LOGINShare
บทที่ 371
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 372
นางปาแมงมุมพิษในมือใส่เจียงซุ่ยฮวน "ไปตายซะ!" เจียงซุ่ยฮวนท้องแก่ เคลื่อนไหวลำบาก นางยกดาบสั้นในมือขึ้น หมายจะแทงแมงมุมพิษที่ลอยอยู่กลางอากาศ จู่ๆ มีประกายเงินวาบผ่านตา เห็นลูกดาวกระจายพุ่งมาแต่ไกล ปักแมงมุมพิษติดผนังแน่นหนา แม่มดเฒ่าตกใจจนสีหน้าซีดเผือด "แย่แล้ว มีผู้ช่วยมาอีก!" ถึงนางจะเชี่ยวชาญวิชาคาถาและวิชาพิษ แต่หากวิชายุทธ์ไร้ความสามารถ ทำได้เพียงเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ น้อยๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้มีวรยุทธ์เหนือกว่า นางก็ต้องหนีเอาตัวรอด "วันนี้พวกเจ้าโชคดีนัก!" แม่มดเฒ่าโยนถุงผ้าในมือทิ้ง หมุนตัวแล้วหนีไป ถุงผ้าร่วงหล่นลงพื้น มีแมงมุมและงูพิษมากมายไต่คลานออกมา มุ่งหน้าสู่ฉู่เฉินและเจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนคิดอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็คิดหาวิธีได้ นางคว้าขวดเหล้าที่ใช้ในห้องทดลองมา แล้วสาดลงบนแมงมุมและงูพิษที่พื้น "อาจารย์ มีหินเหล็กไฟหรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนตะโกนออกไป ฉู่เฉินโยนหินเหล็กไฟมาให้ แล้วใช้วิชาตัวเบาไล่ตามทิศทางที่แม่มดเฒ่าหนีไป เจียงซุ่ยฮวนกำหินเหล็กไฟไว้ ขัดให้เกิดประกายไฟกระเด็นใส่งูพิษและแมงมุมที่คลานอยู่บนพื้น ทันใดนั้นเปลวไฟก็ลุกโชน นางถอยหลังไปหลายก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 373
เสียงของฉู่เฉินตึงเครียด "ข้าลองค้นดูทั่วทั้งวิหารร้าง ไม่พบแม้แต่เงาคน ข้าตกใจเกินไปจึงต้องรีบกลับมาก่อน" ยามนั้นฟ้ายังไม่สาง ลมเย็นพัดโหมกระหน่ำ เหนือศีรษะทั้งสองมีโคมแดงแกว่งไกว เจียงซุ่ยฮวนฟังคำของฉู่เฉินแล้วรู้สึกขนลุกซู่ นางเคยไปวิหารร้างแถวเมืองหลวงมาก่อน ตอนนั้นในวิหารยังมีขอทานอยู่เป็นกลุ่ม แม้แต่กงซุนซวีก็เป็นผู้ที่นางช่วยออกมาจากวิหารร้างนั้น "ในวิหารร้างไม่มีขอทานแล้วหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "อย่าว่าแต่ขอทานเลย แม้แต่หนูตัวเดียวก็ไม่มี มิเช่นนั้นข้าคงไม่กลัวถึงเพียงนี้!" เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจว่า ขอทานเหล่านั้นคงรับฟังคำของนาง เอาทองคำไปซื้อเรือนที่อื่นแล้ว ฉู่เฉินสั่นแขนเล็กน้อย "ไม่พูดแล้ว ยิ่งพูดยิ่งกลัว ข้าจะไปอาบน้ำแล้วนอนเสียหน่อย" "ไม่ถูกต้อง" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ "คนเป็นๆ หนึ่งคนไม่อาจหายตัวไปได้อย่างไร้ร่องรอย" ฉู่เฉินหยุดฝีเท้า "เจ้าคิดออกแล้วหรือว่าเกิดอะไรขึ้น?" เจียงซุ่ยฮวนให้ข้อสังเกต "เจ้าค้นพบห้องลับในจวนองค์ชายหนานหมิงได้อย่างไร?" เขาตอบว่า "ข้าเห็นฉู่เจวี๋ยเข้าไปในห้องหนังสือนานแล้วยังไม่ออกมา จึงเข้าไปดู และบังเอิญพบว่าด้านหลังตู้มีประตู
