LOGINShare
บทที่ 143
Related chapters
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 144
ในวินาทีที่เวินจื่อเยวี่ยพยักหน้า สิ่งที่เขาได้รับคือหมัดที่เดือดดาลของเวินจื่อเฉิน“ผัวะ!”เวินจื่อเยวี่ยถูกต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้นในวินาทีต่อมา หมัดนับไม่ถ้วนก็ร่วงลงมาดุจพายุโหมกระหน่ำ ซัดเข้าใส่ร่างของเขาไม่ยั้ง“พวกเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร! ทำเช่นนี้กับนางได้อย่างไร! ต่อให้น้องห้าจะไม่ดีแค่ไหน นางก็ไม่เคยทำอะไรผิดต่อพวกเจ้า! พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรไปทำกับนางเช่นนี้! มีสิทธิ์อะไร?!”เวินจื่อเฉินยังไม่รู้ว่ายานั้นถูกปรับเปลี่ยนเขารู้แค่ว่าน้องชายแท้ๆ สองคนของตัวเองกลับร่วมมือกันวางยาพิษน้องสาวแท้ๆ ของพวกเขาเอง!ทั้งที่พวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็สนิทสนมรักใคร่กันขนาดนั้น เหตุใดจึงทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้ได้?!“พอแล้ว เจ้าอยากจะต่อยเจ้าสามจนตายหรือไร?”เวินเฉวียนเซิ่งตวาดด้วยน้ำเสียงเย็นชาครั้งนี้ เวินจื่อเยวี่ยที่นอนอยู่บนพื้นไม่ได้ตอบโต้ เพียงแต่ปล่อยให้เวินจื่อเฉินต่อยเขาแต่ในวินาทีนี้ เวินจื่อเฉินกลับไม่ฟังคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่ง แถมยังหันไปตะโกนใส่เวินเฉวียนเซิ่งว่า “ไม่พอ!”น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ “เรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ เป็น
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 145
แต่ในเวลานี้ เวินเยวี่ยยังไม่รู้เลยว่า คนที่โดนวางยาพิษนั้นไม่ได้มีแค่เวินอวี้จือที่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้นหลังจากที่เวินฉางอวิ้นห่มผ้าให้เจ้าสี่เรียบร้อยแล้ว ก็ให้เขาพักผ่อนให้สบายจากนั้น สองคนพ่อลูกเวินเฉวียนเซิ่งก็ไปที่ห้องหนังสือด้วยกัน“ท่านพ่อ ตอนนี้จะทำอย่างไรกับเจ้าสี่? จะส่งคนไปหาสมุนไพรแก้พิษให้เจ้าสี่ตอนนี้เลยหรือไม่ขอรับ?”“ต้องส่งไป แต่เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ง่ายดายอย่างที่พวกเขาพูด”หลังจากที่เวินเฉวียนเซิ่งนั่งลงแล้ว ก็เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเวินฉางอวิ้นแสดงสีหน้าสงสัย หลังจากรินชาเสร็จแล้ว เขาก็นั่งลงตาม “ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไรขอรับ?”“หากพิษนั้นเป็นสิ่งที่เจ้าสี่ปรุงขึ้นมาจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มีการป้องกันใดๆ เลย”เวินเฉวียนเซิ่งยกถ้วยชาขึ้นจิบหนึ่งคำ ก่อนจะกล่าวต่อ “ก่อนหน้านี้ เส้าเจ๋อลูกพี่ลูกน้องของเจ้าก็เคยโดนวางยาพิษเช่นกัน เป็นพิษที่หมอธรรมดาไม่สามารถทำอะไรได้ จนกระทั่งหมอหลวงหลี่ลงมือรักษา ถึงจะแก้ไขได้ และก่อนหน้านั้น มีสองคนที่เคยไปที่จวนจงหย่งโหว”เวินฉางอวิ้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที “ท่านพ่อหมายถึงน้องห้ากับท่าน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 146
