LIKE 👍
Madilim na madilim ang kagubatan. Maliban sa liwanag ng flashlight, tanging bahagyang liwanag ng buwan ang maaaninag. Naglalakad si Rhian nang maingat sa kagubatan. Hindi niya alam kung saan siya papunta. Alam lang niya na wala siyang nakitang bakas ng munting si Rain kahit saan siya magpunta. Nang maihatid niya ang dalawang bata kanina, binasa niya ang mensahe sa group chat. Walang ibang magulang ang nakakita kay Rain. Iisa ang natitira—ang kagubatan. Wala pang pumapasok doon para maghanap. Kung nandito nga ang bata... Lalo siyang kinabahan habang iniisip ito. Siya na matanda na ay natatakot dito sa bundol, lalo na siguro ang batang katulad ni Rain. Kung hindi dahil sa paghahanap sa kanya, hindi pupunta ang bata sa ganoong lugar. Kasalanan niya ito. Tumingala si Rhian at piping nagdasal. Pinagdasal na sana ay makita niyang ligtas ang bata. “Kaya ko ito… mahahanap ko si Rain, hindi ako pwedeng huminto at mawalan ng pag-asa.” Kausap niya sa kanyang sarili. Pinilit ni Rhian a
"Rain? Ikaw ba 'yan?" Habang papalapit si Rhian, lalong nagiging malinaw ang pag-iyak, at tumataas ang kanyang pag-asa. Narinig din ni Rain ang boses ng magandang tita, at saglit na huminto ang kanyang pag-iyak. "T-tita gan…da?" Pagkarinig nito, bahagyang nakahinga nang maluwag si Rhian at binilisan ang paglapit sa bata. Habang naglalakad, bigla siyang nadulas. Nabigla si Rhian at mabilis na kumapit sa isang malaking puno sa tabi upang bumalanse. Pagtingin niya, nakita niya ang isang malalim na hukay na natatakpan ng mga damo at puno. Nandoon ang bata, naka-upo sa ilalim, marumi at balot ng putik. "Rain?" Sa hitsura ng bata, agad siyang nakaramdam ng awa. Mula sa taas, tumama ang liwanag ng flashlight kay Rain, na agad tumingala. Nakita niya ang magandang tita na nakatingin sa kanya nang may ginhawa sa mukha. "Huwag kang mag-alala, nandito na si tita." Puno ng guilt si Rhian sa kanyang nararamdaman, pero hindi niya ito ipinakita, takot na baka lalo pang matakot ang bata. Pula
Si Rhian ay marahang hinahaplos ang likod ng bata, sinusubukang pakalmahin siya, ngunit naririnig niyang unti-unting humihina ang iyak nito. "Rain?" Tumingin siya pababa nang may pag-aalala. Ang bata ay nawalan na ng malay dahil sa sobrang pag-iyak. Ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata ay nakabitin pa rin sa kanyang pisngi. Sa hitsura ng bata, halos hindi makahinga si Rhian dahil sa sobrang awa. Napakalamig ng gabi, at manipis ang suot ng bata. Hindi pwedeng magtagal pa ito. Kailangan niyang makaisip ng paraan para makaakyat sila! Pagkatapos niyang magdesisyon, hinubad ni Rhian ang kanyang jacket, binalot ang bata, at sinubukang maghanap ng solusyon. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya makalabas ng hukay. Halos maubos na ang lakas niya sa sunod-sunod na pagtatangka. Sa huli, napaupo si Rhian nang may pagkabigo, at niyakap ang bata upang painitin ito. Habang umiihip ang malamig na hangin sa kagubatan, tanging kaluskos ng mga dahon ang naririnig—walang ibang tao. Sa
