All Chapters of แม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ: Chapter 31 - Chapter 40

อวี้จิ่นที่ตื่นมาในเช้าวันใหม่ และได้รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากบิดาของตน นางทั้งตกใจและรู้สึกโกรธแค้นไปในคราวเดียวกัน ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นชีวิตของผู้อื่นมีค่าน้อยกว่าเงินทอง ยิ่งรู้ว่าฮ่องเต้และเชื้อพระวงศ์หลายพระองค์ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ จึงมีใจอยากช่วยเหลือเป็นการชั่วคราว “คนพวกนี้สมควรถูกประหารแล้วเจ้าค่ะ โดยเฉพาะหมอหลวงผู้นั้นหากจะเห็นแก่เงินทอง ไม่ควรเข้าไปเป็นหมอหลวงเพื่อรักษาเชื้อพระวงศ์สักนิด กว่าจะเรียนสำเร็จเป็นหมอที่ผู้คนยอมรับได้ก็ยากเย็น แต่กลับนิสัยเปลี่ยนเมื่อเห็นเงินทองมากองตรงหน้าเสียอย่างนั้น”“คนบางคนไม่รู้จักพอหรอกนะจิ่นเอ๋อร์ เมื่อคืนนี้ถือว่าโชคดีมากที่อาเหยียนมีไหวพริบ นึกถึงยาของเจ้าจึงได้นำไปช่วยรักษาพระอาการของฝ่าบาท มิเช่นนั้นคงแย่เพราะสำนักหมอหลวงยามนี้ไม่มีสมุนไพรที่ใช้ได้เลย” แม่ทัพใหญ่เล่าให้บุตรสาวได้ฟังเรื่องยาของนาง หากไม่ได้ฟู่หลงเหยียนที่สั่งการได้รวดเร็ว ฮ่องเต้อาจล้มป่วยหนักและเหล่าองค์ชายจะฉวยโอกาสก่อความวุ่นวายขึ้น“ท่านพี่แล้วเรื่องที่ฝ่าบาทมีรับสั่งให้สำนักหมอหลวงมาตั้งโต๊ะ เพื่อรักษาอาการป่วยให้ราษฎรจะทำเช่นไรเจ้าคะ ในเมื่อไม่มียาสมุนไ

เมื่อแขกทุกคนมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ ได้เห็นท่าทางของอวี้จิ่น ยิ่งทำให้เกิดความสงสัยว่านางเป็นอันใด หรือเกิดปัญหาขึ้นระหว่างการกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์กันแน่“เอ่อ คะ คะ คือว่า”“พี่สาวทำไมถึงมีแต่ท่านที่มองเห็นซวนซวนล่ะขอยับ ซวนซวนเรียกท่านปู่ท่านย่าทุกวันแต่ไม่มีใครได้ยินเยย ฮึก ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ย้องไห้ ซวนซวนจะกอดก็ทำไม่ได้ขอยับ ฮือ ๆ” เด็กน้อยในร่างของดวงวิญญาณเอ่ยถามกับอวี้จิ่น ที่จ้องมองตนเองคล้ายกับว่านางสามารถมองเห็นตนเองได้ จึงตัดพ้อเรื่องราวของตนให้นางฟัง“อาเหยียนเกิดสิ่งใดขึ้นกับน้องหรือลูก แล้วทำไมจิ่นเอ๋อร์ถึงเอาแต่มองด้านหน้าของตนเช่นนั้น” เซี่ยฮูหยินเดินมาถึงพร้อมทุกคนก็ถามกับบุตรชาย“ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันขอรับท่านแม่ แต่จิ่นเอ๋อร์ดูท่าทางจะตกไม่น้อยเลยขอรับ” ฟู่หลงเหยียนยังไม่ได้คำตอบจากอวี้จิ่น จึงไม่อาจตอบคำถามของมารดาได้‘เปิดตำหนักวันแรกก็ส่งงานใหญ่ให้ข้าเชียวนะท่านเทพ ฮึ่ย! ทำไมถึงส่งงานเห็นดวงวิญญาณมาให้ข้าด้วยเล่า’เมื่อหลับตาตั้งสติได้อวี้จิ่นจึงค่อย ๆ ย่อตัวลงไป และพูดกับความว่างเปล่าต่อหน้าทุกคนในที่นี้ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากถามถึงชื่อแซ่ของเด็กน้อย นางจึงเงยหน้า

จ่างเกาเร่งฝีเท้าของตนให้เร็วขึ้นอีกเนื่องจากไม่อาจชักช้าได้ จนกระทั่งถึงจวนตระกูลกวนจึงเดินตรงไปยังห้องหนังสือ ที่เจ้านายของตนมักใช้เวลาอยู่ที่นั่นเพื่อทำงานเสมอ“ก๊อก ๆ ๆ นายท่านขอรับข้าน้อยจ่างเกา”“หืม จ่างเการึรีบเข้ามาและเล่าให้ข้าฟังที ว่ามีความเคลื่อนไหวอันใดเกิดขึ้นบ้าง” ใต้เท้ากวนนั่งทำงานรอก็แทบไม่มีสมาธิในการทำงาน“เรียนนายท่านเป็นไปตามที่พวกท่านคาดการณ์ไว้ เมื่อฉือตานถิงได้ทราบเรื่องของคุณชายน้อยเหลียง นางกับสาวใช้ก็รีบไปที่จวนตระกูลเหลียง ทำทีนำยาบำรุงไปฝากและอยากเข้าเยี่ยมคุณชายน้อย แต่ถูกใต้เท้าเหลียงกับเหลียงรุ่ยหานคิดหาข้ออ้างไว้ได้ หลังจากขอเข้าเยี่ยมไม่สำเร็จนางจึงขอตัวกลับจวน และมีคำสั่งให้สาวใช้คนสนิทไปส่งข่าวกับใต้เท้าเจิง เกี่ยวกับตำหนักทำนายดวงชะตาของคุณหนูเจียง ส่วนตระกูลเหลียงนางจะให้คนของใต้เท้าฉือลงมือเองขอรับ” นี่เป็นครั้งแรกที่จ่างเกาพูดได้ยาวกว่าทุกครั้ง“นี่นางจิตใจอำมหิตถึงกับจะสังหารคนตระกูลเหลียง ไม่พอยังสมรู้ร่วมคิดกับสำนักพยากรณ์ ให้อีกฝ่ายส่งคนไปสังหารคุณหนูเจียงอีกคน ครั้งนี้สำนักพยากรณ์คงเหลือเพียงชื่อเสียแล้วกระมัง” ใต้เท้ากวนคาดไม่ถึงว่าฉือต

