บททั้งหมดของ ข้ามภพป่วนหัวใจคุณชายหมอ: บทที่ 51 - บทที่ 60

ทหารที่เหลือเปิดทางให้ก่อนที่เฉินหยวนลี่จะตะโกนบอก“เธอมากับผม… พี่รอง!”หยวนลี่ยืนหอบอยู่ก่อนที่ต้าเว่ยจะวิ่งเข้าไปกอดลู่เหม่ยหลิน ทหารทุกนายที่อยู่ตรงนั้นรีบหันหลังกลับทันทีก่อนที่หยวนลี่จะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกลับไปที่เดิม“อาหลิน คุณจริง ๆ ด้วยยัยเด็กดื้อ ทำไมมาถึงที่นี่ได้”“ต้าเว่ย… ต้าเว่ย ในที่สุดฉันก็… พบคุณ”“อาหลิน!!”เหม่ยหลินที่อ่อนล้าจากการเดินทางและยังพบเจอกับสภาพอากาศหนาวจัดทำให้หมดเรี่ยวแรงไปทันที่ที่พบหน้าเขา“พี่รองรีบพาเธอเข้าไปก่อนเถอะ พี่สะใภ้รองดื้อมากเธอช่วยพวกเราโกยหิมะเปิดทางเพื่อมาถึงที่นี่และยังวิ่งมาก่อนอีก ผมยังวิ่งตามแทบไม่ทัน”“ให้ตายเถอะอาหลิน”เขาอุ้มตัวเธอและวิ่งเข้าไปที่ห้องพักของเขาในทันที เมื่อเข้ามาได้หยวนลี่ก็รีบออกมาทันทีเพราะรถยังเข้ามาไม่ถึงค่าย ต้าเว่ยค่อย ๆ ถอดชุดของเธอออกจนเหลือเพียงชุดด้านในและห่มผ้าหนา ๆ ให้เธอ“หนาว… ต้าเว่ย อย่าเป็นอะไรนะ”“โธ่เอ๊ยอาหลิน คุณจะทำให้ผมคลั่งตายให้ได้เลยใช่ไหม”เขารีบถอดชุดและค่อย ๆ เข้าไปนอนและกอดเธอเอาไว้แน่น เหม่ยหลินหันเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของเขาอย่างคุ้นเคยทันทีก่อนจะหลับสนิทไปเพราะความอ่อนล้า เช้ามืดต้าเ

“ที่แท้คุณพ่อกับคุณย่าก็วางแผนนี้เอาไว้ก่อนแล้ว แต่ปกติพวกท่าน…”“นั่นเป็นเพราะคุณ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ”“อะไรนะคะ หมายความว่ายังไงคะ”“ก่อนหน้านี้คุณย่ากับคุณพ่อเหมือนกับมีกำแพงหนากั้นอยู่ ตั้งแต่พี่ใหญ่ของผมตายในสงครามเมื่อสิบกว่าปีก่อน คุณย่าเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดคุณพ่อจนไม่ยอมร่วมโต๊ะอาหาร ไม่ยอมออกงานและไม่ยอมให้พวกผมรับราชการทหาร ผมในตอนนั้นติดยศพลโทใหม่ ๆ ก็ต้องย้ายไปเป็นหมอในโรงพยาบาลรัฐบาลแทนเพื่อให้คุณย่าสบายใจ”“ที่แท้สาเหตุทั้งหมดก็มาจากเรื่องนี้”“แต่น้องสามอย่างหยวนลี่ก็ไม่ต่างจากคุณ นิสัยลูกคนเล็กที่ดื้อรั้น เขาไม่ยอมไปทำอาชีพอื่นจึงได้เป็นทหาร แต่ก็ไม่สังกัดที่กวางโจวเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณย่าแต่ก็น่าแปลกที่คุณย่าก็ยังรักเจ้าสามเสมอ คงเพราะนิสัยขี้อ้อนของเขาอีกนั่นแหละ ซึ่งผมทำแบบนั้นไม่เป็น”“แต่ว่าฉันไม่รู้เลยว่าคุณย่ากับคุณพ่อไปแอบคุยกันเมื่อไหร่”“เรื่องนี้ผมต้องขอบคุณคุณมากเลยนะ เกือบสิบปีที่คุณย่าไม่เคยลงมาร่วมโต๊ะกินข้าวกับพวกเราแต่เพราะคุณท่านถึงได้ยอมลงมาทานข้าวด้วย และเป็นเพราะคุณที่ทำให้คุณย่ายอมกินข้าวและทานยาตามเวลา ได้ข่าวว่าตอนนี้ถึงขั้นออกมารำไทเก๊ก

เหม่ยหลินไม่เคยบอกต้าเว่ยจนถึงตอนนี้ว่าเธอสามารถทำงานในห้องผ่าตัดได้ แต่ก่อนที่เธอจะรับปากซูจิ่งเหยาก็วิ่งเข้ามากอดแขนเธอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลและตัวที่สั่น“ได้โปรดช่วยคุณพ่อของฉันด้วยฉันขอร้องล่ะคุณลู่ ฉัน...เหลือคุณพ่อคนเดียวได้โปรด”“คุณหนูซู คุณตั้งสติก่อนนะคะ อาเวยคุณช่วยหาคนพาคุณหนูซูไปพักก่อน และช่วยทำแผลให้พี่หยวนลี่ด้วย”“พี่สะใภ้รองรีบไปช่วยพี่รองเถอะผมไม่เป็นอะไรมากแล้วไม่ต้องห่วง”“ได้ค่ะ อาเวยฝากด้วยนะคะฉันจะรีบไปช่วยต้าเว่ย”“ค่ะ”เหม่ยหลินรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดทันทีพร้อมกับหาเครื่องมือผ่าตัดใส่ถาดเพื่อเตรียมพร้อมก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องผ่าตัดในโรงพยาบาลสนามที่มีต้าเว่ยยืนรออยู่กับหมอและพยาบาลอีกคน“คุณมาได้ยังไงอาหลิน”“จะเริ่มผ่าตัดหรือยังคะ”“ผมกำลังรอพยาบาล... เธอให้คุณช่วยถือมาเหรอ”“เปล่าค่ะ ฉันจะมาช่วยคุณหยิบเครื่องมือ”“คุณรู้เรื่องเครื่องมือพวกนี้ด้วยเหรอ”“รีบเถอะค่ะ นายพลซูกระสุนน่าจะฝังอยู่ลึกใช้เวลาผ่านานตอนนี้ฉีดยาชาไปแล้วใช่ไหมคะ”ต้าเว่ยเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อคู่หมั้นของเขารู้เรื่องเกี่ยวกับขั้นตอนในห้องผ่าตัดดีไม่ต่างกับพยาบาลวิชาชีพชั้นสูง เธอจับมีดปลายเล็กท

