All Chapters of A Love Reclaimed: Fated To Love You: Chapter 271 - Chapter 280

Natural na ayaw ni Rain na lumipat sila. Pero wala siyang magawa. Ang daddy niya pa rin ang magdedesisyon. Tumayo si Marga at tumingin kay Zack. "Zack, bababa muna ako para magtanong. Kung maaari, magpalit kayo ng kwarto." Tumingin si Rain sa kanyang daddy nang may pag-asang tumanggi ito. Ngunit madilim at hindi mawari ang ekspresyon ni Zack. Kahit tanggihan niya ang mungkahi ni Marga na magpalit ng kwarto, alam ni Zack na paalisin na sila ni Rhian pagbalik nito mamaya, gagawin pa rin niya ang desisyong lumipat. Iminungkahi lang naman ng guro kahapon na magsalo sila sa kwarto dahil wala nang ibang bakanteng kwarto. Pero ngayon na baka may bakante na, baka itaboy na sila nito mamaya. After all, halata naman na hindi sila gustong makasama ng babae, nakita niya kahapon ang mariing pagtanggi nito na makasama sila. Lalo na ngayon na lumitaw si Marga, lalo lang gugustuhin ni Rhian na umiwas sa kanya. Nang maalala ang reaksyon kahapon ng dating asawa, halos pumayag na si Zack sa sin

“Paano nawala bigla si Rain?” Hindi mapigilan ni Rhian ang magtanong habang naglalakad sila palabas ng botanical garden. Kung hindi niya malalaman ang buong kwento, baka patuloy niyang sisihin ang sarili. Tumingin si Zack sa kanya ng nakatiim-bagang. Bagama’t hindi sinabi ni Rain ang dahilan ng pagtakas, sigurado siyang umalis ang bata dahil gusto nitong makita si Rhian. Nang magtama ang kanilang mga mata, mas lalo pang hindi mapakali si Rhian. “Hindi ba kasama mo siya kanina? Kayo ni…” nag-alangan siya na banggitin ang pangalan ng fiancee nito. “Look, Mr. Saavedra. Hindi naman sa nangingialam ako. Paanong hindi ninyo naasikaso si Rain? Dalawa na kayo, isang bata lamang si Rain. Bukod pa don, masunurin at mabait na bata si Rain… bakit siya tatakas?” Hindi na nakapagpigil si Rhian at nagtanong ng inis. Agad din na pinagsisihan ni Rhian ang sinabi. Alam niyang labis nang nag-aalala si Zack sa pagkawala ng bata, dahil sinabi niya ito, baka magmukhang sinisisi niya ito. Pero nagula

Nakaupo si Dawn sa sofa sa sala habang nanonood ng TV nang marinig niya ang tawag. Bigla siyang kinabahan. "Anong sinabi mo?" Kinuyom ni Marga ang kanyang palad upang gawing mas puno ng pagsisisi ang kanyang boses. "Kasalanan ko ang lahat. Hindi ko naalagaan nang mabuti si Rain kaya siya tumakas..." "Gaano na siya katagal nawala? Tumawag na ba kayo sa pulis? Nasaan ka ngayon? Magpapadala ako ng tao kaagad!" Puno ng kaba si Dawn, halos gusto niyang lumipad papunta roon. Paano biglang mawawala ang kanyang apo? Mahinang sabi ni Marga, "Hinahanap namin siya ngayon. Tumawag na rin kami sa pulis. Huwag kang mag-alala." Ngunit hindi mapigilan ni Dawn ang kanyang pagkabahala, at halatang masama ang tono niya. "Paano ako hindi mag-aalala! Dumidilim na! Bata lang si Rain. Gaano kaya siya natatakot ngayon? Hindi puwede ito. Tatawagan ako ng mga pulis at magpapadala rin ng tao!" Sumang-ayon si Marga. Mas maraming maghahanap, mas mataas ang pag-asa na makita agad ang bata. Pagkababa ng tele

Paglabas mula sa hotel, mabilis na naglakad si Zack papunta sa bundok habang kausap si Manny sa cellphone. Hindi pa siya nakakapasok sa bundok kaya may signal pa siya. "Sabihan ang mga tao na mag-ingat sa paghahanap. Si Rhian ay pumasok na sa kagubatan. Hanapin din ninyo siya!” Sa kabilang linya, mabilis na tumugon si Manny. Sa isip niya, talagang nag-aalala ang madam para sa bata. Sa ganoong oras ng gabi, hindi ito nag-atubili na pumasok sa madilim na kagubatan para maghanap. Matapos ibaba ang tawag, muling narinig ni Zack ang isang mahinang boses mula sa likuran. "Zack, may balita na ba tungkol kay Rain?" Naghanap si Marga sa paligid ngunit walang nakita. Hindi siya naglakas-loob na pumasok sa kagubatan kaya bumalik siya sa hotel. Hindi niya inaasahan na makakasalubong si Zack sa pintuan, dahilan para makaramdam siya ng kaba. Nang marinig ni Zack ang boses, ibinulsa niya ang cellphone. Malamig ang kanyang mga mata na tumingin kay Marga. Nakita niya ang suot ng babae—isang pula

"Rain? Ikaw ba 'yan?" Habang papalapit si Rhian, lalong nagiging malinaw ang pag-iyak, at tumataas ang kanyang pag-asa. Narinig din ni Rain ang boses ng magandang tita, at saglit na huminto ang kanyang pag-iyak. "T-tita gan…da?" Pagkarinig nito, bahagyang nakahinga nang maluwag si Rhian at binilisan ang paglapit sa bata. Habang naglalakad, bigla siyang nadulas. Nabigla si Rhian at mabilis na kumapit sa isang malaking puno sa tabi upang bumalanse. Pagtingin niya, nakita niya ang isang malalim na hukay na natatakpan ng mga damo at puno. Nandoon ang bata, naka-upo sa ilalim, marumi at balot ng putik. "Rain?" Sa hitsura ng bata, agad siyang nakaramdam ng awa. Mula sa taas, tumama ang liwanag ng flashlight kay Rain, na agad tumingala. Nakita niya ang magandang tita na nakatingin sa kanya nang may ginhawa sa mukha. "Huwag kang mag-alala, nandito na si tita." Puno ng guilt si Rhian sa kanyang nararamdaman, pero hindi niya ito ipinakita, takot na baka lalo pang matakot ang bata. Pula