All Chapters of PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 91 Palipat-lipat ang tingin ni Sarah kay Xavier at kay Emer, parang tinitimbang kung sino sa kanilang dalawa ang may higit na kabigat na epekto sa kanya. Hindi ko maiwasang mag-isip na si Sarah ay nahirapan sa mga alaala ng nakaraan, at ngayon, may mga bagong mukha at mga pangako na nagsasangkot sa kanyang puso at isipan. Habang si Sarah ay nag-iisip, ang kambal na sina Jimmie at Jammie ay tahimik lamang na nakaupo sa sofa. Tila nasiyahan sila sa kanilang nakikita—walang alinlangan, ngunit wala ring reaksyon na nagsasabing may personal na alalahanin o tanong. Minsan, naiisip ko na baka sila ay natututo nang mag-obserba nang tahimik, at baka may mga tanong silang hindi pa nila kayang itanong. Si Xavier, ang lalaki na kasama ni Sarah, ay hindi rin umiimik. Tila alam niyang may mga hindi pa nalulutas na isyu sa pagitan ni Sarah at ni Emer. Habang tinitingnan ko sila, naramdaman ko ang bigat ng sitwasyon—ang mga relasyon, lalo na ang mga nakaraan, ay minsan mahirap kalimutan at

Chapter 93Kinabukasan, maaga akong gumising upang pumunta sa kumpanya. Bukod sa trabaho, gusto ko ring makaiwas sa paninermon ni Mom at Dad tungkol sa apo na paulit-ulit nilang binabanggit.Ang akala ko, tulog pa ang kambal kong si Jimmie. Pero nagulat ako nang makita siyang nakabihis na rin at handa na para sa trabaho. Mukhang pareho kaming may parehong plano—ang makaiwas kay Mom."Maaga ka rin pala," bulong ko habang binababa ang kurbata ko."Syempre," sagot niya habang inaayos ang kwelyo niya. "Ayokong marinig ang lecture ni Mom ulit."Maingat kaming bumaba sa hagdan ng mansyon. Tinitiyak namin na hindi magigising si Mom habang palabas kami. Ngunit pagdating namin sa baba, halos mapahinto kami sa takot nang biglang marinig ang boses niya."Yung apo namin, wag ninyong kalimutan," sabi ni Mom na nakaupo sa sofa, nakataas ang kilay at may hawak na diyaryo.Halos mabitawan ko ang hawak kong bag. Si Jimmie naman ay mukhang napalunok nang malalim. Napatingin kami sa isa’t isa, parehong

Chapter 95Matapos naming tawagan si Claire at matiyak na kailangan niyang makonsulta sa hospital, nagmadali kami ni Jimmie na mag-ayos. Hindi namin alam kung gaano kalaki ang nangyaring emergency sa pamilya ni Claire, pero gusto naming maging naroroon para sa kanya, lalo na sa mga ganitong pagkakataon.Habang nagsusuot ng coat si Jimmie, natanaw ko sa kanya ang isang seryosong ekspresyon. "Sigurado ka ba sa ginagawa natin?" tanong niya, tila nag-iisip din kung paano magiging angkop ang kanilang pagtulong kay Claire."Oo, kailangan natin itong gawin," sagot ko. "Kahit na hindi pa natin alam lahat ng detalye, makikita natin kung anong kailangan niyang tulong, at baka sa pamamagitan nito, mas mapalapit tayo sa kanya."Nagmadali kaming lumabas ng opisina at dumiretso sa parking lot. Pagpasok namin sa kotse, nagsimula nang magmaneho si Jimmie. Lahat kami tahimik, nag-iisip kung anong klase ng tulong ang dapat ibigay at kung paano namin susundan ang mga susunod na hakbang."Maganda rin sig

Chapter 98"Salamat po, tita," sabi ni Claire, habang ipinapakita ang magaan na ngiti sa mukha.Si Mom, na tumayo at iniabot ang kamay kay Claire, ay ngumiti at tinapik ang balikat nito. "Mula ngayon, Mommy, Mommy ang tawag mo sa akin," sagot ni Mom, na may kagalakan sa mga mata.Si Claire ay nagulat at medyo nagkibit-balikat bago sumulyap kay Mom. "Ah... Okay po, Mommy," sagot niya, kahit na halatang kinakabahan pa rin siya sa bagong sitwasyon.Hindi ko inaasahan na magiging ganoon ka-init ang pagtanggap ni Mom kay Claire. Hindi ko akalain na magiging ganito kabilis ang lahat. Para bang bigla akong nadoble sa pagiging anak at si Claire ay naging bahagi ng pamilya sa isang iglap.Habang tinatanggap ni Claire ang bagong papel bilang bahagi ng pamilya, hindi ko maiwasang mag-isip kung hanggang kailan namin kayang mapanatili ang kasinungalingang ito. Ang masaklap, kasabay nito ay ang unti-unting pagbabago sa relasyon namin ni Claire—isang relasyon na nagsimula sa simpleng tulungan, pero

Chapter 99 Pagdating namin sa sala, abala pa rin ang isip ko sa mga sinabi ni Mom kanina. Hindi ko akalaing magiging ganito kabigat ang bawat hakbang na gagawin namin ni Claire. Ngunit sa gitna ng aking pag-iisip, bumukas ang pintuan, at pumasok ang kakambal kong si Jammie, na may malaking ngiti sa kanyang labi. "Jammie, anong meron at parang ang saya-saya mo?" tanong ko habang nakakunot ang noo, nagtataka sa kinikilos niya. Lumapit siya sa amin at masiglang sinabi, "Jimmie, Claire, successful ang operasyon ng tatay ni Claire! Nakipag-usap ako sa doktor kanina, at sinabi nilang maayos na ang lahat. Wala na kayong dapat alalahanin." Napatingin ako kay Claire, na biglang nanlaki ang mga mata sa narinig. Hindi pa niya naproseso ang balita nang bigla siyang lumapit sa akin at mahigpit akong niyakap. "Jimmie!" bulalas niya, halos nanginginig sa saya. "Ang tatay ko... maayos na siya. Salamat. Salamat talaga!" Hindi ko alam kung paano magre-react sa bigla niyang pagyakap, pero naramdam