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 374
ยามสุริยาขึ้นสูงสามคืบ ฉู่เฉินพากงซุนซวีมาถึงหน้าวัดร้าง ฉู่เฉินกระโดดลงจากรถม้า กล่าวกับยวี่จี๋ว่า: "ที่นี่ไม่ปลอดภัย เจ้าไปรออยู่ที่แผงน้ำชาใกล้ประตูเมือง" "เมื่อพวกเราจัดการธุระเสร็จแล้ว จะไปหาเจ้าที่แผงน้ำชาโดยตรง" "ได้เจ้าค่ะ" ยวี่จี๋ขับรถม้าจากไป กงซุนซวีมองวัดร้างคุ้นตาเบื้องหน้า อุทานด้วยความตกใจ: "อาจารย์ ท่านมาที่นี่ทำไมกัน?" หลังจากกงซุนซวีล่วงรู้ความจริงเรื่องถูกวางยาพิษในอดีต เขาก็ทะเลาะกับท่านไท่เว่ยกงซุนอย่างหนัก แล้วก็เริ่มคิดสั้น ท่านไท่เว่ยกงซุนเกรงว่าเขาจะเป็นอันตราย จึงขังเขาไว้ในห้อง เพื่อแสดงการต่อต้าน เขาไม่ยอมกินอาหารหรือดื่มน้ำตลอดทั้งวัน แม้แต่ยาก็ไม่ยอมกิน หลังจากนั้นสามวัน กงซุนซวีแกล้งทำเป็นสลบ เมื่อหมอมาถึง เขาก็ฟาดฝ่ามือใส่หมอจนสลบ แล้วแอบหนีออกมา เขาวิ่งมาที่วัดร้างหลังนี้และได้รับการช่วยเหลือจากยาจกที่อาศัยอยู่ข้างใน ตั้งใจจะหลบซ่อนสักสองสามวันแล้วค่อยไปที่อื่น ใครเลยจะรู้ว่าวันรุ่งขึ้นเขากลับสลบไป เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ในบ้านของเจียงซุ่ยฮวนแล้ว "มาที่นี่เพื่อตามหาคน" ฉู่เฉินล้วงกริชออกมาวางในมือกงซุนซวี "อาจจะเจออ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 375
แท้จริงแล้ว เจ้าของร่างเดิมของเขาทิ้งชื่อเสียงไว้ไม่ค่อยดีนัก "แย่แล้ว แย่แล้ว!" ฉู่เฉินค้นหาอย่างร้อนใจในบริเวณที่กงซุนซวีหายไป เจียงซุ่ยฮวนพูดถูก คนคนหนึ่งไม่อาจหายไปโดยไร้สาเหตุ ที่นี่ต้องมีกลไกลับที่พาคนไปยังที่อื่นแน่ ฉู่เฉินค้นหาตั้งนาน แต่ไม่พบอะไรเลย เขาเร่งร้อนจนเหงื่อท่วมศีรษะ แทบอยากรื้อวิหารร้างออก เพราะเช่นนี้ทางเข้าลับใดๆ ก็ต้องปรากฏแน่ ขณะที่ฉู่เฉินกำลังจะยอมแพ้ เตรียมกลับไปปรึกษาเจียงซุ่ยฮวน หนูเฝ้าประตูในอกเขาโผล่หัวออกมามองรอบๆ แล้วกระโดดออกจากอกเขา วิ่งไปยังมุมด้านตะวันตกของวิหารร้าง "แม้กระทั่งยามนี้ เจ้ายังออกมาก่อกวน!" ฉู่เฉินวิ่งไล่หนูเฝ้าประตู "กลับมานี่!" หนูเฝ้าประตูวิ่งไวมาก พุ่งไปที่ก้อนหินใบมุมห้องอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งยองๆ อยู่ข้างก้อนหินนั้นไม่ขยับ ฉู่เฉินวิ่งไปหยิบหนูเฝ้าประตูขึ้นมา หนูดิ้นรนสุดแรง ดวงตากลมเล็กจ้องมองไปที่ก้อนหินตลอดเวลา "ก้อนหินนี้มีอะไรน่าดู?" ฉู่เฉินยัดหนูกลับเข้าอก กำลังจะหันหลังจากไป แต่พลันหยุดชะงัก มองไปที่ก้อนหินบนพื้น ฉู่เฉินพลันนึกได้ว่า หนูเฝ้าประตูคงไม่ทำเช่นนี้โดยไร้สาเหตุ ก้อนหินนี้ต้องมีปัญหาแน่ เขาก้ม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 376
