All Chapters of วิวาห์นอกหัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

“อ๋อ... ใช่ค่ะ... ฉันมีธุระจะถามคุณ”สายตาคมกริบกวาดจ้องมองไปทั่วทั้งใบหน้าซีดสลับแดงก่ำของหล่อน ก่อนที่มุมปากจะเหยียดยิ้มเล็กน้อย“เรื่อง?”“เอ่อ...”หล่อนปากสั่นไม่ต่างจากสองขา ความหล่อเหลาของเขารบกวนจิตใจและมีผลต่อสติปัญญาของหล่อนเหลือเกิน“มานั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะยุ่ง” เขาผายมือยังเก้าอี้ตัวข้างกาย“ไม่... เป็นไรค่ะ ฉันแข็งแรงดี”เขายิ้มเยาะเล็กน้อย มองหล่อนอย่างขบขัน “แต่ขาเธอสั่นพั่บๆ เลยนะ ฉันว่ามานั่งดีกว่า”หล่อนทั้งอับอายทั้งอดสู และก็ยอมเดินไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ตามคำเชิญ แต่หล่อนเลือกที่จะนั่งห่างจากเขาออกมาพอสมควร เพราะการอยู่ใกล้ๆ กับชาร์ลี คือหายนะดีๆ นั่นเอง“ทีนี้ก็พูดธุระของเธอมาได้แล้ว”น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่สายตาของเขาทำไมมันมีเวทมนตร์แบบนี้นะ ยามที่สบประสานกับมัน หัวใจของหล่อนก็หกคะเมนตีลังกาจนวิงเวียน“เอ่อ...”เมื่อเห็นหล่อนอึกอัก เขาก็เลือกที่จะคาดเดาออกมาเอง “หรือว่าจะมาต่อรองเรื่องเงิน”“เรื่องเงิน?”“ก็เรื่องเงินพันเหรียญที่ฉันวางไว้บนหัวเตียงไงล่ะ มันไม่พอใช่ไหม อยากได้เท่าไหร่ล่ะ สามพันเหรียญ ห้าพันเหรียญ แต่ว่าถ้าหมื่นเหรียญฉันว่ามัน

“เดินทางปลอดภัยกันนะพ่อชาร์ล หนูช้องนาง” แคทเธอรีน ออกมาส่งหล่อนกับชาร์ลีที่รถคันงามหล่อนกล่าวขอบคุณพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ แคทเธอรีนมองมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปกำชับลูกชายอีกครั้ง“ดูแลน้องดีๆ นะพ่อชาร์ล”ดวงตาสีอำพันของชาร์ลีเลื่อนมามองหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนกลับไปมองหน้าแคทเธอรีน“ครับท่านแม่”“งั้นไปเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา”“งั้นผมไปนะครับ”ชาร์ลีสวมกอดแคทเธอรีน ในขณะหล่อนมือขึ้นไหว้ตามมารยาทของคนไทยแทนรถคันงามที่มีคนขับเป็นชายสูงวัยเคลื่อนออกจากหน้าคฤหาสน์หลังหรูหรา มุ่งหน้าตรงไปยังสนามบินประจำชาติของเลแวนต้าตลอดเส้นทางหล่อนรู้สึกเหมือนกับตกอยู่ในนรก ความเงียบงันกำลังกลืนกินจิตวิญญาณของหล่อนจนหมดสิ้น ความโศกเศร้าไร้ความสุขคลืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆหล่อนคงไม่รู้จักทรมานใจแบบนี้ หากหัวใจไม่แอบรักชาร์ลี เฮนเดอร์สันเข้าเต็มเปาชาร์ลีนั่งอยู่เคียงข้างก็จริง แต่เขาไม่ได้แม้แต่จะหันมามองหล่อน ดวงตาของเขาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าหล่อเหลาหล่อนพอจะเดาได้ไม่ยากว่าชาร์ลีกำลังอ่านข้อความของใคร กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงตาหวานอมเศร้าค่อยๆ ปรือปิดลง เ

แต่ก็มีหล่อนคนเดียวเท่านั้นแหละที่หวั่นไหว ช้องนางคิดอย่างปลงตก“ขอบใจนะที่ช่วยโกหกท่านแม่”“ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่คะ”เขาไหวไหล่กว้างน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น ทำเหมือนกับว่าตนเองเป็นคนมีน้ำใจ“แล้วนี่เพิ่งตื่นหรือ”“ค่ะ”“คงเพลียจากการเดินทาง”หล่อนตวัดตาขึ้นมองคนที่ทำท่าทางกระปรี้กระเปร่าจนน่าหมั่นไส้ และก็อดที่จะเหน็บแนมไม่ได้“ก็ใครจะอึดจะถึกเหมือนคุณล่ะคะ ขนาดเดินทางมาตั้งไกล ยังมีแรงเหลือทำอย่างอื่น”เขาหรี่ตาแคบมองหล่อน ก่อนจะอมยิ้ม “นี่เธอคงไม่ได้แอบฟังฉันกับไลลาหรอกนะ”หล่อนหน้าแดงก่ำ เสหลบสายตาคาดคั้นของคนตัวโต “เปล่า ฉันจะไปแอบฟังอะไรพวกคุณ นี่ออกไปได้แล้ว ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว”เขาไม่ออก แต่เอ่ยขึ้น “เพิ่งตื่นแบบนี้ คงหิวแย่ ฉันพาไปกินอาหารเอาไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้” หล่อนปฏิเสธ แต่เขายังดื้อดึง“เอาน่า ถือว่าฉันตอบแทนที่เธอช่วยโกหกท่านแม่ให้เมื่อกี้นี้ก็ได้ ไป... ไปหาอะไรกินกันเถอะ”เขาถือวิสาสะกุมข้อมือของหล่อน และรั้งให้หล่อนเข้ามาใกล้อย่างไร้ทางเลือก“นี่คุณปล่อยแขนฉันนะ”“อย่าคิดมากน่ะ ฉันไม่ได้คิดจะลวนลามอะไรเธอสักหน่อย”หล่อนพยายามขืนตัว แต่เขาแรงเยอะ