Bago pa makapagsalita si Rhian at sabihing kaya niyang gawin ito mag-isa, mas hinigpitan ni Zack ang pagkakahawak sa kanya. "Huwag kang gumalaw, kung hindi, hindi ako makakaakyat." Mahina ngunit magaspang ang boses ni Zack. Nang marinig iyon, nakaramdam si Rhian ng kakaibang pakiramdam. Tahimik siyang kumalma at hinayaan si Zack na hawakan siya para makaakyat. Pagkatapos makaakyat ni Zack, agad kumawala si Rhian mula sa mga bisig ng lalaki. "Madam... ibig kong sabihin, Miss Fuentes... napakabait mo sa batang iyon. Napakatapang mo. Maraming salamat!" Hindi napigilan ni Manny ang magpasalamat. Nang makita niyang nakaupo si Rhian sa ilalim ng hukay habang hawak si Rain, nagulat si Manny. Hindi niya inakala na si Rhian pala ang unang nakakita kay Rain bago pa sila makarating doon. Sa dis-oras ng gabi, pumasok siya sa malalim na kagubatan para hanapin ang bata. Kung hindi dahil sa kanya, baka hindi nila alam kung kailan nila matatagpuan si Rain. Kahit nanghihina sa pagod, nagawa pang
Pagkatapos ng checkup, nakahinga ng maluwag si Rhian nang matiyak na wala nang ibang sugat si Rain maliban sa mga gasgas. Gayunpaman, patuloy pa rin ang pag-aalala ni Zack at inutusan si Rain na manatili sa ospital ng isang gabi. Nang makita ni Rhian na palalim na ang gabi, nagpasya siyang magpaalam, "Kung okay na si Rain, uuwi muna kami ng mga bata upang magpahinga. Kung may kailangan ka, huwag kang mahihiya na tawagan ako.” Pagkasabi nito, umalis siya at papalapit na sa pintuan, nang biglang hinawakan siya ni Zack sa pulso. Napasinghap si Rhian… tumingin siya sa kamay ni Zack na nakahawak sa braso niya na may sugat. "I-check na rin siya." Mahinang sinabi ni Zack sa doktor habang hawak ang kanyang pulso, nagsalita sa doktor. Dahil dito, tumingin si Rhian at tumanggi, "Hindi na kailangan, alam ko namang hindi ako nasaktan. Gusto ko lang magpahinga at umuwi ngayon." Ngunit hindi siya tinigilan ni Zack. Kaya't napilitan si Rhian na sumunod, lumapit sa doktor, inikot ang manggas n
Samantala, sa mansyon ng pamilya Saavedra. Matapos paalisin ni Zack si Marga noong hapon, bumalik siya at pumunta kay Dawn. Nang makita siya ni Dawn, akala niya ay may balita na tungkol kay Rain, kaya't nagmadali siyang nagtanong, "Bakit ka bumalik? Nahanap na ba si Rain?" Umiling si Marga at puno ng kabiguan ang mukha. Nakita ito ni Dawn, ang mukha nito ay puno ng pagkondena, "Hindi pa rin nahanap si Rain, bakit ka bumalik? Hindi mo ba alam na kailangan ka pa sa paghahanap?" Bagamat palagi niyang kinikilingan si Marga, sa pagkakataong ito ay labis na niyang ikinagalit ang ginawa nitong pag-iwan at pagbaya kay Zack. Nang marinig ito, ang mukha ni Marga ay puno ng pagsisisi, "Tita, gusto ko rin sanang tumulong sa paghahanap, pero..." "Pero ano!" Tanong ni Dawn na may galit na tono. Tumingala si Marga, may mga luha sa mga mata, at malungkot na tiningnan si Dawn, "Pero, pinaalis ako ni Zack, sinisisi niya ako kasi hindi ko daw nabantayan si Rain. Alam ko po na labis na siyang nag-
Matapos kumain, inutusan ni Zack si Manny na ihatid si Rio at Zian pauwi upang magpahinga, habang siya at si Rhian ay nanatili sa ward upang samahan si Rain. Bumuntong-hininga si Rhian habang nagpapaalam sa kanyang dalawang anak. Gusto man niyang umuwi kasama sila, hindi naman niya magawang iwan si Rain. Hanggang ngayon ay kapit ito sa kanya, ayaw humiwalay at parang takot na takot na iwan niya. Hinaplos niya ang maputlang mukha nito, at tumingin sa mga mata nito na puno nang pagsisisi, "Hindi dapat kita iniwasan, Rain..." hingi niya ng paumanhin sa bata. Umiling sa kanya si Rain, walang paninisi sa mga mata nito, bagkus ito ay malamlam habang nakatingin sa kanya, may takot man, halata na kumportable ito na kasama siya. Hindi mapigilan ni Rhian ang nararamdaman niyang guilt, lalong bumigat ang kanyang pakiramdam. Simula nang mawala ito, hindi na naalis sa dibdib niya ang guilt na ito. Lalo na ngayon na alam niyang apektado na ang mental na kalagayan ng bata. Pakiramdam ni Rhian ay
