บททั้งหมดของ ข้ามภพป่วนหัวใจคุณชายหมอ: บทที่ 31 - บทที่ 40

ย่าโจนิ่งและค่อย ๆ หันไปมองนายพลเฉิน พยาบาลเข้ามาในห้องก่อนที่เธอจะยกมือและสั่งให้พยาบาลไปรอข้างนอก เมื่อพวกเธอออกไปแล้วย่าโจถึงได้พูดขึ้นมา“เมื่อกี้ลูกพูดว่า...”“ครับ ต้าเว่ยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง วันก่อนผมส่งเอกสารยาให้ต้าเว่ยตรวจสอบดู อีกอย่างตัวยาที่ตระกูลเหวินเสนอมาให้คุณภาพไม่ได้ดีกว่าที่ตระกูลลู่เคยเสนอและยังขายแพงกว่าสามเท่าในจำนวนลดลงกว่าครึ่ง นี่เป็นเหตุผลที่ผมยังไม่สามารถตกลงทำการค้ากับตระกูลเหวินและตระกูลหลิวได้ครับคุณแม่ อีกอย่างผมอยากจะเตือนคุณแม่ไว้ อย่าสุงสิงกับเด็กตระกูลหลิวคนนั้นมากจะดีกว่า เพราะผมคิดว่าต้าเว่ยเลือกคนถูกแล้ว”“อาเจิ้ง นี่แกก็…”“ครับ ถ้าไม่มีหลิวซีอิ๋งมาเปรียบเทียบกับลู่เหม่ยหลิน ผมก็คงไม่เห็นศักยภาพของลู่เหม่ยหลิน ขอตัวก่อนนะครับช่วงบ่ายผมยังมีประชุมสี่เหล่าทัพ”ย่าโจนั่งนิ่งในห้องทำงานที่ไร้ผู้คน หรือเธอจะตัดสินใจเลือกข้างผิดตั้งแต่แรกเพราะความน่ารักของหลิวซีอิ๋งทำให้เธอหลับหูหลับตาไปกับบางเรื่องที่ซีอิ๋งทำ แม้ว่าในงานวันเกิดของเธอครั้งก่อน ซีอิ๋งพยายามเข้าหาและหาเรื่องเหม่ยหลินก็มีต้าเว่ยที่คอยปกป้อง แต่นั่นเธอกลับมองว่าต้าเว่ยลำเอียง แต่มาวันนี้

“แต่ว่าคุณเหม่ยหลิน คุณเคยเข้าห้องผ่าตัดมาก่อนด้วยเหรอคะ”“ไม่เชื่อฉันเหรอคะ งั้นก็พาฉันไปสิคะฉันจะจัดเครื่องมือให้พวกคุณดูก่อนก็ได้ กว่าวิสัญญีจะพาคนไข้เข้าไปและเตรียมการผ่าตัดคงใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้พอมีเวลา”ทั้งสองคนลังเลเล็กน้อยแต่ว่าเธอเองก็จำเป็นจะต้องหาคนที่จะมาแทนพยาบาลที่ป่วยกะทันหันในตอนนี้“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญทางนี้เลยค่ะ”พวกเธอเอาชุดพยาบาลห้องผ่าตัดให้เหม่ยหลินสวมซึ่งเธอรู้สึกว่าชุดในสมัยนี้ล้าหลังและยังไม่สะดวกสบายเหมือนยุคที่เธอจากมาและเครื่องมือเครื่องใช้ก็ยังมีไม่มากแต่ก็ใกล้เคียงกับเครื่องมือที่คุ้นเคย เธอยังพูดชื่อเครื่องมือบางอย่างที่พวกจูหลิงไม่เคยรู้จักด้วยศัพท์ชั้นสูงอีกด้วย “อันนี้ต้องใช้ อืม…ยังไม่มีเครื่องอัลตร้าโซนิกสินะถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ไปก่อน”จูหลิงต้องอึ้งกับการจัดเครื่องมือได้อย่างคล่องแคล่วราวกับพยาบาลมืออาชีพของเหม่ยหลิน จูหลิงและอาเวยอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินรู้เกี่ยวกับเครื่องมือผ่าตัดทุกชิ้นในห้องนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเก่งกว่าเสี่ยวเหมยที่ป่วยเสียอีก“พี่จูหลิง ฉันจัดเครื่องมือเสร็จแล้วค่ะ พอใช้ได้ไหมคะ”“นะ นี่มัน…”“พระเจ้าที่เธอจั

