All Chapters of เล่ห์หวนรัก: Chapter 41 - Chapter 50

จันทร์เจ้านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่ง "ค่ะ"หญิงสาวลอบถอนหายใจ เธอเข้าใจดีว่าการที่ชินดนัยให้เธอติดตามไปด้วยก็เพื่อให้ตนไปทำความรู้จักกับบรรดาลูกค้าไฮโซทั้งหลาย และหากเธอสามารถจำชื่อของแต่ละคนได้ก็จะเป็นการดีกับบริษัทด้วย เพราะถือเป็นการให้เกียรติลูกค้าอย่างมาก อีกทั้งจะทำให้ลูกค้าเหล่านั้นรู้สึกเป็นคนสำคัญที่มีคนจดจำชื่อตนได้ ถือเป็นการสร้างความประทับใจอย่างหนึ่งหวังว่างานนี้จะไม่จะเจอคนรู้จักเพราะชินดนัยบอกว่ามีแต่คนในแวดวงไฮโซ ไม่ใช่กลุ่มนักธุรกิจ ตั้งแต่ครอบครัวถูกฟ้องล้มละลาย เธอกับมารดาก็ปลีกตัวออกมาใช้ชีวิตเงียบ ๆ โดยไม่ติดต่อกับบรรดาภรรยานักธุรกิจที่เคยรู้จักกันอีก คนเหล่านี้ส่วนใหญ่หน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าก็ทำท่าทางเห็นใจ แต่ลับหลังกลับหัวเราะเยาะเย้ยในชะตากรรมของคนอื่นขณะที่จันทร์เจ้าจมอยู่กับภวังค์ความคิดของตัวเอง ชินดนัยก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่างานประมูลครั้งนี้ หญิงสาวอาจเจอคนรู้จักก็เป็นได้ และเธอคงกำลังหนักใจอยู่กระมังที่ต้องไปออกงานพร้อมเขา"เอ่อ...พี่ขอโทษทีนะจันทร์ พี่ลืมไปเลยว่างานนี้เราอาจจะเจอคนรู้จักของคุณพ่อคุณแม่ ถ้าจันทร์ไ

ชินดนัยกลับถึงบ้านในเวลาเดิมเช่นทุกวัน แต่วันนี้ดูชายหนุ่มจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะนอกจากเดินฮัมเพลงเข้ามาในบ้านแล้ว ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้มบาง ๆ อีกด้วย"อารมณ์ดีอะไรนักหนาจ๊ะ แหม...ไปก่อเรื่องไว้ให้แม่ต้องมานั่งปวดหัวยังไม่รู้ตัวอีก" นภวรรณค้อนให้บุตรชายอย่างไม่จริงจังนัก ซึ่งชินดนัยก็รู้ทันทีว่าเรื่องปวดหัวที่มารดาพูดถึงนั้นคือเรื่องไหน เขาจึงเดินไปทรุดตัวนั่งข้างท่าน จากนั้นก็ยื่นมือไปโยกศีรษะของน้องสาวที่นั่งอ่านนิยายอยู่บนโซฟาอีกตัว"โธ่ คุณแม่ครับ คุณแม่ยังดีนะที่คุณน้าเขาไม่แผลงฤทธิ์ใส่เหมือนที่ไปทำกับลูกน้องผมที่บริษัท ออกฤทธิ์ออกเดชเสียจนปั่นป่วนไปทั้งชั้นเลย""ยังไงน้ารัมภาเขาก็ถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของเรานะตาชิน เราไปทำกับน้าเขาอย่างนั้นมันไม่ถูก คนอื่นรู้เข้าจะหาว่าเราไม่มีสัมมาคารวะ ไม่เห็นหัวผู้หลักผู้ใหญ่" นภวรรณพูดอย่างใจเย็น ไม่ได้มีท่าทางตำหนิอะไรนัก"ที่ควรเคารพผมก็เคารพนะครับคุณแม่ แต่กับบางคนก็ไม่ไหวจริง ๆ นะ ผมว่าคุณน้ากับเกรซล้ำเส้นมากเกินไปหน่อย ทำตัววางโตกดหัวพนักงานของผมทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์จะทำอย่างนั้น ไหน

