All Chapters of นิยายรักสองภาพ: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อแม่ทัพมาถึงชายแดนเมืองเมฆาบุรี ก็เริ่มตั้งค่ายทันทีโดยมีจอมผู้เชี่ยวเป็นคนออกแบบ และวางผังทุกอย่างตามท่านแม่ทัพวิศรุฒออกคำสั่งมาก่อนหน้านี้ โดยหาไม้ไผ่มาทำเป็นที่หลับนอน และกิ่งไม่ขนาดใหญ่เป็นรั้วรอบบริเวณ กว่าจะเสร็จจนเกือบมืดค่ำแต่เพราะเป็นความร่วมมือร่วมใจเขาของเหล่าบรรดาทหาร ทุกอย่างจึงผ่านไปด้วยดีไม่มีข้อตกบกพร่องแต่อย่างใดแม่ทัพวิศรุฒยืนมองพระจันทร์คืนเต็มดวง สายตาของเขาได้มองพระจันทร์แต่ความคิดนั้นมีหลากหลายกว่านั้น การมาครั้งนี้มีแผนใจอีกอย่างหนึ่ง ด้วยความเป็นมาของแม่ทัพหนุ่มนั้นคลุมเครือ ขนาดพ่อแม่บุญธรรมอย่างอำมาตย์วิษณุกับนางแม้นยังไม่ทราบที่มาเลยมืออันหยาบกร้านหยิบแหวนทองอันล่ำค่า ที่สลักชื่อเมษาไว้ในวงแหวน ทำให้แม่ทัพวิศรุฒสงสัยว่าตัวเองเป็นลูกใครกัน เท่าที่จำความได้ ก็โตมาในครอบครัวของท่านอำมาตย์วิษณุ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แม่ทัพวิศรุฒไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตัวเองเป็นใครความเศร้าความเหงาเริ่มเข้ามาเกาะกินใจ เพราะแม่ทัพวิศรุฒอดคิดถึงโสภณชายหนุ่มที่เขาอยากได้เป็นเมีย แต่ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มีเพียงความคิดเท่านั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่ต้องแก้ไข แต่ยังไม่หนักเท่ากับยกท

ค่ำคืนอันอันครื่นเครงก่อนไปสนามรบ มีสาวงามมากหน้าหลายตามาปรนเปรอกัสหรือองค์ชายเมธีกับเสือเข้ม กัสนั้นปฏิเสธไปทำทีท่าว่าจะพักผ่อน ทีแรกเสือเข้มยังสนใจสาวงามอยู่ เมื่อจัณฑ์เข้าปากความรู้สึกนั้นจางหายไป เขาดันมองกัสว่าสวยงามยังอิสตรี จึงเป็นเหตุไล่สาวงามออกไปหมดไม่มีเหลือแม้แต่คนเดียว จนกัสรู้สึกใคร่สงสัยเกิดอะไรขึ้น เพราะในนิยายไม่เป็นเช่นนี้“นายเป็นอะไรเสือเข้ม” กัสถาม“ข้าจำได้ว่าเมืองของเอ็งผู้ชายกับผู้ชายมีอะไรกันได้” เสือเข้มเดินเข้ามาใกล้ๆ กัส“นายจะบ้าเหรอ เราไม่เคยพูดเลยนายคิดไปเองมากกว่ามั้ง”“อย่ามาปดข้าเลยไอ้โสภณ” เสือเข้มเข้ามานั่งใกล้ๆ กัสที่เริ่มขยับออกห่างไปทีละนิดกัสพยายามรื้อฟื้นความจำเมื่อครั้งเขียนนิยาย นึกไปได้ไม่นานเขาจำได้ทันทีได้เขียนไว้เช่นนั้นจริง แต่กับเสือเข้มไม่ได้คิดจะมีอะไรแบบนี้ เขายังจำโครงเรื่องอยู่“ข้ารู้แล้วแหละ ตอนข้าพาเอ็งมาจากแม่ทัพวิศรุฒ ข้าเห็นพวกเอ็งนอนกอดกัน ข้าอยากเป็นเช่นนั้นบ้าง เพราะหน้าตาเอ็งเหมือนอิสตรี บางทีสวยกว่าอีกเพราะผิวพรรณเอ็งงามเหลือเกิ น จึงไม่แปลกใจแม่ทัพวิศรุฒนั้นถึงรักใคร่เสนห่าเอง”“นายพูดอะไรเรื่อยเปื่อย”“ไม่เรื่อยเปื่อย