ถ้ำนี้กว้างพอจะบรรจุคนได้ยี่สิบกว่าคน คล้ายทรงกลมขนาดใหญ่ เชื่อมต่อกับอุโมงค์ที่เขาเพิ่งเดินผ่านมา ไม่มีทางออกอื่นใด ภายในถ้ำว่างเปล่า มีเพียงเทียนสองเล่มบนพื้น ไร้ร่องรอยของกงซุนซวีและหญิงผมขาว "แปลกนัก กงซุนซวีหายไปไหนกันแน่?" ฉู่เฉินลูบคลำผนังหินในถ้ำอย่างร้อนรน เขาเชื่อมั่นว่าที่นี่ต้องมีกลไกลับที่นำไปสู่ที่อื่นได้ แต่ถ้ำนี้ไม่เหมือนวัดร้างเสียทีเดียว ในวัดร้างหินคือกลไก ส่วนในถ้ำนี้นอกจากเทียนสองเล่มนั้นแล้ว ไม่มีอะไรอีกเลย เขาลองดึงเทียนขึ้นมา ไม่เพียงยกขึ้นได้ แต่ยังไม่มีเสียงผิดปกติใดๆ จึงวางกลับลงไป เมื่อนึกถึงว่าเมื่อครู่หนูเฝ้าประตูช่วยให้เขาพบกลไก เขาจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้กับหนูเฝ้าประตู ฉู่เฉินหันกลับมา พอดีเห็นหนูเฝ้าประตูนอนคว่ำอยู่บนช่องแคบกลางผนังหิน มันยื่นก้นออกมาแล้วค่อยๆ บีบตัวเข้าไป ... อ๊า! ฉู่เฉินหมดปัญญา ช่องนี้กว้างเพียงสองนิ้ว ต่อให้เขารู้วิชาย่อกระดูกก็ไม่อาจบีบตัวเข้าไปได้! เขานอนคว่ำที่ผนังหิน มองผ่านช่องเข้าไป เห็นเพียงความมืดสนิท มองอะไรไม่เห็นเลย ไม่รู้ว่าถูกก้นของหนูเฝ้าประตูบังไว้หรือไม่ ฉู่เฉินคิดจะหาเครื่องมือมาทุบช่องให้กว้างข
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 377
เขาดึงเทียนทางด้านซ้ายอย่างแรง ได้ยินเสียงเบาดังหนึ่งที ผนังหินตรงหน้าก็เปิดออกอย่างกึกก้อง หญิงผมขาวหันกลับมาอย่างฉับพลัน เห็นฉู่เฉินแล้วถามด้วยความตกใจ "เจ้าตามมาได้อย่างไร?" ฉู่เฉินผ่านความวุ่นวายมาพอสมควร จึงไม่สนใจตอบคำถามของหญิงผมขาว เขาหยิบปาริมาสี่อันโยนอย่างแรง ปาริมาทั้งสี่อันปักลงที่มือและเท้าทั้งสองข้างของหญิงผมขาว หญิงผมขาวส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ล้มลงกลิ้งไปมาไม่หยุด เพราะทั้งมือและเท้าบาดเจ็บ จึงวิ่งหนีไม่ได้ และใช้แมลงพิษทำร้ายคนไม่ได้ด้วย "แต่ก่อนไม่รู้จุดประสงค์ของเจ้า จึงไม่ได้ลงมือง่ายๆ ตอนนี้ดูเหมือนไม่จำเป็นอีกต่อไป" ฉู่เฉินแค่นเสียงเบาๆ เดินไปข้างกงซุนซวี เขาแก้เชือกที่มัดกงซุนซวี เอาสิ่งที่อุดปากออก แล้วเอาเชือกป่านไปมัดหญิงผมขาว พลางถามกงซุนซวี "เกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้?" "วรยุทธ์ของเจ้าก็ไม่เลว ทำไมถึงถูกนางมัดได้?" กงซุนซวีพูดอย่างหดหู่ "ข้าเดิมทีกำลังค้นหาทางเข้าอุโมงค์ในวิหารร้าง ไม่ระวังเหยียบก้อนหินเข้า ตกลงมาหมดสติไป" "พอข้าฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ถูกนางมัดไว้ที่นี่แล้ว" ฉู่เฉินพยักหน้าแสดงความเข้าใจ เขาฝึกวิชาตัวเบามาหลายปี สามารถรัก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 378
