All Chapters of วิวาห์นอกหัวใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“นี่คุณ... มองฉันเป็นทรัพย์สินอย่างนั้นเหรอคะ”“หรือว่าไม่ใช่กันล่ะ” เขายิ้มเยาะช้องนางหน้าแดงก่ำเมื่อถูกเขาขยี้ศักดิ์ศรีจนแทบสลายคาอุ้งมือ“คุณมันคนร้ายกาจ!”“เรียกฉันว่าพ่อมดก็ได้นะ เพราะฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆ”ดูสิ เขาหัวเราะชอบอกชอบใจ ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว“กี่ครั้งคะ ฉันถึงได้จะอิสระ”หล่อนต้องใช้ความพยายามมากมายกว่าจะสามารถเค้นเสียงถามออกไปได้เขาไหวไหล่กว้างน้อยๆ ท่าทางน่าฟาดปากด้วยฝ่ามือให้เลือดกบเป็นที่สุด“ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะทำงานบ่อยแค่ไหน ยิ่งบ่อยก็ยิ่งหมดหนี้หมดสินเร็ว”หล่อนกำมือแน่นด้วยความโมโห น้ำตาแห่งความขุ่นเคืองไหลรินอาบแก้ม“ฉัน... เกลียดคุณ คนไม่มีหัวใจ”“จ้ะ ตามสบายนะ”เขาไหวไหล่กว้างอีกครั้ง ก่อนจะยกร่างของหล่อนด้วยมือข้างเดียวขึ้นมานั่งบนตัก“ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้นะคะ ปล่อย!”เขาไม่ปล่อย แถมยังรวบเอวของหล่อนแน่น “ตอนนี้อยากทำงานบนบกหรือว่าในน้ำ ช้องนาง...”“คะ?”เขาสบประสานสายตากับหล่อน และบอกความต้องการออกมาอย่างเปิดเผยหล่อนทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา และเมื่อหล่อนไม่เลือก เขาก็เป็นคนเลือกเอง“งั้นในน้ำ ฉันอยากรู้ว่าเธอจะเร่าร้อนได้แค่ไ

หลังจากที่ชาร์ลีแย่งหน้าที่ของคนขับรถสูงวัยมาแล้วก็พาหล่อนออกไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าหรูหรา พร้อมกับแปลงกายเป็นพ่อบุญทุ่มพร้อมเปย์เสื้อผ้านับสิบชุด เครื่องประดับอีกหลายชิ้น ล้วนแต่เป็นสิ่งของที่เขายัดเยียดมาให้ทั้งหมด พอหล่อนปฏิเสธเขาก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมจนหล่อนจำใจยอม“ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ”หล่อนเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อทางกลับบ้านมันแตกต่างไปจากตอนขามาชาร์ลีหันมาโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ให้กับหล่อน“ก็ไม่ใช่น่ะสิ”“เอ่อ... แล้วคุณจะพา... ฉันไปไหนเหรอคะ หรือว่าคุณมีธุระอื่น ถ้าใช่... ให้ฉันลงข้างทางก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับบ้านเองค่ะ”ดวงตาสีอำพันของเขาละจากถนนกว้างอีกครั้ง มองหล่อนด้วยความขบขัน“โง่ๆ อย่างเธอกลับบ้านเองถูกหรือ อย่าอวดเก่งนักเลย”“ก็ฉันไม่อยากเป็นภาระหรือตัวถ่วงของคุณนี่คะ”ช้องนางรู้สึกไม่สบายใจนัก และก็ไม่ได้โกรธเลยที่เขาบอกว่าโง่ เพราะหากเทียบกับเขาแล้ว หล่อนโง่จริงๆ นั่นแหละ“ฉันจะพาเธอไปธนาคารด้วย”“เอ่อ... อย่าเลยค่ะ”“ทำไมล่ะ หรือว่ากลัวเห็นเงินเยอะแล้วใจจะสั่น”ดูเขาเถอะ ยังจะมีคิดแบบนี้กับหล่อนอีก“ที่ธนาคารคนเยอะ ฉันไม่อยากทำอะไรให้คุณ

ชาร์ลีโผล่เข้ามาในร้านขายชุดราตรีหรูที่หล่อนให้คนขับรถมาส่งเอาไว้โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย และก็ทำให้หล่อนที่กำลังเลือกชุดราตรีอยู่อดแปลกใจไม่ได้“คุณชาร์ลมาได้ยังไงคะ”เขาก้าวมาหยุดข้างกาย ความสูงของเขาทำให้หล่อนต้องแหงนคอตั้งจนเมื่อยเลยทีเดียวยามจะสบตา“ขับรถมาน่ะสิ” เขายียวนน่าหมั่นไส้ “หรือเธอคิดว่าคนอย่างฉันจะเดินเท้ามาล่ะ”“นางหมายถึง คุณชาร์ลมาที่นี่ทำไมคะ ไม่ได้ถามว่ามาด้วยวิธีอะไรสักหน่อย”“ก็มาช่วยเธอเลือกชุดไงล่ะ”“เอ่อ... ไม่ต้องหรอกค่ะ นางเลือกเองได้ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณนะคะที่มีน้ำใจ”มุมปากหยักสวยยกขึ้นเป็นรอยยิ้มดูแคลน “เธอคิดว่ารสนิยมของเธอน่าไว้ใจมากหรือไง” ดวงตาคมกริบตวัดมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “ท่านแม่จะต้องเอ็ดฉันแน่ หากปล่อยให้เธอเลือกชุดตามอำเภอใจ”“แต่นาง... ก็ไม่ได้รสนิยมแย่มากนะคะ แล้วอีกอย่างร้านนี้ก็มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ นางว่า...”“อย่าเถียง”“นางไม่ได้เถียงแต่นางกำลังอธิบาย นางว่า...”“ถ้าไม่หยุดโต้แย้ง ฉันจูบเธอจริงๆ นะ”ดวงตากลมโตเบิกกว้าง พร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากอิ่มของตัวเองเอาไว้ทันควัน จากนั้นก็ก้าวถอยหลังหนีทันทีชาร์ลีอมยิ้ม หรี่ตาแคบมองช้องนา