หลังจากกัสกับเสือเข้มได้มีความสัมพันธ์กันนั้น ในส่วนของกัสไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก แค่เสียตัวเพื่อผลประโยชน์ และอีกอย่างกัสต้องรีบออกเดินทางไปยังชายแดน เพื่อทำสงครามกับเมืองศิลานคร โดยมีแม่ทัพวิศรุฒเป็นมารอรบอยู่หลายวันแล้วในระหว่างพักแรมกลางทางในป่าดงดิบที่ยังไปไม่ถึงชายแดนนั้น เสือเข้มได้เข้ามาหากัสในร่างองค์ชายเมธี ซึ่งอยู่ในกระโจมเพียงลำพังและนั่งครุ่นคิดถึงเหตุการณ์วันข้างหน้า เพราะต้องเผชิญกับแม่ทัพวิศรุฒ นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างมากสำหรับเขา“เอ็งคิดอะไรอยู่องค์ชายเมธี” เสือเข้มขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ จนเนื้อแนบเนื้อ เพราะยังติดใคร่สวาทอันแปลกใหม่อย่างมาก“คิดเมื่อไปถึงชายแดนแล้วข้าจะทำอย่างไร ข้าสู้รบไม่เป็นเลยแม้แต่การใช้ดาบข้ายังไม่เคย แล้วนี่รองแม่ทัพวิจารณ์มาด้วยอีก ดูสีหน้าท่าทางแววตาคอยจ้องจับผิดข้าตลอดเวลา”“เอ็งจับดาบไม่เป็น แต่เอ็งเริ่มพูดภาษาของพวกข้าแล้ว”กัสไม่ได้สนใจในข้อนี้เท่าไร เพราะเป็นเรื่องปกติเมื่อต้องอยู่สภาพแวดล้อมแบบไหน ก็ต้องปรับตัวเข้าให้ได้ เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง“เรื่องนั้นไม่ต้องพูดหรอก มาพูดเรื่องทำศึกสงครามดีกว่า เพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงชายแดนแล้วไม่ใ

เพียงดาบแทงอยู่กลางอกข้างขวา ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่ากับใจที่ร้าวราน เมื่อคนแทงนั้นคือโสภณตามความคิดของแม่ทัพวิศรุฒ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ แต่เวลาไม่ได้มีมากนัก แม่ทัพวิศรุฒจึงจับดาบที่ทิ่มอกดึงออก จนเลือดกระฉูดออกมากระจายเต็มหน้ากัส“ถอย” แม่ทัพวิ ศรุฒตะโกนขึ้นอย่างดัง พร้อมกับดึงร่างของกัสมาไว้ข้างหน้าตัวของเขาเอง เสือเข้มไม่รอช้าจะเข้าไปช่วย แต่โดนจอมมาขัดขวางไว้ช่วงเวลานั้นแม่ทัพวิศรุฒ ได้นำตัวของกัสมาไว้ข้างหน้าตัวเขาแล้ว หลังจากนั้นจึงบังคับม้าหันกลับแล้วให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว โดยมีจอมกับรองแม่ทัพทันป้องกันหลังจากเสือเข้ม และ แม่ทัพวิจารณ์อย่างองอาจ เมื่อแม่ทัพวิศรุฒได้พากัสได้ไกลพอสมควร ทั้งสองจึงถอยทัพกลับในทันทีแม่ทัพวิศรุฒใจร้าวรานและไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง เขาจึงต้องรีบไปให้ถึงค่ายทหารเมืองศิลานครโดยไว เพื่อจะได้สอบความจริงจากปากโสภณในความคิดเขา ว่าไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร เพราะก่อนหน้ายังอยู่ทีเรือนบ้านของเขาเพียงเวลาไม่นานแม่ทัพวิศรุฒก็มาถึงค่ายทหาร เขาจับร่างของกัสและผลักลงจนล้มนอนลงกับพื้น“มัดติดต้นไม้ไว้” แม่ทัพวิศรุฒสั่งทหารนายหนึ่งให้มัดร่างของกัสติ

ความโกรธความแค้นเคืองสุมอกจนอึดอัดยากเอาออกไป แม่ทัพวิศรุฒกลุ้มใจความเครียดถาโถม เนื่องจากตัวต้นเหตุนอกจากยิวที่เขาเข้าใจว่าเป็นองค์ชายเมธีจริงๆ ซึ่งเป็นลูกของราชาเมฆา ส่วนตัวเขาที่มีแหวนของราชาเมษา ถ้าเกิดความคิดของแม่ทัพวิศรุฒเป็นจริง นั่นเท่ากับว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันถึงแม้เขาจะโกรธแค้นยิวปานใด แต่ด้วยความผูกพันครั้งอดีตและเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน แม่ทัพวิศรุฒไม่รู้ว่าจะทำเช่นใด เขาจึงหยิบแหวนที่สลักชื่อเมษามาดู ยิ่งเพ่งพินิจดูชื่อยิ่งปวดใจอย่างร้าวราน“ท่านแม่ทัพคิดอะไรอยู่เหรอขอรับ” จอมเข้ามาเงียบๆ เห็นแม่ทัพวิศรุฒยืนนิ่งๆ“เปล่า เอ็งเข้ามาทำไม” แม่ทัพวิศรุฒกำแหวนไว้แน่น“คือข้า” จอมอ้ำอึ่ง“เอ็งสงสารไอ้โสภณ ไม่ใช่สิ องค์ชายเมธีหรือ”“ขอรับ”“จะมาขอร้องข้าให้ปล่อยตัว หรือ ไม่ให้ใช้งานเยี่ยงทาสใช่ไหม” สายตาอันแข็งกร้าวจ้องมองจอมชายหนุ่มรุ่นน้อง“ขอแค่ไม่ให้ใช้งานหนักก็พอขอรับ”“เมื่อเอ็งขอร้อง ข้าก็จะให้ตามที่เอ็งต้องการ แต่มันยังต้องทำงานอยู่เหมือนเดิม” เสียงดุดันดังก้องกังวานเข้าเต็มประสาทของจอม“จะให้องค์ชายเมธีทำอะไรเหรอขอรับ”“ไม่ต้องเรียกมันว่าองค์ชาย เรียกว่าโสภ