บททั้งหมดของ ข้ามภพป่วนหัวใจคุณชายหมอ: บทที่ 41 - บทที่ 50

เหม่ยหลินเผลอตีไปที่หน้าอกเขาแรง ๆ หนึ่งทีเพราะคำพูดที่หน้าไม่อายของเขา แม้จะเป็นการกระซิบแต่ก็ทำให้หน้าเธอร้อนผ่าวและรู้ว่าใบหูของเธอคงแดงจัดเพราะเธอร้อนไปถึงหู“แม้แต่เวลานี้คุณก็ยังพูด นี่เป็นตัวตนจริง ๆ ของคุณใช่ไหมที่ผ่านมาคุณหมอที่เย็นชา นิ่ง สุขุมและเป็นสุภาพบุรุษคนนั้นเป็นตัวปลอมใช่ไหม”“อะไรกันล่ะ ผมก็แค่หยอกล้อกับภรรยาแล้วมันผิดตรงไหนกัน”“เรื่องแบบนี้มันควรจะเอาออกมาพูดเหรอคะ คนหน้าไม่อาย”ต้าเว่ยดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้งเพื่อซึมซับกลิ่นและสัมผัสอบอุ่นของเธอครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะต้องห่างจากเธอไปสามเดือนเพื่อเดินทางไปทางเหนือ“ดูแลตัวเองให้ดีนะอาหลิน ผมเป็นห่วงคุณมากแล้วอย่าออกมาข้างนอกโดยที่ไม่มีคนติดตามถือว่าผมขอร้องคุณได้ไหม ดูแลตัวเองเพื่อผมได้ไหมครับคนดี”เหม่ยหลินรู้ดีว่าต้าเว่ยเป็นห่วงเธอ เพราะตลอดเวลาที่เธอเกิดเรื่องก็มักจะมีเขาอยู่ข้าง ๆ และคอยดูอยู่เสมอ เมื่อนึกถึงตรงนี้ปากของเธอก็เริ่มเบ้ออกเหมือนเด็ก ๆ ที่จะเริ่มร้องไห้ก่อนที่ต้าเว่ยจะดึงแก้มเธอ“อย่าร้องนะ ถ้าคุณร้องไห้ตอนนี้ผมคงเดินขึ้นรถไปไม่ได้”เธอรีบสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ด้วยสีหน้าที่ประหลาดจนเขาอดขำไม่ได้แ

คุณย่านั่งฟังเหม่ยหลินที่อ่านหนังสือให้ฟัง คุณนายเฉินที่มองออกมาจากหน้าต่างชั้นสองของบ้านถึงกับยิ้มออกมา นายพลเฉินที่พึ่งกลับมาจากกองทัพเองก็ยืนข้าง ๆ เธอด้วยเช่นกัน“ไม่น่าเชื่อว่าอาหลินจะเอาชนะใจคุณแม่ได้ในเวลาแค่สามวัน หลิวซีอิ๋งยังทำได้ไม่เหมือนเธอเลย”“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ แล้วมีข่าวจากทางเหนือไหมคะ”“พวกเขาไปถึงอย่างปลอดภัยแล้วล่ะ”“ดีจริง ๆ ถ้าอย่างนั้น…”“อย่าพึ่งไปเลย ผมอยากจะเห็นรอยยิ้มของคุณแม่อีกสักหน่อย”“แต่ว่าอาหลินคงจะเป็นกังวล คุณแม่ก็เหมือนกันเรื่องที่คุณห่วงฉันว่าอาหลินน่าจะช่วยคุณได้นะคะ”“นั่นสิคุณพูดถูก ไปกันเถอะ”นายพลเฉินตัดสินใจพาคุณนายเฉินเดินลงไปหาคุณย่าโจที่นั่งฟังเหม่ยหลินอ่านหนังสือให้ฟังในสวน เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเหม่ยหลินจะมีพรสวรรค์และเก่งหลายอย่างแบบนี้ น้ำเสียงและอารมณ์ที่อ่านให้เธอฟังช่างฟังแล้วรื่นหูจนเธอเคลิ้มไปกับเรื่องที่เหม่ยหลินอ่าน“คุณแม่ครับ”“หือ… อ้าวอาเจิ้ง มานั่งก่อนสิมีอะไรกันล่ะ”เหม่ยหลินเมื่อเห็นหน้านายพลเฉินเดินมาก็หันไปสั่งสาวใช้ให้รีบยกชาและขนมมาเพิ่มทันที“คุณแม่กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับแล้วนี่ไม่นอนพักกลางวันเหรอ”“แม่กำลังฟังเ