“เชิญครับ”หล่อนรีบก้าวลงไปจากรถ เมื่อรถคันงามแล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานชาร์ลีก้าวตามลงไปมายืนข้างกายของหล่อน จากนั้นก็ยื่นมือมาตรงหน้าของหล่อน“คะ?”“ส่งมือเธอมา”เมื่อเห็นหล่อนลังเลไม่ทันใจ เขาก็เป็นฝ่ายฉวยมือนุ่มไปกุมด้วยตนเอง จากนั้นก็รั้งร่างอรชรในชุดราตรียาวสีขาวเรียบหรูเข้าไปในงานเลี้ยงตรงหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนต้อนรับแขกเหรื่ออยู่หน้างาน หล่อนอดที่จะเงยหน้าขึ้นมองชาร์ลีไม่ได้ เพราะเป็นห่วงจิตใจของเขา แต่เขากลับยิ้มแย้มออกมาแทน ไลลาเสียอีกที่ดวงตายังมีความอาลัยอาวรณ์อย่างเห็นได้ชัด“พี่ขอให้น้องมีความสุขมากๆ นะครับไลลา”“ขอบคุณค่ะพี่ชาร์ล”ชาร์ลียกมือขึ้นลูบศีรษะของน้องสาวบุญธรรม ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าบ่าวสุดหล่อ“ผมฝากน้องสาวด้วยนะครับ”“ด้วยความยินดีครับ”เอเดรียนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม และก็กระชับมือที่โอบรอบเอวของเจ้าสาวคนสวยแน่นขึ้น“งั้นพี่ขอตัวเข้าไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ก่อนนะไลลา”“ค่ะพี่ชาร์ล”ไลลาตอบพี่ชาย ก่อนจะมองมาที่หล่อน หลังจากที่หล่อนกล่าวอวยพรให้กับคู่บ่าวสาวแล้ว“หวังว่าเธอจะดูแลพี่ชาร์ลได้ดีกว่าฉันนะ”แววตาของไลลาที่มองมาไม่เหม

แคทเธอรีนระบายยิ้มด้วยความพึงพอใจ เมื่อเห็นสายตาของลูกชายจับจ้องไปยังร่างอรชรที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องอาหารหล่อนไม่เคยเห็นลูกชายมองผู้หญิงด้วยสายตาลุ่มหลงแบบนี้มาก่อน แม้กระทั่งกับไลลาเอง หล่อนก็ไม่เคยเห็นชาร์ลีมองด้วยแววตาแบบนี้สักครั้ง“เอ่อ... สวัสดีค่ะท่านแม่...”ช้องนางพูดเสียงสั่นเทาเล็กน้อย ขณะหย่อนกายลงนั่งข้างร่างกำยำของชาร์ลี ซึ่งเขามองหล่อนไม่วางตาเลยทีเดียว หัวใจของหล่อนเต้นคร่อมจังหวะ เพราะแววตาที่เขาทอดมองมา มันย้ำเตือนให้อดคิดถึงเรื่องราวร้อนฉ่ายามค่ำคืนไม่ได้พวงแก้มนวลเป็นสีแดงระเรื่อน่ามอง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเขินอายและประหม่า ชาร์ลีมองด้วยความพึงพอใจ ช้องนางเป็นสาวขี้อายมาก แต่กระนั้นหล่อนก็ตามใจเขาเสมอไม่เคยเกี่ยงงอน แม้จะชอบพูดว่า ‘อย่า’ บ่อยๆ ก็ตาม“จ้องยังกับจะกินเข้าไปทั้งตัวแบบนี้ หนูช้องนางก็เขินแย่สิพ่อชาร์ล”เสียงกระแอมของมารดาดังขึ้นพร้อมๆ กับคำพูดหยอกเย้าที่มันคือความจริงทุกอย่างชาร์ลีรู้สึกตัวละสายตาจากช้องนาง และก็กลบเกลื่อนความลืมตัวของตนเองด้วยการพูดปด“ผมก็แค่รู้สึกว่าช้องนางแต่งตัวไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่น่ะครับ”“แม่ก็เห็นหนูช้องนางแต่งตัวปก