LIKE 👍
Nakaupo si Dawn sa sofa sa sala habang nanonood ng TV nang marinig niya ang tawag. Bigla siyang kinabahan. "Anong sinabi mo?" Kinuyom ni Marga ang kanyang palad upang gawing mas puno ng pagsisisi ang kanyang boses. "Kasalanan ko ang lahat. Hindi ko naalagaan nang mabuti si Rain kaya siya tumakas..." "Gaano na siya katagal nawala? Tumawag na ba kayo sa pulis? Nasaan ka ngayon? Magpapadala ako ng tao kaagad!" Puno ng kaba si Dawn, halos gusto niyang lumipad papunta roon. Paano biglang mawawala ang kanyang apo? Mahinang sabi ni Marga, "Hinahanap namin siya ngayon. Tumawag na rin kami sa pulis. Huwag kang mag-alala." Ngunit hindi mapigilan ni Dawn ang kanyang pagkabahala, at halatang masama ang tono niya. "Paano ako hindi mag-aalala! Dumidilim na! Bata lang si Rain. Gaano kaya siya natatakot ngayon? Hindi puwede ito. Tatawagan ako ng mga pulis at magpapadala rin ng tao!" Sumang-ayon si Marga. Mas maraming maghahanap, mas mataas ang pag-asa na makita agad ang bata. Pagkababa ng tele
Sa group chat ng mga magulang, humingi si Teacher Pajardo ng balita mula sa lahat. Isa-isang sumagot ang mga magulang na wala pa silang nakikitang bakas. Dahil paborito ni Zack si Rain, ginawa ng lahat ang makakaya upang hanapin siya, dahil alam nila na malaking pabuya ang naghihintay sa sinuman na makakahanap. Pero puno ng matataas na puno, ay masukal na kagubatan ang paligid ng botanical garden, kaya walang sinuman ang naglakas-loob na magtungo roon upang maghanap. Tinitingnan ni Zack ang mga sagot ng lahat, ngunit wala siyang natanggap na balita tungkol kay Rhian. Hindi niya maiwasang mag-alala. Simula nang magkahiwalay sila sa botanical garden, hindi pa niya nakontak si Rhian. Hindi niya alam ang kalagayan nito. Habang papadilim ang paligid, lalong nag-alala si Zack sa posibilidad na maghanap ito mag-isa. Kilala niya ang babae, tunay na nagmamalasakit ito sa kanyang anak, kaya hindi malabo na tama ang hinala niya, baka naghanap ito nang mag-isa. Dahil dito, tinawagan ni Zack
Paglabas mula sa hotel, mabilis na naglakad si Zack papunta sa bundok habang kausap si Manny sa cellphone. Hindi pa siya nakakapasok sa bundok kaya may signal pa siya. "Sabihan ang mga tao na mag-ingat sa paghahanap. Si Rhian ay pumasok na sa kagubatan. Hanapin din ninyo siya!” Sa kabilang linya, mabilis na tumugon si Manny. Sa isip niya, talagang nag-aalala ang madam para sa bata. Sa ganoong oras ng gabi, hindi ito nag-atubili na pumasok sa madilim na kagubatan para maghanap. Matapos ibaba ang tawag, muling narinig ni Zack ang isang mahinang boses mula sa likuran. "Zack, may balita na ba tungkol kay Rain?" Naghanap si Marga sa paligid ngunit walang nakita. Hindi siya naglakas-loob na pumasok sa kagubatan kaya bumalik siya sa hotel. Hindi niya inaasahan na makakasalubong si Zack sa pintuan, dahilan para makaramdam siya ng kaba. Nang marinig ni Zack ang boses, ibinulsa niya ang cellphone. Malamig ang kanyang mga mata na tumingin kay Marga. Nakita niya ang suot ng babae—isang pula