ซีอิ๋งหน้าเสียเพราะเธอไม่คิดว่าคุณนายเฉินจะเข้าครัวไปด้วย ตอนนี้กลายเป็นเธอที่ถูกทั้งย่าโจและคุณนายเฉินหันมามองหน้า “ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า ฉันก็แค่เห็นว่ามันเป็นขนมก็เลยนึกว่ามันจะไม่ดีต่อสุขภาพคุณย่าก็เลยเป็นห่วงมากเกินไป”“เอาเถอะ ในเมื่อเข้าใจแล้วก็ดื่มชาเถอะ”แต่ซีอิ๋งที่ดื่มกินอะไรไม่ลงแล้วก็ไม่อยากจะนั่งต่อ เธอมาที่นี่ก็เพื่อจะเอาใจย่าโจและถามไถ่ข่าวของต้าเว่ยแต่ในเมื่อเหตุการณ์ไม่เป็นใจก็ไม่จำเป็นจะต้องฝืนใจอยู่“ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า คือว่าหนูพึ่งนึกได้ว่าจะต้องรีบเอาของไปไว้ที่โรงพยาบาลถ้าอย่างนั้นขอตัวเลยนะคะ ลานะคะคุณป้า”“จ้ะ กลับดี ๆ นะ”ซีอิ๋งเดินออกมาจากสวนและรีบขึ้นรถกลับทันที บรรยากาศในบ้านตระกูลเฉินในตอนนี้แทบจะไม่ต้อนรับเธออยู่แล้ว อีกอย่างในเมื่อต้าเว่ยไม่อยู่ที่นี่ เธอก็ไม่จำเป็นจะต้องเข้ามาบ่อย ๆ“ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันก็จะไม่ฝืนแล้ว ขอแค่คุณแม่สามารถขายยาให้กองทัพ เงินมหาศาลนั่นก็จะเป็นของฉันทั้งหมด”ตระกูลเหวินได้เงินก้อนแรกจากกองทัพ แม้ว่าจะไม่เท่ากับที่หวังแต่ก็เป็นเงินก้อนใหญ่มากพอที่จะทำให้พวกเขาสามารถทำการค้าต่อไปได้เพราะเงินนี้มากกว่ายอดขายทั้งปีที่ตระกูลเหวิ

นายพลเฉินกัดกรามแน่นพร้อมกับสั่นด้วยความโกรธหลังจากได้รับรายงานจากต้าเว่ยกับตัวอย่างยาที่หมดอายุและไร้คุณภาพที่เขาฝากมากับหยวนลี่ เหม่ยหลินแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน“อะไรนะคะ หมายความว่า…”“ใช่แล้วพี่สะใภ้รอง พี่รองตรวจเจอยานี้ตอนที่พวกเขาใช้กับคนไข้ระหว่างที่รอยาของคุณพ่อส่งไป ช่วงนั้นพวกเราใช้ยาไปมากจนหมดก่อนกำหนดก็เลยนำยาของตระกูลเหวินมาใช้ ใครจะไปนึกว่าจะเจอปัญหาพอพี่รองสั่งให้ตรวจสอบเลยพบว่ายาทั้งหมดที่ส่งไปมีทั้งใกล้จะหมดอายุและหมดอายุไปแล้วเกินหนึ่งปี ปะปนกันไป”“เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้ทันที ตระกูลเหวินอาศัยช่วงเวลาที่กองทัพมีปัญหาทำแบบนี้อย่าได้หวังว่าฉันจะอยู่เฉย ๆ”“โชคดีที่วันนั้นยาที่พี่สะใภ้หามาได้ส่งไปทันเวลา พี่รองเลยสั่งให้เก็บยาของตระกูลเหวินออกไปทั้งหมดเพื่อจะได้ไม่ให้ใครหลงไปใช้อีกแต่ว่าในตอนนี้คงจะต้องส่งไปเพิ่มเพราะอาจจะต้องใช้มากกว่าเดิม”“อาหลิน คุณหม่าว่ายังไงบ้างในเรื่องนี้”“คือว่าฉันจะมาแจ้งคุณลุงพอดีเลยค่ะว่าการส่งอาจจะล่าช้าไปสองสามวันแต่คุณหม่าบอกว่าจะเหมาขบวนรถไฟเพื่อจัดส่งยาชุดใหม่ไปให้ทันการใช้งานค่ะ ก่อนหน้านี้ต้าเว่ยบอกฉันแค่ว่าอยากให้เร่งส่งยาไป

“แต่ว่าคุณพ่อคะ นี่มันเป็นสมบัติของตระกูลเฉิน”“ตอนนี้เธอเองก็เป็นคนของตระกูลเฉิน อาหลินมาหาย่าแล้วฟังให้ดี”เหม่ยหลินเดินเข้าไปหาคุณย่าโจก่อนที่จะนั่งข้าง ๆ รถเข็นของคุณย่าเพื่อฟังที่เธอพูด“เราเป็นผู้หญิงต้องดูแลตัวเอง ระหว่างเดินทางต้องอยู่กับหยวนลี่อย่าให้ห่าง อาลี่บอกว่าเธอใช้ปืนเป็นย่าถึงได้ให้อาเจิ้งนำมันออกมาให้เธอ หลังจากออกเดินทางแล้วดูแลตัวเองให้ดี ๆ เข้าใจไหม”“คุณย่า”“เด็กโง่อย่าร้องไห้เชียวไม่อย่างนั้นฉันจะยกเลิกคำสั่งทั้งหมดและไม่ให้เธอจากไป”“หนูไม่ร้องค่ะ ไม่ร้องแล้ว เอาไว้หนูจะทำขนมถั่วเขียวและถั่วตัดงาดำเก็บไว้ให้คุณย่ากิน รอหนูกับพี่ต้าเว่ยกลับมานะคะ”“อย่าให้ย่ารอนาน รีบไปรีบกลับ”“ค่ะคุณย่า”“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ ไปกินข้าวกันเถอะ อาลี่ช่วยอาหลินเก็บทีนะ”“ครับคุณพ่อ”“คุณย่าคะ คุณย่าสัญญากับหนูแล้วว่าถ้าหนูทำขนมถั่วตัดกับงาดำให้คุณย่าจะมาร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเรา”คุณนายเฉินยกมือทาบปากจนสั่นเมื่อเหม่ยหลินพูดคำนี้ขึ้นมา แม้แต่นายพลเฉินเองก็หันไปมองด้วยความตกตะลึง หยวนลี่นิ่งอึ้งไปเพราะในตระกูลเฉินรู้ดีว่าคุณย่าไม่มานั่งร่วมโต๊ะอาหารนับตั้งแต่พี่ชายคนโต “เฉินต้าเหริ