“นั่นคือเวินซื่อคุณหนูห้าแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงในอดีตมิใช่หรือ?”“ใช่แล้ว นางนั่นแหละ แต่ตอนนี้นางไม่ใช่คุณหนูห้าอะไรนั่นแล้ว แต่เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งด้วยตัวเอง”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน ก็แค่แม่ชีคนหนึ่งเท่านั้น”“เบาๆ หน่อย ถึงจะเป็นแม่ชี ก็เป็นแม่ชีที่พวกเราจะไปยั่วยุไม่ได้”“ไม่รู้จริงๆ ว่าฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่ เหตุใดถึงได้แต่งตั้งเด็กสาวที่ใจคอโหดเหี้ยมเช่นนี้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์”“ข้าว่าก็ดีนะ อย่างน้อยพิธีขอพรคราวก่อนก็ดูสมจริงสมจังดี”“ดูสมจริงสมจังตรงไหน? ก็แค่หน้าตางดงามเท่านั้น หากพูดถึงจิตใจดีงาม เวินซื่อเทียบน้องสาวนางไม่ได้เลยสักนิด”“จิ๊ ให้คนแบบนี้มาสวดขอพรให้บ้านเมืองช่างเป็นลางร้ายจริงๆ เจ้าว่าใช่หรือไม่ ฉีเซิ่ง?”คนที่พูดนั้นโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า แล้วมองไปทางเวินซื่อและคนอื่นๆ พูดไปพลาง แสดงสีหน้ารังเกียจไปพลางแต่ในเวลานี้ รถม้าของสกุลฉีที่จอดอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาจากข้างใน “เพียะ” ฟาดเข้าที่หน้าผากของเขาคุณชายที่โดนตบจนมึนงง เงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม “ฉีเซิ่งเจ้าตบข้าทำไมกัน?”ฉีเซิ่งจ้องเขาเขม็ง“ปากเหม็นขนาดนี้ ก็ไม่ร
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 147
“ใคร?”ฉีเซิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเบิกตากว้างทันที “อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของชุยเส้าเจ๋อ?”“ใช่แล้ว! เป็นเจ้าหมอนั่นแหละ ได้ยินมาว่าเขาขโมยเองแล้วยังไม่ยอมรับ แถมยังใส่ร้ายเวินซื่อ!”คุณชายคนนั้นส่งเสียง “จุ๊ๆ ” สองที “ตอนแรกข้ายังไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ดูท่าจะเป็นเรื่องจริงแปดเก้าส่วนแล้ว”ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงด่าทอดังมาจากรถม้าฝั่งตรงข้าม“ชุยเส้าเจ๋อไอ้คนสารเลว!”ก่อนหน้านี้ ฉีเซิ่งมักจะอยู่กับชุยเส้าเจ๋อบ่อยๆ เขาคิดว่าตัวเองก็ยังพอรู้จักชุยเส้าเจ๋ออยู่บ้างแต่หลังจากครั้งที่แล้วที่ได้ยินชุยเส้าเจ๋อพูดแบบนั้นที่จวนเจิ้นกั๋วกง ความเข้าใจที่เขามีต่อชุยเส้าเจ๋อก็เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดว่า ซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหวผู้สูงศักดิ์จะทำเรื่องใส่ร้ายคู่หมั้นของตนเองเช่นนี้ได้!ต่อให้ถอนหมั้นไปแล้ว แต่เขากับเวินซื่อก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่เติบโตมาด้วยกันเขาไม่เพียงแต่ดูถูกนาง ยังทำลายชื่อเสียงของนางอีก ช่างทำกันเกินไปแล้วจริงๆ!ฉีเซิ่งยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโมโหหลังจากที่รถม้าเข้ามาในวังแล้ว เขาก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปหาชุยเส้า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 148
