All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 21 - Chapter 30

ม่อโฉวซือไท่มองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งสีหน้าเสี่ยวเต๋อจื่อไม่เปลี่ยน “คุณหนูห้าพยายามเช่นนี้ คิดว่านางก็อยากรู้คำตอบที่ชัดเจนเช่นกันขอรับ”ม่อโฉวซือไท่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งท้ายที่สุดนางค่อยๆ เอ่ยปาก “ในเมื่อนางมีความตั้งใจเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฝ่าบาทเลือกนาง เช่นนั้นก็ให้นางมาเถอะ”อย่างน้อยอยู่ในอารามสุ่ยเยว่เล็กๆ แห่งนี้ ก็ไม่มีใครรังแกนางเสี่ยวเต๋อจื่อจึงจะเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รบกวนม่อโฉวซือไท่ดูแลคุณหนูห้าให้ดี บ่าวขอตัวกลับไปรายงานภารกิจก่อนแล้วขอรับ”……ครั้งนี้เวินซื่อนอนหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆรอนางฟื้นคืนสติอีกครั้ง ก็เป็นช่วงบ่ายของวันที่สองแล้วมองดูสภาพแวดล้อม เหมือนยังอยู่ในอารามสุ่ยเยว่ขณะที่นางกำลังจะลุกขึ้น มีเสียงตำหนิที่เย็นชาดังมาจากประตู “อย่าขยับ นอนคว่ำอยู่อย่างนั้นแหละ”เมื่อเวินซื่อได้ยินก็รู้ว่าเป็นเสียงของม่อโฉวซือไท่ นางรีบนอนลงทันที ไม่กล้าขยับอีกหลังจากม่อโฉวเข้าไปก็เปลี่ยนยาที่แผลบนหลังให้นางก่อน“บาดแผลนี้ พ่อเจ้าเป็นคนตีหรือ?”เสียงของนางเย็นชามาก สีหน้าก็น่ากลัวมากเช่นกัน เวินซื่อกลัวจนยอมตอบแต่โ

สิ่งที่เวินเยวี่ยชอบไม่ได้พิศวาสตัวตนของชุยเส้าเจ๋อ แต่เป็นฐานะของเขาต่างหากชาติที่แล้วนางจำได้อย่างชัดเจน ต่อมาชุยเส้าเจ๋อเพราะไม่เห็นใครอยู่ในสายตา หลังจากล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินแล้ว ก็ถูกหักหาทั้งสองข้าง กลายเป็นคนพิการและก็เป็นครั้งนั้นเอง เวินเยวี่ยทิ้งเขาอย่างไม่ลังเล“พี่หญิงห้าไม่ต้องพูดแล้ว ท่านจะด่าก็ด่าข้าเถอะ อย่าด่าพี่เส้าเจ๋อได้หรือไม่?”เวินเยวี่ยรู้สึกว่าช่วงสองวันนี้ เวินซื่อเหมือนกินยาผิด ผิดปกติมากขึ้นทุกทีเมื่อเห็นนางยังคิดจะแฉตัวเอง เวินเยวี่ยใช้แผนซ้อนแผน แสร้งทำตัวน่าสงสารทันทีชุยเส้าเจ๋อหลงกลอย่างที่คาด“เจ้าเลิกมายุแยงพวกเราได้แล้ว!”ชุยเส้าเจ๋อไม่เชื่อคำพูดของเวินซื่อเลย เขาป้องเวินเยวี่ยไว้ข้างหลัง กล่าวด้วยความโกรธ “เยวี่ยเอ๋อร์ไม่เหมือนเจ้า นางเป็นคนจิตใจดีไร้เดียงสา และยิ่งไม่มีพิษมีภัย นางดีกว่าเจ้าเป็นพันเท่าหมื่นเท่า ผู้หญิงที่จิตใจอำมหิตเช่นเจ้าไม่มีวันเทียบนางได้!”เวินซื่อเหลือบเห็นอะไรบางอย่างอย่างตาดี ครู่ต่อมานางก็เหวี่ยงฝ่ามือไปหาชุยเส้าเจ๋ออีกครั้ง“เพียะ!”ตบซ้ายตบขวาข้างละที ตบจนชุยเส้าเจ๋อหน้าบวมคราวนี้ทำเอาชุยเส้าเจ๋อโกร

