Semua Bab วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Bab 361 - Bab 370

เจียงเม่ยเอ๋อร์ชะงัก ถามอย่างสงสัย "หมายความว่าอย่างไร?" "ตอนที่ข้าให้หนอนกู่พิษแก่เจ้า เคยบอกว่า เจ้าจะนำสิ่งที่ข้าต้องการมามอบให้เอง" หมอผีเปิดม่าน จ้องฉู่ฝูที่เจียงเม่ยเอ๋อร์อุ้มอยู่ด้วยสายตาเยี่ยงงูพิษ "สิ่งที่เจ้าอุ้มอยู่ นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ!" ม่านตาเจียงเม่ยเอ๋อร์ขยายกว้างในทันที อุ้มฉู่ฝูพลางพูดอย่างไม่อยากเชื่อ "นี่คือลูกของข้า จะให้เจ้าได้อย่างไร?" หากนางรู้ก่อนว่าหมอผีต้องการฉู่ฝู นางคงไม่อุ้มฉู่ฝูมาหาหมอผีเพื่อรักษาโรคแน่ แขนของหมอผีพันด้วยงูดำตัวหนึ่ง แลบลิ้น "ฟิ้ว ฟิ้ว" บรรยากาศพลันกดดันและเย็นยะเยือก "อย่างไร เจ้าจะบิดพลิ้ว?" สีหน้าหมอผีเย็นชา "ตอนนั้นเราตกลงกันแล้ว หากเจ้าบิดพลิ้วตอนนี้ รู้หรือไม่ว่าต้องจ่ายราคาเช่นไร?" สีหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์ซีดเผือด นางรู้ว่าหมอผีตรงหน้าเชี่ยวชาญไสยศาสตร์ จึงไม่กล้าทะเลาะกับหมอผี ได้แต่แย้งว่า "ตอนนั้นเราพูดกันว่า เจ้าช่วยข้าฆ่าเจียงซุ่ยฮวน ข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ" "แต่ตอนนี้เจียงซุ่ยฮวนยังไม่ตาย! ทำไมข้าต้องให้ฉู่ฝูแก่เจ้า?" หมอผีทุบโต๊ะแรงๆ งูดำบนแขนสั่นหล่นลงมา เลื้อยบนโต๊ะสองสามที แล้วไต่กลับขึ้นแขนหมอผี

ยามค่ำคืน ในศาลเทียนฟู่แห่งวังหลวงสว่างไสว ขันทีและนางกำนัลต่างรีบร้อนเข้าออก เปลี่ยนของเก่าในศาลทั้งหมดเป็นของใหม่ ในวันขึ้นปีใหม่ เมืองหลวงจะจัดพิธีบวงสรวงใหญ่ ราชวงศ์และขุนนางทั้งหมดต้องเข้าร่วม แม่ทัพฉีหยวนจะนำทัพกลับเมืองหลวงในอีกสิบวันเพื่อร่วมพิธี ฮ่องเต้จึงสั่งให้บูรณะศาลเทียนฟู่ใหม่ทั้งหมดเพื่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับแม่ทัพฉีหยวน เหตุนี้ศาลเทียนฟู่คืนนี้จึงคึกคักเช่นนี้ ขันทีหลิวยืนที่ประตูศาลเทียนฟู่สั่งการขันทีน้อยกลุ่มหนึ่ง "เร็วๆ! ขยันหน่อย แม่ทัพฉีหยวนจะกลับเมืองหลวงในอีกแปดวัน ถ้าเกิดผิดพลาดอะไร พวกเจ้าระวังหัวด้วย!" พวกขันทีน้อยที่กำลังขนของได้ยินคำพูดขันทีหลิว ตัวสั่นด้วยความกลัว ยิ่งทำงานขยันขึ้น ข้างๆ มีขันทีน้อยคนหนึ่ง หน้าตาธรรมดา แต่รูปร่างดูสง่ากว่าขันทีคนอื่น เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดขันทีหลิว ขณะขนของก็มองซ้ายมองขวา ราวกับกำลังสังเกตบางอย่าง ขันทีหลิวสังเกตเห็นท่าทางขันทีน้อย ชี้หน้าด่า "เจ้าไม่ตั้งใจทำงาน มองอะไรอยู่?" ขันทีน้อยก้มหัวคำนับ "ขอรายงานท่านขันทีหลิว ข้าน้อยดูว่ามีงานอื่นต้องทำอีกไหม" "เจ้าแค่ขนของก็พอ ไปยุ่งเรื่องอื่นทำไม! หรือคิดจะแย่งตำ

