Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 321 - Bab 330

หลังจากนั้น เวินซื่อก็ขังเวินจื่อเฉินไว้ในมิติเพียงลำพังนางออกจากมิติ แล้วเดินมาถึงเรือนเล็ก“จู๋เยวี่ย ช่วยไปส่งข่าวให้ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที บอกว่าข้ามีเรื่องอยากขอให้เขาช่วย”เวินซื่อเอ่ยปาก ไม่นานเป่ยเฉินหยวนก็มาแล้วยังคงควบม้ามาคนเดียวอย่างรวดเร็วไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ก็มาถึงเรือนเล็กของเวินซื่อ“อู๋โยว ข้ามาแล้ว”ขณะที่เป่ยเฉินหยวนมาถึง เวินซื่อยังคงเตรียมอาหารเย็นอยู่ในห้องครัวเล็กๆ ของนางฝีมือการทำอาหารของนางไม่ได้ดีมากนัก พวกอาหารจานใหญ่ที่ซับซ้อนนั้นทำไม่ได้ แต่อาหารง่ายๆ นั้นกลับทำได้“เหตุใดถึงมาเร็วขนาดนี้? ไปนั่งรอที่โต๊ะหินข้างนอกก่อนเถิด ข้าทำอาหารจานเล็กๆ สองอย่างนี้เสร็จก็จะออกไป”นางเป็นนักบวช แตะต้องเนื้อสัตว์ไม่ได้ดังนั้นอาหารที่ทำจึงเป็นอาหารมังสวิรัติทั้งหมด“ไม่เป็นไร ข้าสามารถช่วยเจ้าที่นี่ได้ ไฟในเตาแรงพอหรือไม่ ต้องการเติมฟืนหรือไม่?”แม้จะเป็นเพียงอาหารมังสวิรัติ เป่ยเฉินหยวนก็ดีใจมากถึงอย่างไรนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลองชิมฝีมือของเวินซื่อตอนที่เป่ยเฉินหยวนพูดประโยคนี้ เวินซื่อก็ชะงักไปเล็กน้อย “เอ๊ะ? ก่อนหน้านี้ท่านไม่เคยลองชิมฝีมือ

“วันนี้ที่เชิญท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมา เพราะมีเรื่องอยากจะขอให้ท่านช่วยเหลือ”ทั้งสามคนเริ่มกินอาหารหลังจากที่กินเสร็จแล้ว จู๋เยวี่ยก็เก็บชามไปล้างอย่างเงียบๆ ส่วนเวินซื่อและเป่ยเฉินหยวนยังคงนั่งอยู่ในลานบ้านหลังจากเวินซื่อเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เป่ยเฉินหยวนฟังทั้งหมด เป่ยเฉินหยวนก็เข้าใจได้ในทันที“ท่านสงสัยว่ามีคนในจวนเจิ้นกั๋วกงวางยาเวินจื่อเฉิน?”เวินซื่อเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่สงสัย เป็นการยืนยัน”เวินจื่อเฉินเปลี่ยนไปมากเกินไป ราวกับว่าจู่ๆ ก็สูญเสียความทรงจำช่วงหนึ่งไป สถานการณ์เช่นนี้หากไม่ถูกประตูหนีบหัว ก็ต้องถูกคนวางยาเห็นได้ชัดว่าอย่างหลังมีความเป็นไปได้มากกว่าและคนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือเวินอวี้จือ“ได้ แล้วท่านต้องการให้ข้าทำอย่างไร? ต้องการให้ข้าไปที่จวนเจิ้นกั๋วกงอีกครั้งหรือไม่?”เวินซื่อยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่ต้อง ท่านแค่ร่วมเล่นละครกับข้าฉากหนึ่งก็พอ”เป่ยเฉินหยวนเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นว่านางมีแผนการอยู่แล้ว จึงไม่พูดอะไรมาก“ตกลง เมื่อไร? ที่ใด? ต้องการให้ข้าช่วยแสดงอย่างไร?”“พรุ่งนี้ วังหลวง”เวินซื่อยิ้มเล็กน้อย “ตั

