หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก의 모든 챕터: 챕터 141 - 챕터 150

ทันทีที่บ่าวรับใช้ค้นพบห้องลับในห้องของเจ้าสี่ เวินเฉวียนเซิ่งก็รู้ว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายดายอย่างที่คิด“ดังนั้นจึงยังไม่ได้สั่งให้คนเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ภายในทันทีหมอหลวงหลี่ผู้มากประสบการณ์ทำราวกับไม่ได้ยินอะไร ยังคงตั้งใจตรวจสอบผงยาในขวดต่อไปแต่หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม หมอหลวงหลี่ก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด แล้วเอ่ยกับเวินเฉวียนเซิ่ง “ท่านเจิ้นกั๋วกง ครั้งนี้ข้าน้อยเกรงว่าคงไร้ความสามารถ”เวินเฉวียนเซิ่งไม่คาดคิดว่าพิษนี้จะร้ายแรงถึงขนาดทำให้หมอหลวงหลี่ผู้นี้ถึงกับเอ่ยปากว่าไร้ความสามารถ“หมอหลวงหลี่ พิษนี้มันอะไรกันแน่? เหตุใดถึงร้ายแรงเช่นนี้?”“พิษนี้ยากจะแก้ไขก็ตรงที่ส่วนผสมของยาที่ใช้มีความซับซ้อนมาก แถมยังผสมสมุนไพรพิษที่หายากยิ่งชนิดหนึ่งเข้าไปด้วย มีชื่อว่าเกล็ดงูแดง”“เป็นเพราะสมุนไพรพิษชนิดนี้ ข้าน้อยจึงบอกว่าไร้ความสามารถ เพราะมันจะแก้พิษได้ก็ต่อเมื่อใช้ดอกงูเขียวซึ่งหายากพอๆ กัน แต่ดอกงูเขียวที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวในเมืองหลวงถูกใช้ไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนนี้อยากจะหาอีกสักต้น ก็ยากยิ่งนัก”ท่ามกลางเสียงถอนหายใจของหมอหลวงหลี่ สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งและคนอื่นๆ ก็

ในวินาทีที่เวินจื่อเยวี่ยพยักหน้า สิ่งที่เขาได้รับคือหมัดที่เดือดดาลของเวินจื่อเฉิน“ผัวะ!”เวินจื่อเยวี่ยถูกต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้นในวินาทีต่อมา หมัดนับไม่ถ้วนก็ร่วงลงมาดุจพายุโหมกระหน่ำ ซัดเข้าใส่ร่างของเขาไม่ยั้ง“พวกเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร! ทำเช่นนี้กับนางได้อย่างไร! ต่อให้น้องห้าจะไม่ดีแค่ไหน นางก็ไม่เคยทำอะไรผิดต่อพวกเจ้า! พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรไปทำกับนางเช่นนี้! มีสิทธิ์อะไร?!”เวินจื่อเฉินยังไม่รู้ว่ายานั้นถูกปรับเปลี่ยนเขารู้แค่ว่าน้องชายแท้ๆ สองคนของตัวเองกลับร่วมมือกันวางยาพิษน้องสาวแท้ๆ ของพวกเขาเอง!ทั้งที่พวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็สนิทสนมรักใคร่กันขนาดนั้น เหตุใดจึงทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้ได้?!“พอแล้ว เจ้าอยากจะต่อยเจ้าสามจนตายหรือไร?”เวินเฉวียนเซิ่งตวาดด้วยน้ำเสียงเย็นชาครั้งนี้ เวินจื่อเยวี่ยที่นอนอยู่บนพื้นไม่ได้ตอบโต้ เพียงแต่ปล่อยให้เวินจื่อเฉินต่อยเขาแต่ในวินาทีนี้ เวินจื่อเฉินกลับไม่ฟังคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่ง แถมยังหันไปตะโกนใส่เวินเฉวียนเซิ่งว่า “ไม่พอ!”น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ “เรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ เป็น

“นั่นคือเวินซื่อคุณหนูห้าแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงในอดีตมิใช่หรือ?”“ใช่แล้ว นางนั่นแหละ แต่ตอนนี้นางไม่ใช่คุณหนูห้าอะไรนั่นแล้ว แต่เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งด้วยตัวเอง”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน ก็แค่แม่ชีคนหนึ่งเท่านั้น”“เบาๆ หน่อย ถึงจะเป็นแม่ชี ก็เป็นแม่ชีที่พวกเราจะไปยั่วยุไม่ได้”“ไม่รู้จริงๆ ว่าฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่ เหตุใดถึงได้แต่งตั้งเด็กสาวที่ใจคอโหดเหี้ยมเช่นนี้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์”“ข้าว่าก็ดีนะ อย่างน้อยพิธีขอพรคราวก่อนก็ดูสมจริงสมจังดี”“ดูสมจริงสมจังตรงไหน? ก็แค่หน้าตางดงามเท่านั้น หากพูดถึงจิตใจดีงาม เวินซื่อเทียบน้องสาวนางไม่ได้เลยสักนิด”“จิ๊ ให้คนแบบนี้มาสวดขอพรให้บ้านเมืองช่างเป็นลางร้ายจริงๆ เจ้าว่าใช่หรือไม่ ฉีเซิ่ง?”คนที่พูดนั้นโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า แล้วมองไปทางเวินซื่อและคนอื่นๆ พูดไปพลาง แสดงสีหน้ารังเกียจไปพลางแต่ในเวลานี้ รถม้าของสกุลฉีที่จอดอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาจากข้างใน “เพียะ” ฟาดเข้าที่หน้าผากของเขาคุณชายที่โดนตบจนมึนงง เงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม “ฉีเซิ่งเจ้าตบข้าทำไมกัน?”ฉีเซิ่งจ้องเขาเขม็ง“ปากเหม็นขนาดนี้ ก็ไม่ร

