Chapter 91 Palipat-lipat ang tingin ni Sarah kay Xavier at kay Emer, parang tinitimbang kung sino sa kanilang dalawa ang may higit na kabigat na epekto sa kanya. Hindi ko maiwasang mag-isip na si Sarah ay nahirapan sa mga alaala ng nakaraan, at ngayon, may mga bagong mukha at mga pangako na nagsasangkot sa kanyang puso at isipan. Habang si Sarah ay nag-iisip, ang kambal na sina Jimmie at Jammie ay tahimik lamang na nakaupo sa sofa. Tila nasiyahan sila sa kanilang nakikita—walang alinlangan, ngunit wala ring reaksyon na nagsasabing may personal na alalahanin o tanong. Minsan, naiisip ko na baka sila ay natututo nang mag-obserba nang tahimik, at baka may mga tanong silang hindi pa nila kayang itanong. Si Xavier, ang lalaki na kasama ni Sarah, ay hindi rin umiimik. Tila alam niyang may mga hindi pa nalulutas na isyu sa pagitan ni Sarah at ni Emer. Habang tinitingnan ko sila, naramdaman ko ang bigat ng sitwasyon—ang mga relasyon, lalo na ang mga nakaraan, ay minsan mahirap kalimutan at
Chapter 92Jammie POVNapangiti ako nang lihim nang makita ko ang reaksyon ni Emer nang makita niyang may kasama ang bunso naming kapatid. Si Emer ay matagal nang barkada namin ni Jimmie, kaya alam namin kung paano siya mag-isip at magdala ng emosyon. Pero kanina, parang hindi na siya ang dating Emer na confident at laging kalmado. Para siyang nahuli sa akto—hindi ko maiwasang mapailing."Ang saya no? Para bang nakita natin ang isang eksena sa drama," sabi ko kay Jimmie habang iniangat ko ang baso ng juice ko."Tama ka," sagot niya habang tumatawa. "Pero aminin mo, Jammie, medyo mas kampi ka kay Emer kaysa kay Xavier, di ba?"Napangiti ako at siniko siya nang bahagya. "Hindi naman sa ganun. Pero iba kasi si Emer. Barkada natin siya, kaya mas kilala natin ang ugali niya. Pero si Xavier... wala akong masabi sa kanya—hindi ko pa kasi siya kilala ng lubusan.""Well, sa tingin ko, parehong may laban," sabi ni Jimmie habang umakto na parang ini-interview ang sarili. "Kaya lang, depende yan
Chapter 93Kinabukasan, maaga akong gumising upang pumunta sa kumpanya. Bukod sa trabaho, gusto ko ring makaiwas sa paninermon ni Mom at Dad tungkol sa apo na paulit-ulit nilang binabanggit.Ang akala ko, tulog pa ang kambal kong si Jimmie. Pero nagulat ako nang makita siyang nakabihis na rin at handa na para sa trabaho. Mukhang pareho kaming may parehong plano—ang makaiwas kay Mom."Maaga ka rin pala," bulong ko habang binababa ang kurbata ko."Syempre," sagot niya habang inaayos ang kwelyo niya. "Ayokong marinig ang lecture ni Mom ulit."Maingat kaming bumaba sa hagdan ng mansyon. Tinitiyak namin na hindi magigising si Mom habang palabas kami. Ngunit pagdating namin sa baba, halos mapahinto kami sa takot nang biglang marinig ang boses niya."Yung apo namin, wag ninyong kalimutan," sabi ni Mom na nakaupo sa sofa, nakataas ang kilay at may hawak na diyaryo.Halos mabitawan ko ang hawak kong bag. Si Jimmie naman ay mukhang napalunok nang malalim. Napatingin kami sa isa’t isa, parehong
Chapter 94Habang patuloy na nag-uusap kami ni Claire tungkol sa mga proyekto, hindi ko na kayang pigilan ang curiosity ko. Naisip ko, kung ito na nga ang pagkakataon, bakit hindi ko simulan ang tanong na matagal ko nang gustong itanong?"Claire," sabi ko, habang tinitingnan ko siya, "may nobyo ka na ba?"Napansin ko ang bahagyang pag-angat ng kilay niya, tila naguguluhan sa tanong ko. Pero hindi siya nagmadaling sumagot. Pinili niyang magbigay ng isang ngiti, isang uri ng pag-iwas na alam kong hindi niya sinasadya. "Wala po, Sir Jammie. Mas nakatutok ako sa trabaho ngayon."Nagkaroon ako ng isang mabilis na hinuha sa sagot niyang iyon. Mukhang hindi siya ang tipo ng babae na basta-basta magkakaroon ng relasyon, lalo na kung hindi ito makikinabang sa kanyang personal na buhay. Ngunit may iba pang aspeto na ako'y interesado."Bakit, wala bang pagkakataon na maghanap ka ng... espesyal na tao?" tanong ko, pilit na ginagawa itong casual.Ngumiti siya ng bahagya, ngunit may halong seryoson
