บททั้งหมดของ ข้ามภพป่วนหัวใจคุณชายหมอ: บทที่ 61 - บทที่ 70

“ต้าเว่ย คนบ้า อย่าดึงนะนี่ชุดนอนที่คุณย่าซื้อให้”“ผมไม่ทำขาดหรอกน่า”ชุดนอนชั้นดีถูกดึงผ่านศีรษะเธอออกมาจนหมด ด้านในเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่ากับร่องรอยที่เริ่มจางเพราะการเดินทางสองวันเขาไม่ได้กวนเธอ“อืม เริ่มจางหมดแล้ว”“อย่านะคะ ที่นี่ไม่ได้คลุมเสื้อหนาเหมือนที่นั่นอย่าทิ้งรอยนะพรุ่งนี้คุณจะพาฉันไปฝากครรภ์ไม่ใช่เหรอ”“กลัวหรือไง ยังไงคุณกับผมก็เป็นสามีภรรยากันแล้วยังจะกลัวอีกเหรอ”“อื้อ อ๊ะ ต้าเว่ย”นิ้วของเขาล้วงลงไปยังร่องรักที่เปียกแฉะก่อนจะเผลอยิ้มออกมาและกระซิบเธอทันที“อยากอยู่แท้ ๆ กลับปากแข็ง เสียงนี่มันโกหกไม่ได้นะครับที่รัก”“อ๊ะ รู้แล้วก็อย่าพูดมากสิคะ อื้อ… ลิ้นด้วยค่ะ อ๊าา ต้าเว่ย!!”เขารับคำสั่งอย่างว่าง่าย ลิ้นฉกไปที่หน้าอกอวบนุ่มตรงหน้า ที่นี่เขาไม่ต้องทำภายใต้ผ้าห่มหนาแต่สามารถทิ้งทุกอย่างลงไปได้เลยเพราะห้องในบ้านของเขาอุ่นพอที่จะสำรวจเรือนร่างภรรยาของเขาได้ถนัด“อ๊ะ ต้าเว่ย เสียว…อ๊าา”“ที่รักคุณสวยมากจริง ๆ ข้างในนี้มันตอดรัดแน่นมากคุณ… ลงโทษผมอยู่เหรอ”เขาประท้วงเพราะถูกเธอบีบรัดจนมังกรยักษ์ของเขารู้สึกปวดหนึบแทบจะกลั้นไม่อยู่แล้ว และสุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงพ่นน้

เหม่ยหลินเห็นว่าซีอิ๋งหันไปคว้าแขนของแม่เธอเอาไว้แน่นเมื่อต้าเว่ยสั่งให้สาวใช้ไปเรียกตำรวจเข้ามาในห้องรับแขก คุณนายเฉินและคุณย่ายังนิ่งและไม่ยอมมองหน้าคุณนายหลิวและหลิวซีอิ๋ง ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างสองตระกูลคงจะแตกสะบั้นลงในวันนี้เอง“สวัสดีครับผมสารวัตรเส้าซานรับหน้าที่มาตรวจสอบคดีทำร้ายร่างกายครับ”“สวัสดีผมต้าเว่ยเมื่อกี้เราทักทายกันแล้ว ผมรบกวนสารวัตรตรวจสอบเอกสารนี้หน่อยครับ”“ครับ”สารวัตรเส้ารับเอกสารมาเปิดอ่านดูก่อนจะหันไปมองหน้าหลิวซีอิ๋งพร้อมกับหันมามองเอกสาร“ในนี้บอกว่าบาดเจ็บจากการถูกของมีคมบาดจนเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต แต่ว่าบาดแผลของคุณหนูหลิว มีแค่ใบหน้าไม่ใช่เหรอครับ”“ใช่ค่ะ แต่ใบหน้าของผู้หญิงก็สำคัญมากอีกอย่างหากว่าถูกที่อื่นก็เสี่ยงถึงชีวิตเช่นกันเรื่องนี้ไม่เกินจริงค่ะสารวัตร”“แต่สำหรับตำรวจแล้ว คำว่า “อันตรายถึงชีวิต” คือบาดแผลฉกรรจ์หรือบาดแผลที่ลึกเกินสามนิ้วและอยู่บริเวณที่ใกล้หัวใจแต่เท่าที่ดูจากบาดแผลเล็กน้อยที่ใบหน้า น่าจะตีเป็นพยายามฆ่าอย่างที่คุณนายหลิวมาแจ้งความไม่ได้นะครับ”“อะไรนะคะ นี่… คุณถึงกับแจ้งข้อหาพยายามฆ่าเลยงั้นเหรอ”คุณนายเฉินคิดไม

