All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 261 - Chapter 270

คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรถึงได้อยู่สูงส่ง?พวกมันสมควรตาย!เซี่ยเยวียนถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีในสกุลเซี่ย ไม่เคยพบเจอความลำบากอันใดมาก่อน ดังนั้นแม้จะถูกทรมานถึงเพียงนี้ เขาก็ยังคงร้องเรียกเจ้าหน้าที่เหล่านั้นอย่างไร้เดียงสาว่าพี่ชายและท่านลุง พลางร้องไห้อ้อนวอนขอให้พาเขาไปพบพี่ชายและมารดาเฉินฮ่าวฮุยหัวเราะลั่น ทันใดนั้นเขาก็แทรกตัวขึ้นมาด้านหน้า กระชากกางเกงลง ก่อนจะยกเข็มขัดกางเกงขึ้นสะบัดต่อหน้าเซี่ยเยวียนด้วยแววตาเหยียดหยาม พลางยิ้มถามว่า “รู้ไหมว่านี่คืออะไร?”เซี่ยเยวียนยังคงไม่เข้าใจและงุนงง มองเฉินฮ่าวฮุยด้วยความไม่เข้าใจและหวาดหวั่นเฉินฮ่าวฮุยหัวเราะพลางชี้ไปที่ท้องน้อยของตัวเอง “เข้ามา เจ้าเข้ามาเลียสักหน่อย แล้วข้าจะพาเจ้าไปหาพ่อแม่กับพี่ชายเจ้า ดีหรือไม่?”พอได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็หัวเราะกันลั่นเฉินฮ่าวฮุยกล่าวยิ้ม ๆ “พอแล้ว ไปกันพวกเรา ไปหาอะไรกินกัน หนาวจะตายอยู่แล้ว!”เขาพูดถึงเรื่องไปกินข้าว แต่แท้จริงแล้วกลับไม่ได้สวมกางเกงคืน ซ้ำร้ายยังยืนปัสสาวะรดใส่เซี่ยเยวียนเซี่ยเยวียนเนื้อตัวเประเปื้อนกรีดร้องลั่นพลางดิ้นหลบเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นกลับยิ่งสนุกสนานกว่าเดิมฮูหย

ต่อหน้าอ๋องฉี โจวเสี่ยวเผิงย่อมแสดงท่าทีแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง เขารีบรินน้ำชาให้อ๋องฉี ก่อนจะรายงานอย่างนอบน้อมว่า “ท่านอ๋องวางพระทัยเถิด หากมีผู้ใดเล็ดลอดไปได้แม้แต่คนเดียว กระหม่อมจะนำศีรษะของกระหม่อมมาให้ท่าน! ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย แม้แต่เจ้าคนโง่ของตระกูลเซี่ย กระหม่อมก็ให้คนส่งไปที่โรงทานแล้ว บัดนี้ตระกูลเซี่ยไม่มีใครเหลืออีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดอ๋องฉีจึงมีความแค้นต่อตระกูลเซี่ยถึงเพียงนี้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่โจวเสี่ยวเผิงจะต้องสนใจ เขาเพียงแค่ต้องทำงานให้สำเร็จอ๋องฉีมองชายตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “ดีจริงๆ ดีมาก ใต้เท้าโจว ตลอดหลายปีมานี้ท่านยังเป็นเพียงผู้ว่าการอำเภอ ช่างน่าเสียดายพรสวรรค์ของท่านยิ่งนัก! อ๋องอย่างข้าชื่นชมท่านจริง ๆ”โจวเสี่ยวเผิงถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรีบโขกศีรษะให้อ๋องฉีหลายครั้ง “ท่านอ๋องทรงชมเกินไปแล้ว! กระหม่อม กระหม่อมรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก ขอทรงโปรดเมตตา!”“ไม่ต้องตื่นตระหนก” อ๋องฉีมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย “แต่ใต้เท้าโจวควรจะไตร่ตรองให้รอบคอบอีกครั้ง เจ้าเพิ่งบอกว่าคนในตระกูลเซี่ยไม่มีผู้ใดหลุดรอดไปแ

“ฮูหยิน การตรวจสอบความจริงก็หาใช่เรื่องยากอันใด” ชีหยวนมองนางพลางยิ้มบาง ๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “หากตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นเรื่องโกหก ข้าก็ยืนอยู่ตรงนี้ ท่านอยากจะสังหารข้าก็ทำได้ทุกเมื่อ แต่หากตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นเรื่องจริง...”หากตรวจสอบแล้วว่าเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นสำหรับฮูหยินโจวแล้วคงไม่ผิดอะไรไปจากฟ้าถล่มลงมา!นางย่อมรู้จักเฉินฮ่าวฮุยดี เขาเป็นคนสนิทของสามีนางเขาก็เป็นเพียงสุนัขรับใช้ เชือกที่ใช้จูงเขาอยู่ในมือของโจวเสี่ยวเผิงร่างของฮูหยินโจวสั่นระริก สีหน้าสลับกันระหว่างซีดขาวและเขียวคล้ำชีหยวนเอนกายลงบนเก้าอี้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้า “ฮูหยินโจว ท่านเป็นภรรยาที่ดีจริง ๆ แต่เขาเป็นสามีที่ดี เป็นบุตรที่ดี เป็นบิดาที่ดีหรือไม่?”สามคำถามถูกเอ่ยออกมา สีหน้าของฮูหยินโจวพลันซีดขาวราวหิมะมีเพียงสตรีเท่านั้นที่รู้ว่าสตรีให้ความสำคัญกับสิ่งใดที่สุดนางแต่งงานกับโจวเสี่ยวเผิงมาหลายปี ผู้คนภายนอกต่างกล่าวว่าเขาเป็นบุรุษที่เอาใจใส่ ทั้งยังเคารพและปฏิบัติต่อภรรยาเช่นนางอย่างอ่อนโยน เป็นสามีที่ไร้ที่ติแต่ความจริงแล้ว โจวเสี่ยวเผิงไม่เคยใส่ใจเรื่องในบ้านเลยแม้แต่น้อยมารดาของเข