ชาร์ลีเดินมาหยุดที่ปลายเท้าของหล่อน ดวงตาสีอำพันของเขาจับจ้องมองหล่อนไปทั่วทั้งตัว สายตาคมกล้าที่มองโลมเลียมาทำให้หล่อนรู้สึกไม่ต่างจากการถูกไฟช็อตรุนแรง และก็ไม่อาจจะดับไฟร้อนๆ ที่กำลังลุกโชนอยู่ในช่องท้องลงได้ดวงตาสุดแสนวิเศษที่กำลังมองโลมเลียมานั้นทำให้ร่างสาวอุ่นซ่านและร้อนฉ่าขึ้นทุกขณะ ทรวงอกหนักอึ้งอย่างน่าตกใจ แล้วที่น่าอัศจรรย์ใจที่สุดก็คือยอดทรวงที่ชูชันเคร่งครัดขึ้นทั้งสองข้าง หล่อนอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี“ได้โปรด... ออกไป... เดี๋ยวนี้เลย...”“แต่เธอ... กำลังต้องการความช่วยเหลือ”ชาร์ลีตอบเสียงห้าวและแปร่งแปลกออกไปจากทุกครั้ง ดวงตาของเขาจับจ้องมองยอดถันที่กำลังชูชันท้าทายปากลิ้นของบุรุษเพศนั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นช้องนางเปลือยเปล่าตลอดทั้งตัว แต่มันกลับแปลกมาก ที่ทุกครั้งที่เห็นความอวบอัดขาวเนียนของช้องนาง ร่างกายของเขาก็เครียดแข็งขึ้นมาจนปวดร้าว เลือดหนุ่มร้อนฉ่าพลุ่งพล่านตอบสนองต่อเรือนกายน่าฟัดของสตรีตรงหน้าทำไมตอนนี้ช้องนางสวยนักนะ...หล่อนมีเส้นผมสีดำขลับตัดกับผิวขาวเนียนของดวงหน้านวลที่ตอนนี้กำลังแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจคล้ายกับ

สีหน้าของเขาจริงจังจนแดงคล้ำ มือใหญ่รวบข้อมือเล็กเอาไว้แน่นหนาและบีบแรงมาก“กลับไปห้องกับฉันเดี๋ยวนี้”หล่อนพยายามบิดข้อมือออก และตัดพ้อเขา ในขณะที่วิศรุตกำลังนั่งมองด้วยความงงงวย“คุณจะมายุ่งกับฉันทำไมคะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”“ต้องให้ฉันประกาศออกไปดังๆ เลยใช่ไหมว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว และขณะนี้เราก็กำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนหวานกัน”ใบหน้าของหล่อนแดงก่ำทั้งโกรธทั้งอาย และสับสนกับการแสดงออกของชาร์ลียิ่งนัก“คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่ อย่าพูดให้เพื่อนของฉันเข้าใจผิดเลยค่ะ คุณชาร์ล”ชาร์ลีละสายตาจากใบหน้าของหล่อน เลื่อนไปจ้องมองสบตากับวิศรุตเขม็ง“ผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับผมแล้ว และตอนนี้เราสองคนก็กำลังฮันนีมูนกันอยู่ ส่วนที่เธอประกาศบอกใครต่อใครว่ายังโสด คงเป็นเพราะเธองอนผม ดังนั้นผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ ที่ทำให้คุณต้องสับสน”“เอ่อ... ไม่เป็นไรครับ”วิศรุตหน้าเจื่อนลงไปทันที มองหล่อนด้วยสายตากระอักกระอ่วนใจ“ไม่ใช่นะคะคุณวิศรุต... ผู้ชายคนนี้โกหก”“ต้องให้ฉันเอาทะเบียนสมรสของเรามาโชว์ไหมล่ะ เอาไหม ฉันพกมาด้วยนะ” ชาร์ลีเค้นเสียงกระด้างจนคนฟังอย่างหล่อนอดขนลุกขนพองไม่ได้“คุณเลิกพูดบ้