เมื่อกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้มถูกเปิดออกทุกคนก็หันไปมองทันที ในนั้นมีเอกสารและยาตัวอย่างที่เคยให้ไว้กับกองทัพอยู่ซึ่งเอกสารนี้นายพลเฉินเองก็ได้รับเช่นกัน“นี่คือเอกสารและรายละเอียดเกี่ยวกับยาที่ฉันและคุณหม่าเซินผู้ผลิตยาเป็นผู้ส่งให้กองทัพพิจารณา สารวัตรเชิญตรวจสอบดูได้เลยค่ะ นี่เป็นรายชื่อยาทั้งหมดและสรรพคุณที่แจ้งโดยละเอียดพร้อมวิธีการใช้งานที่ระบุชัดเจนว่าเป็นยากิน ดื่ม หรือใช้ทาภายนอก บอกวันที่ผลิตและวันหมดอายุก่อนส่งมอบให้กองทัพค่ะสารวัตรเส้าหยิบเอกสารปึกใหญ่ที่เหม่ยหลินยื่นให้ดู และรายละเอียดทั้งหมดก็ถูกแนบมาตามที่เธอบอกอย่างครบถ้วน ตัวอย่างยาแต่ละชนิดก็อยู่ในมือของเขา"เอกสารฉบับนี้เถ้าแก่หม่าส่งมอบให้นายพลเฉินอีกหนึ่งฉบับคุณสามารถเรียกดูจากกองทัพได้เลยเพราะกองทัพเซ็นรับและปั๊มตราประทับเรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญก็คือสารวัตรสามารถดูจากสายตาตอนนี้ได้เลยว่ายาของฉันกับยาที่ตระกูลเหวินส่งไปที่กองทัพ เป็นคนละอย่าง คนละตัวยาคนละขนาดและคนละคุณภาพกันเลยค่ะ”คุณนายหลิวทำสีหน้าล่องลอยอย่างประหลาดเมื่อเหม่ยหลินพูดจนจบ เอกสารของเหม่ยหลินเป็นสิ่งที่ทำให้คุณนายหลิวเถียงไม่ออกเพราะมันละเอียดและยังม

“มะ ไม่นะทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ ฉันจะ อ๊าา…ฉัน…อ๊าา ตาเว่ย!!”เขาจับเธอพลิกไปมาจนพอใจ กว่าเธอจะได้พักก็พบว่าตะวันตกดินไปแล้ว ต้าเว่ยไม่เคยละเว้นการลงโทษเธอได้เลยยิ่งหมอกงยืนยันว่าทำเรื่องแบบนี้ได้เขายิ่งหาเรื่องทำโทษเธอไม่หยุด แม้ว่าจะอ่อนโยนลงแต่ก็ยังใช้เวลาเกือบเท่าเดิมและบางครั้งก็นานกว่าเดิมจนเธอหมดแรงทำอะไรต่อไม่ได้จริง ๆ“ฉันเกลียดคุณแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”“กล้าเกลียดสามีตัวเองแบบนี้น่าจะโดนอีกสักรอบนะ”“ไปให้พ้นเลยคนบ้า โอ๊ย…เอวฉัน”แต่สุดท้ายก็เป็นต้าเว่ยที่ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่น ๆ มาประคบนวดให้เธอตามหลัง เหม่ยหลินปฏิเสธไม่ได้เลยว่าต้าเว่ยดูแลเธอดีมาก เขามักจะนวดฝ่าเท้าให้เธอเป็นประจำเพราะรู้ว่าเธอเริ่มลงน้ำหนักที่เท้าเยอะและเริ่มปวดเมื่อย ดังนั้นฝ่ามือที่น้ำหนักพอดีของเขาจึงทำให้เธอโกรธเขาไม่ลง“หิวไหมครับคุณภรรยา”“อือ หิวค่ะแต่ลุกไม่ไหวแล้ว”“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมยกขึ้นมาให้กินที่นี่”“ไม่ได้นะคะเสียมารยาท คนอื่นก็กินที่โต๊ะกันหมดเกรงใจคุณย่า”“ไม่เป็นไรหรอกคุณเก็บแรงเอาไว้ดีกว่าอีกสามวันคุณแม่กับพี่ใหญ่ลู่จะมาถึงแล้ว”“จริงด้วยฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลยค่ะ ฉันเตรียมของรับขวัญหลานเอ

“ทำไมคุณชอบกลายร่างอยู่เรื่อยเลยล่ะคะ แต่วันนี้ฉันคงช่วยคุณไม่ไหวจริง ๆ ค่ะฉันรู้สึกเพลียมาก ๆ เลย"“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าจะไม่ค่อยสบายไหนมาตรวจดูหน่อยสิ”ต้าเว่ยค่อย ๆ ใช้หน้าผากอังไปที่หน้าผากของเธอ เขารู้สึกว่าเหม่ยหลินตัวรุม ๆ อยู่นิดหน่อยจึงจัดยาแก้ไข้ให้เธอกินก่อนจะพาเธอไปนอนพัก“พักผ่อนเถอะวันนี้คุณคงเหนื่อยมากเพราะคุณแม่กับพี่ใหญ่พึ่งมา ผมไม่อยากให้คุณคิดมากเรื่องที่คุยกับพี่ใหญ่ลู่ในวันนี้ ผมเป็นสามีของคุณถึงยังไงก็ไม่อยากให้คุณต้องเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้มาคิดจนป่วยไข้”“ค่ะ ฉันรู้ค่ะ แต่ว่า… คุณว่าฉันใจร้ายเกินไปไหมคะ”ที่แท้เธอก็เครียดเรื่องนี้ แม้ว่าเหม่ยหลินจะดูเป็นคนใจแข็งและใจร้ายแต่ในใจลึก ๆ เธอก็ยังนึกเป็นห่วง แต่นั่นก็อย่างที่เธอตัดสินใจบอกพี่ใหญ่ไปว่าหากช่วยครั้งที่หนึ่งก็จะมีครั้งอื่น ๆ ตามมาทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้สองคนนั้นกลัวที่จะต้องรับภาระหนี้สินของตระกูลลู่จนขอแยกทางออกไป“ไม่หรอก คุณทำถูกต้องที่สุดแล้ว สิ่งที่คุณพูดในวันนี้ไม่ผิดเลยสักอย่างเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ ครั้งนั้นผมจำได้ว่าผมเป็นคนถามว่าทำไมคุณถึงยอมให้เงินพวกเธอ คุณบอกว่าถึงยังไงก็เป็นลูกพ่อเดียวกัน