การที่เวินเฉวียนเซิ่งมาหานางในวันนี้ เวินซื่อคาดการได้แต่แรกแต่นางนึกไม่ถึงว่าบิดาที่หนักแน่นมาโดยตลอดของนางผู้นี้ ก็มีวันที่ร้อนรนเช่นนี้เหมือนกันเพิ่งมาถึงวังหลวง ก็รีบเป็นฝ่ายมาหาทันทีม่อโฉวซือไท่หันมองนางตั้งแต่แรก “ให้อาจารย์ออกไปรับมือหรือไม่?”“ข้ารู้ว่าเขามาหาข้าเพื่อสิ่งใด ไม่ต้องรบกวนอาจารย์เจ้าค่ะ”เวินซื่อยิ้ม พร้อมเอ่ยกับม่อโฉวซือไท่“ดี จำสิ่งที่อาจารย์พูดกับเจ้าเอาไว้ให้ดี”หลังจากเวินซื่อพยักหน้า จึงก้าวออกไปตามนางกำนัลเวินเฉวียนเซิ่งรออยู่ตรงหัวมุมของตำหนักที่อยู่ไม่ไกลนักเมื่อเห็นเวินซื่อออกมา เขาไม่ขยับ เพียงแต่รอให้เวินซื่อเดินมาหาแต่น่าเสียดายที่เวินซื่อไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาหวัง หลังจากกวาดมองจุดที่เขายืนอยู่ ก็ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าตำหนักด้านข้าง ซ้ำเอ่ยถามเขาจากไกล ๆ “ในเมื่อใต้เท้าเจิ้นกั๋วกงต้องการพบข้า เหตุใดจึงไม่เข้ามาใกล้?”เวินเฉวียนเซิ่งที่ได้ยินดังนั้นประหลาดใจเล็กน้อยเขานึกไม่ถึงว่าเวลาผ่านไปเพียงสองเดือน บัดนี้ลูกสาวของเขาคนนี้ระแวงเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือหลังจากหยุดไปสักครู่ เวินเฉวียนเซิ่งทำท่าเอามือไพล่หลัง ค่อยก้าวเข้าไปหาเวินซ

เมื่อเวินเยวี่ยเอ่ยปาก ดึงความสนใจของทุกคนในงานเลี้ยงทันทีทั้งสงสัยบ้าง อยากดูฉากเด็ดบ้าง สายตาของแต่ละคนหันมองเวินซื่อเพราะบุคคลที่ช่วงก่อนกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ดุเดือดในเมืองหลวง ยามนี้มาอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้วเวินเยวี่ยถือจอกเหล้าเดินเข้ามา “ตอนนี้พี่หญิงจากบ้านไปสองเดือนเศษ ในใจคงมีความคิดถึงอย่างมากสินะ?”เวินซื่อเอ่ยเสียงเรียบ “น่าเสียดาย ไม่มีเลย”เวินเยวี่ยป้องปากหัวเราะทันที จากนั้นจงใจนั่งลงข้างกายเวินซื่อ อาศัยจังหวะที่ป้องปากเหน็บแนมเสียงต่ำ “พี่หญิงอย่าปากแข็งอีกเลย ดูสิท่านจากไปไม่นาน ทั้งสกุลเวินก็กลายเป็นของข้าแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อมีข้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว พวกพี่ชายก็มีข้าเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว”“ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อก่อนข้าอยากให้ท่านไสหัวออกจากสกุลเวินมากเพียงใด จะได้ไม่ขัดหูขัดตาข้า แต่น่าเสียดายที่เมื่อก่อนท่านมักไม่รู้จักกาลเทศะ จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อนท่านก็ฉลาดขึ้นมากะทันหัน”ทันใดนั้นน้ำเสียงของเวินเยวี่ยเปลี่ยนเป็นมีเลศนัย นางกดบ่าของเวินซื่อ ยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พี่หญิงคนดี ท่านบอกข้าได้หรือไม่ ว่าใครเป็นคนสอนวิชาให้ท่าน?”เวินซื่อเลิกคิ้วเล็กน้อยดูท่าเ