All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 81 - Chapter 90

พ่อม่ายส่ายหน้า "ข้าก็ไม่รู้ว่าคนลึกลับผู้นั้นเป็นใคร สิบเจ็ดปีก่อนข้าเคยเป็นคนเลี้ยงม้าอยู่ที่จวนท่านอ๋อง แต่ถูกไล่ออกเพราะดื่มสุรา อาจเป็นเพราะข้าคุ้นเคยกับจวนท่านอ๋อง คนลึกลับผู้นั้นจึงมาหาข้ากระมัง" "ส่วนแม่นมที่จวนท่านอ๋องผู้นั้น จำได้ว่านางชื่อจางชุ่ยฮวา ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่ที่จวนหรือไม่" จางชุ่ยฮวา? ในความทรงจำของเจียงซุ่ยฮวนไม่มีผู้ใดชื่อนี้ บางทีนางอาจจากไปก่อนที่ร่างเดิมจะกลับจวน เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่น้ำเสียงของพ่อม่ายฟังดูจริงใจ ไม่เหมือนกำลังโกหก เห็นว่าคงไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากปากพ่อม่ายแล้ว เจียงซุ่ยฮวนลุกขึ้นจะไป เมื่อเห็นประตูที่พังอยู่ที่ทางเข้า นางจึงโยนเงินก้อนเล็กให้พ่อม่าย "เอาไปซ่อมประตู อย่าออกไปไหน ข้าจะกลับมาหาท่านอีก" "ได้เจ้าค่ะ" พ่อม่ายก้าวไปข้างหน้าสองก้าวรับเงินไว้ "คุณหนูต้องจำไว้ อย่าเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใดฟัง" เจียงซุ่ยฮวนมองที่ขาของเขา แววตาเยือกเย็นวาบผ่าน นางพุ่งเข้าไปจิ้มจุดของพ่อม่ายอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาขยับไม่ได้ พ่อม่ายขยับตัวไม่ได้เลย เหลือเพียงลูกตาที่กลอกไปมา ปากเผยอถามว่า "คุณหนู ท่านจิ้มจุดข้าทำไม"

คืนนั้น แสงเทียนในห้องสั่นไหวเบาๆ เจียงซุ่ยฮวนนอนอยู่บนเตียง พลิกดูผ้าเช็ดหน้าที่พบในบ้านพ่อม่ายไปมา ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ทำจากผ้าเคอซือ ซึ่งเป็นผ้าล้ำค่า แต่ละปีทอได้เพียงสิบพับ มีเพียงพระสนมเท่านั้นที่จะได้ใช้ เจียงซุ่ยฮวนคลี่ผ้าเช็ดหน้าออกใต้แสงจันทร์ หวังจะอาศัยแสงจันทร์อ่านตัวอักษรที่ปักบนผ้า แต่น่าเสียดายที่เวลาผ่านมานานเกินไป ตัวอักษรเลือนราง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็อ่านไม่ออก ในขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังวางผ้าเช็ดหน้าลงด้วยความผิดหวัง ร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งปรากฏขึ้นหน้าหน้าต่าง ดูพร่าเลือนใต้แสงจันทร์ นางตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความโกรธ พูดอย่างไม่พอใจ "เหตุใดองค์ชายจึงมาหาข้ายามค่ำคืนทุกครั้ง แถมยังไม่เคาะประตู!" กู้จิ่นประนมมือคำนับ "เสี่ยวเหนียงเจียง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน เพียงแต่มีเรื่องอยากปรึกษา หวังว่าเสี่ยวเหนียงจะไม่ถือสา" มีคำกล่าวว่า 'ยกมือไม่ตีหน้ายิ้ม' เห็นกู้จิ่นมีท่าทีดีเช่นนี้ เจียงซุ่ยฮวนจึงอ่อนน้ำเสียงลง "องค์ชายมีธุระใดหรือ" "ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังสืบหาตัวตนที่แท้จริงของเจียงเม่ยเอ๋อร์ และได้เบาะแสบางอย่างแล้ว" กู้จิ่นเดินไปนั่งที่โต๊ะ พูดเ

เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า "หากไม่ใช่เพราะองค์ชาย ตอนนี้ข้าคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว" หากไม่ใช่เพราะดอกหลิงเซียวของกู้จิ่น ร่างเดิมคงไม่มีชีวิตถึงอายุสิบเจ็ด และนางก็คงไม่มีตัวตนอยู่ หลังจากออกจากจวนท่านอ๋อง กู้จิ่นเดินอย่างช้าๆ บนถนน ดวงตาลึกล้ำ ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดบางสิ่ง ครู่หนึ่งผ่านไป เขาเรียก "ชางอี้" ร่างของชางอี้ปรากฏจากที่มืด เดินมาอยู่ด้านหลังเขา "กระหม่อมอยู่ที่นี่ องค์ชายมีบัญชาประการใด" กู้จิ่นถามอย่างครุ่นคิด "เจ้าว่า นางมีใจให้ข้าหรือไม่" ชางอี้สงสัยว่าหูตัวเองมีปัญหา องค์ชายของเขาเย็นชามาแต่ไหนแต่ไร บัดนี้กลับมาครุ่นคิดเรื่องความรักเสียแล้ว ชางอี้กลัวว่าตนเข้าใจผิด จึงถามอย่างลังเล "องค์ชายหมายถึงผู้ใดหรือ" กู้จิ่นชำเลืองมองเขาอย่างแปลกใจ "ก็เจียงซุ่ยฮวนน่ะสิ จะเป็นใครอื่นไปได้" ชางอี้เตือนอย่างระมัดระวัง "องค์ชาย เสี่ยวเหนียงเจียงเคยเป็นพระชายาของพระนัดดาพ่ะย่ะค่ะ นับลำดับศักดิ์แล้วต้องเรียกพระองค์ว่าอาเขย" "แล้วอย่างไร" กู้จิ่นแค่นเสียงเบาๆ "ทั้งสองหย่าร้างกันแล้ว ด้วยสภาพของฉู่เจวี๋ย จะแย่งนางกลับไปได้หรือ" ชางอี้พยักหน้ารัวๆ "องค์ชายตรัสถูกแล้ว" 'ไม่เห

