All Chapters of แม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อเจ้าของจวนและแขกที่มาอย่างฟู่หลงเหยียนเข้ามานั่งในห้องทานอาหาร ก็เกิดอาการเช่นเดียวกับเจ้าของจวนเมื่อสองวันก่อนเช่นกัน เมื่อเขาเห็นอวี้จิ่นใช้มือข้างที่บาดเจ็บได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีการเจ็บปวด แม้แต่ผ้าพันแผลก็ไม่มีคนอื่น ๆ พอเห็นอาการของฟู่หลงเหยียนก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เนื่องจากอาการนี้มันช่างคล้ายกับพวกตนเสียเหลือเกิน จนอวี้จิ่นต้องอธิบายว่านางมียารักษาแผลที่ดีกว่าท่านหมอ จึงทำให้นางหายเร็วกว่าปกติซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะแผลมิได้ลึกถึงกระดูก“เอ่อ จิ่นเอ๋อร์มิใช่ว่าพี่ไม่อยากเชื่อหรอกนะแต่ว่ายาที่เจ้าบอกมามันมีอยู่จริงเช่นนั้นหรือ หากคนชั่วเห็นแก่ตัวรู้เรื่องยานี้เข้าเจ้าจะไม่เป็นอันตรายรึจิ่นเอ๋อร์” ฟู่หลงเหยียนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับเรื่องยาในครั้งนี้“อืม นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่ายานี้ข้าจะใช้กับผู้ใดอีกนั่นแหละเจ้าค่ะ พี่ใหญ่กับพี่ชายฟู่ไม่น่าจะกลัวเจ็บจากการถูกของมีคมบาดกระมังเจ้าคะ” อวี้จิ่นรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ทำใจให้เชื่อได้ยากหากไม่มีการพิสูจน์ให้เห็นกับตา“แน่นอนสิจิ่นเอ๋อร์พี่เป็นทหารในกองทัพเชียวนา กับแค่แผลเล็ก ๆ อย่างที่เจ้าพูดมาจะกลัวไปใยแล้วเจ้าถามไปทำไมรึ” เ

เมื่อพาคนมาส่งและมอบม้าตามคำสัญญาให้กับอวี้จิ่นแล้ว ฟู่หลงเยียนจึงขอตัวกลับเนื่องจากยังต้องสะสางงานอยู่พอสมควร แม่ทัพใหญ่ได้บอกกับฟู่หลงเหยียนว่า ให้สอบถามฟู่กั๋วกงเกี่ยวกับเวลาว่างสักหน่อย หากมีวันว่างขอให้บ่าวที่จวนตระกูลฟู่ช่วยมาส่งข่าวให้ตนเอง เพื่อนัดหมายทานข้าวเพราะต้องการขอบใจฟู่หลงเหยียนเรื่องบุตรสาว ซึ่งสามวันต่อมามีบ่าวจากจวนตระกูลฟู่มาแจ้งกับพ่อบ้านเจียง ว่าเจ้านายของตนจะมาทานอาหารเย็นในวันถัดไปทันทีและยังคงเป็นอวี้จิ่นที่อาสาเข้าครัวทำอาหารอีกเช่นเคย ครั้งนี้รายการอาหารมาครบทั้ง หมู เห็ด เป็ด ไก่ อาหารที่นางทำไม่มีความเลี่ยนจากน้ำมันแม้แต่จานเดียว รสชาติของอาหารมีครบทุกรส บนโต๊ะอาหารไม่ว่าจะเป็นเจ้าของจวนหรือแขกที่เชิญมา ทุกคนสามารถเลือกทานตามความชอบของตนเอง หลังจากที่เตรียมอาหารเสร็จอวี้จิ่นกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสียใหม่ จากนั้นมาสมทบคนในครอบครัวเพื่อรอต้อนรับแขกที่หน้าประตูจวน ซึ่งเย็นวันนี้เซี่ยฮูหยินจะได้เห็นรอยยิ้มของบุตรชาย และถูกแม่หมออวี้จิ่นมองเห็นอันตรายจากผู้ไม่หวังดี“คารวะฟู่กั๋วกงข้าต้องขอบคุณที่ท่านตอบรับคำเชิญในครั้งนี้นะ”“แม่ทัพใหญ่กล่าวเกินไปแล้วพวกเราค

ตั้งแต่เหตุการณ์ที่อวี้จิ่นทำนายเรื่องของเซี่ยฮูหยินโดยบังเอิญในวันนั้น นางคิดว่าจะตั้งใจเรียนมารยาทกับมารดาให้ผ่านตามกำหนด จะได้ออกไปหาดูที่ดินใกล้ ๆ กำแพงเมืองหลวงสักสิบหมู่ เพื่อสร้างตำหนักรับทำนายดวงชะตาผ่อนหนักให้เป็นเบากับทุกคนที่เดือดร้อนเมื่อผ่านเหตุการณ์เลวร้ายเกือบถูกสังหาร จากคนที่คิดว่าเป็นสหายเซี่ยฮูหยินได้มอบของตอบแทนให้กับอวี้จิ่น เป็นปิ่นปักผมซึ่งทำจากทองคำแท้ประดับด้วยอัญมณีสีแดงงดงาม โดยให้บุตรชายนำไปมอบให้กับอวี้จิ่น เพราะยามนี้เซี่ยฮูหยินต้องช่วยบุตรชายของตน เกี้ยวพาบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ให้มาเป็นสะใภ้จวนฟู่กั๋วกงให้ได้ด้านฟู่หลงเหยียนแม้จะไม่มีเรื่องการนำของตอนแทนจากมารดา ที่ต้องการมอบให้อวี้จิ่นตัวของฟู่หลงเหยียนย่อมหาโอกาสมาพบอวี้จิ่นได้อยู่แล้ว เนื่องจากเริ่มมีบุรุษที่เป็นบุตรหลานขุนนาง คหบดี หรือแม้แต่ตำหนักองค์ชายก็เริ่มเคลื่อนไหวเกี่ยวกับเรื่องของอวี้จิ่น เขาจึงต้องพยายามมาเยือนจวนตระกูลเจียงให้บ่อยมากที่สุด ยิ่งมีเสียงผู้คนพูดถึงมาก ๆ ได้ยิ่งดีกับตัวเขา แน่นอนบุรุษเหล่านั้นจะได้ไม่มายุ่งวุ่นวายกับอวี้จิ่นของเขา และเรื่องที่ฟู่หลงเหยียนกังวลจะไม่เกิดขึ้นในระยะเ