Kinabukasan, nang magising si Rhian, may nakapatong na sa kanya na kumot. Alam niyang si Zack ang naglagay sa kanya nito nang matulog siya kagabi. Pag-upo niya, agad niyang hinanap ang lalaki sa ward, ngunit hindi niya ito nakita. Hindi niya alam kung bakit, ngunit parang may emptiness sa kanyang puso. Habang nag-iisip siya, bumukas ang pinto ng ward. Napatingin siya at nakita ang isang lalaki na nakashirt lang, halata ang pagod sa gwapong mukha nito. Mukhang wala pa rin itong tulog. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, sandaling naghinang ang kanilang mga mata. "Gising ka na pala.” Bahagyang paos ang boses na sambit nito sa kanya. Tumango si Rhian, nag-atubili sandali, nang makabawi, tumayo siya at pinatong ang kumot na binalot nito sa kanya sa katawan ni Rain. Nang makita ang ginawa ni Rhian, kumislap sa tuwa ang mga mata ni Zack. Nilapitan niya ito, kinuha niya ang pulso nitong nakabenta at sinuri ito. "Kumusta ang sugat mo? Makirot pa rin ba? Gusto mo bang tumaw
Nang marinig ang boses ng maliit na bata, natigilan si Rhian at naalala na sila ay nagsasanay.Ang mga kilos ni Zack ay bahagi lamang ng kwento.Nang mapagtanto ito, napangiti si Rhian at humingi ng paumanhin sa mga bata, "Pasensya na, na-distract lang si Mommy, magpatuloy tayo."Nagtinginan ang mga bata at nanuod nang masunurin bilang sagot.Sa gilid, tinitigan ni Zack ang maliit na babae sa tabi niya, ngunit malinaw ang kanyang isip at ang kanyang mukha ay nagiging malamig.Si Rhian ay nag-aalangan at hindi kayang tumingin sa kanya, kaya't hindi niya namalayan ang pagbabago sa ekspresyon ng lalaki.Nagpatuloy ang ensayo at kailangan din nilang palitan ang kanilang mga papel.Ginampanan ni Rhian ang papel ng prinsesang matanda, at naging maayos ang kanyang pagganap.Ngunit nang siya'y matulog at pumasok ang prinsipe, naging magulo ito.Ang prinsipe na ginampanan ni Zack ay may malamig na ekspresyon, o kaya't dahil kay Rain siya nakatingin, hindi niya ipakita ang galit sa kanyang mukh
"Maligayang pagdating sa dalawang elf sa handaan ng pagdiriwang."Nagsimula na ang ensayo, ginampanan ni Zack ang hari at tinanggap ang dalawang maliit na bata.Bagamat walang kamalian sa mga linya, malamig ang tono ng kanyang boses at wala ni isang palatandaan ng kasiyahan.Pati ang dalawang maliit na bata ay medyo hindi naka-ayon sa eksena.Nang makita ito, tinitigan ni Rhian ang lalaki na may pagka-walang magawa, "Mr. Zack fairy tale play ito, matatakot ang mga bata kung ganito ang tono mo."Nang marinig ito, napakunot ang noo ni Zack, na may kalituhan sa kanyang mukha."Dapat medyo emosyonal ka kapag nagsasalita. Tayo ay may anak ngayon, dapat masaya ka," sinubukang ipaliwanag ni Rhian. Nang matapos siyang magsalita, bigla niyang napansin kung ano ang sinabi niya. Namula siya ng bahagya at ipinaliwanag nang kalmado, "Ang hari at reyna ay nagdaos ng handaan para sa prinsesa, ngunit ang boses mo ay hindi parang isang handaan."Napakunot ang noo ni Zack at nanatili siyang matigas.Ma
