All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 371 - Chapter 380

ในราตรีอันเงียบสงัด เสียงกรีดร้องหนึ่งได้ทำลายความสงบลง ฉู่เฉินกุมศีรษะกระโดดตื่นจากบรรจถรณ์ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด "อ๊ากกก! หนังศีรษะข้าช่างปวดร้าวนัก!" เขาก้มหน้าลงด้วยความโกรธเกรี้ยว มองหาผู้กระทำการกระชากเส้นผมของตน หลังจากค้นหาอยู่ครู่ใหญ่ในความมืด ในที่สุดเขาก็พบเจ้าหนูเฝ้าประตูที่แอบซุกอยู่ข้างหมอนใต้แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เจ้าหนูเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเปี่ยมด้วยความไร้เดียงสาแต่แฝงความงุนงง ฉู่เฉินคว้าต้นคอเจ้าหนูขึ้นมา ขณะกำลังจะระบายความโกรธ จู่ๆ ก็นึกบางสิ่งขึ้นได้ จึงรีบยัดเจ้าหนูเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วรีบสวมรองเท้าวิ่งออกไปอย่างเร่งร้อน ในลานเรือน เจียงซุ่ยฮวนคลุมกายด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์เพิ่งออกมาจากห้อง ในมือถือกระบี่สั้นเล่มหนึ่ง เมื่อเห็นฉู่เฉิน นางจึงเอ่ยถาม "ท่านอาจารย์ ท่านได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อครู่หรือไม่?" ฉู่เฉินไม่มีเวลาจะอธิบาย เขารีบวิ่งไปยังประตูใหญ่ พลางเอ่ยโดยไม่หันกลับมาแม้แต่น้อย "จงระวังตัว นอกประตูมีคนอยู่" ความง่วงงุนของเจียงซุ่ยฮวนหายไปสิ้น ดวงเนตรของนางเปล่งประกายคมกริบ มือค่อยๆ กระชับกระบี่สั้นให้แน่น เมื่อฉู่เฉินเปิ

เสียงของฉู่เฉินตึงเครียด "ข้าลองค้นดูทั่วทั้งวิหารร้าง ไม่พบแม้แต่เงาคน ข้าตกใจเกินไปจึงต้องรีบกลับมาก่อน" ยามนั้นฟ้ายังไม่สาง ลมเย็นพัดโหมกระหน่ำ เหนือศีรษะทั้งสองมีโคมแดงแกว่งไกว เจียงซุ่ยฮวนฟังคำของฉู่เฉินแล้วรู้สึกขนลุกซู่ นางเคยไปวิหารร้างแถวเมืองหลวงมาก่อน ตอนนั้นในวิหารยังมีขอทานอยู่เป็นกลุ่ม แม้แต่กงซุนซวีก็เป็นผู้ที่นางช่วยออกมาจากวิหารร้างนั้น "ในวิหารร้างไม่มีขอทานแล้วหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "อย่าว่าแต่ขอทานเลย แม้แต่หนูตัวเดียวก็ไม่มี มิเช่นนั้นข้าคงไม่กลัวถึงเพียงนี้!" เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจว่า ขอทานเหล่านั้นคงรับฟังคำของนาง เอาทองคำไปซื้อเรือนที่อื่นแล้ว ฉู่เฉินสั่นแขนเล็กน้อย "ไม่พูดแล้ว ยิ่งพูดยิ่งกลัว ข้าจะไปอาบน้ำแล้วนอนเสียหน่อย" "ไม่ถูกต้อง" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ "คนเป็นๆ หนึ่งคนไม่อาจหายตัวไปได้อย่างไร้ร่องรอย" ฉู่เฉินหยุดฝีเท้า "เจ้าคิดออกแล้วหรือว่าเกิดอะไรขึ้น?" เจียงซุ่ยฮวนให้ข้อสังเกต "เจ้าค้นพบห้องลับในจวนองค์ชายหนานหมิงได้อย่างไร?" เขาตอบว่า "ข้าเห็นฉู่เจวี๋ยเข้าไปในห้องหนังสือนานแล้วยังไม่ออกมา จึงเข้าไปดู และบังเอิญพบว่าด้านหลังตู้มีประตู

แท้จริงแล้ว เจ้าของร่างเดิมของเขาทิ้งชื่อเสียงไว้ไม่ค่อยดีนัก "แย่แล้ว แย่แล้ว!" ฉู่เฉินค้นหาอย่างร้อนใจในบริเวณที่กงซุนซวีหายไป เจียงซุ่ยฮวนพูดถูก คนคนหนึ่งไม่อาจหายไปโดยไร้สาเหตุ ที่นี่ต้องมีกลไกลับที่พาคนไปยังที่อื่นแน่ ฉู่เฉินค้นหาตั้งนาน แต่ไม่พบอะไรเลย เขาเร่งร้อนจนเหงื่อท่วมศีรษะ แทบอยากรื้อวิหารร้างออก เพราะเช่นนี้ทางเข้าลับใดๆ ก็ต้องปรากฏแน่ ขณะที่ฉู่เฉินกำลังจะยอมแพ้ เตรียมกลับไปปรึกษาเจียงซุ่ยฮวน หนูเฝ้าประตูในอกเขาโผล่หัวออกมามองรอบๆ แล้วกระโดดออกจากอกเขา วิ่งไปยังมุมด้านตะวันตกของวิหารร้าง "แม้กระทั่งยามนี้ เจ้ายังออกมาก่อกวน!" ฉู่เฉินวิ่งไล่หนูเฝ้าประตู "กลับมานี่!" หนูเฝ้าประตูวิ่งไวมาก พุ่งไปที่ก้อนหินใบมุมห้องอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งยองๆ อยู่ข้างก้อนหินนั้นไม่ขยับ ฉู่เฉินวิ่งไปหยิบหนูเฝ้าประตูขึ้นมา หนูดิ้นรนสุดแรง ดวงตากลมเล็กจ้องมองไปที่ก้อนหินตลอดเวลา "ก้อนหินนี้มีอะไรน่าดู?" ฉู่เฉินยัดหนูกลับเข้าอก กำลังจะหันหลังจากไป แต่พลันหยุดชะงัก มองไปที่ก้อนหินบนพื้น ฉู่เฉินพลันนึกได้ว่า หนูเฝ้าประตูคงไม่ทำเช่นนี้โดยไร้สาเหตุ ก้อนหินนี้ต้องมีปัญหาแน่ เขาก้ม