“เวินจื่อเฉิน ท่านนับได้อย่างชัดเจนหรือไม่ว่าตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาท่านลงมือกับข้าไปกี่ครั้งแล้ว?”เวินจื่อเฉินกล่าวโต้แย้งทันที “นั่นถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าต้องทำตัวเป็นศัตรูกับน้องหกให้ได้หรือ น้องหกเป็นน้องสาวคนเล็ก ข้าย่อมต้องปกป้องนาง!”เวินซื่อผิดหวังอีกครั้งนางกำลังจ้องเวินจื่อเฉิน กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “แต่ข้าก็เป็นน้องสาวของพวกท่านเช่นกัน”พวกเขาเกือบจะลืมไปแล้ว ก่อนหน้าที่เวินเยวี่ยจะมาตระกูลเวิน น้องสาวคนเล็กของตระกูลก็คือนาง!เวินซื่อที่เจ็บช้ำน้ำใจอย่างหนักมานานไม่อยากจะพูดกับพวกเขาให้มากความอีก หลังจากพูดประโยคนั้นจบ นางก็หันหลังกลับแล้วเดินออกจากที่นี่ กลับห้องไปจัดการเก็บกวาดเวินฉางอวิ้นและคนอื่น ๆ ที่ยังอยู่ที่เดิมมองไปทางเวินจื่อเฉินพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเวินฉางอวิ้นเอ่ยปากพูดอย่างไม่เห็นด้วย “พี่รอง ช่วงนี้ท่านลงมือกับน้องห้าบ่อยจริง ๆ ครั้งก่อนในพิธีปักปิ่นก็เหมือนกัน ท่านไม่สนใจกาลเทศะเลยสักนิด ตบหน้าน้องห้าจนแดงขนาดนั้น”“นั่นยังไม่ใช่เพราะว่า...เพราะว่า...”เวินจื่อเฉินอยากจะออกมาพูดว่าเป็นความผิดของเวินซื่ออีกแบบไม่รู้ตัวแต่ครั้งนี้หลังจากที่เขาเอ่ยปาก

แม้ว่าเมื่อหลายปีก่อนตอนที่ครั้งหนึ่งเขาป่วยหนักไข้สูงจนนอนซมอยู่บนเตียง นางเคยเฝ้าเขาอยู่สามวันสามคืนเต็ม ๆ จนกระทั่งเขาไข้ลดฟื้นขึ้นมาถึงได้กลับไปพักผ่อนเวินเยวี่ยจ้องมองเวินอวี้จือเดินจากไป แสยะยิ้มที่มุมปากด้วยความลำพองใจอย่างยากที่จะสังเกตเห็นถึงแม้จะไม่รู้ว่าเวินซื่อนั่นใช้กลอุบายอะไรไปทูลขอสถานะนักบุญหญิงจากฝ่าบาท แต่ขอเพียงคนของสกุลเวินพวกนี้ยังถูกควบคุมอยู่ในมือของนาง จะมีอะไรที่นางไม่สามารถได้มาครองกันล่ะ?ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งนักบุญหญิงของเวินซื่อ ในที่สุดก็จะต้องเป็นของนางเวินเยวี่ยอยู่ดี!เมื่อคิดเช่นนี้ ความริษยาภายในใจของเวินเยวี่ยก็ลดลงไปบางส่วนแต่ว่าตอนนี้ นางจะต้องรู้ให้แน่ชัดก่อนว่าเวินซื่อใช้วิธีการใดในการเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทหรือว่าบนตัวของนางยังมีความลับอะไรที่ตนไม่รู้อีก?เวินเยวี่ยเม้มริมฝีปาก ดวงตามีความเกลียดชังปรากฏขึ้นแวบหนึ่งในเวลานี้ จู่ ๆ เวินซื่อก็เปิดประตูออกมาหลังจากปิดประตูแล้วก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่แม้แต่มองพวกเขาสักแวบทันทีที่เวินจื่อเฉินเห็นยังนึกว่านางกำลังจะหนี รีบเข้าไปขวางนางเอาไว้ “หยุดนะ เจ้าคิดจะไปไหน ข้าขอบอกเจ้านะเวินซ

แต่ชุยเส้าเจ๋อกลับคิดว่านางกำลังปากแข็ง “ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะอธิบายอย่างไร เจ้าทำเพื่อให้ข้ารู้ถึงใจจริงของเจ้า จงใจไปที่ภูเขาหนาน ให้พวกสหายฉีที่สนิทกับข้าเห็นเจ้าเดินหนึ่งก้าวคุกเข่าหนึ่งทีโขกหัวหนึ่งหนขึ้นเขา? หรือว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่แผนการของเจ้า?”เวินจื่อเฉินสีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำเพื่อเขาถึงขั้นนี้?”หลังจากที่เวินเยวี่ยอึ้งไปครู่หนึ่ง ในไม่ช้าก็ได้สติกลับคืนมา ทำเป็นพูดด้วยความโศกเศร้าเสียใจ “ทั้งหมดต้องโทษข้า เป็นเพราะคืนนั้นข้าไม่ได้รับปากพี่หญิง พี่หญิงถึงได้ทรมานตนเองเช่นนี้เพื่อพี่เส้าเจ๋อ”คนอื่นถูกคำพูดของเวินเยวี่ยชักจูงในทันที“เวินซื่อ เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง เจ้าถึงกับจะเป็นจะตายเช่นนี้ ถึงขั้นที่ไม่สนใจชื่อเสียงของสกุลเวิน?”“เวินซื่อ ถ้าหากเจ้านึกเสียใจแล้วจริง ๆ แล้วเหตุใดจึงไม่รีบพูดออกมาแต่แรก?”“เจ้ามีเรื่องอะไรจะบอกกับพวกข้าไม่ได้หรือ?”“เรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งแค่นี้ เจ้าถึงกับต้องทำจนทุกคนรู้ให้ได้หรือ?”เหล่าพี่น้องตระกูลเวินพากันเริ่มพูดจาสั่งสอนเวินซื่อเหล่าคุณชายซึ่งมีคุณชายฉีเป็นผู้นำและอยู่ด้านข้างในตอนนี้ เดิมทีแค่อยากจะให้