Habang kumakain, napansin ni Rhian na ang upuan ni Zack ay inilagay ni Alicia diretso sa tapat niya.Minsan ay tinatanaw siya ng mga mata ng lalaki.Nagkaroon ng medyo nakakahiya na pagkain si Rhian.Pagkatapos ng pagkain, tumayo si Alicia upang linisin ang mesa, samantalang si Rhian at ang iba pa ay nagtungo sa sala upang mag-ensayo para sa dula.Hindi pa natutukoy ang mga papel sa dula, ngunit dahil may kissing scene sa dulo, natural na si Rhian at si Zack ang gaganap bilang prinsipe at prinsesa.Ang tatlong bata ay tinitingnan si Rhian ng may pananabik, hindi nila alam kung anong papel ang kanilang gagampanan.Si Rhian ay nagkaroon ng sakit ng ulo. Pinagmasdan niya ang script ng Sleeping Beauty, nag-atubili nang matagal, at saka sinabi sa mga bata, "Si Rain ang gaganap na maliit na mangkukulam."Tumango ang maliit na bata bilang pagsang-ayon."Mommy, paano naman kami?" Tanong nina Rio at Zian na may kaligayahan sa kanilang mga mata.Naalala nilang parang walang papel na akma para s
Sa sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata, bahagyang sumikip ang puso ni Rhian, at pinilit niyang kalmahin ang sarili at iwasan ang tingin, nagpapanggap na tinitingnan lang niya ang lugar na iyon ng hindi sinasadya."Kumain na kayo, lalamig ang pagkain kapag hindi niyo ito kinain," malugod na sabi ni Alicia.Dahil dito, nakabalik sa kanyang mga isip si Rhian, tumango siya nang walang gana, at kumuha ng pagkain gamit ang kutsara para sa mga bata.Tinitigan ni Rain ang pagkain sa kanyang mangkok, ngunit hindi niya itinuloy ang pagkain.Tinanong ni Rhian ang maliit na bata nang may pag-aalala, "Anong nangyari, Rain? Hindi mo ba gusto ang mga ito?"Naalala ni Rhian na hindi naman mapili sa pagkain ang maliit na bata...Mabilis na tumingin si Rain sa sala, tiningnan siya ng may pagnanasa, at nagsalita ng malambing na boses, "Daddy..."Bahagyang tumigas ang ekspresyon ni Rhian, at agad niyang nahulaan kung ano ang nais iparating ng maliit na bata."Hindi pa kumain si Daddy," sabi ni Rain,
Kinabukasan ng gabi.Si Rhian ay abala sa research institute hanggang pasado alas-siete ng gabi bago siya nakauwi.Pagpasok na pagpasok niya sa bahay, nakita niya ang lalaki na nakatayo sa sala.Sandali siyang nagulat at natigilan.Naalala niyang ipinangako niya kay Zack kahapon na magsisimula silang mag-rehearse pagkatapos ng klase ng mga bata.Ngunit hindi niya inaasahan na darating ang lalaking ito sa bahay niya nang hindi nagsasabi ng anuman."Mommy!" Ang unang nakapansin na bumalik siya ay sina Rio at Zian. Nagsigawan sila nang masaya, at saka maingat na hinila si Rain sa kamay.Tumingin ang maliit na bata ng may pag-aalinlangan.Kitang-kita ni Rhian na nang lumingon ang maliit na bata, may lungkot sa kanyang mukha, ngunit nang makita siya, bigla itong nagniningning."Tita!" Mas mabilis pang tumakbo ang maliit na bata kaysa kay Rio at Zian, mabilis na lumapit sa kanya, itinaas ang ulo at tinitigan siya nang sabik.Pinipigilan ni Rhian ang kakaibang pakiramdam sa kanyang puso, ipi
Nang Gabing iyon, nang umuwi si Rhian, ang dalawang maliit ay naghihintay na sa bahay.Nang makita siya, mabilis na lumapit ang mga bata at maingat na tiningnan ang mukha niya.Nagkibit balikat si Rhian ng naguguluhan, "Ano'ng nangyari?"Nagtinginan ang mga bata at nagtanong si Zian gamit ang malambing na tinig, "Mommy, hindi po ba kayo masaya?"Nang marinig iyon, naging magulo ang pakiramdam ni Rhian, "Bakit mo nasabi iyon?"Pumikit si Zian at sinabing mahinahon, "Kanina sa kindergarten, gusto mong magpalit ng grupo, pero hindi natuloy..."Pagdating sa kindergarten, hindi maiwasan ni Rhian na maalala ang stage play, kaya't hindi maiwasang magka-headache siya, pero pinilit pa rin niyang magpakalma sa mga bata, "Hindi ako galit, wag na kayong mag-alala, maghanda na tayo para kumain." Nagmamasid ang mga bata sa kanya nang may kaunting alalahanin.Matapos tanggalin ni Rhian ang kanyang coat at magpalit ng sapatos, dahan-dahan siyang umupo sa mesa para kumain.Pagkatapos maghugas ng kamay
