All Chapters of PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Chapter 71 - Chapter 80

Chapter 71 Heart POV MASAYA ako habang ipinaliwanag sa kambal kung ano ang trabaho ko bilang isang nurse. Nakatutuwang makita ang kanilang mga mata na puno ng paghanga at saya. Kahit maliliit pa sila, ramdam ko na gusto nilang maintindihan ang ginagawa ko at kung bakit mahalaga ito. “Mommy, anong ginagawa mo kapag may sakit ang mga tao?” tanong ni Jammie habang nilalagay ko ang mga kagamitan ko sa bag. “Tinulungan ko silang gumaling, anak,” sagot ko habang yumuko para tingnan siya sa mata. “Kapag may sugat, nililinis ko. Kapag may kailangan silang gamot, binibigay ko. At higit sa lahat, inaalagaan ko sila para bumuti ang pakiramdam nila.” Si Jimmie naman ay nag-isip nang malalim bago nagsalita. “Mommy, kung may masakit kay Teacher, tutulungan mo rin siya?” Tumawa ako. “Oo naman! Sino man ang nangangailangan ng tulong, gagawin ko ang lahat para matulungan sila.” “Ang galing mo, Mommy,” sabi ni Jammie, sabay yakap sa akin. Napuno ng init ang puso ko sa kanilang mga salit

Chapter 73 Maagang araw iyon sa ospital, at tila mas abala kaysa karaniwan. Patuloy ang pagpasok ng mga pasyente, at ramdam ko ang tensyon sa hangin. Kasalukuyan akong nag-aasikaso ng mga papeles nang makarinig kami ng sigaw mula sa kabilang kwarto. “Wala akong pakialam! Hindi ko kailangan ng tulong ninyo!” bulyaw ng isang lalaki. Mabilis akong tumayo at tinungo ang kwarto kasama ang ilan pang staff. Pagbukas ko ng pinto, tumambad sa akin ang isang lalaki, nasa edad trenta, galit na galit at pilit na inaalis ang suwero sa kanyang braso. “Sir, kalma lang po,” mahinahon na sabi ng isang nurse. Pero lalo siyang nagwala. “Hindi ko kailangan ng tulong ninyo! Bitawan n’yo ako!” sigaw niya habang pilit na tinataboy ang mga staff. Sa puntong iyon, hindi ko na napigilang magsalita. “Sandali lang!” malakas kong sabi, dahilan para mapahinto siya at mapatingin sa akin. Lumapit ako, hindi alintana ang galit sa kanyang mukha. “Alam mo ba kung anong ginagawa mo? Ang mga tao dito ay nagtatrab

Chapter 75 Kinabukasan, isang hindi inaasahang bisita ang dumating sa ospital—si Ate Ruth, ang isa ko pang kapatid sa ina. Matagal na rin kaming hindi nagkikita, at hindi ko maiwasang mapansin ang malaking pagbabago sa kanya. Sa kabila ng madilim na nakaraan namin bilang magkakapatid, tila mas payapa na siya ngayon. "Ate Ruth," bati ko nang makita siyang pumasok sa kwarto, hawak ang isang basket ng prutas. "Red," ngumiti siya, halatang nag-aalala. "Kumusta ka? Narinig ko ang nangyari. Hindi ko na napigilan ang sarili kong bumisita." "Okay naman ako," sagot ko, pilit na pinapakita na maayos na ang lagay ko. "Salamat sa pagpunta." Umupo siya sa tabi ng kama, tahimik na tinitingnan ang mga sugat ko. Ramdam ko ang bigat ng kanyang damdamin. "Alam mo, Red," nagsimula siya, "ang dami nang nangyari sa atin bilang pamilya, pero kahit anong mangyari, gusto kong malaman mo na andito ako para sa'yo." Tumango ako, ngunit hindi ko napigilang maalala ang mga nakaraan—ang lahat ng gulong idin

Chapter 77 Habang nag-uusap sina Ruth at Heart, hindi ko maiwasang balikan ang mga araw na naging magulo ang buhay ko. Si Ruth ang una kong minahal—ang babaeng akala ko’y kasama ko hanggang dulo. Pero ang sakit ng pagtataksil niya ang nagtulak sa akin para palayain ang sarili ko mula sa isang relasyon na puno ng kasinungalingan. Noon, galit na galit ako. Akala ko, hindi ko na magagawang magtiwala ulit. Pero dumating si Heart. Siya ang nagbigay-liwanag sa madilim kong mundo. Sa kanya ko natutunan na ang pagmamahal ay hindi tungkol sa pagiging perpekto, kundi tungkol sa pagpili sa taong nagpaparamdam sa’yo ng kapayapaan. Bumalik ang atensyon ko sa kwarto nang marinig kong tumawa si Red. Tila unti-unting nababawasan ang tensyon habang nagkukwentuhan ang mga babae. Nakakagaan ng loob na makita ang ganitong eksena—isang pamilyang pilit na binubuo ang mga pira-pirasong bahagi. Napatingin si Heart sa akin, bahagyang ngumiti. Nilapitan niya ako at marahang hinawakan ang braso ko. "Oka

Chapter 79 Paglabas ko ng kwarto suot ang aking puting nurse uniform, agad na sumalubong sa akin ang kambal na sina Jimmie at Jammie. Ang kanilang mga mata ay kumikislap sa paghanga, at para bang ako ang pinakagandang tao sa buong mundo sa paningin nila. "Wow, Mommy! Ang ganda-ganda mo!" sabi ni Jammie habang hinawakan ang laylayan ng uniform ko. "Oo nga, Mommy! Para kang prinsesa na doctor!" dagdag ni Jimmie, na may halong excitement sa boses. Napangiti ako at yumuko upang yumakap sa kanilang dalawa. "Salamat, mga anak. Pero hindi ako prinsesa—nurse ako na tumutulong sa mga tao na magpagaling," malumay kong sabi. "Pero para sa amin, ikaw ang prinsesa namin, Mommy," sabi ni Jammie habang yakap-yakap ako. Napatingin ako kay Brandon, na nakatayo sa may pinto ng sala habang pinapanood kaming tatlo. Nakangiti siya, puno ng pagmamalaki sa kanyang mga mata. Lumapit siya at marahang hinawakan ang balikat ko. "Heart, hindi lang ang kambal ang humahanga sa'yo. Kami ni Daddy ay sobrang