Madilim na madilim ang kagubatan. Maliban sa liwanag ng flashlight, tanging bahagyang liwanag ng buwan ang maaaninag. Naglalakad si Rhian nang maingat sa kagubatan. Hindi niya alam kung saan siya papunta. Alam lang niya na wala siyang nakitang bakas ng munting si Rain kahit saan siya magpunta. Nang maihatid niya ang dalawang bata kanina, binasa niya ang mensahe sa group chat. Walang ibang magulang ang nakakita kay Rain. Iisa ang natitira—ang kagubatan. Wala pang pumapasok doon para maghanap. Kung nandito nga ang bata... Lalo siyang kinabahan habang iniisip ito. Siya na matanda na ay natatakot dito sa bundol, lalo na siguro ang batang katulad ni Rain. Kung hindi dahil sa paghahanap sa kanya, hindi pupunta ang bata sa ganoong lugar. Kasalanan niya ito. Tumingala si Rhian at piping nagdasal. Pinagdasal na sana ay makita niyang ligtas ang bata. “Kaya ko ito… mahahanap ko si Rain, hindi ako pwedeng huminto at mawalan ng pag-asa.” Kausap niya sa kanyang sarili. Pinilit ni Rhian a
"Rain? Ikaw ba 'yan?" Habang papalapit si Rhian, lalong nagiging malinaw ang pag-iyak, at tumataas ang kanyang pag-asa. Narinig din ni Rain ang boses ng magandang tita, at saglit na huminto ang kanyang pag-iyak. "T-tita gan…da?" Pagkarinig nito, bahagyang nakahinga nang maluwag si Rhian at binilisan ang paglapit sa bata. Habang naglalakad, bigla siyang nadulas. Nabigla si Rhian at mabilis na kumapit sa isang malaking puno sa tabi upang bumalanse. Pagtingin niya, nakita niya ang isang malalim na hukay na natatakpan ng mga damo at puno. Nandoon ang bata, naka-upo sa ilalim, marumi at balot ng putik. "Rain?" Sa hitsura ng bata, agad siyang nakaramdam ng awa. Mula sa taas, tumama ang liwanag ng flashlight kay Rain, na agad tumingala. Nakita niya ang magandang tita na nakatingin sa kanya nang may ginhawa sa mukha. "Huwag kang mag-alala, nandito na si tita." Puno ng guilt si Rhian sa kanyang nararamdaman, pero hindi niya ito ipinakita, takot na baka lalo pang matakot ang bata. Pula
Si Rhian ay marahang hinahaplos ang likod ng bata, sinusubukang pakalmahin siya, ngunit naririnig niyang unti-unting humihina ang iyak nito. "Rain?" Tumingin siya pababa nang may pag-aalala. Ang bata ay nawalan na ng malay dahil sa sobrang pag-iyak. Ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata ay nakabitin pa rin sa kanyang pisngi. Sa hitsura ng bata, halos hindi makahinga si Rhian dahil sa sobrang awa. Napakalamig ng gabi, at manipis ang suot ng bata. Hindi pwedeng magtagal pa ito. Kailangan niyang makaisip ng paraan para makaakyat sila! Pagkatapos niyang magdesisyon, hinubad ni Rhian ang kanyang jacket, binalot ang bata, at sinubukang maghanap ng solusyon. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya makalabas ng hukay. Halos maubos na ang lakas niya sa sunod-sunod na pagtatangka. Sa huli, napaupo si Rhian nang may pagkabigo, at niyakap ang bata upang painitin ito. Habang umiihip ang malamig na hangin sa kagubatan, tanging kaluskos ng mga dahon ang naririnig—walang ibang tao. Sa