หากเป็นเมื่อก่อน โจวเสี่ยวเผิงคิดแทนนางเช่นนี้ ฮูหยินโจวคงตื้นตันใจจนน้ำตาคลอเป็นแน่แต่บัดนี้ เพียงแค่คิดว่าเขาจับตัวคนในตระกูลของนางไปโดยไร้สุ้มเสียง ซ้ำยังใส่ร้ายว่ากบฏ นางก็ไม่กล้าแตะต้องขนมนั้นเลยฮูหยินโจวปฏิเสธอย่างอ่อนโยน “วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมื้อเย็นไม่ถูกปากหรืออย่างไร รู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง เก็บไว้กินพรุ่งนี้เถิด”“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?” โจวเสี่ยวเผิงขมวดคิ้ว “หากกระเพาะไม่ดี ก็ยิ่งต้องกินอะไรไว้บ้าง ไม่กินอะไรเลย จะไม่หิวแย่หรือ?”กล่าวจบ เขาหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วยื่นส่งให้นาง “กินเถิด ยังอุ่นอยู่เลย!”ฮูหยินโจวหาได้อยากกินไม่ “ช่างเถิด ข้ากินไม่ลงจริง ๆ พรุ่งนี้ค่อยกินก็เหมือนกัน”แต่ทันใดนั้นโจวเสี่ยวเผิงกลับหงุดหงิดขึ้นมาน้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเป็นไม่พอใจทันที “บอกให้กินเจ้าก็ต้องกิน! ข้าซื้อขนมมาเพราะเป็นห่วงเจ้า เจ้ายังคิดจะปฏิเสธความหวังดีอีกหรือ?”ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทั้งโจวเสี่ยวเผิงและฮูหยินโจวต่างตกตะลึงดวงตาของฮูหยินโจวพลันแดงก่ำ “ท่านพี่ นี่หมายความว่าอย่างไร? ข้าเพียงแค่กระเพาะไม่ดี ไม่อยากกินขนมเท่านั้น... ท่านต้องขึ้นเสียงใส่ข้าถึงเ

ดังนั้น ฮูหยินเจ้าเมืองซ่งจึงให้เกียรตินางมาโดยตลอดเมื่อชีหยวนให้นางไปพบฮูหยินเจ้าเมือง นางก็ตอบรับในทันที “ได้ ข้าจะได้เข้าพบเจ้าเมืองซ่งแน่นอน!”ชีหยวนจึงกระซิบเบา ๆ ข้างหูนางสองสามประโยคยามค่ำคืนล่วงเลย เฉินฮ่าวฮุยเสร็จจากเที่ยวสำมะเลเทเมาในหอนางโลม ร้องเพลงไปตลอดทางขณะเดินกลับเรือนของตนเองเขาเพิ่งก้าวเข้าประตู ภรรยาของเขาก็รีบเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง “เหตุใดจึงเมากลับมาดึก ๆ อีกแล้ว? ข้า...”นางยังกล่าวไม่ทันจบประโยค เฉินฮ่าวฮุยก็เตะนางกระเด็นไปทันที “พร่ำเพ้ออะไรนักหนา ไสหัวไปให้พ้น! ข้าแต่งเจ้าเข้ามาแล้วช่างซวยนัก เจ้าคอยดูเถิด รอให้ข้ามั่งมีเมื่อใด อย่างแรกที่จะทำก็คือปลดเจ้า!”สวีผิงถูกเตะจนกระเด็นล้มลงไปชนกระถางต้นไม้ ร่างกายกระแทกพื้นจนมึนงง พอได้ยินเสียงเขาตะโกนด่าทอลูก ๆ ในห้องนางก็พลันตกใจแล้วรีบวิ่งเข้าไป ก็เห็นเฉินฮ่าวฮุยกำลังใช้รองเท้าหวดใส่บุตรชายคนโตไม่ยั้งมือ“ไอ้โง่! ทำไมข้าถึงมีลูกอย่างเจ้าได้?! ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ไอ้คนโง่นั่นน่ะ แค่ส่งมันไปตายในหุบเขาสักแห่งก็จบแล้ว!”เฉินฮ่าวฮุยยกมือฟาดรองเท้าลงไปบนร่างลูกชายคนโตไม่หยุด “แม่เจ้าไปเป็นชู้กับใครถึงได