได้ไหมว่าก่อนวันพิธีปักปิ่น เจ้าเคยทำของอะไรให้พ่อด้วย