ณ มุมมืดข้างกำแพงสำนักพยากรณ์ของเจิงจิ้นสือ ฟู่หลงเหยียนพร้อมคนจากสำนักตรวจสอบอีกหลายสิบคน กำลังเฝ้ารออย่างสงบคนอื่นเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีใครกล้าขยับตัว จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าหลายคนวิ่งตรงมาอย่างรีบร้อน และพากันหายเข้าไปในรังอย่างที่ฟู่หลงเหยียนคิดเอาไว้“นายน้อยนั่นพวกมัน!!” เฉินอู่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้านายยังไม่ยอมขยับตัว“รอประเดี๋ยว ข้ารู้สึกว่าคล้ายจะมีเสียงฝีเท้าม้าหลายตัว กำลังมุ่งหน้ามาที่นี่เช่นกันพวกเราอย่างเพิ่งบุ่มบ่าม” เขาไม่ได้นัดแนะกับผู้ใด“ขอรับ”ไม่ถึงหนึ่งจิบชาก็ปรากฏผู้ที่อยู่บนหลังม้า เมื่อเห็นว่าสตรีร่างบางที่ตนเองจดจำได้ดี ขี่ม้าที่เขามอบให้มาพร้อมกับสหายก็ออกไปแสดงตัว เพื่อรอรับร่างบางลงจากหลังม้าด้วยตนเอง“กุบกับ กุบกับ กุบกับ ยู๊ว์!”“จิ่นเอ๋อร์!! เจ้าปลอดภัยดีใช่ไหม? อาหยวนเจ้าพานางมาที่นี่ทำไมมันอันตรายเจ้าก็น่าจะรู้มิใช่รึ” ฟู่หลงเหยียนเป็นห่วงคนน้องและหันไปดูผู้เป็นพี่ชายแทน“ถ้าน้องข้าขอให้เจ้าเป็นคนพามา เจ้ากล้าขัดใจนางหรือไม่เล่าอาเหยียน” เจียงหยวนไม่ตอบแต่ถามกลับ“ข้า..”“หืม..?” อวี้จิ่นจ้องหน้าฟู่หลงเหยียนเพราะอยากรู้เช่นกัน ถ้าเป็นเขาจะไม่ยอม

เฟยอินที่ได้รับคำสั่งจากอวี้จิ่นจึงรีบวิ่งไปจวนตระกูลฟู่ นางไม่สามารถใช้ม้าได้เนื่องจากมีกฎข้อห้ามที่เข้มงวด แต่ทิศทางของจวนทั้งสองมิได้ห่างไกลกันมากนัก เพราะเป็นพื้นที่ของเหล่าขุนนางใหญ่และจวนพระราชทาน เฟยอินจึงมิได้เสียเวลามากนักกับการวิ่งด้วยความเร็วช่างเป็นความบังเอิญที่ดีสำหรับเฟยอิน เมื่อเห็นพ่อบ้านสั่งการบ่าวไพร่อยู่หน้าเรือนรับแขก“แฮ่ก ๆ ๆ ท่านพ่อบ้านฟู่ แฮ่ก ๆ ไม่ทราบว่ายามนี้นายน้อยอยู่ที่จวนหรือไม่เจ้าคะ” เฟยอินพยายามหายใจเพื่อลดความเหนื่อย และถามพ่อบ้านไปในคราวเดียวกัน“อะ อ้อ นายน้อยอยู่ในห้องหนางสือกับนายท่าน เจ้ามีธุระอะ อะ อ้าว เฮ้ย เฟยอินข้ายังพูดไม่จบจะรีบอันใดนักหนา เฮ้อ” เฟยอินไม่รอให้พ่อบ้านฟู่ถามอันใดอีก เพียงรู้ว่าฟู่หลงเหยียนอยู่ที่ใด ก็ออกตัววิ่งไปทั้งที่ยังหายใจหอบอยู่เช่นนั้น“อ้าว เฟยอินเจ้าวิ่งมาจากที่ใดกัน หรือเกิดเรื่องกันคุณหนูเจียงรึข้าจะ...”“ปึง!! มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับจิ่นเอ๋อร์รึเฟยอิน” “เอ่อ คือว่า..”ทั้งฟู่อวิ๋นและเฟยอินต่างตกใจทั้งคู่เพียงแค่พูดชื่อของอวี้จิ่น ฟู่หลงเหยียนก็พรวดพราดเปิดประตูถามด้วยตนเองเสียอย่างนั้น“เงียบทำไมรีบพูดมาเร็ว