ซูจิ่งเหยาเดินตามลู่เหม่ยหลินไปทุกที่จนคนในค่ายเริ่มแปลกใจยกเว้นแต่ต้าเว่ยและหยวนลี่ เพราะทุกคนรู้ดีว่าเหม่ยหลินมีวิธีจัดการของเธอที่สามารถดึงดูดให้คนอื่นคล้อยตามได้ ซึ่งทั้งคู่ได้เห็นกับตามากับพ่อ แม่และคุณย่าที่ตระกูลเฉินแล้ว“ยอดไปเลยนี่อาเหยา เอกสารนี้เรียบร้อยมาก ๆ เลยแล้วยังอ่านง่ายด้วยเธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย”“จริงเหรอคะพี่เหม่ยหลิน ฉันก็แค่คิดว่าการเขียนแบบนี้มันจะแยกง่ายกว่าและสามารถตรวจได้ง่ายกว่าค่ะก็เลยลองเขียนขึ้นมา”“ยอดไปเลย พี่ว่าเธอน่าจะเรียนบริหารเกี่ยวกับการทำบัญชีได้นะ ชอบคิดเลขหรือเปล่า”“เมื่อก่อนฉันชอบท้าเพื่อนแข่งดีดลูกคิดค่ะ แล้วก็ไม่เคยแพ้เลยแต่ว่าก็เพราะเรื่องนี้เลยไม่ค่อยมีคนคบหาเพราะคิดว่าฉันชอบแกล้งพวกเธอ หลังจากเรื่องนั้นฉันก็ไม่เคยจับลูกคิดอีกเลย”“แต่นั่นมันเป็นพรสวรรค์เลยนะ เอาแบบนี้สิเริ่มจากการทำเอกสารเข้าออกของกองทัพ มาช่วยพี่กับพี่ต้าเว่ยจัดเก็บเอกสารพวกนี้ระหว่างรอนายพลซูหายดีไหม”“ได้เหรอคะ ฉันช่วยได้จริง ๆ เหรอคะ”“พี่ว่าไม่แน่นะ ปีหน้าอาจจะไม่ต้องเลือกก็ได้ว่าจะเรียนอะไร พรสวรรค์โดดเด่นขนาดนี้เรียนบัญชีเถอะ”“ฉันอยากจะลองดูค่ะ”หลังจากนั้นซูจิ่งเ

เหม่ยหลินยังคงอาเจียนไม่หยุด ต้าเว่ยหันไปลูบหลังให้เธอ “เร็วเข้า รีบไปเตรียมยาหมอยาดมมาให้ คงจะนั่งรถนานไปหน่อย”“แต่ฉันว่า… อาการแบบนี้มัน….”แม่เฉินหันไปมองต้าเว่ยที่ลูบหลังให้เหม่ยหลิน ย่าโจแทบจะเป็นลมไปด้วยเมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินไม่สบายหลังจากลงมาจากรถไม่นานก่อนจะหันมามองลูกสะใภ้ที่ยืนยิ้มอยู่“หลิงเฟย นี่เธอกำลังจะบอกว่า…”“คุณรู้เหรอว่าอาหลินป่วยเป็นอะไร”“ฉันว่าฉันค่อนข้างแน่ใจ เหลือแค่ให้ต้าเว่ยตรวจดูก็รู้ค่ะ อาการแบบนี้ฉันเคยเป็นตอนที่ท้องต้าเว่ย”ย่าโจเบิกตากว้างด้วยความดีใจและรีบหันมามองเหม่ยหลินที่ค่อย ๆ เดินหน้าซีดกลับมาโดยมีต้าเว่ยคอยพยุง นายพลเฉินกะพริบตาถี่ ๆ ต้าเว่ยถึงกับแปลกใจที่ทั้งสามคนเอาแต่อึ้งทั้ง ๆ ที่ภรรยาของเขาอาเจียนจนหมดแรง“ผมพาอาหลินขึ้นไปนอนพักก่อนนะครับ”“รีบไปเร็ว! พาอาหลินไปนอนพักก่อนเร็ว ๆ เข้า”ย่าโจสั่งตามหลังต้าเว่ยไปทันที ต้าเว่ยยังไม่รู้ว่าพวกพ่อแม่และคุณย่าเป็นอะไรแต่ตอนนี้อาการของเหม่ยหลินสำคัญที่สุด เธอคงนั่งรถมานานและเหนื่อยกับการเดินทางจนทำให้ไม่สบายห้องของต้าเว่ย “คุณยังอยากอาเจียนอยู่หรือเปล่า”“ฉัน.. เวียนหัวค่ะ”“ย่าให้ชิงยู่ละลายยาหอม