เรื่องทั้งหมดเมื่อครู่เป็นเพียงการคาดเดา กู้จิ่นจึงตั้งใจจะไปถามราชครูด้วยตัวเอง ชางอี้ตามหลังกู้จิ่นติดๆ "องค์ชาย แม้ท่านจะไปถามราชครูตอนนี้ ราชครูก็อาจไม่พูดความจริง กลับจะเป็นการเขย่าพงหญ้าให้งูตื่นเสียด้วยซ้ำ!" "ฮึ" กู้จิ่นหัวเราะเยาะ "ราชครูไม่ใช่งูธรรมดา เขาเป็นงูเหลือม ไม้ธรรมดาไล่ไม่หนีหรอก" ชางอี้รู้สึกสงสัยในความผิดปกติขององค์ชายวันนี้ องค์ชายระมัดระวังเสมอ ไม่เคยทำอะไรที่ไม่มั่นใจ วันนี้เป็นอะไรไป? อาศัยแค่การคาดเดาก็จะไปเผชิญหน้าราชครูด้วยตัวเอง! ชางอี้ระมัดระวังถามความสงสัยในใจ กู้จิ่นกลับพูดอย่างไม่ใส่ใจ "แต่ก่อนข้ายังไม่มีอำนาจเต็มที่ จึงต้องระมัดระวัง" "ตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน ข้าไม่อยาก และไม่จำเป็นต้องรอต่อไปอีก" ชางอี้คาดเดาในใจว่า ที่องค์ชายเปลี่ยนไปเช่นนี้ ส่วนใหญ่คงเกี่ยวกับหมอเจียง แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา ทั้งสองมาถึงหน้าหอหลินเทียนที่ราชครูพักอยู่ ทหารยามเห็นกู้จิ่นเดินตรงเข้าไป รีบเข้ามาขวาง "องค์ชายเป่ยโม่ ที่นี่คือหอหลินเทียน หากไม่ได้รับอนุญาตจากราชครู ท่านเข้าไปไม่ได้" กู้จิ่นมองเขาเย็นชา "ข้าอยากเข้า เจ้ายังกล้าขวางอีกหรือ?" ทหารก้มหน้าไม่

เจียงซุ่ยฮวนจมอยู่ในห้วงความคิด หลี่เสวียหมิงยืนอยู่ข้างๆ จ้องมองนางไม่กะพริบตา คิ้วเรียวบางของนางขมวดเล็กน้อย ดวงตาดำสนิทใสกระจ่าง แสงอาทิตย์สาดลงบนใบหน้าขาวผ่องสะอาด ทำให้นางดูเหนือโลกยิ่งขึ้น หลี่เสวียหมิงมองจนเหม่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่านางเหมือนนางฟ้าที่ก้าวออกมาจากภาพวาด งดงามจนสะกดจิตใจ หยิ่งเถาอุ้มผ้าม้วนหนึ่งเดินมาอย่างตื่นเต้น "คุณหนู ข้าเลือกได้แล้ว!" "อืม" เจียงซุ่ยฮวนได้สติ ยื่นเงินก้อนหนึ่งให้หยิ่งเถา ชี้ผ้าหลายม้วนตรงหน้า "เอาพวกนี้ไปจ่ายเงินเถอะ" เจียงซุ่ยฮวนตอนนี้จิตใจสับสน ไม่มีอารมณ์เลือกผ้าแล้ว หลี่เสวียหมิงเห็นนางจะไป พลันคว้าข้อมือนางไว้ นางหันตัว สะบัดข้อมือออกจากมือหลี่เสวียหมิงอย่างแนบเนียน "คุณชายหลี่ มีธุระอะไรอีกหรือ?" ท่าทางเมื่อครู่ของหลี่เสวียหมิงเป็นสัญชาตญาณ พอรู้ตัวจึงเข้าใจว่าการกระทำของตนไม่เหมาะสม เขาพูดติดอ่าง "ขออภัยคุณหนูเจียง เมื่อครู่ข้าตื่นเต้นเกินไป ไม่มีความหมายอื่นแน่นอน" "ไม่เป็นไร คุณชายหลี่เป็นบัณฑิต ข้าเชื่อว่าท่านไม่ได้ตั้งใจ เพราะพวกเราก็แค่เพื่อนกัน" เจียงซุ่ยฮวนพูดเรียบๆ นางเน้นเสียงประโยคสุดท้าย เพื่อแสดงท่าทีว่า คว

"แน่นอนว่าไม่ใช่!" ฉู่เฉินปฏิเสธเสียงดัง "เพราะเจ้าเป็นศิษย์ข้านี่แหละ ข้าถึงได้หน้าด้านขอเงินเจ้า" "อีกไม่กี่วันข้าจะไปเจียงหนานแล้ว ตอนนั้นต้องซื้อรถซื้อบ้านไม่ใช่หรือ? เจ้าอายุยังน้อยก็มีทั้งรถทั้งบ้านทั้งร้าน ข้าอายุป่านนี้แล้ว จะไม่มีแม้แต่ที่อยู่ได้อย่างไร" ฉู่เฉินทำตัวน่าสงสาร พูดไปถูตาไป ราวกับมีน้ำตาจริงๆ เจียงซุ่ยฮวนพูดอย่างจนคำ "อาจารย์ ท่านส่องกระจกดูหน่อยเถอะ ตอนนี้ท่านเป็นหนุ่มอายุยี่สิบกว่า อ้างว่าแก่ไม่ได้แล้ว" "ท่านยังหนุ่มอยู่ ที่หาเงินมีเยอะแยะ อย่าคิดแต่จะเอาจากกระเป๋าศิษย์เลย" เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ "ข้ากำลังจะคลอด มีที่ต้องใช้เงินอีกมาก ท่านเป็นอาจารย์ไม่ช่วยเหลือก็แล้วไป จะมาขอเงินข้าได้อย่างไร?" เห็นทั้งสองกำลังจะแข่งกันน่าสงสาร ฉู่เฉินรีบพูด "หยุด หยุด หยุด ข้าไม่แข่งกับเจ้าแล้ว!" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้าเห็นด้วย แต่เดิมนางก็ไม่ได้คิดจะแข่ง หากฉู่เฉินมีเงินไม่พอใช้ นางก็ให้เขาได้ แต่วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่อยากตกลงง่ายๆ "อย่างนี้แล้วกัน" ฉู่เฉินเสนอเงื่อนไข "รอเปิดหีบแล้ว ของข้างในเราแบ่งคนละครึ่ง นอกจากนี้ ข้าจะให้เจ้ายืมเข็มทองเล่นสองเดือน" "สอง