เจียงซุ่ยฮวนชะงักงัน "อะไรนะ?" กู้จิ่นกำเครื่องรางคุ้มภัยในมือแน่น เดินมาเบื้องหน้าเจียงซุ่ยฮวน คว้าข้อมือนางไว้ "ข้าด้อยกว่าเขาตรงใด?" กลิ่นสุราอ่อนๆ โชยเข้าจมูกเจียงซุ่ยฮวน นางถามด้วยความตกใจ "ท่านอ๋อง ท่านเมาสุราหรือไม่?" กู้จิ่นก้มหน้ามองนาง ดวงตาแดงเรื่อเล็กน้อย "ข้าไม่ได้เมา" เจียงซุ่ยฮวนกลับกล่าวอย่างหนักแน่น "ท่านเมาแล้ว" มิเช่นนั้นเหตุใดจึงเอ่ยวาจาที่นางไม่เข้าใจ นางดึงแขนกลับ หมายจะชักข้อมือออกจากมือกู้จิ่น แต่น่าเสียดายที่กู้จิ่นกำแน่น ไม่ว่านางจะใช้แรงเพียงใดก็ไม่อาจดึงออกได้ "ท่านอ๋อง ปล่อยมือด้วย" น้ำเสียงนางแผ่วเบา ดุจขนนกปลิวลงข้างหูกู้จิ่น "หม่อมฉันจะส่งท่านกลับ" "มิได้" กู้จิ่นส่ายหน้าอย่างดื้อดึง เขาคลายมืออีกข้างออก เผยให้เห็นเครื่องรางคุ้มภัยในมือ "สิ่งเช่นนี้ ข้าสามารถให้เจ้าหมื่นอัน" "เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?" เมื่อได้ยินวาจานี้ หัวใจเจียงซุ่ยฮวนเต้นรัว ราวกับจะทะลุอกออกมา "ท่านอ๋อง..." เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยเรียกกู้จิ่นเบาๆ "ยามนี้ท่านเมาสุรา รอท่านสร่างเมาแล้วค่อยมากล่าวเช่นนี้กับหม่อมฉันอีกครา ได้หรือไม่?" คำพูดของผู้เมาสุรา ไม่อาจนับเป็นสัจจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 379
กู้จิ่นดวงตาเปล่งประกาย "เจ้าพูดจริงหรือ?" "จริง!" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างจริงจัง "ดี เจ้ารออยู่ที่นี่ รอให้ข้าสร่างเมาแล้วจะกลับมา" กู้จิ่นหันหลังเดินจากไป ชางอี้ประนมมือคำนับเจียงซุ่ยฮวนแล้วรีบตามไป เจียงซุ่ยฮวนมองเงาร่างทั้งสองที่หายไป ในใจกลับเกิดความรู้สึกคาดหวังขึ้นมา ... ในอุโมงค์ ฉู่เฉินและกงซุนซวีทั้งสองคนแบกหญิงผมขาว ได้ยินเสียงฝีเท้าจากที่ไกล กงซุนซวีกล่าวอย่างตื่นเต้น "อาจารย์ มีคนมา" "อาจารย์รู้แล้ว" สีหน้าฉู่เฉินไม่สู้ดี เปลี่ยนทิศทางเดินกลับไปที่ถ้ำ "เกรงว่าผู้มาไม่มีเจตนาดี พวกเราไปหลบในรังของแม่มดแก่คนนี้ก่อน" ทั้งสองแบกหญิงผมขาวกลับไปที่ถ้ำ ฉู่เฉินมองไปที่โอ่งน้ำที่มุมห้อง หนูเฝ้าประตูกินจนว่างไปหลายใบแล้ว หนูเฝ้าประตูกินอิ่มดื่มเต็มที่ นอนหงายแผ่ที่ก้นโอ่งใบหนึ่ง หลับสบาย ฉู่เฉินหยิบหูหนูเฝ้าประตูขึ้นมา ยัดเข้าอก จากนั้นก็โยนหญิงผมขาวลงในโอ่งน้ำ ใช้ผ้าปิดปากโอ่ง ฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉู่เฉินถามกงซุนซวี "เจ้ารู้หรือไม่ว่าประตูถ้ำนี้ปิดอย่างไร?" "รู้พ่ะย่ะค่ะ ตอนข้าฟื้นมาพอดีเห็นนางหมุนกลไก" กงซุนซวีเดินไปที่โอ่งน้ำใบหนึ่ง วางมือทั้ง
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 546
จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 545
ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 544
ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 543
"ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 542
"เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 541