การที่เวินเฉวียนเซิ่งมาหานางในวันนี้ เวินซื่อคาดการได้แต่แรกแต่นางนึกไม่ถึงว่าบิดาที่หนักแน่นมาโดยตลอดของนางผู้นี้ ก็มีวันที่ร้อนรนเช่นนี้เหมือนกันเพิ่งมาถึงวังหลวง ก็รีบเป็นฝ่ายมาหาทันทีม่อโฉวซือไท่หันมองนางตั้งแต่แรก “ให้อาจารย์ออกไปรับมือหรือไม่?”“ข้ารู้ว่าเขามาหาข้าเพื่อสิ่งใด ไม่ต้องรบกวนอาจารย์เจ้าค่ะ”เวินซื่อยิ้ม พร้อมเอ่ยกับม่อโฉวซือไท่“ดี จำสิ่งที่อาจารย์พูดกับเจ้าเอาไว้ให้ดี”หลังจากเวินซื่อพยักหน้า จึงก้าวออกไปตามนางกำนัลเวินเฉวียนเซิ่งรออยู่ตรงหัวมุมของตำหนักที่อยู่ไม่ไกลนักเมื่อเห็นเวินซื่อออกมา เขาไม่ขยับ เพียงแต่รอให้เวินซื่อเดินมาหาแต่น่าเสียดายที่เวินซื่อไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาหวัง หลังจากกวาดมองจุดที่เขายืนอยู่ ก็ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าตำหนักด้านข้าง ซ้ำเอ่ยถามเขาจากไกล ๆ “ในเมื่อใต้เท้าเจิ้นกั๋วกงต้องการพบข้า เหตุใดจึงไม่เข้ามาใกล้?”เวินเฉวียนเซิ่งที่ได้ยินดังนั้นประหลาดใจเล็กน้อยเขานึกไม่ถึงว่าเวลาผ่านไปเพียงสองเดือน บัดนี้ลูกสาวของเขาคนนี้ระแวงเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือหลังจากหยุดไปสักครู่ เวินเฉวียนเซิ่งทำท่าเอามือไพล่หลัง ค่อยก้าวเข้าไปหาเวินซ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 149
สิ่งที่นางต้องการ นางเอาคืนได้เองเวินเฉวียนเซิ่งมองดูแผ่นหลังของนางที่หายไปอย่างรวดเร็วหลังจากเดินเข้าตำหนักหลังจากยืนอยู่ที่เดิมสักครู่ เขาหันหลังไปจากที่นั่นทันทีแล้วกลับไปตรงหัวมุมอีกครั้ง องครักษ์ลับที่ซ่อนอยู่ตรงนั้นจึงปรากฏตัว“ใต้เท้า”เวินเฉวียนเซิ่งยกมือขึ้น “ไม่ต้องเฝ้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้ารีบไปที่อารามสุ่ยเยว่ แล้วไปค้นที่พักของเวินซื่อและม่อโฉวให้ดี ดูสิว่าจะเจอยาถอนพิษหรือไม่”“ขอรับ”หลังจากองครักษ์ลับจากไป เวินเฉวียนเซิ่งหัวเราะเสียงต่ำ“จื่อจวินนะจื่อจวิน ลูกสาวเจ้าคนนี้เหมือนเจ้าไม่มีผิด ช่างใจร้ายใจดำ”“แต่ว่า อยากให้ข้าเวินเฉวียนเซิ่งก้มหัวคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”หนำซ้ำยังเป็นเพียงลูกชั่วคนหนึ่งจากนั้นเวินเฉวียนเซิ่งสะบัดแขนเสื้อ แล้วจากไปอย่างใจเย็นหลังเขาจากไป จู๋เยวี่ยนำสิ่งที่ได้ยินกลับไปบอกเวินซื่อเวินซื่อยิ้มเย็น “เป็นไปตามคาด ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่เคยคิดจะหารือกับข้าโดยดี”หากเมื่อครู่นางเดินไปหาเวินเฉวียนเซิ่งจริง เกรงว่าองครักษ์ลับคนนั้นของเขาคงลงมือทันทีในเมื่อข่มขู่กันได้โดยตรง เหตุใดยังจำเป็นต้องเจรจาหารือกันอีก?สิ่งที่เวินเฉวียนเซิ่งคิดไ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 150
เมื่อเวินเยวี่ยเอ่ยปาก ดึงความสนใจของทุกคนในงานเลี้ยงทันทีทั้งสงสัยบ้าง อยากดูฉากเด็ดบ้าง สายตาของแต่ละคนหันมองเวินซื่อเพราะบุคคลที่ช่วงก่อนกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ดุเดือดในเมืองหลวง ยามนี้มาอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้วเวินเยวี่ยถือจอกเหล้าเดินเข้ามา “ตอนนี้พี่หญิงจากบ้านไปสองเดือนเศษ ในใจคงมีความคิดถึงอย่างมากสินะ?”