วันต่อมาจันทร์เจ้าตื่นแต่เช้ามาเป็นลูกมือช่วยมารดาทำกับข้าวอยู่ในครัว เพราะคุยกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าวันนี้จะไปทำบุญกันที่วัด เนื่องจากเธอไม่ได้ไปร่วมงานศพพร้อมมารดา"จันทร์เอาข้าวไปให้หนูพราวกินก่อนนะคะคุณแม่ ของในครัวคุณแม่ไม่ต้องเก็บนะคะเดี๋ยวจันทร์มาเก็บเองค่ะ"พูดจบก็เดินถือจานข้าวสำหรับเด็กไปวางบนโต๊ะกินข้าว จากนั้นก็เดินไปเรียกเจ้าตัวเล็กที่นั่งดูการ์ตูนอยู่หน้าโทรทัศน์"หนูพราวไปกินข้าวเช้าได้แล้วลูก กินเสร็จจะได้อาบน้ำแต่งตัวไปวัดกัน"เมื่อได้ยินว่าจะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้านพราวนภาก็หันขวับมาหาคนพูดทันที "จะไปเที่ยวหรือคะ""ไปไหว้พระที่วัดค่ะ ธุจ้าไงคะลูก""แล้วเราจะไปกินไอติมกันอีกไหมคะ คุณลุงประธานไปด้วยไหม" เสียงใสถามเจื้อยแจ้วนัยน์ตาเป็นประกาย จันทร์เจ้าเห็นแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจเพราะดูท่าทางหลานสาวจะชอบคนเจ้าเล่ห์คนนั้นไม่น้อยเลย"คุณลุงก็ต้องอยู่บ้านคุณลุงสิคะ ไม่ได้ไปกับเราหรอกค่ะ เพราะคุณลุงเขาก็ต้องพาครอบครัวไปเที่ยวเหมือนกัน"เมื่อวานหลังจากที่กินไอศกรีมกันเสร็จแล้ว พราวนภาก็หนังท้องตึงหนังตาหย่

"กาแฟค่ะท่านประธาน" เสียงหวานแต่ฟังดูแล้วติดจะเย็นชาของเลขานุการสาว กอปรกับการที่เธอไม่ยอมมองหน้าเขาตรง ๆ ทำให้ชินดนัยอดสงสัยไม่ได้ เพราะตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ดูเหมือนจันทร์เจ้าจะตั้งกำแพงระหว่างกันขึ้นสูงมากกว่าเดิม ทั้งที่วันศุกร์ที่แล้วเขาคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอเริ่มเดินไปในทิศทางที่ดีขึ้นหลังจากที่ไปกินไอศกรีมด้วยกันเสียอีกวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เพิ่งผ่านไปมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมคราวนี้จันทร์เจ้าถึงตั้งแง่กับเขามากกว่าตอนเจอหน้ากันครั้งแรกด้วยซ้ำ"จันทร์" เขาเรียกเธอเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูออกไปจากห้อง"คะท่านประธาน" หญิงสาวหันมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย"จันทร์เป็นอะไรรึเปล่า หรือพักนี้มีเรื่องอะไรไม่สบายใจไหม" เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวเธอจะคิดมากเรื่องพราวนภา"ไม่มีค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ" เธอกลับหลังหันไปทางประตูแต่เขาก็เรียกอีก"เดี๋ยวก่อน!"จันทร์เจ้าชะงัก ก่อนจะหันไปหาเขาอีกครั้ง "คะท่านประธาน""พรุ่งนี้พี่จะไปรับจันทร์ที่บ้านตอนห้าโม

"ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลยค่ะ ไม่ก็คือไม่ ฉันว่าเราต่างคนต่างอยู่และคงสถานะไว้ที่เจ้านายกับลูกน้องก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างนะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ คุณบอกฉันเองว่าชีวิตยังอีกยาวไกล จะให้มาคบผู้หญิงคนเดียวคงเป็นไปไม่ได้ และฉันก็จะไม่มีวันเป็นตัวเลือกของใครด้วย"ชายหนุ่มเงียบไปไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ในที่สุดคำพูดร้ายกาจของเขาก็ย้อนกลับมาเล่นงานตัวเองจนได้ เขาไม่โทษเธอที่ใจแข็งและไม่รู้จักให้อภัย แต่เขาโทษตัวเองที่เป็นฝ่ายสร้างบาดแผลไว้ให้เธอมากกว่า"พี่จะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ละกัน แต่พี่บอกไว้เลยนะว่าถ่านไฟเก่าอย่างพี่จะพยายามติดไฟให้ได้"จันทร์เจ้าแค่นยิ้มแล้วมองเขาด้วยหางตาอีกครั้งก่อนพูดว่า"ถ่านไฟเก่าอะไร แค่เถ้าไม้ขีดก็พอมั้งคะ"ชินดนัยทำปากยื่นเหมือนเด็กเวลางอนพลางพึมพำเสียงขุ่น"คนสวยใจดำ!" ทั้งคู่มาถึงงานประมูลในเวลาหกโมงเศษ งานนี้จัดขึ้นที่โรงแรมระดับห้าดาวย่านใจกลางเมือง เมื่อเข้าไปในงาน จันทร์เจ้าก็เดินเข้าไปที่จุดลงทะเบียนเพื่อยื่นบัตรเชิญให้เจ้าหน้าที่ เสร็จเรียบร้อยก็ได้รั