Matapos ang ilang talakayan, natapos na rin ang pulong ng mga magulang.Nakatayo si Teacher Pajardo sa pintuan ng silid-aralan upang maghatid sa mga magulang.Lumapit si Rhian kay Teacher Pajardo na may mabigat na puso, "Teacher Pajardo kung hindi mababago ang kwento, ang huling eksena ng Sleeping Beauty... tama bang ipakita ito sa mga bata sa edad nila?"Ngumiti si Teacher Pajardo ng magaan upang pakalmahin siya, Misis Rhian huwag ka nang mag-alala tungkol diyan. Alam na ng mga bata ito. Bukod pa rito, hindi talaga namin ipapagawa ang halik. Maglalagay kami ng kahalili kapag dumating ang panahon."Pagkatapos niyang sabihin ito, itinaas ni Teacher Pajardo ang mata at tumingin sa likod ni Rhian, "Mr. Saavedra dapat din kayong makipagtulungan."Nang marinig ito, nag-igting ang katawan ni Rhian ng hindi niya namamalayan."Oo naman." Ang boses ni Zack ay malalim, halos maririnig mong tinutukso siya.Napaluhod si Rhian at mabilis na kinuha ang isang hakbang palabas, sabay silip sa likod ni
Tumingin si Rhian sa lalaking biglaang umalis at sa maliit na si Rain na umiiyak ng malakas. Hinawakan niya ang kanyang mga kamay sa gilid, pinisil ito hanggang sa magsugat ang mga daliri sa kanyang palad."Misis Rhian..." Hindi nakapagpigil si Teacher Pajardo at nagsalita para kay Rain.Mabilis na tumayo si Misis Eva at tiningnan si Rhian ng may paghingi ng paumanhin, "Pasensya na, Miss Rhian, hindi ko na babaguhin ang grupo, magmadali po kayo at komportablehin si Rain!"Puno ng kaba ang mga mata ng babae.Gusto lang niyang makalapit kay Zack, ngunit hindi niya inaasahan na ang pagpapalit ng grupo ay magdudulot ng ganitong kalungkutan kay Rain.Kung sisihin siya ng pamilya Saavedra siya ang mananagot!Nakita ito ni Rhian at kinagat ang kanyang labi, iniwasan ang mga luha at naglakad patungo kay Rain, "Rain, huwag kang umiyak, hindi na ako magpapalit ng grupo."Ang maliit na bata ay patuloy na umiiyak at tinitingnan siya ng may pag-iyak.Nakita ang pighati sa mukha ng bata, damang-dam
Nang marinig ni Rain na nais ng kanyang Tita na magpalit ng grupo, pinisil nito ang kanyang mga labi ng may lungkot at tumingala sa kanyang daddy.Malamig ang mukha ni Zack, at ang mga gilid ng kanyang bibig ay mahigpit, nagpapakita ng hindi pagkasiyahan sa kanyang puso, ngunit hindi siya nagsalita.Bago sila dumating dito, naisip na ni Zack na anuman ang mangyari, hindi na siya dapat makipag-away muli kay Rhian.Ngunit nang marinig niyang matigas ang ulo ng babaeng ito sa pagpapalit ng grupo, hindi na napigilan ni Zack ang kanyang galit.Inalis ni Rain ang kanyang mga mata mula sa kanyang daddy at naalala ang sinabi ng kanyang daddy noong nakaraang gabi na kailangan niya ang tulong ni Rain upang maibalik ang dating relasyon nila ng kanyang Tita.Humagulgol ang maliit na bata, at mabilis na naging pula ang kanyang mga mata, ang mga luha ay dumaloy, at tinitingnan si Rhian ng may awa.Tahimik ang buong klase, at ang biglaang tunog ng pag-iyak ay tila nakaka awa.Saglit na tumingin ang