เขาดึงเทียนทางด้านซ้ายอย่างแรง ได้ยินเสียงเบาดังหนึ่งที ผนังหินตรงหน้าก็เปิดออกอย่างกึกก้อง หญิงผมขาวหันกลับมาอย่างฉับพลัน เห็นฉู่เฉินแล้วถามด้วยความตกใจ "เจ้าตามมาได้อย่างไร?" ฉู่เฉินผ่านความวุ่นวายมาพอสมควร จึงไม่สนใจตอบคำถามของหญิงผมขาว เขาหยิบปาริมาสี่อันโยนอย่างแรง ปาริมาทั้งสี่อันปักลงที่มือและเท้าทั้งสองข้างของหญิงผมขาว หญิงผมขาวส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ล้มลงกลิ้งไปมาไม่หยุด เพราะทั้งมือและเท้าบาดเจ็บ จึงวิ่งหนีไม่ได้ และใช้แมลงพิษทำร้ายคนไม่ได้ด้วย "แต่ก่อนไม่รู้จุดประสงค์ของเจ้า จึงไม่ได้ลงมือง่ายๆ ตอนนี้ดูเหมือนไม่จำเป็นอีกต่อไป" ฉู่เฉินแค่นเสียงเบาๆ เดินไปข้างกงซุนซวี เขาแก้เชือกที่มัดกงซุนซวี เอาสิ่งที่อุดปากออก แล้วเอาเชือกป่านไปมัดหญิงผมขาว พลางถามกงซุนซวี "เกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้?" "วรยุทธ์ของเจ้าก็ไม่เลว ทำไมถึงถูกนางมัดได้?" กงซุนซวีพูดอย่างหดหู่ "ข้าเดิมทีกำลังค้นหาทางเข้าอุโมงค์ในวิหารร้าง ไม่ระวังเหยียบก้อนหินเข้า ตกลงมาหมดสติไป" "พอข้าฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ถูกนางมัดไว้ที่นี่แล้ว" ฉู่เฉินพยักหน้าแสดงความเข้าใจ เขาฝึกวิชาตัวเบามาหลายปี สามารถรัก

กู้จิ่นดวงตาเปล่งประกาย "เจ้าพูดจริงหรือ?" "จริง!" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างจริงจัง "ดี เจ้ารออยู่ที่นี่ รอให้ข้าสร่างเมาแล้วจะกลับมา" กู้จิ่นหันหลังเดินจากไป ชางอี้ประนมมือคำนับเจียงซุ่ยฮวนแล้วรีบตามไป เจียงซุ่ยฮวนมองเงาร่างทั้งสองที่หายไป ในใจกลับเกิดความรู้สึกคาดหวังขึ้นมา ... ในอุโมงค์ ฉู่เฉินและกงซุนซวีทั้งสองคนแบกหญิงผมขาว ได้ยินเสียงฝีเท้าจากที่ไกล กงซุนซวีกล่าวอย่างตื่นเต้น "อาจารย์ มีคนมา" "อาจารย์รู้แล้ว" สีหน้าฉู่เฉินไม่สู้ดี เปลี่ยนทิศทางเดินกลับไปที่ถ้ำ "เกรงว่าผู้มาไม่มีเจตนาดี พวกเราไปหลบในรังของแม่มดแก่คนนี้ก่อน" ทั้งสองแบกหญิงผมขาวกลับไปที่ถ้ำ ฉู่เฉินมองไปที่โอ่งน้ำที่มุมห้อง หนูเฝ้าประตูกินจนว่างไปหลายใบแล้ว หนูเฝ้าประตูกินอิ่มดื่มเต็มที่ นอนหงายแผ่ที่ก้นโอ่งใบหนึ่ง หลับสบาย ฉู่เฉินหยิบหูหนูเฝ้าประตูขึ้นมา ยัดเข้าอก จากนั้นก็โยนหญิงผมขาวลงในโอ่งน้ำ ใช้ผ้าปิดปากโอ่ง ฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉู่เฉินถามกงซุนซวี "เจ้ารู้หรือไม่ว่าประตูถ้ำนี้ปิดอย่างไร?" "รู้พ่ะย่ะค่ะ ตอนข้าฟื้นมาพอดีเห็นนางหมุนกลไก" กงซุนซวีเดินไปที่โอ่งน้ำใบหนึ่ง วางมือทั้ง