เวินซื่อเอ่ยเสียงเรียบ “น่าเสียดาย ไม่มีเลย”เวินเยวี่ยป้องปากหัวเราะทันที จากนั้นจงใจนั่งลงข้างกายเวินซื่อ อาศัยจังหวะที่ป้องปากเหน็บแนมเสียงต่ำ “พี่หญิงอย่าปากแข็งอีกเลย ดูสิท่านจากไปไม่นาน ทั้งสกุลเวินก็กลายเป็นของข้าแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อมีข้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว พวกพี่ชายก็มีข้าเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว”“ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อก่อนข้าอยากให้ท่านไสหัวออกจากสกุลเวินมากเพียงใด จะได้ไม่ขัดหูขัดตาข้า แต่น่าเสียดายที่เมื่อก่อนท่านมักไม่รู้จักกาลเทศะ จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อนท่านก็ฉลาดขึ้นมากะทันหัน”ทันใดนั้นน้ำเสียงของเวินเยวี่ยเปลี่ยนเป็นมีเลศนัย นางกดบ่าของเวินซื่อ ยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พี่หญิงคนดี ท่านบอกข้าได้หรือไม่ ว่าใครเป็นคนสอนวิชาให้ท่าน?”เวินซื่อเลิกคิ้วเล็กน้อยดูท่าเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 151
มิหนำซ้ำหลังจากที่เวินซื่อพูดจบ ยังเลิกคิ้วขึ้น แล้วยังมองเวินเยวี่ยด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามในนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ยั่วยุราวกับกำลังตอบสนองต่อการกระทำก่อนหน้านี้ของเวินเยวี่ย“เวินซื่อ! เจ้าพอได้แล้ว!”ผู้คนจากจวนเจิ้นกั๋วกงกำลังจะเอ่ยปาก แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีคนที่เร็วกว่าพวกเขาชุยเส้าเจ๋อในฐานะผู้คุ้มกันอันดับหนึ่งของเวินเยวี่ย จ้องมองเวินซื่ออย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าขึ้นเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ก็จะสามารถดูหมิ่นน้องหญิงเยวี่ยเอ๋อร์ได้ตามอำเภอใจ! มีข้าอยู่ที่นี่ เจ้าอย่าได้คิดจะข่มเหงนาง!”ทว่าทันทีที่สิ้นเสียงของเขา คนที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาก็ยื่นมือออกมาโอบรอบคอของเขาไว้โดยพลันฉีเซิ่งเอ่ยด้วยรอยยิ้มคลุมเครือ “ข้าว่านะชุยเส้าเจ๋อ แม่นางทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วยเล่า?”ก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มฉีเซิ่งที่มองหาชุยเส้าเจ๋ออยู่พักหนึ่งก็ไม่พบ เดิมทีตั้งใจจะเผชิญหน้ากับเจ้าคนนี้หลังจากงานเลี้ยงจบลงแต่ไม่คิดว่างานเลี้ยงยังไม่ทันเลิกเลย ก็มีบางคนกระโดดออกมาเต้นเร่า ๆ ก่อนฉีเซิ่งย่อมก้าวออกมาโดยไม่ลังเล เพื่อคุมชุยเส้าเจ๋อไว้ “มีอะไรจะพูดเจ้าสามารถพูดกับข้าไ
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 550
ถึงขั้นเอาอีกฝ่ายมาข่มขู่เวินจื่อเยวี่ย ทำให้เวินจื่อเยวี่ยต้องเลือกระหว่างนางและหลินเนี่ยนฉือแล้วนางสารเลวที่ยังไม่เดินผ่านประตูเข้ามาจะเอาอะไรมาเทียบกับนาง!เวินเยวี่ยโกรธจัดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเสี้ยววินาทีที่ก้มศีรษะลง สายตาอาบยาพิษช่างน่าสะพรึงกลัว“ยุแยงตะแคงรั่ว?”เวินซื่อแค่รู้สึกว่าคำพูดของเวินจื่อเยวี่ยน่าขบขันมาก “มีเพียงคนที่มีหัวใจเท่านั้นถึงจะรู้สึกว่าใคร ๆ ก็เป็นเช่นนี้”นางเหลือบมองเวินเยวี่ยแวบหนึ่งอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส “ท่านคิดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้จะใช้พวกท่านไปก่อกวนความสงบของนางหรือ? ฝันไปเถอะ พวกท่านยังไม่คู่ควร”“เหอะ พูดเสียน่าฟัง ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายที่เจ้าเขียนไปฟ้อง หลินเนี่ยนฉืออยู่ที่อู๋โจวอยู่ดี ๆ จะเข้ามาที่เมืองหลวงทำไม? แล้วยังต้องการถอนหมั้นกับข้าอีก?!”