เจ้าถังหยวนกู้จิ่นกล่าวเสียงต่ำ "ข้าก็คิดไม่ออก ดังนั้นช่วงนี้ข้าจึงสืบเรื่อยมา แต่กลับพบความลับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน" "เปรี๊ยะ" ขณะที่กู้จิ่นกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ นอกหน้าต่างก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น คล้ายเสียงกิ่งไม้หัก กู้จิ่นเงยหน้าขึ้นทันที สายตาคมกริบราวกับมีดมองไปที่หน้าต่าง เอ่ยเสียงกร้าว "ใคร?" เจียงซุ่ยฮวนวางมือไว้ข้างหลัง หยิบกริชออกมาจากห้องทดลอง กำไว้แน่น "ฮิ ๆ ข้าเอง" หน้าต่างถูกเปิดออก ฉู่เฉินโผล่หัวเข้ามากล่าว "ข้าเดินผ่านมาทางนี้พอดี ไม่ระวังเหยียบกิ่งไม้เข้า" "ขออภัยจริง ๆ ข้าจะไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว" ฉู่เฉินพูดพลางจะปิดหน้าต่าง "อาจารย์รอก่อน" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ ถามว่า "กลางวันท่านไปไหนมา?" ฉู่เฉินหยุดการเคลื่อนไหว กล่าวว่า "ข้าแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนเลย" "เช่นนั้นหรือ?" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "ท่านไม่ได้ไปบ่อนพนันหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนได้ยินคำว่าบ่อนพนัน ก็ขมวดคิ้วทันที "เอ๋? บ่อนพนันอะไร?" ฉู่เฉินดูกระวนกระวายใจ สายตาไม่อยู่นิ่ง "ข้าจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร?" กู้จิ่นกล่าว "ที่ข้อมือของท่านผูกเชือกแดงสามเส้น หากข้าจำไม่ผิด เ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 540
กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน ถามว่า "อาฮวน เจ้าจะบอกอะไรข้า?" เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องที่นางเห็นที่หน้าประตูวังในตอนกลางวัน รวมทั้งเรื่องที่จีกุ้ยเฟยปลอมตัวเป็นเมิ่งเซียวเขียนจดหมายถึงเมิ่งชิงให้กู้จิ่นฟังด้วย หลังจากเล่าทั้งหมดแล้ว เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย "จีกุ้ยเฟยช่างมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ หากท่านไม่เปิดโปงนาง สุดท้ายคนที่จะสืบราชบัลลังก์อาจเป็นฉู่อี้" ตอนแรกที่กู้จิ่นรู้ว่าจีกุ้ยเฟยนอกใจฮ่องเต้ เขาโกรธมาก แต่บัดนี้กลับดูสงบมาก เขาถามเสียงเรียบ ๆ "อาฮวน เจ้ายังต้องการใช้มือของจีกุ้ยเฟยจัดการเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?" "อีกอย่าง จีกุ้ยเฟยยังติดค้างเจ้าสองบุญคุณ หากเปิดโปงนางตอนนี้ เจ้าก็จะเสียเปรียบไม่ใช่หรือ?" เจียงซุ่ยฮวนลูบคาง กล่าวว่า "ท่านพูดมีเหตุผล" "แต่เมื่อเทียบกับเรื่องของหม่อมฉัน เรื่องราชบัลลังก์สำคัญกว่า" นางจ้องกู้จิ่นอย่างจริงจัง พูดอย่างมีนัยสำคัญ "ท่านสนิทกับฮ่องเต้มาก คงไม่อยากเห็นพระองค์ถูกหลอกอยู่ตลอดไป" กู้จิ่นมองเข้าไปในดวงตานาง จู่ ๆ ก็หัวเราะขื่น ๆ "อาฮวน เจ้าทายใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่?" "ท่านบอกมาได้ หม่อมฉันจะได้รู้ว่าตนเองทายถูกหร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 539