Chapter 95Matapos naming tawagan si Claire at matiyak na kailangan niyang makonsulta sa hospital, nagmadali kami ni Jimmie na mag-ayos. Hindi namin alam kung gaano kalaki ang nangyaring emergency sa pamilya ni Claire, pero gusto naming maging naroroon para sa kanya, lalo na sa mga ganitong pagkakataon.Habang nagsusuot ng coat si Jimmie, natanaw ko sa kanya ang isang seryosong ekspresyon. "Sigurado ka ba sa ginagawa natin?" tanong niya, tila nag-iisip din kung paano magiging angkop ang kanilang pagtulong kay Claire."Oo, kailangan natin itong gawin," sagot ko. "Kahit na hindi pa natin alam lahat ng detalye, makikita natin kung anong kailangan niyang tulong, at baka sa pamamagitan nito, mas mapalapit tayo sa kanya."Nagmadali kaming lumabas ng opisina at dumiretso sa parking lot. Pagpasok namin sa kotse, nagsimula nang magmaneho si Jimmie. Lahat kami tahimik, nag-iisip kung anong klase ng tulong ang dapat ibigay at kung paano namin susundan ang mga susunod na hakbang."Maganda rin sig
Chapter 96Jimmie POVNasa loob kami ng hospital, at habang nag-aalala si Claire sa kalagayan ng kanyang ama, ako naman ay pilit na pinipigilan ang sarili na mag-alala. Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat ng ito, pero nararamdaman ko ang bigat ng responsibilidad na iniatang sa aming dalawa—lalo na kay Claire. Ang desisyon na ginawa namin ay hindi biro. Hindi ko alam kung paano magiging magaan ang mga susunod na araw, pero kinakailangan namin itong gawin. Para sa kanya, at para sa akin.Habang nakaupo ako sa lobby ng hospital, naaalala ko ang mga sinabi ni Jammie kanina. Nang marinig ko mula sa kanya na kung ito ang paraan para matulungan si Claire at ang kanyang ama, gagawin niya, hindi ko maiwasang magtaka. Wala siyang kalaban-laban. Gusto niyang tumulong, at ang hirap noon. Paano nga ba ito magiging tamang desisyon para sa lahat ng taong sangkot?Kahit na magkaiba kami ng landas, pareho naming alam na may kailangan kaming gawin para sa pamilya. Kung kaya naming magtrabaho b
Chapter 98"Salamat po, tita," sabi ni Claire, habang ipinapakita ang magaan na ngiti sa mukha.Si Mom, na tumayo at iniabot ang kamay kay Claire, ay ngumiti at tinapik ang balikat nito. "Mula ngayon, Mommy, Mommy ang tawag mo sa akin," sagot ni Mom, na may kagalakan sa mga mata.Si Claire ay nagulat at medyo nagkibit-balikat bago sumulyap kay Mom. "Ah... Okay po, Mommy," sagot niya, kahit na halatang kinakabahan pa rin siya sa bagong sitwasyon.Hindi ko inaasahan na magiging ganoon ka-init ang pagtanggap ni Mom kay Claire. Hindi ko akalain na magiging ganito kabilis ang lahat. Para bang bigla akong nadoble sa pagiging anak at si Claire ay naging bahagi ng pamilya sa isang iglap.Habang tinatanggap ni Claire ang bagong papel bilang bahagi ng pamilya, hindi ko maiwasang mag-isip kung hanggang kailan namin kayang mapanatili ang kasinungalingang ito. Ang masaklap, kasabay nito ay ang unti-unting pagbabago sa relasyon namin ni Claire—isang relasyon na nagsimula sa simpleng tulungan, pero
