Lahat ng Kabanata ng PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Kabanata 61 - Kabanata 70

Chapter 60 Kahit nasa ospital kami ay hindi na namin napigilang pag-usapan ang nalalapit naming kasal. Sa kabila ng hirap at pagsubok na pinagdaanan namin, parang ang bawat plano ay nagbibigay ng bagong sigla sa aming lahat. “Anong gusto mong theme, mahal?” tanong ni Brandon habang nakaupo siya sa tabi ng kama ko, hawak ang kamay ko. Bagong paligo siya at ang bango niya, pero hindi ko pa rin maiwasang maalala ang nakakatawa niyang hitsura kanina. “Gusto ko simple lang… pero elegant. Para sa akin, mahalaga lang na andiyan ang pamilya at mga kaibigan natin,” sagot ko habang hinihimas ang tiyan ko. “Gusto ko sa beach!” biglang sabat ni Janeth, na tumatawa habang nag-aayos ng prutas sa basket. “Masarap ang simoy ng hangin, tapos ang sunset ang background habang nag-eexchange kayo ng vows.” “Maganda nga ‘yun,” sabi ni Althea, sabay lagay ng kamay sa baba na parang nag-iisip. “Pero baka masyadong hassle para kay Heart. Tsaka buntis pa siya, baka hindi siya komportable sa biyahe.”

Chapter 62 Lumipas ang tatlong araw, at sa bawat oras na dumadaan, lalo kong naramdaman kung gaano ako kaswerte kay Brandon. Hindi niya ako iniwan ni isang saglit. Laging nasa tabi ko, sinisigurado niyang maayos ang lahat—mula sa pagkain ko hanggang sa bawat bagay na kailangan ko. "Good morning, mahal!" bati niya nang dumilat ako isang umaga. May dala siyang tray ng almusal—sariwang prutas, mainit na lugaw, at isang baso ng gatas. "Gising ka na pala. Tamang-tama, hinanda ko ‘to para sa’yo," sambit niya. Napangiti ako habang umayos ng upo. "Brandon, baka napapagod ka na. Lagi mo na lang akong inaalagaan," pag-alala kong sabi dito. Umupo siya sa gilid ng kama at hinawakan ang kamay ko. "Mahal, kahit araw-araw akong mapagod, hindi bale. Ikaw at ang mga anak natin ang priority ko. Walang ibang mas mahalaga kaysa sa inyo," ngiti niyang sabi. Naramdaman ko ang pag-init ng mga mata ko. "Sobrang swerte ko talaga sa’yo," sabi ko, halos pabulong. Ngumiti siya, yung tipong ngiti n

Chapter 64 Pagkalipas ng pitong araw, maayos na ang lagay ni Heart, pero nanatili pa rin kami sa ospital dahil malapit na siyang manganak. Alam kong hindi pa tapos ang laban namin, kaya nananatili akong alerto at handa para sa kahit anong mangyari. Ngayon, halos lahat ng mahal namin sa buhay ay narito na. Pati ang mga kaibigan ni Heart, ang mommy niyang si Hope, ang mama niyang si Faith, at ang mga magulang ko. Halos puno na ang ospital sa dami ng tao, pero hindi ko alintana—basta para sa kanya at sa kambal namin. Habang naghihintay, napangiti ako nang maalala ang isang nakakahiya pero masayang alaala—ang proposal ko kay Heart. Hindi ko malilimutan kung paano ako nahimatay pagkatapos mag-propose. Sino bang hindi mahihimatay kung inakyat mo ang 12 floors ng hagdan para lang sorpresahin ang babaeng mahal mo? Pero ang nakakainis, ginawang biro pa iyon ni Heart. Paulit-ulit niyang pinapakita ang litrato ng pagkatumba ko, at ang tawa niya ay parang musika sa tenga ko kahit nakakahiya

Chapter 66 Habang kami ni Heart ay abala sa pag-aalaga sa kambal, hindi ko maiwasang mapansin ang mga mata ni Mommy Hope na puno ng pag-aalala. Naglalakad siya papunta sa amin mula sa gilid ng silid, at kitang-kita ko ang kanyang pagiging maagap sa lahat ng nangyayari. Alam kong matagal na niyang pinapangarap na makita ang mga apo niyang ito, at ngayon ay andito na sila. Ngunit may iba pang bagay na kailangan niyang asikasuhin. "Heart! Anak, kailangan mong kumain," sabi ni Mommy Hope kay Heart. "Bilhan mo siya ng pagkain, Brandon. Para sa mga bagong panganak, kailangan niyang magka-laman ang tiyan," utos niya sa akin. Tumango ako, at mabilis na lumabas ng silid. Hindi ko na tinanong kung anong pagkain ang nais ni Heart, alam ko na kung ano ang dapat bilhin ko—yung mga pagkain na espesyal para sa mga bagong manganak. Habang papalabas ako ng ospital, naramdaman ko ang mga matang nagmamasid mula sa mga kasama namin, pati na ang mga nurse na patuloy na nag-aalaga kay Heart at sa kamba

Chapter 68 Brandon POV Hindi ko napigilang tumulo ang luha habang nakatayo sa gilid ng simbahan. May narinig akong tumikhim sa tabi ko, kaya napalingon ako. Si Red, ang kapatid ni Heart sa ama, ang nasa tabi ko. Iniabot niya sa akin ang isang panyo, kaya tinanggap ko ito at pinahid ang aking mga mata. “Tsk! Kaya ayaw ko ma-involve sa babae. Ganito ang eksena—nakakakilabot,” aniya, sabay iling. Napatingin ako sa kanya at ngumiti nang bahagya. “Wag kang magsalita ng tapos, Red. Baka kainin mo ang sinabi mo. Sinabi ko rin 'yan noon, bago ko nakilala ang kapatid mo.” Lumapit si Red sa amin at iniabot ang kamay ni Heart. May binitiwang bilin ito bago niya ako iniwan kasama si Heart. Nang magsimula ang seremonya, lahat ng kaba ko ay nawala sa oras na nakita kong papalapit si Heart sa altar. Matapos ang seremonya, dumating na ang oras para magbigay kami ng aming mga vows. “Brandon,” panimula ni Heart, na may kislap ng luha sa mga mata. “Ikaw ang taong pinangarap ko pero hindi