แม่ทัพเจิ้นหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบยิ่ง ราวกับผิดหวังในตัวฮ่องเต้อย่างถึงที่สุด "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา กระหม่อมขอมอบป้ายอาญาสิทธิ์ในวันนี้ นับจากนี้ไปไม่มีความเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก" เขาค่อย ๆ ล้วงป้ายอาญาสิทธิ์ออกจากอกเสื้อ ประคองด้วยสองมือส่งไปยังพระพักตร์ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงรับอาญาสิทธิ์โดยไม่ลังเล "สมกับเป็นแม่ทัพเจิ้นหยวน เด็ดขาดทีเดียว" แม่ทัพเจิ้นหยวนโขกศีรษะแรงลงกับพื้น "กระหม่อมขอทูลลา!" พูดจบ เขาลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง งานมงคลกลายเป็นเช่นนี้ คนรับใช้ที่หามเกี้ยวและสินสอดข้าง ๆ มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ฉู่เลี่ยนเดิมก็ไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งชิง เห็นเหตุการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ เขาซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ ดึงดอกไม้สีแดงใหญ่ที่หน้าอกออก กล่าวว่า "เสด็จพ่อ วันนี้งานแต่งนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ลูกขอทูลลา" "เจ้าจะลาอะไร ใครบอกว่างานแต่งนี้เป็นไปไม่ได้?" ฮ่องเต้ขมวดพระขนง"เอ๋?" ฉู่เลี่ยนตกตะลึง "เสด็จพ่อ จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนก็ไม่มีแล้ว จะแต่งงานกันได้อย่างไร? ไม่ทราบว่าพระองค์จะให้ลูกแต่งกับสามัญชนหรือ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 538
ความหมายของจีกุ้ยเฟยชัดเจน แม้เมิ่งชิงจะทำผิด แต่หากสั่งประหารนางตอนนี้ ฉู่เลี่ยนก็จะไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีกตลอดชีวิต ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แม้ฉู่เลี่ยนจะไม่มีความสามารถอะไร ปกติชอบใช้เล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ยังดีที่เขาเชื่อฟัง หากเขาไม่มีทายาท ก็จะน่าเสียดายเกินไป "พระสนม ท่านคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?" ฮ่องเต้ทรงโยนปัญหาให้จีกุ้ยเฟย จีกุ้ยเฟยทูลตอบ "หม่อมฉันเห็นว่า เมิ่งชิงก่อเรื่องอุกอาจเช่นนี้ แม่ทัพเจิ้นหยวนย่อมหนีความผิดไม่พ้น ไม่สู้ลงโทษแม่ทัพเจิ้นหยวนก่อน ส่วนเมิ่งชิงนั้น รอให้นางคลอดบุตรแล้วค่อยจัดการก็ไม่สายเพคะ" "วิธีนี้ดี" ฮ่องเต้ทรงพยักหน้า สั่งหลิวกงกงที่อยู่ข้างกาย "ไปเรียกแม่ทัพเจิ้นหยวนมา เราต้องถามเขาดูว่า เขาเลี้ยงดูหลานสาวเช่นนี้มาได้อย่างไร!" แม่ทัพเจิ้นหยวนนั่งอยู่ในรถม้าหน้าประตูวัง หลิวกงกงนำตัวเขามาอย่างรวดเร็ว เขาเดินอย่างรวดเร็ว ใบหน้ามีแววโกรธ เมื่อเดินมาถึงข้างกายเมิ่งชิง เขาตบหน้านางเต็มแรงหนึ่งที "นางชั่ว!" "ข้าใช้ชีวิตในสนามรบมาทั้งชีวิต กลับเลี้ยงหลานสาวเช่นเจ้าที่ไม่รู้จักกาลเทศะ ช่างเป็นความอัปยศของข้า
