Semua Bab วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Bab 501 - Bab 510

เจียงเม่ยเอ๋อร์รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที แล้วอธิบายว่า "พี่ชาย ข้าไม่ได้มีเจตนารังเกียจพี่ชายเลย เพียงแต่ไม่ชอบกินอาหารจากชามคนอื่นเจ้าค่ะ" "แต่ว่าซุ่ยฮวนยังไม่ได้แตะต้องอาหารพวกนี้เลยนะ" เจียงอวี่กล่าว "อย่างนั้นหรือเจ้าคะ” มุมปากของเจียงเม่ยเอ๋อร์กระตุก จำต้องตอบว่า "หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็ไม่ถือสาหรอก" แม้จะพูดเช่นนั้น แต่นางก็ไม่ได้หยิบตะเกียบคีบอาหารในชาม มีแต่ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม หรือไม่ก็กินขนมบนโต๊ะ เจียงซุ่ยฮวนสังเกตเห็นท่าทางของนาง นึกในใจว่าตนไม่ได้แตะต้องอาหารเหล่านี้เลย แต่นางกลับไม่ยอมแตะ เป็นไปได้มากว่าชามของตนมีปัญหา เจียงอวี่เห็นเจียงซุ่ยฮวนก้มหน้าไม่รู้คิดอะไรอยู่ จึงกล่าวว่า "ซุ่ยฮวน ครั้งนี้ฮ่องเต้พระราชทานเงินทองและอัญมณีให้พี่มากมาย พี่อยู่ที่ชายแดนตลอด ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่ได้ใช้สิ่งเหล่านี้ ไม่สู้ให้คนขนไปที่จวนเจ้าเถิด" เจียงซุ่ยฮวนยังไม่ทันพูดอะไร เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่พอใจเสียก่อน นางชัดเจนว่าได้ปรับความเข้าใจกับเจียงอวี่แล้ว ทำไมวันนี้เจียงอวี่ยังคงลำเอียงเข้าข้างเจียงซุ่ยฮวนอยู่? ต้องรู้ว่านางกับเจียงอวี่ต่างหากที่เติบโตมาด้วยกัน! ถึงจะไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ แต

เมื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์เข้าห้องแล้ว ก็หันมาบอกนางกำนัลว่า "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแล้ว เจ้ากลับไปก่อนเถิด" "เพคะ พระชายา" นางกำนัลตอบรับแล้วเดินจากไป เจียงเม่ยเอ๋อร์หันไปมองเจียงซุ่ยฮวน "พี่สาวก็รีบเข้าไปเถิด เดี๋ยวชุ่ยหงเอาเสื้อผ้ามาแล้วข้าจะให้นางส่งไปให้ท่าน" เจียงซุ่ยฮวนไม่พูดอะไร เดินตรงไปผลักประตูเข้าห้องทางขวา แล้วใส่กลอนประตูทันที "ฮึ่ม ทำไปเท่านั้น รอเดี๋ยวก็จะทำให้เจ้าต้องคุกเข่าอ้อนวอนข้าแล้ว!" เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ปิดประตูเสียงดังสนั่น เสียงปิดประตูดังมาก แต่เจียงซุ่ยฮวนไม่ได้ยิน นางกำลังสำรวจห้องที่ตนอยู่ ห้องนี้สะอาดเรียบร้อยดูสง่า ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เจียงซุ่ยฮวนรู้ดีว่า เมื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์เลือกห้องอีกฝั่งทันทีโดยไม่ลังเล ห้องนี้ต้องมีปัญหาแน่ นางพบว่ากลิ่นหอมในห้องนี้แรงจนแสบจมูก แต่เมื่อตรวจสอบธูปหอมแล้ว กลับพบว่าธูปไม่มีปัญหาอะไร แล้วปัญหาอยู่ที่ไหนกันแน่? ในเวลาเดียวกัน ชุ่ยหงกำลังรีบร้อนมุ่งหน้าไปยังกรมพระภูษามาลา ฉู่เฉินค่อย ๆ ตามหลังนางไปอย่างเงียบกริบ เมื่อมาถึงถนนที่ไม่มีผู้คน ฉู่เฉินก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ ปรากฏตัวด้านหลังชุ่ยหง ช

"บ่าวอยู่ดูนางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงออกมาเพคะ" "ฮึ่ม! คราวนี้ก็พอจะฉลาดอยู่" ประตูเปิดออกเล็กน้อย เจียงเม่ยเอ๋อร์ยื่นแขนออกมาดึงเสื้อผ้าจากมือฉู่เฉิน แล้วปิดประตูอย่างแรง ภายในห้องมีเสียงเสื้อผ้าเสียดสี ฉู่เฉินยืนรออยู่หน้าประตู จนกระทั่งภายในห้องเงียบสนิท เขาจึงยกมือเคาะประตู ไม่มีใครตอบ ฉู่เฉินลองผลักประตูดู พบว่าประตูถูกใส่กลอน เขาจึงนำมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อ สอดเข้าไปในช่องประตูค่อย ๆ ดันกลอนออกไปด้านข้าง ได้ยินเสียง "ตุ้บ" กลอนตกลงบนพื้น เขาค่อย ๆ ออกแรงผลักประตูเปิดออก ภายในห้อง เจียงเม่ยเอ๋อร์สวมเสื้อผ้าที่เพิ่งเปลี่ยนเสร็จ ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ที่เท้าของนางมีเสื้อผ้าสกปรกกองอยู่ ส่งกลิ่นคาวน้ำมันที่น่ารังเกียจ ฉู่เฉินย่องเข้าไปอย่างเงียบ ๆ ยื่นมือโบกไปมาตรงหน้านาง ดวงตาของนางว่างเปล่าไร้ซึ่งประกายใด ๆ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดูเหมือนยาสลบนี้จะออกฤทธิ์เร็วมาก ฉู่เฉินจ้องนางอย่างเดือดดาล "เจ้าก่อกรรมทำชั่ว ก็ให้กรรมตามสนองเจ้าเองเถิด!" กล่าวจบ ฉู่เฉินมาที่หน้าประตูห้องของเจียงซุ่ยฮวน พูดว่า "เจ้าเก้า นางถูกยาสลบแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนเปิดประตูออกมา เดินเข้าไปในห้องข