ถึงตอนนี้เวินจื่อเยวี่ยยังคงเชื่อว่าเวินซื่อไปพูดอะไรกับหลินเนี่ยนฉือ ถึงทำให้หลินเนี่ยนฉือทำเช่นนั้น“ท่านคิดว่าข้อมูลในใต้หล้านี้มีสิ่งใดที่สามารถปิดบังได้อย่างนั้นหรือ? จวนเจิ้นกั๋วกงของพวกท่านได้ทำเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า ไร้ยางอายมาไม่น้อย แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงตั้งน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 549
อูฐผอมซูบยังตัวใหญ่กว่าม้าการจะทำลายจวนเจิ้นกั๋วกงอันใหญ่โตแห่งนี้โดยอาศัยแมลงเพียงไม่กี่ตัว มันเป็นไปไม่ได้เลยแน่นอน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิงเพียงแต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงเกินไปอย่างเช่นการหมั้นหมายระหว่างจวนเจิ้นกั๋วกงและสกุลหลินเมื่อจวนเจิ้นกั๋วกงถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับชาวต่างเผ่า เวินเฉวียนเซิ่งจะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชำระล้างให้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้และวิธีการที่ดีที่สุดก็ต้องเป็นการดึงผู้คนให้เข้ามาพัวพันมากขึ้นสกุลหลินที่ยังมีการหมั้นหมายกับจวนเจิ้นกั๋วกงเป็นกลุ่มแรกที่รับศึกหนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินซื่อ และจะกลายเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เวินเฉวียนเซิ่งดึงสกุลหลินให้ลงมาพัวพันด้วยดังนั้นก่อนจะยุติการหมั้นหมายระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินจื่อเยวี่ย เวินซื่อยังไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ทว่า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแตะต้องจวนเจิ้นกั๋วกงได้ แต่การมีเวินเยวี่ยเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหาย“หมั้น...หมั้นหมาย?”ในขณะนี้ เสียงที่สับสนของเวินเยวี่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของ เวินจื่อเยวี่ย“พี่สาม ท่านหมั้นกับใครตั้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 548
“ท่าน…!”เวินเยวี่ยลมแทบจับเมื่อได้ยินที่เวินซื่อพูดนางข่มไฟโทสะเอาไว้ “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่คนของกองทัพธงดำเสียหน่อย ให้ท่านมาทำการค้นหา ไม่น่าจะเหมาะสมกระมัง?”เวินเยวี่ยฝืนยิ้ม “ท้ายที่สุดแล้วบุญคุณความแค้นระหว่างพี่หญิงห้ากับเยวี่ยเอ๋อร์นั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วทุกคน ถ้าเกิด…”ประโยคสุดท้ายนี้ไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ก็สามารถเข้าใจทุกอย่างที่ควรเข้าใจถ้าเกิดเวินซื่อเข้าไปวางกลอุบายบางอย่างเพื่อใส่ร้ายนางแล้วจะทำเช่นไร?เวินซื่อหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเวินเยวี่ย รอยยิ้มเล็ก ๆ เผยออกมาบนใบหน้าอันบริสุทธิ์ผุดผ่องและงดงามของนาง “ข้าไม่ต่ำช้าไร้ยางอายเหมือนเจ้า”ใบหน้าของเวินเยวี่ยสลดลงเพราะดำด่าของนางทันทีแต่วินาทีต่อมาก็ได้ยินเวินซื่อพูดว่า “แต่ว่านี่มันก็เป็นปัญหาจริง ๆ ในเมื่อคุณหนูหกสกุลเวินเป็นกังวลเช่นนี้ เช่นนั้นข้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ขอยืนค้นหาอยู่ที่ประตูแล้วกัน”ยืนค้นหาอยู่ที่ประตูหรือ?แล้วจะค้นหาอย่างไร?ขณะที่เวินเยวี่ยและคนอื่น ๆ กำลังงุนงง เวินซื่อก็พลิกฝ่ามือ ก่อนจะหยิบขวดหยกขวดหนึ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของนางฉางเสี่ยวหานก้าวเข้าไปรับขวดหยกจากมือของเว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 547