เจียงซุ่ยฮวนคาดว่าสตรีผู้นี้จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ นางรับกระจกที่กำลังจะร่วงหล่นอย่างว่องไว ปลอบประโลมว่า "ใจเย็นๆ นี่เป็นเรื่องปกติ" สตรีผู้นั้นร่ำไห้โฮ "ข้าจะใจเย็นได้อย่างไร! ใบหน้าข้ากลายเป็นเช่นนี้ ต่อไปข้าจะออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร ฮือๆๆ!" สตรีผู้นั้นพูดพลางจะยกมือไปแตะตุ่มน้ำเลือดบนใบหน้า เจียงซุ่ยฮวนรีบห้ามไว้ "อย่าใช้มือแตะ จะติดเชื้อได้ง่าย" นางสะอื้นถาม "เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้" "ข้าใช้แสงเลเซอร์เผาปานบนใบหน้าของเจ้า จึงเกิดตุ่มน้ำเลือดเช่นนี้ พรุ่งนี้มันจะกลายเป็นสะเก็ดสีแดงเข้ม พอสะเก็ดหลุดออก ปานของเจ้าก็จะหายไป" เจียงซุ่ยฮวนอธิบายอย่างใจเย็น "จริงหรือ" สตรีผู้นั้นไม่กล้าเชื่อ ถามอย่างงงงวย "พอสะเก็ดหลุดปานก็จะหายไป?" "อืม" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า "แต่ก่อนที่สะเก็ดจะหลุด ต้องระวังให้มาก ห้ามโดนน้ำ ห้ามใช้มือแตะ และสำคัญที่สุดคือห้ามถูกแดดเด็ดขาด มิฉะนั้นจะทำให้เม็ดสีเข้มขึ้น" สตรีผู้นั้นพยักหน้าแรงๆ เพื่อกำจัดปานบนใบหน้า อย่าว่าแต่ห้ามถูกแดดเลย ต่อให้ห้ามกินข้าวนางก็ยอม คิดถึงตรงนี้นางก็ถามอีก "หมอ ต้องงดอาหารบางอย่างหรือไม่" "เรื่องนี้ไม่ต้องงดอะไรมาก แค่กินของเผ็

ฮูหยินท่านเสนาบดีเอียงศีรษะถาม "เหตุใดคุณหนูเมิ่งจึงกล่าวเช่นนี้" เมิ่งเซียวเบ้ปาก พูดอย่างดูแคลน "หากข้าเดาไม่ผิด แพทย์เทวดาที่ว่านี้คงเป็นเจียงซุ่ยฮวน ธิดาแท้ๆ ของฮูหยินท่านอ๋องกระมัง เจียงซุ่ยฮวนย้ายออกจากจวนแล้วไม่มีเงินใช้ จึงแอบอ้างเป็นแพทย์เทวดาหลอกลวงผู้คน" สายตาผู้คนต่างจับจ้องไปที่ฮูหยินท่านอ๋อง ฮูหยินท่านอ๋องหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ส่วนท่านอ๋องที่อยู่ข้างๆ ก็เช่นกัน ในใจอดตำหนิเจียงซุ่ยฮวนไม่ได้ ที่ทำให้พวกเขาต้องอับอายในงานเลี้ยงเช่นนี้ ฮูหยินท่านเสนาบดียังคงพูดแก้ต่างให้เจียงซุ่ยฮวน "แต่วิชาแพทย์ของแพทย์เจียงนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ นะ" เมิ่งเซียวแอบกลอกตา "นางโง่เง่าเช่นนั้น แม้แต่พิณ หมากล้อม อักษรศิลป์ และจิตรกรรมก็ทำไม่เป็น จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะรู้วิชาแพทย์ ต้องหลอกท่านแน่ๆ ข้าว่าท่านควรไปหาหมอที่เป็นหมอจริงๆ ดูอีกที" "ไม่ถูกกระมัง" จางรั่วรั่วที่นั่งอยู่ข้างฮูหยินท่านราชครูเอ่ยขึ้น "ก่อนหน้านี้ที่สวนหลังจวนท่านอ๋อง ท่านแข่งดีดพิณกับเจียงซุ่ยฮวน ท่านยังแพ้นางเลย ตอนนี้จะพูดว่านางไม่เป็นพิณ หมากล้อม อักษรศิลป์ และจิตรกรรมได้อย่างไร" วันชีซีนั้น หลังจางรั่วรั่วก