อวี้จิ่นกลับมาถึงจวนก็พบว่า ทั้งบิดามารดาและพี่ชายมานั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขกอย่างพร้อมเพรียง นางเลิกคิ้วด้วยความสงสัยว่าเหตุใดทุกคนถึงมานั่งอยู่ที่นี่“คารวะท่านพ่อ ท่านแม่และพี่ใหญ่เจ้าค่ะ พวกท่านมานั่งอยู่ที่นี่กำลังรอผู้ใดอยู่หรือไม่เจ้าคะ” อวี้จิ่นตั้งคำถามเมื่อทำความเคารพเสร็จก็ค่อย ๆ เดินไปนั่งเช่นคนอื่นบ้าง“จิ่นเอ๋อร์!! จิ่นเอ๋อร์!! จิ่นเอ๋อร์!!”“ห๊า!! จะ จะ เจ้าคะ หยะ หยะ อยู่กันแค่นี้ทำไมเรียกซะเสียงดังเชียวเจ้าคะ” อวี้จิ่นสะดุ้งโหยง เมื่อถูกเรียกชื่อจากคนทั้งสามตรงหน้าของนาง“ลูกพ่อ เจ้าช่างเก่งกาจอะไรเช่นนี้แค่ไม่นานก็มีชื่อเสียงเสียแล้ว”“ลูกแม่ ฝีมือเรื่องยาสมุนไพรของเจ้าเหนือกว่าหมอในเมืองหลวงเชียวหรือนี่”“น้องพี่ ยามนี้เจ้าคงถูกคุณหนูในห้องหอมากมายเพ่งเล็ง เพราะอิจฉาริษยาความเก่งกาจของเจ้าแน่ ๆ แต่พวกนางจะทำสิ่งใดได้ ในเมื่อน้องสาวของพี่เป็นลูกรักของท่านเทพนี่นา ฮ่า ๆ ๆ”“เฮ้อ นึกว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นเสียอีกพวกท่านทำข้าตกใจแทบแย่”“จิ่นเอ๋อร์รู้ไหมว่ายามนี้ผู้คนต่างก็พูดถึงบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ ว่ามีฝีมือด้านยาสมุนไพรและเริ่มระแคะระคายเรื่องการทำนายดวงชะตา ทั้งสองเรื่

กลางยามจื่อที่เงียบสงัดภายในเมืองหลวงแคว้นจ้าว มีเพียงชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่ตีฆ้องบอกเวลาเท่านั้น ที่ยังคงเดินวนเวียนไปตามถนนตรอกต่าง ๆ แต่ในเงามืดอีกด้านหนึ่งกำลังมีคนชุดดำมากกว่าห้าคน มุ่งหน้าไปยังร้านขายสมุนไพรของอวี้จิ่นกับเถ้าแก่เฮ่อ คนชุดดำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายเมื่อร้านแห่งนี้ทำให้เจ้านายไม่พอใจแต่มันจะง่ายดายปานปอกกล้วยเข้าปากได้อย่างไร ในเมื่อมีบุรุษผู้หนึ่งเตรียมการป้องกันร้านค้าของนางในดวงใจไว้อย่างดี นอกจากคนที่เตรียมไว้แล้วยังมีลูกจ้างของร้านคอยช่วยอีกแรง ตงลู่ที่มาร่วมทำภารกิจในคืนนี้กับกลุ่มของลิ่วชงต่างมองเห็นกลุ่มคนทั้งห้าแล้ว จึงส่งสัญญาณให้ทุกคนเตรียมรับมือทันที“หัวหน้าข้าได้ยินพวกชาวบ้านพูดถึงยาสมุนไพรร้านนี้ ก่อนจะเผาทำลายพวกเราหยิบติดตัวไปคนละขวดสองขวดดีหรือไม่ ข้ารู้สึกเสียดายหากยาพวกนี้ถูกทำลายไปโดยเปล่าประโยชน์น่ะ” ฉานเวยลูกน้องมือขวาของจ้วงอู่เอ่ยถาม เพราะเขาได้ยินว่ายาพวกนี้เป็นยาที่ใช้ดีจากปากชาวบ้าน“หึ แน่นอนสิฉานเวยพวกเราจะทำลายทิ้งจนหมดได้อย่างไร ของดีเช่นนี้ต้องเก็บไว้ใช้รักษาตัวเองถึงจะถูกมิใช่หรือ เจ้าก็รู้พอ ๆ กับข้าว่าที่ร้านของนายท่านยาสมุน