Chapter 98 Agad akong nagpagawa ng isang marriage contract para sa aming dalawa. Alam ko na pareho naming hindi gusto ang sitwasyong ito, pero kailangang makinabang kaming dalawa sa kasunduan. Ayaw kong may alinlangan si Claire sa akin, kaya’t nais kong tiyakin na malinaw ang lahat bago pa kami ipakasal ni Mommy. Ang unang hakbang ay ang paglatag ng malinaw na kasunduan sa pagitan namin. Tumawag ako sa abogado ng pamilya upang maihanda ang dokumento. Kailangang malinaw na ito ay peke lamang—isang kasal na magtatagal lamang hangga’t kinakailangan para sa mga plano ni Mommy at sa kalagayan ng tatay ni Claire. Ang pagpopondo sa operasyon ng kanyang ama ay bahagi ng kasunduan. Naupo si Claire sa harap ko, halatang pagod at puno ng emosyon. "Jimmie, sigurado ka ba sa lahat ng ito? Alam kong mahirap para sa atin pareho, pero parang sobrang bilis ng mga bagay," tanong niya sa akin. Tumango ako, pilit na hinahagod ang kanyang mga kamay upang pakalmahin siya. "Claire, wala tayong ibang op
Chapter 165Warning....Author Note: Lahat na naisulat ko dito ay kathang-isip isip ko lamang, kung may nasulat akong mali o magkapareho ay hindi ko sinasadya. -Love: Inday Stories----------------Habang hinihintay ko ang aming almusal, binuksan ko ang mga kurtina ng kwarto. Ang liwanag ng araw ay pumasok sa silid, binibigyan ito ng mas mainit at mas magaan na ambiance. Mula sa aming bintana, kita ang magandang tanawin ng dagat at ang asul na kalangitan na tila walang bakas ng ulap.Pagkatapos ay tumungo ako sa veranda ng aming suite upang huminga ng sariwang hangin. Ang amoy ng dagat at ang malamig na simoy ng hangin ay nagbigay ng ginhawa. Napaisip ako tungkol sa aming mga plano ngayong araw. Ito ang unang buong araw namin bilang mag-asawa dito sa Hawaii. Kailangan itong maging espesyal, naisip ko.Makalipas ang ilang minuto, dumating na ang food service at maingat kong inayos ang tray sa isang maliit na mesa sa tabi ng kama. Pagkatapos, bumalik ako kay Kiera at dahan-dahang gini
Chapter 164Pagkatapos naming mag-usap tungkol sa aming mga plano at pangarap, unti-unting bumalot ang katahimikan sa aming kwarto. Sa kabila ng pagod mula sa mahabang araw, ang init ng aming mga damdamin ay nanatili. Tinitigan ko si Kiera habang nakahiga siya sa tabi ko—ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal, at ang kanyang mga labi ay tila naghihintay ng isang malambing na halik. “Kiera,” bulong ko, habang marahan kong hinaplos ang kanyang pisngi. “Gusto kong iparamdam sa’yo kung gaano kita kamahal.” Napangiti siya at dahan-dahang lumapit sa akin. "Jammie, nararamdaman ko iyon araw-araw. Pero mas gusto kong maramdaman iyon ngayon, dito, at ngayon lang." Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinalikan ko siya nang malambing—mabagal, puno ng damdamin, at tila bawat galaw ay sumisigaw ng pagmamahal. Nararamdaman ko ang lalim ng aming koneksyon habang lalong nagiging mas malalim ang aming halik. Ang kanyang mga kamay ay dahan-dahang bumalot sa aking batok, habang ang akin ay humaw
Chapter 163 Nagpahinga kami ng maaga upang makapag-recharge pagkatapos ng mahabang araw ng kasal, biyaheng papuntang Hawaii, at mga paghahanda. Alam ko na kailangan namin ang lakas para sa susunod na araw, kaya hindi muna namin pinag-usapan ang mga personal na bagay tungkol sa aming unang gabi bilang mag-asawa. Sa halip, nag-focus kami sa pag-papahinga, kasama na ang pagninilay-nilay sa lahat ng mga magagandang nangyari. Habang nakahiga, nararamdaman ko ang init ng katawan ni Kiera sa tabi ko. Hindi kami nagmamadali, at ang bawat sandali ay puno ng tamis ng pagmamahal. Kasabay ng malalalim na hininga, natulog kami nang mahimbing, na may mga pangarap na nag-aantay sa amin kinabukasan. Walang alalahanin, walang pagdududa—ang lahat ng nararamdaman ko sa mga sandaling iyon ay ang kaligayahan at pasasalamat na magkasama kami, nag-uumpisa ng bagong buhay bilang mag-asawa. Kinaumagahan, nagising kami ng maaga dahil sa kasiyahan at excitement para sa unang araw namin bilang mag-asawa.
