All Chapters of เล่ห์หวนรัก: Chapter 61 - Chapter 70

จันทร์เจ้าเบิกตากว้างขึ้นทันทีราวกับเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้"จริงสิ ฉันลืมคุณพตไปเลย ตอนที่ฉันเวียนหัวมากจนเดินไม่ไหว จู่ ๆ คุณพตก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แล้วเขาก็บอกกับพนักงานสองคนนั้นว่าเป็นพี่ชายฉัน ใช่ ๆ ฉันจำตรงนี้ได้แล้ว""สองคนนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน จำที่พี่เคยบอกได้ไหมว่าเพื่อนพี่เอามาเล่าให้ฟังว่าพวกมันทำเรื่องเลว ๆ เอาไว้เยอะ เรื่องที่พวกมันทำก็คือมอมเหล้ามอมยาผู้หญิงตามสถานที่เที่ยว แล้วก็พาไปสวิงกิ้งกันที่คอนโดฯ ของอติวิชญ์"จันทร์เจ้าอ้าปากค้างเพราะถือเป็นข้อมูลใหม่ "ฉันรู้มาตลอดว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไรถึงได้พยายามหลีกเลี่ยงไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่ไม่คิดเลยว่าจะเลวได้ขนาดนี้""ทำไมมันถึงได้พยายามตามจันทร์จัง หรือว่ามีการตกลงอะไรกันระหว่างพวกผู้ใหญ่"หญิงสาวถอนหายใจแผ่วก่อนจะตัดสินใจเล่าออกไปตามตรง"พ่อเขาอยากให้จันทร์แต่งงานกับเขาค่ะ วันก่อนก็มาคุยกับคุณแม่เรื่องหมั้น..." เธอยังพูดไม่ทันจบ ชินดนัยก็สำลักน้ำไอจนหน้าแดง"วะ...ว่าไงนะ หมั้นงั้นหรือ...แล้วคำตอบล่ะ" เขาถามเสียงแหบและมองหน้าเธออย่างรอลุ้นกับคำตอบจันทร

"ฉันเห็นด้วยนะคะ บอกตามตรงว่าฉันเองก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับยายจันทร์เหมือนกัน คุณบรรพตน่ะเขาไม่ใช่คนดีอะไร ลองว่าเขากล้าทำได้ขนาดนี้ อีกหน่อยเขาก็คงทำเรื่องที่แย่ยิ่งกว่านี้แน่นอน" พรรณียิ้มบาง ๆ ส่วนจันทร์เจ้านั้นได้แต่อ้าปากจะทักท้วงแต่ก็ไม่ทันชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม"ผมก็คิดเหมือนคุณน้าครับ ไม่รู้ว่าวันดีคืนดีจะให้คนมาดักฉุดคุณจันทร์รึเปล่า เท่าที่รู้มาประวัติเสียของผู้ชายคนนั้นยาวเป็นหางว่าว ทางที่ดีทางเราก็ควรจะต้องหาทางป้องกันตัวเองไว้บ้าง""แต่บ้านของท่านประธานอยู่ไกลจากที่นี่พอสมควร ฉันว่าคงไม่จำเป็นหรอกมั้งคะ"จันทร์เจ้ารีบท้วงออกไปทันทีก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด ใช่ว่าเธอหยิ่งที่ไม่รับความช่วยเหลือจากเขา แต่เธอกลัวใจตัวเองว่าหากให้เขามารับมาส่งทุกวันแล้วเธอจะเกิดความเคยชินที่เขามาเอาอกเอาใจและทำดีด้วย แล้ววันไหนที่เขาเบื่อหรือไม่เต็มใจทำขึ้นมา คนที่จะเสียความรู้สึกและเจ็บปวดอีกครั้งก็คือเธอ"ไม่ไกลหรอก ขึ้นทางด่วนมาลงตรงนี้แป๊บเดียวก็ถึง"ชินดนัยยิ้ม เขาเกือบหลุดปากไปแล้วว่าเมื่อครู่ที่ขับมาจากบ้านเขาจนมาถึงที่นี่ก็ใช

"คุณแม่ครับ ผมจะพาน้องออกไปข้างนอกนะ จะพาไปกินไอติมน่ะ"นภวรรณมองหน้าบุตรชายแล้วถามสิ่งที่คาใจตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย"ก็ไหนว่าคืนนี้มีนัดดินเนอร์กับสาวไม่ใช่หรือเรา ตกลงจริงรึเปล่าที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาแล้วน่ะตาชิน""กำลังจะมีครับ" เขายิ้มกว้างก่อนพูดต่อ"ก็ที่จะพายายนุชไปกินไอติมด้วยกันนี่ก็เพราะนัดเขาไว้ด้วยนั่นแหละครับ ความจริงวันนี้ผมกะจะพามาเปิดตัวสักหน่อย แต่เข้าบ้านมาแล้วเห็นรถของคุณน้ารัมภา ผมก็เลยรีบขับออกไปก่อนที่จะมีปัญหา""เป็นใครที่ไหนหรือลูก แล้วทำงานทำการอะไร""เลขาฯ ส่วนตัวของผมเองครับคุณแม่ ถ้าคุณแม่ได้เจอเธอรับรองว่าคุณแม่ต้องชอบ" เขาเดินตามมารดามาที่ห้องนั่งเล่น เห็นชญานุชเดินลงมาจากชั้นบนพอดีจึงเอ่ยปากถาม"พร้อมจะไปกันรึยัง เจ้าหญิงน้อย"ชญานุชยิ้มบาง ๆ "พร้อมค่ะ""งั้นก็ไปกันเลย ผมกับน้องไปก่อนนะครับคุณแม่"จากนั้นสองพี่น้องก็ออกจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านของจันทร์เจ้า ใช้เวลาไม่ถึงสี่สิบนาที ชินดนัยก็มาจอดรถไว้ข้างกำแพงที่เดิม ล็อกรถเรียบร้อยเขาก็เดินไปกดกริ่งหน้าประตูคนที่เดินมาเปิ