“เหลวไหลสิ้นดี!”แววอันตรายฉายผ่านดวงตาอันคมกริบของเวินเฉวียนเซิ่งในทันใดเขาจ้องไปที่รถม้าที่เวินซื่อนั่งอยู่ สายตามองทะลุช่องว่างของม่านหน้าต่าง พลางชี้ตรงไปที่เวินซื่อ “เวินซื่อ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้ากำลังใส่ร้ายขุนนางในราชสำนักซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง!”“หากเจ้าไม่สามารถแสดงหลักฐานใด ๆ ได้ ต่อให้เจ้าจะเคยเป็นลูกสาวของข้า ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เด็ดขาด!”“เจิ้นกั๋วกงไม่จำเป็นต้องใจร้อนขู่ขวัญเช่นนี้”ว่าแล้วเวินซื่อก็ยกมือขึ้นเปิดม่านรถแล้ว เดินออกมาจากด้านในอย่างช้า ๆเสี่ยวหานก้าวไปข้างหน้าอย่างมีไหวพริบ ทำตามสาวใช้เหล่านั้น เอื้อมมือออกไปช่วยประคองธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางลงจากรถม้าช้า ๆหลังจากลงสู่พื้นและยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เวินซื่อก็เงยหน้าขึ้นมองเวินเฉวียนเซิ่งผ่านกองทัพธงดำ นางยิ้มเล็กน้อย “ถ้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่มีหลักฐาน วันนี้จะกล้านำกองกำลังไปปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของท่านได้อย่างไร”การทำงานตามคำสั่งส่วนตัวของอ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การทำงานตามพระราชโองการของฝ่าบาทก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเวินซื่อยกมือขึ้น รับพระราชโองการจากมือของกองทัพ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 546
ให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาหนุนหลังนางแล้วอย่างไรต่อ เขาไม่เชื่อว่า อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้สง่างามจะบังคับเขาให้ถอนหมั้นได้อย่างนั้นหรือ!เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยินเวินจื่อเยวี่ยพูด ก็มองเขาแวบหนึ่งอย่างเย็นชา “เจ้าควรคิดหาวิธีช่วยพี่ใหญ่ของเจ้าก่อนดีกว่า ถ้าครั้งนี้พี่ใหญ่ของเจ้าตาย ก็อย่าได้คิดเรื่องหมั้นหมายเลย ข้าเวินเฉวียนเซิ่ง ไม่มีลูกชายที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างเจ้า”ใบหน้าของเวินจื่อเยวี่ยขรึมลงทันทีเขารู้ว่าลูกชายคนโปรดของบิดาไม่ใช่เขา แต่เป็นพี่ใหญ่ที่บิดาเลี้ยงดูอย่างสุดชีวิตจิตใจแต่เขานึกไม่ถึงว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว บิดาจะยังโหดร้ายถึงเพียงนี้ เอาการหมั้นหมายของเขามาข่มขู่เขาเวินจื่อเยวี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ในขณะนี้ พ่อบ้านนั้นพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านกั๋วกง คุณชายสาม ครั้งนี้ผู้ที่นำกองทัพธงดำมาไม่ใช่ท่านอ๋องขอรับ”เมื่อได้ยินคำพูดนี้เวินเฉวียนเซิ่งก็หันกลับไปหาพ่อบ้าน “ไม่ใช่เป่ยเฉินหยวนหรอกหรือ? แล้วใครล่ะ?”นอกจากฮ่องเต้น้อยและเป่ยเฉินหยวนเองแล้ว ยังมีใครอีกที่สามารถระดมกองทัพธงดำ ถึงขั้นกล้าปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของเขาได้?ขณะที่เวินเฉวียนเซิ่งกำลังครุ่นคิดในหัวว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 545