Chapter 162Paglabas namin ng bahay, hinatid kami ng buong pamilya hanggang sa sasakyan. Habang papalayo kami, tanaw ko pa rin ang mga ngiti nila Mommy Heart, Daddy Brandon, at Tatay Tonyo, na tila nagsasabing nasa tamang landas kami.Sa sasakyan, hawak-hawak ko ang kamay ni Kiera. "Excited ka na ba?" tanong ko sa kanya habang nakangiti.Tumango siya, at sa mga mata niya ay nakita ko ang saya at pagmamahal na dala ng lahat ng nangyari ngayong araw. "Oo, Jammie. Ito na siguro ang pinakaespesyal na simula ng ating buhay."Alas-siyete ng gabi, habang kami'y sakay ng eroplano papunta sa Hawaii, hindi ko mapigilang isipin ang lahat ng nangyari. Sa bawat sandali, mas tumitibay ang pagmamahal ko kay Kiera. At alam kong ito ang umpisa ng mas maraming magagandang alaala na magkasama naming bubuuin.Habang nasa eroplano, napatingin ako kay Kiera na nakaupo sa tabi ko, ang mukha niya'y puno ng saya at excitement. Hawak niya ang ticket na ibinigay ni Emer kanina, at parang hindi pa rin siya makap
Chapter 161Jammie POVHabang pinagmamasdan ko si Kiera na nakangiti habang hawak ang isang regalo mula sa tatay niya, napansin ko kung gaano siya kasaya. Hindi lang ito dahil sa mga materyal na bagay na natanggap namin ngayong araw, kundi dahil sa pagmamahal at suporta ng mga mahal namin sa buhay."Ang ganda mo, mahal," bulong ko sa kanya habang nakatingin siya sa regalo ng kanyang ama.Tumingin siya sa akin, medyo nahihiya ngunit napangiti. "Mahal, bakit ka ba ganyan makatingin? Parang ikaw ang natanggap kong pinakamagandang regalo ngayon."Napangiti ako sa sinabi niya. Totoo naman kasi. Sa dami ng pinagdaanan namin, siya ang naging sentro ng lakas ko. Si Kiera, ang babaeng nagbago ng buhay ko.Habang binubuksan namin ang iba pang regalo, napansin ko ang kambal na masaya sa kanilang mga laruan na natanggap. Si John, abala sa kanyang bagong laruan, habang si Jenny ay hindi mapigilang ikuwento ang bawat regalong binubuksan."Dad, tingnan mo! Ang cute ng dress na ito! Ang sabi ni Tita
Chapter 160 Habang hawak ko ang pinakamaliit na kahon, magkasama kaming tumingin ni Jammie sa aming mga magulang, na may ngiti sa kanilang mga labi. "Ang sabi nila, ang pinakamaliit daw ang may pinakamatamis na sorpresa," biro ni Jammie habang dahan-dahan niyang binubuksan ang kahon. Nang mabuksan na ito, tumambad sa amin ang isang pares ng simpleng gintong bracelet na may nakaukit na "Forever Together." Agad akong napatingin kay Mommy Heart at Daddy Brandon. "Napakaganda nito, Mommy, Daddy!" sabi ko habang hawak ang bracelet. Tumayo si Mommy Heart at lumapit sa amin. "Ang bracelet na 'yan ay simbolo ng pagsasama ninyong dalawa. Kahit anong hamon ang dumating, tandaan niyo na magkasama kayong haharapin ito," sabi niya sa amin. Napuno ng init ang puso ko habang isinusuot ni Jammie ang bracelet sa pulso ko. "Salamat po, Mommy, Daddy. Napakahalaga po nito sa amin," tugon ko dito. Ngumiti si Daddy Brandon at nagbiro, "Walang atrasan, ha. Kasi wala nang palitan 'yan!" nito niya sa