ผู้คนในตำหนักเฟิ่งเทียนยังมิทันได้ตั้งสติจากถ้อยคำที่ได้ยินเมื่อครู่ ก็ได้เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์ผลักฉู่เจวี๋ยออก แล้ววิ่งไปยังเบื้องหน้าเจียงอวี่ นางทรุดตัวคุกเข่าลงต่อหน้าเจียงอวี่อย่างรุนแรง ก้มหัวคำนับพลางทูลว่า "พี่ชาย ข้าผิดไปแล้ว!" ผู้คนต่างจับจ้องมองด้วยสายตาไม่กะพริบ แม้แต่นางกำนัลที่คอยรินสุราก็ตกตะลึงจนชะงัก สุราในจอกล้นออกมา เกือบจะหกลงพื้น ฝ่าบาทซึ่งเดิมจะเสด็จลา ทอดพระเนตรเห็นเหตุการณ์นี้จึงหยุดฝีพระบาท ทรงประสงค์จะทอดพระเนตรว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์จะทำเรื่องวุ่นวายอะไรอีก จีกุ้ยเฟยกุมขมับ ทูลเสียงอ่อนโยน "ฝ่าบาท พระวรกายหม่อมฉันไม่สู้ดีนัก" นางรู้สึกปวดศีรษะทุกครั้งที่ได้เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์ มิได้สนใจแม้แต่น้อยว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์จะทูลสิ่งใดกับเจียงอวี่ ฝ่าบาททรงฉายพระพักตร์เป็นห่วง "สนมที่รัก ข้าจะส่งเจ้ากลับเอง" หลังจากฝ่าบาทและจีกุ้ยเฟยเสด็จจากไป ผู้คนยิ่งไร้การเกรงกลัว ต่างจับจ้องมองไปยังเจียงเม่ยเอ๋อร์และเจียงอวี่ ในฐานะจุดสนใจของผู้คน เจียงอวี่ดูอิดอัดอย่างยิ่ง เขาเกร็งใบหน้าถามว่า "เม่ยเอ๋อร์ มีเรื่องอะไรกลับไปพูดที่บ้านเถิด ที่นี่มิใช่สถานที่ที่เจ้าจะพูดจาไปเร

ฉู่เจวี๋ยรู้ว่าตนเองไม่อาจเอาชนะเจียงอวี่ได้ จึงก้าวถอยไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง "ท่านจะพานางไปก็ได้ แต่ข้าต้องไปกับท่านด้วย" เจียงอวี่ไม่ตอบ เพียงหันไปมองเจียงซุ่ยฮวน "น้องหญิง เจ้าจงมาด้วยกันเถิด" เจียงซุ่ยฮวนลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า คลุมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกแล้วเดินออกไปนอกตำหนักเฟิ่งเทียน เมื่อทั้งสี่ออกไปแล้ว ผู้คนต่างเหยียดคอมอง จนเงาร่างของพวกเขาหายลับจากสายตาจึงหันกลับมา อัครเสนาบดียิ้มกล่าวว่า "เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องภายในของจวนอ๋องและจวนองค์ชายหนานหมิง พวกเราซึ่งเป็นคนนอกไม่ควรยุ่งเกี่ยว มา ดื่มสุราต่อกันเถิด!" ตำหนักเฟิ่งเทียนกลับมาคึกคักอีกครั้ง ชุนเถาที่นั่งอยู่ในแถวของหมอหลวงรู้สึกกังวลยิ่งนัก "หากองค์ชายหนานหมิงทำร้ายอาจารย์ของข้า จะทำเช่นไรดี?" นางไม่วางใจ ถึงขั้นคิดจะตามออกไปดู หมอหลวงเมิ่งยับยั้งนางไว้ ยิ้มกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องกังวลไป แม่ทัพฉีหยวนกำลังจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้อาจารย์ของเจ้าต่างหาก" ...... เจียงอวี่จับปกเสื้อเจียงเม่ยเอ๋อร์ เดินมาถึงอุทยานหลวงอันเงียบสงบ ยืนอยู่ข้างศาลา ฉู่เจวี๋ยอยากจะดึงเจียงเม่ยเอ๋อร์ออกมา แต่ถูกเจียงอวี่ขวางไว้ด้วยดาบยาว