“เสี่ยวหาน ให้ข้าดูหน้าเจ้าหน่อยสิ”หลังจากขับไล่เวินเฉวียนเซิ่งและเวินจื่อเยวี่ยออกไปแล้ว เวินซื่อก็ดึงฉางเสี่ยวหานเข้ามา“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ตบไม่โดนหน้า ข้าหลบได้นิดหน่อย แค่ตบโดนหัวเท่านั้น”ถึงกระนั้น การตบของเวินจื่อเยวี่ยก็หนักหน่วงมาก จนศีรษะของฉางเสี่ยวหานถึงกับสั่นคลอนในตอนนั้น ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนองได้“เจ้าไม่ต้องกังวล การตบครั้งนี้ข้าจะต้องเอาคืนเขาอย่างแรงแน่นอน”สีหน้าของเวินซื่อเคร่งขรึมลง น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งฉางเสี่ยวหานลุกขึ้นกล่าวว่า “ไม่ ๆ ๆ ไม่ต้องหรอกธิดาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อครู่ท่านช่วยตบคืนแทนเสี่ยวหานแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกเจ้าค่ะ”ฉางเสี่ยวหานรู้จักคนในเมืองหลวงน้อยมาก แต่หลังจากติดตามเวินซื่อมาเป็นเวลานาน ก็ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดกับสองพ่อลูกคู่นั้นเมื่อครู่ ก็ย่อมสามารถคาดเดาตัวตนของพวกเขาได้อย่างง่ายดายคนหนึ่งคืออดีตบิดาของธิดาศักดิ์สิทธิ์ อีกคนคืออดีตพี่ชายของธิดาศักดิ์สิทธิ์ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นย่ำแย่มากพออยู่แล้ว หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทะเลาะกับพี่ชายหนักขึ้นด้วยเรื่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 544
เขาขบริมฝีปากล่างแน่น กัดปากของตัวเองแตกเหมือนไม่รู้สึกตัว ปล่อยให้เลือดไหลลงจากมุมปากช้า ๆ“หลินเนี่ยนฉือล่ะ?”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยปากถามขึ้นทันใด“ข้าอยากพบนาง”“นางไม่อยากพบท่าน”เวินซื่อเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“ข้าบอกว่าข้าอยากพบนาง!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดลั่นอย่างฉุนเฉียวขึ้นมาทันใด พลางปัดมือของจางเสี่ยวหานออกมือของจางเสี่ยวหานถูกตีเจ็บ ตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อนางรู้ตัวก็เอื้อมมือออกไปอีกครั้ง คว้าเพียงหนังสือถอนหมั้นฉบับนั้นไว้ส่วนจี้หยกก็ร่วงลงสู่พื้นดัง “ตุ้บ” ตามมาด้วยเสียงแตกหักดังขึ้น จี้หยกแยกออกเป็นสองส่วนทันทีเวินจื่อเยวี่ยที่ยังอยู่ในอาการฉุนเฉียวเมื่อได้ยินเสียงนี้อย่างกะทันหัน ก็ก้มหน้าลงมอง เกิดความสับสนขึ้นโดยพลันเขารีบเก็บจี้หยกขึ้นมา เมื่อมองดูรอยแตกหักนั้น ก็ไม่อาจยับยั้งไฟโทสะที่อัดอั้นอยู่เต็มอกไว้ได้ เพียงชั่วครู่ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉางเสี่ยวหาน...“ใครให้เจ้าทำของของข้าพัง! เจ้าอยากตายหรือไง?!”“อะไรนะ? ไม่ใช่ข้า เป็นท่านต่างหากที่ปัดมือของข้าเอง...”“สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเจ้ายังกล้าเถียงอีก!”เวินจื่อเยวี่ยลุกพรวดขึ้น สีหน้ามีรอยพยายาท ยกมือขึ้นตบหน้าฉางเส