Matapos ang aming unang halik bilang mag-asawa, naramdaman ko ang kamay ni Jammie na mahigpit na humawak sa akin. Sa bawat palakpak ng mga bisita, sa bawat hiyawan ng pagbati, naramdaman ko ang init ng pagmamahal ng lahat ng taong mahalaga sa amin.Pagkatapos ng seremonya, kami ni Jammie ay naglakad patungo sa hardin ng mansyon kung saan naghihintay ang aming reception. Ang lugar ay napakaganda—punong-puno ng puting bulaklak, kristal na dekorasyon, at liwanag ng mga nakasabit na ilaw na nagbibigay ng mala-fairy tale na ambiance. Ang lahat ng ito ay pinlano nang may pagmamahal, at alam kong naging posible ito dahil sa suporta ng aming pamilya.Habang papunta kami sa gitna ng venue, masayang sinalubong kami ng aming mga pamilya at kaibigan. Ang mga kambal, sina John at Jenny, ay tumakbo palapit sa amin."Mommy, Daddy! Ang ganda-ganda niyo po! Parang prince at princess!" sabi ni Jenny, na hindi maitago ang saya."Ang gwapo mo, Dad! Pero si Mommy ang pinakamaganda sa lahat," dagdag ni Joh
Chapter 158 Habang naglalakad kami ni Tatay papunta sa altar, naramdaman ko ang malalim na emosyon sa kanyang mga salita. Tumigil kami sandali at tinignan ko siya ng mabuti. "Alam mo anak, kung nabubuhay pa ang iyong ina, sigurado akong masayang-masaya ito ngayon," sabi ng Tatay ko, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at kalungkutan. Pinipigilan kong mapaiyak. Alam ko kung gaano siya kasakit mula nang pumanaw ang aking ina, at kahit na may saya sa aking puso, may lungkot din na nararamdaman ko para sa kanya. "Oo, Tatay," sagot ko, ang tinig ko ay maluha-luha. "Alam ko po na proud siya sa akin ngayon." Bumuntong-hininga siya at nagpatuloy. "Wala na siya, pero alam ko na masaya siya para sa'yo. Lalo na ngayon na si Jammie ang kasama mo, siya ang lalaking deserving sa pagmamahal mo." Napangiti ako, kahit na ang puso ko ay naglalaban sa saya at lungkot. "Salamat po, Tatay. Hindi ko po kayang ipaliwanag kung gaano ko kayo kamahal at kung gaano ko na-appreciate ang lahat ng sakrip
Chapter 157Paglipas ng limang araw ay dumating na ang araw bago ang aming kasal. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—parang halo-halo na ang excitement at kaba. Habang tinitingnan ko ang mga nakahandang dekorasyon sa mansyon, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano kami nakarating sa puntong ito.Ang mansyon ay puno ng abala. May mga kasambahay na nag-aayos ng mga bulaklak, mga caterer na naghahanda ng pagkain, at mga tumutulong sa pag-set up ng altar sa garden. Lahat ng ito ay parang panaginip, pero totoo.Habang nakaupo ako sa gilid ng bintana ng kwarto, napatigil ako sa pagmumuni-muni nang kumatok si Jammie."Pwede ba akong pumasok?" tanong niya mula sa labas.Napangiti ako kahit na medyo kinakabahan. "Oo naman."Pagpasok niya, dala niya ang isang maliit na kahon. "Naisip ko lang na bigyan ka ng isang bagay bago ang araw natin bukas," sabi niya habang iniabot sa akin ang kahon.Agad akong kinabahan habang binubuksan ang kahon. Sa loob nito ay isang simpleng bracelet na may na