"ตอนที่คุณมาหาดาด้าช่วงนั้นน่ะ อาการที่คุณเป็นอยู่ก็คล้ายแพนิกนะ เพียงแต่ยังไม่ถึงขั้นที่ว่าวิตกจนเก็บไปคิดเองเออเอง ตอนนั้นคุณวิตกกังวลกับการรอคอย แค่คุณไอ ไข้ขึ้น หรือเจ็บคอนิดหน่อย คุณก็เริ่มคิดว่าเชื้อเอชไอวีอาจจะกำลังแพร่กระจายอยู่ในตัวคุณทั้งที่ความจริงแล้วคุณแค่เครียดจัดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร่างกายคุณก็เลยอ่อนแอลง แต่พอรู้ผลออกมาว่าคุณไม่ติดเชื้อ ความวิตกกังวลพวกนั้นก็หายไปทันที ดาด้าถึงบอกว่าคุณยังไม่ได้เป็นโรคแพนิก""อย่างนี้ก็หมายความว่าสองคนนั้นน่าจะทำเรื่องบางอย่างกับน้องสาวผม จนแกกลัวและจำฝังใจใช่ไหม" ชินดนัยนึกถึงอาการของน้องสาวเมื่อวาน จึงหยุดเดินแล้วยืนกอดอกเอาสะโพกพิงกับโต๊ะทำงาน"อาจเป็นไปได้ ตอนที่คุณพาน้องนุชออกไปดูหนังด้วยกันคราวที่แล้วเธอมีอาการยังไงบ้างล่ะ พอจะจำได้ไหม"ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาช้า ๆ"ตอนไปถึงห้างแรก ๆ สายตาแกดูหลุกหลิก มองซ้ายมองขวาตลอดเหมือนกับว่ากลัวเจอใครสักคน บางครั้งยายนุชก็บีบมือผมแน่นแล้วตัวเกร็งนิด ๆ แต่สักพักก็ค่อย ๆ หายไป สีหน้าของแกตอนนั้นเหมือนโล่งอกน่ะ แต่ผมก็ทำเป็นไม่เห็นความผิดปกติข

ชินดนัยนั่งหน้ายู่ทำปากยื่น มือข้างหนึ่งลูบแขนตัวเองไปมาพลางมองหญิงสาวที่นั่งกอดอกอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาตัดพ้อ"หยิกมาได้ เจ็บนะเนี่ย""จะเข้าเรื่องได้รึยังคะ" จันทร์เจ้าถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แค่เธอเผลอไผลไปกับเขาเพียงชั่วครู่ คนนิสัยเสียก็ฉวยโอกาสหาเรื่องกอบโกยเอาจากเธอจนได้"เข้าก็ได้" เขาทำเสียงกระเง้ากระงอดจนหญิงสาวฟังแล้วอยากจะแอบอัดเสียงไปเปิดให้บรรดาเลขาฯ รุ่นพี่ที่อยู่ด้านนอกได้ยินกันเหลือเกิน จะได้รู้กันสักทีว่าท่านประธานผู้แสนอ่อนโยนและใจดีนั้น แท้จริงแล้วนิสัยไม่ต่างจากเด็กห้าขวบเลย"เมื่อกี้พี่คุยกับดาด้าเรื่องยายนุช เขาบอกว่ายายนุชน่าจะเป็นโรคแพนิก มันเป็นโรคที่เกี่ยวกับการวิตกกังวลหรือหวาดกลัวเวลาเจอสิ่งกระตุ้นน่ะ อาการก็แบบที่พวกเราเห็นกันเมื่อวาน แต่ตรงนี้ก็ยังไม่คอนเฟิร์มว่าจะเป็นโรคนี้จริงไหม ต้องรอให้ดาด้าไปเจอกับยายนุชแล้วได้คุยกันก่อนถึงจะวินิจฉัยได้อีกที""เคยได้ยินมาเหมือนกันค่ะ ตอนที่พี่ตะวันเป็นโรคซึมเศร้า หมอก็พูดถึงโรคแพนิกให้ฟังด้วย เมื่อวานน้องนุชเจอสองคนนั้นแล้วกลัวจนวิ่งมาหลบอยู่หลังคุณ หรือว่าพวกเ