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 543
เวินจื่อเยวี่ยมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านพ่อ พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”เวินจื่อเยวี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าน่าจะเข้าใจ เจ้าสาม”“ข้าไม่เข้าใจ!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดออกมาทันใด พลางจ้องมองไปที่บิดาของเขาอย่างไม่ละสายตาเวินเฉวียนเซิ่งถอนหายใจอีกครั้ง “แค่การหมั้นหมายเท่านั้น พ่อรู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจยอมรับ แต่พี่ใหญ่ของเจ้ามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้ายังไม่เอายากลับไปอีก เขาจะต้องตายในไม่ช้า”“เจ้าสาม เจ้าจะทนเห็นพี่ใหญ่ของเจ้าตายไปได้จริงหรือ?”เวินจื่อเยวี่ยที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเขาได้ถามด้วยเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย “ก็เลยต้องเสียสละการหมั้นของข้าเพื่อช่วยพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ? ทั้ง ๆ ที่เรายังมีวิธีอื่นอีก แต่ท่านก็ยังยืนกรานที่จะขอร้องเวินซื่อ?!”“ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลง น้ำเสียงแย่มาก “ไม่ว่าจะเป็นบัวหิมะก็ดี เห็ดหลินจือสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปีก็ดี หรือหญ้าฝรั่นที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำก็ดี เจ้าคิดว่ามีสิ่งไหนหาง่ายบ้าง?!”“หากพี่ใหญ่ของเจ้ายังยืดเวลาได้อีกครึ่งค่อนเดือน พ่อก็จะไม่รีบร้อนเช่นนี้! แต่นี่พี่ใหญ่ของเจ้าอาจตายได้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 542
นางมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างเย็นชา “ท่านไม่มีคุณสมบัตินี้ตั้งนานแล้ว”“เวินซื่อ! จงระวังท่าทีในการพูดจาของเจ้าด้วย แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ความสัมพันธ์พ่อลูกของเจ้ากับพ่อจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อย่าลืมว่ายังมีเลือดของสกุลเวินไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า”“ใครบอกว่าเปลี่ยนแปลงไม่ได้?”เวินซื่อยิ้มเยาะ “ความสัมพันธ์นี้จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า แต่ตอนนี้ขอวกกลับเข้าประเด็นก่อน ท่านเจิ้นจั๋วกง ท่านยังไม่ได้บอกตัวเลือกของท่านเลย ท่านวางแผนที่จะเลือกใครกันแน่?”ล้มเหลวในการเล่นกับอารมณ์ ล้มเหลวในการข่มขู่กลับมาสู่เงื่อนไขข้อแรกสุดอีกครั้ง สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลงระดับหนึ่งในทันใดเวินซื่อดูเหมือนจะมองไม่เห็นเลย เร่งรัดเขาด้วยอารมณ์ที่ดีมาก“ข้ามีเวลาไม่มากนัก ท่านเจิ้นจั๋วกงรีบตัดสินใจโดยเร็วที่สุดเถอะ มิฉะนั้นก็จะไม่มีการเจรจาใด ๆ อีกแล้ว”นางหันไปมองเวินเฉวียนเซิ่งด้วยรอยยิ้มตาหยี “‘พี่ใหญ่แสนดี’ ของข้าก็น่าจะมีเวลาไม่เพียงพอใช่ไหม?”“ถุย!”เวินจื่อเยวี่ยถ่มน้ำลายใส่นางอย่างรุนแรง “พี่ใหญ่ไม่มีน้องสาวที่ชั่วร้ายอย่างเจ้า!”“ถูกต้อง ข้าชั่วร้าย แต่ก็เทียบไม่ได้กับเว