“สถานการณ์ที่นั่น… แย่มากเหรอคะ”“อืม ไม่ถึงกับแย่แค่ต้องใช้บุคลากรทางการแพทย์เพิ่ม สถานการณ์ชายแดนน่ะเอาแน่เอานอนไม่ได้เราต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ตลอด”เหม่ยหลินรวบช้อนส้อมวางไว้ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม ต้าเว่ยเองก็รู้สึกว่ากินไม่ค่อยลงหลังจากที่เห็นเธอทำหน้าแบบนี้“อะไรกันเหม่ยหลิน อิ่มแล้วเหรอจ๊ะกับข้าวไม่ถูกปากเหรอ”“เปล่าค่ะคุณป้า คือว่าช่วงนี้หนูเหนื่อย ๆ ก็เลยทานได้น้อยลงค่ะ”“อยู่นอนค้างกับป้าสักวันไหมเหม่ยหลิน”“แม่ครับ คงไม่เหมาะนะครับ”ต้าเว่ยต้องไม่ยอมอยู่แล้วเพราะเขาต้องการจะกลับไปและคุยกับเธอให้เข้าใจซึ่งหากปล่อยเวลานานไปกว่านี้เขากลัวว่าเธอจะโกรธเขามากกว่าเดิม“ทำไมล่ะนี่ก็ดึกแล้วกลับไปตอนนี้กว่าจะได้พักผ่อน”“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าคือว่าหนูต้องรีบไปเตรียมเอกสารที่จะให้คุณหม่าไปคุยกับคุณลุงด้วย”ต้าเว่ยรู้สึกขอบคุณที่เธอเลือกจะกลับไปกับเขาเพราะอย่างน้อยเธอก็ยังให้โอกาสเขาได้พูดบ้าง“อ้อ แบบนี้เองเหรอ แต่ยังไงก็ต้องรักษาสุขภาพบ้างนะเอาไว้ป้าจะแวะไปเยี่ยมที่ห้อง"“ค่ะคุณป้า”เมื่อทานข้าวเย็นจนเสร็จแล้วนายพลเฉินก็รีบโทรไปแจ้งที่กองทัพเรื่องข่าวดีที่เขาพึ่งจะได้รับจากเหม่ยหลินและแจ

ประโยคสุดท้ายเขาแทบไม่ทันได้ฟังเมื่อเขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง แม้ว่าจะเร่าร้อนและหนักหน่วงแต่ครั้งนี้เหม่ยหลินตั้งรับทันแล้วเธอจึงไม่ว่าเขา ร่างบางถูกรวบและวางไปที่เตียงนุ่มอีกครั้งก่อนที่เขาจะเริ่มปลดชุดของเธอออกทีละชิ้น แม้จะเหนียมอายไปบ้างแต่ท่ามกลางแสงไฟในห้องของเขากลับเห็นความสวยงามตรงหน้าจนทำให้บางอย่างตื่นขึ้นมา“อาหลิน คุณแน่ใจนะที่จะให้ผมทำแบบนี้ หากว่าเริ่มแล้วจากนี้ผมจะหยุดไม่ได้แล้วนะครับคุณคู่หมั้น”“ฉัน… อยากให้คุณกอดค่ะต้าเว่ย มาสิคะ”เขาค่อย ๆ ควบคุมสติก่อนที่มันจะกระเจิงมากไปกว่านี้ เพียงแค่เสียงเรียกของเธอก็ทำเขาแทบบ้าแล้ว ไม่นานเขาก็ต้องรีบปลดเข็มขัดและชุดของเขาออกเพื่อให้บางอย่างที่แข็งตึงอยู่ข้างล่างได้ออกมาหายใจบ้าง“อ๊ะ ต้าเว่ย”เขาค่อย ๆ ดึงสายบราและชุดชั้นในที่เหลือออกแต่เธอยังยั้งมือเขาเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงใช้แค่ฝ่ามือเลื่อนลงไปเพื่อจะสัมผัสโนนเนื้อด้านล่างที่เริ่มแฉะชื้นเพราะมือเขา มืออีกข้างกำลังบีบเคล้นหน้าอกที่พอดีมือของเขาพร้อมกับลิ้นที่กระดกรัวอยู่ปลายยอดเรียกเสียงครางจากคู่หมั้นสาว“อ๊าา ต้าเว่ย อ๊าา”ลิ้นของเขารัวระริกไปที่ยอดอกของเธอพร้อมกับนิ้วที่สอดเข้

“คุณพูดมากจังเลยนะคะ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะหึงอีกเหรอคะ”“หึงสิ ถึงคุณจะแต่งงานกับผมแล้วหรือมีลูกให้ผมอีกสักครึ่งโหล หึงก็คือหึงอยู่ดี ผมไม่ชอบให้คนมองคุณไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้คุณ ผมหวงได้ทุกเวลาและคิดว่าชาตินี้ก็คงไม่หายหรอก”“เฮ้อ แล้วแบบนี้จะไปทำงานได้อย่างสงบเหรอคะ ทำไมไม่พาฉันไปด้วยเสียเลยล่ะคะ”“ไม่ได้ ผมไม่มีทางให้คุณไปที่ลำบากแบบนั้นเลิกคิดได้เลย ทำไมจู่ ๆ ถึงได้พูดแบบนี้”“ทีคุณไม่เห็นจะกลัวความลำบากเลยนี่คะทำไมฉันจะไปลำบากกับคุณด้วยไม่ได้ฉันเองก็เคยทำงานในโรงพยาบาลนะคะ หากตอนนี้เก็บของก็น่าจะ…อื้อ… อื้อ ต้าเว่ยเดี๋ยวก่อน”เขาหันมาจูบเธอแรง ๆ และเริ่มแรงขึ้นจนเธอรู้สึกว่านี่คือการลงโทษจากเขา เธอคิดแบบนั้นจริง ๆ หากว่าเขาไปที่แบบนั้นได้ทำไมเธอจะติดตามไปช่วยเขาไม่ได้ล่ะ เพราะเรื่องยาของหม่าเซินกับกองทัพเธอก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว“อย่าพูดแบบนี้อีก คุณรับปากผมแล้วว่าจะอยู่ดูแลคุณย่าให้ผมลืมแล้วเหรอ”“แต่ฉันก็ทนลำบากได้”“ถึงทนได้ก็ไม่อนุญาตอย่าแม้แต่จะคิดเข้าใจไหม”เหม่ยหลินปัดมือเขาและนอนตะแคงหันหลังให้ต้าเว่ยทันที เขาพึ่งจะเห็นเธองอนแบบจริงจังเป็นครั้งแรกก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกแต่เขา