“บังเอิญว่าเมื่อครู่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ไปเยี่ยมมาแล้ว มิสู้ให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์พาฮูหยินจงหย่งโหวไปดีหรือไม่? ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์คิดเห็นอย่างไร?”เวินซื่อเงยหน้าขึ้นมองไทเฮา ไทเฮาทรงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยให้นาง เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการจงใจเปิดโอกาสให้นางได้แสดงฝีมือ เวินซื่อย่อมไม่ปฏิเสธ“เพคะ ไทเฮา”แม้ว่าฮูหยินจงหย่วนโหวจะไม่อยากไปสักเท่าไร แต่นึกถึงคำกำชับของพี่ชายก่อนเข้าวัง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรไปดูเวินเยวี่ยสักหน่อยหากว่าในภายภาคหน้าเด็กคนนั้นได้เป็นพระสนมคนแรกของฝ่าบาทจริงๆ จวนจงหย่งโหวของพวกเขาก็จะพลอยเจริญก้าวหน้าตามไปด้วยมิใช่หรือดังนั้นตอนนี้จะปล่อยให้นางต้องทนทุกข์ทรมานไม่ได้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ยังต้องสะสางเรื่องระหว่างนังเด็กเวินเยวี่ยกับลูกชายของนางในอดีตด้วยเมื่อคิดได้ดังนั้น เวินหย่าลี่ก็ค้อมตัวทำความเคารพ จากนั้นก็เตรียมตัวถอยออกไปแต่พอนางหันหลังกลับ ก็มีนางกำนัลจากตำหนักของไทเฮามาขวางนางไว้ “ฮูหยินจงหย่งโหวช้าก่อนเจ้าค่ะ”เวินหย่าลี่กำลังจะขมวดคิ้ว ก็เห็นเวินซื่อเดินออกไปจากตรงหน้าของนางอย่างสบายๆและหลังจากที่เวินซื่อเดินออกไปแล้ว นางกำนัลผู้นั้นจึงได้

“เพียะ!”ในขณะที่เวินหย่าลี่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง รีบปัดความรับผิดชอบออกจากตัว เวินซื่อก็สะบัดฝ่ามืออย่างไม่ลังเล ตบลงบนใบหน้าของเวินหย่าลี่อย่างแรงตบเสียจนเครื่องสำอางของนางเลอะ แก้มแดงก่ำเวินหย่าลี่เอามือกุมหน้า เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างรวดเร็ว “เวินซื่อ! เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ที่นี่คือวังหลวง! เจ้ากล้าตบข้าอีกได้อย่างไร?!”“อย่าว่าแต่ที่นี่เลย ต่อให้อยู่ต่อหน้าไทเฮาและฝ่าบาท วันนี้ข้าก็จะตบหน้าท่าน”เวินซื่อมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เวินหย่าลี่ ในตอนนั้นท่านได้เป็นฮูหยินจงหย่งโหวสมใจ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ประสบความสำเร็จในชีวิต มีความสุขกับชีวิต ตอนนี้ผ่านไปสิบกว่าปี ท่านเคยรู้สึกซาบซึ้งในความดีของท่านแม่ข้าที่มีต่อท่าน? บุญคุณที่มีต่อท่านหรือไม่?”เวินหย่าลี่ได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปนางอ้าปากค้างเหมือนจะไม่ยอมรับและอยากจะโต้แย้งอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำเวินซื่อมองดูท่าทางของนาง ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจแทนท่านแม่ของนาง “ดูเหมือนว่าท่านแม่ของข้าในตอนนั้นจะตาบอด มองคนผิดไปจริงๆ”สายตาที่นางมองเวินหย่าลี่นั้น ก็เหมือนขาดแค่ด่าทอว่า “คนเนรคุณ” ออก

“เป็นไปไม่ได้ เวินซื่อและเป่ยเฉินหยวนพวกเขาจะกล้าได้อย่างไร?”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งแสดงความตกตะลึงและเคลือบแคลงใจ จากนั้นก็หันไปมองเวินหย่าลี่ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เจ้าแน่ใจนะว่าเห็นกับตาตัวเอง?”เวินหย่าลี่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในรถม้า เมื่อได้ยินคำถามของเวินเฉวียนเซิ่ง นางไม่กล้าบอกว่าตอนนั้นนางตกใจกลัว จนวิ่งหนีออกไปจึงตอบอย่างคลุมเครือด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “แน่นอนว่าเห็นกับตาสิ! เพียงแต่ว่า...แต่ว่าเลือดเยอะเกินไป ข้าไม่กล้าเข้าไปยืนยัน ก็เลยไม่รู้ว่า...ไม่รู้ว่าตายจริงหรือไม่”“เจ้า!”เวินเฉวียนเซิ่งโกรธมาก ยกมือขึ้นชี้ไปที่นางแล้วกล่าวว่า “นั่นหลานสาวแท้ๆ ของเจ้า! เจ้าทิ้งนางแล้ววิ่งหนีไปอย่างนั้นหรือ?!”“ข้าก็กลัวว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนนั่นจะฆ่าข้าด้วยน่ะสิ!”เวินหย่าลี่เอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยมีเหตุผลแต่ก็เสียงดัง “ถ้าข้าถูกฆ่าไปด้วย ท่านก็ขาดน้องสาวแท้ๆ ไปอีกคนมิใช่หรือ!”“ฆ่าอะไรกัน! เป่ยเฉินหยวนนั่นไม่กล้าฆ่าเจ้าหรอก! เจ้าเป็นฮูหยินของจวนจงหย่งโหว ทั้งยังเป็นน้องสาวแท้ๆ ของข้าเจิ้นกั๋วกง ตราบใดที่เจ้าไม่ได้ทำผิดร้ายแรง ต่อให้เป่ยเฉินหยวนเป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราช