บททั้งหมดของ เล่ห์หวนรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

"อย่างกับมันอยากคุยกับกูนักนี่ กูชวนคุยก็ถามคำตอบคำ ท่าทางไม่ค่อยชอบหน้ากูเท่าไร คงคิดว่ากูจะไปจีบเด็กมึงละมั้ง เฮ้อ...พูดแล้วก็เสียดายแทนมึงว่ะ ยายนั่นหุ่นโคตรเด็ดเลยนะว่าไหม ผิวแม่งโคตรเนียน"อติวิชญ์เดาะลิ้นพลางส่ายหน้าช้า ๆ มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ ซึ่งในนั้นมียาทิงเจอร์ขาวขวดเล็ก ๆ อยู่ ท่าทางสุภาพบุรุษแบบนักธุรกิจหนุ่มก่อนหน้านี้หายวับไป เพราะถูกแทนที่ด้วยความเสเพลร้ายกาจซึ่งแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา"มึงใส่ยาไปแค่ไหนวะ ทำไมมันยังมีแรงมาต่อต้านกูได้"บรรพตหันไปถามอติวิชญ์ เพื่อนสนิทที่กินเที่ยวเล่นอยู่ในกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยในฐานะนักล่าคอเดียวกัน และเพราะธุรกิจที่ครอบครัวของอติวิชญ์ทำอยู่เป็นสายเดียวกับครอบครัวของเขาที่ทำโครงการบ้านจัดสรร ความสนิทสนมจึงยิ่งแน่นแฟ้น"ใส่ไปนิดเดียวแค่หยดสองหยด ใส่เยอะได้ยังไงเล่าเดี๋ยวคนอื่นเห็นอาการเข้าก็สงสัยกันหมดน่ะสิ ยิ่งกูไปโกหกเด็กเสิร์ฟไว้ว่าจะจีบสาว ให้มันช่วยเอาน้ำแก้วนั้นไปเสิร์ฟใกล้ ๆ ตอนกูให้สัญญาณนั่นอีกล่ะ ถ้าอาการออกเร็วขึ้นมาไอ้เด็กเสิร์ฟคนนั้นสงสัยกูแน่นอน อีกอย่างนะ ก

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธออย่างเชื่องช้าพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองไปด้วย เสียงครวญครางแผ่วหวานที่เล็ดลอดออกจากปากอิ่มนั้นกำลังทำให้เนื้อตัวของเขาร้อนผ่าว ยิ่งเห็นเรียวขาขาวผ่องของเธอยกขึ้นมาชันเข่าแล้วแยกออกเล็กน้อยจนเป็นรูปตัวเอ็ม ความร้อนรุ่มที่ก่อตัวขึ้นทั่วร่างก็ไหลรวมกันจนไปกระจุกอยู่ที่กึ่งกลางลำตัว"หนูจันทร์" เขารู้สึกได้ว่าลำคอของตัวเองแห้งผากจนเสียงที่เปล่งออกมานั้นแหบพร่า ยิ่งเห็นสายตาเชิญชวนกึ่งเว้าวอนออดอ้อนที่มองมาความอดทนของเขาก็แทบกลายเป็นศูนย์"ร้อน...ฮือ..." เสียงครางปนสะอื้นของหญิงสาวเรียกสติของเขาให้กลับมาอีกครั้ง ตอนนี้จันทร์เจ้ามีเพียงกางเกงในสีเนื้อติดกายเพียงตัวเดียว แม้จะพยายามมองแต่ใบหน้าของเธอ แต่ทรวงสล้างได้รูปสวยที่ชูชันอวดโฉมให้เขายลนั้นก็ช่างดึงดูดสายตาดีเหลือเกิน"โอย...เอาไงดีวะ" เขารีบหลับตาแล้วหันหลังให้กับความเซ็กซี่ที่เชิญชวนให้เขาเข้าหาด้วยเสียงครางกระเส่า ส่วนหนึ่งของร่างกายที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของสมองก็ตื่นตัวเต็มที่จนปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เวลานี้ความคิดฝั่งดีกับฝั่งร้ายกำลังตีกันยุ่งเหยิงจนเขาตัดสินใ

นอนไม่หลับ!เขาจะข่มตาหลับได้อย่างไรในเมื่อบางส่วนของร่างกายมันไม่ยอมหลับ หนำซ้ำมันยังตื่นเพริดเริงร่า พร้อมรบตลอดเวลาราวกับต้องการจะบอกว่าหากไม่ได้ปลดปล่อยก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้นอนอย่างสงบสุข"บ้าเอ๊ย!" ชายหนุ่มสบถกับตัวเอง แม้จะลองไม่แตะต้องผิวเนื้อนวลเนียนที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วนอนหันหลังให้ กระนั้นความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ในใจก็คอยกระตุ้นเขาให้รับรู้ว่าตนสามารถดับความร้อนรุ่มนี้ได้ถ้าเพียงแต่เขา "กล้าพอ"ชินดนัยพลิกตัวหันหน้าไปทางจันทร์เจ้าอีกครั้งหลังจากที่นอนหันหลังให้เธออยู่นานสองนาน เธอหลับลึกจนน่าอิจฉา จึงไม่รับรู้ว่ามีใครคนหนึ่งทรมานแทบตายเพราะเธอคนเดียว ยิ่งเห็นเจ้าหล่อนนอนหายใจสม่ำเสมอก็อดมันเขี้ยวไม่ได้ จึงหยิกแก้มเธอเบา ๆ ไปหนึ่งทีก่อนจะตามด้วยการฝังจมูกลงไป"ลักหลับซะดีไหม โทษฐานที่หลับสบายอยู่คนเดียว"ถ้าเป็นเมื่อก่อนจันทร์เจ้าคงไม่รอดมือเขาแน่ แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่หนุ่มเพลย์บอยคนเดิมอีกแล้ว ฉะนั้นต่อให้เธอโดนวางยาอะไรมาเขาก็จะไม่มีทางฉวยโอกาสกับร่างกายของเธออย่างเด็ดขาด แม้จะเคยมีอะไรลึกซึ้งเกินเลยกัน แต่เขาก็จะไม่เอาเรื่องน

ชินดนัยรีบเดินเข้าห้องน้ำเมื่อรับรู้ได้ถึงความตื่นตัวของอวัยวะที่อยู่นอกเหนือการควบคุม หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจับร่างเย้ายวนนั้นกดลงบนเตียงแล้วกระโจนเข้าใส่อย่างไม่ลดละ แต่ตอนนี้เขาทำตามใจตัวเองอย่างนั้นไม่ได้แล้วเพราะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของจันทร์เจ้าเป็นสำคัญเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำจันทร์เจ้าจึงเป่าปากด้วยความโล่งอก หญิงสาวกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้นแล้วมองสำรวจรอบห้อง ตอนนั้นถึงเพิ่งสังเกตว่าห้องนี้ตกแต่งในธีมท้องทะเล ผนังทำเป็นลายริ้วของเกลียวคลื่น และมีบรรดาสัตว์น้ำที่ทำมาจากปูนปลาสเตอร์แปะติดไว้ เตียงนอนเป็นรูปวงกลม หัวเตียงมีพังงาเรือติดอยู่ ดูไปแล้วเตียงเป็นเหมือนเรือที่กำลังล่องไปในทะเลจากนั้นหญิงสาวก็เดินไปที่ผนังด้านหนึ่งซึ่งมีผ้าม่านผืนใหญ่คลุมไว้จดพื้น ด้วยความที่ลืมคิดไปว่าผนังตรงนี้ติดกับห้องน้ำ จึงเอื้อมมือไปแหวกผ้าม่านออกเพราะคิดว่าเป็นหน้าต่างมองออกไปด้านนอกได้ ทว่าภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาดวงตาทั้งสองเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึงร่างสูงโปร่งได้สัดส่วนกำลังยืนอยู่ใต้ฝักบัวในอ่างอาบน้ำ ชายหนุ่มหลับตาแหงนหน้าขึ้นรับสายน้ำที่ฉีดลงมาเพื่อล้างฟอง

จันทร์เจ้าพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของชินดนัย ขณะที่ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดแต่วงแขนก็รัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเพราะหญิงสาวดิ้นไปมา"จำผิดคนแล้วมั้งหนูจันทร์ ผู้หญิงที่ไหนกัน พี่ไม่..."เขาหยุดพูดเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สงสัยว่าวันที่เขาพาชญานุชไปดูภาพยนตร์ที่ห้างสรรพสินค้าแล้วลงไปกินข้าวที่ร้านอาหาร จันทร์เจ้าคงบังเอิญมาเห็นเข้าพอดีกระมังชินดนัยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่ ส่วนคนถูกหอมก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันที่เขาทำอะไรตามใจตัวเองจนน่าโมโห"นี่คุณอย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ" จันทร์เจ้าเผลอเรียกแทนตัวเองว่าฉัน จึงเป็นเหตุให้ใครบางคนหาเรื่องตอดเล็กตอดน้อยเข้าจนได้"นี่แน่ะ บอกไม่จำ บอกแล้วว่าไม่ให้แทนตัวเองว่าฉัน คราวหน้าถ้าได้ยินอีกพี่ก็จะทำแบบนี้แหละ" แบบนี้ที่ว่าก็คือการเอาจมูกไปคลุกกับแก้มและซอกคอของเธอเล่น"สิ่งที่จันทร์เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่จันทร์คิดก็ได้ แต่พี่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าตอนนี้พี่ไม่มีใคร พี่ดีใจนะที่จันทร์หึงพี่""ใครหึง เปล่าสักหน่อย!" เธอหันไปท้วงเขา แต่กลับถู