Bago pa makapagsalita si Rhian at sabihing kaya niyang gawin ito mag-isa, mas hinigpitan ni Zack ang pagkakahawak sa kanya. "Huwag kang gumalaw, kung hindi, hindi ako makakaakyat." Mahina ngunit magaspang ang boses ni Zack. Nang marinig iyon, nakaramdam si Rhian ng kakaibang pakiramdam. Tahimik siyang kumalma at hinayaan si Zack na hawakan siya para makaakyat. Pagkatapos makaakyat ni Zack, agad kumawala si Rhian mula sa mga bisig ng lalaki. "Madam... ibig kong sabihin, Miss Fuentes... napakabait mo sa batang iyon. Napakatapang mo. Maraming salamat!" Hindi napigilan ni Manny ang magpasalamat. Nang makita niyang nakaupo si Rhian sa ilalim ng hukay habang hawak si Rain, nagulat si Manny. Hindi niya inakala na si Rhian pala ang unang nakakita kay Rain bago pa sila makarating doon. Sa dis-oras ng gabi, pumasok siya sa malalim na kagubatan para hanapin ang bata. Kung hindi dahil sa kanya, baka hindi nila alam kung kailan nila matatagpuan si Rain. Kahit nanghihina sa pagod, nagawa pang
Pagkatapos ng checkup, nakahinga ng maluwag si Rhian nang matiyak na wala nang ibang sugat si Rain maliban sa mga gasgas. Gayunpaman, patuloy pa rin ang pag-aalala ni Zack at inutusan si Rain na manatili sa ospital ng isang gabi. Nang makita ni Rhian na palalim na ang gabi, nagpasya siyang magpaalam, "Kung okay na si Rain, uuwi muna kami ng mga bata upang magpahinga. Kung may kailangan ka, huwag kang mahihiya na tawagan ako.” Pagkasabi nito, umalis siya at papalapit na sa pintuan, nang biglang hinawakan siya ni Zack sa pulso. Napasinghap si Rhian… tumingin siya sa kamay ni Zack na nakahawak sa braso niya na may sugat. "I-check na rin siya." Mahinang sinabi ni Zack sa doktor habang hawak ang kanyang pulso, nagsalita sa doktor. Dahil dito, tumingin si Rhian at tumanggi, "Hindi na kailangan, alam ko namang hindi ako nasaktan. Gusto ko lang magpahinga at umuwi ngayon." Ngunit hindi siya tinigilan ni Zack. Kaya't napilitan si Rhian na sumunod, lumapit sa doktor, inikot ang manggas n
Pagbalik sa bahay, ang dalawang bata ay nasundo na ni Jenny mula sa eskwelahan, at sila ngayon ay kasalukuyan nang naglalarlo ng lego sa sala. Nang makita nilang dumating si Rhian, agad na lumapit sila at nag-aalala na nagtanong sa kanilang ina. “Mommy, bakit basa ka sa ulan? Nakalimutan mo ba ang payong mo?” Tanong ni Zian. Hindi nakatiis si Rio at nag-aalala din na nagtanong, bahagya pa nitong pinagalitan ang mommy nila. “Dapat ay sumilong ka nalang muna kung nakalimutan mo ang payong mo, mommy. Baka magkasakit ka po,” sabi naman ni Rio. Pagod na bumuga ng hangin si Rhian, ngunit nakuha pa rin niyang ngumiti sa mga anak. Tinabi niya muna ang handbag at saka nilapitan ang kambal at hinawakan ang ulo nila para ipakita na ayos lang siya, "Hindi ko inasahan na uulan, kaya hindi ako nagdala ng payong. Kailangan ko nang umuwi agad kasi miss ko na kayo, kaya sumuong ako sa ulan,” lumuhod siya at pinantayan sila, “kasalanan niyo ito, namiss kayo kasi ni mommy,” biro niya sa mga anak.
Nakita ni Manny na may kakaibang ekspresyon si Rhian, ngunit hindi ito malinaw. Sinulyapan niya ang telepono na biglang pinatay ng kanyang master at mabilis na lumapit kay Rhian. “Ma’am Rhian, wala kang payong na dala? Ang kotse mo? Kung magco-commute ka ay ihahatid nalang muna kita, hindi pa naman bababa si master kaya mahahatid kita,” pagkasabi nito, binuksan na ni Manny ang hawak na payong, Agad naman na tumanggi si Rhian sa alok nito, “Hindi na ho, salamat na lang. may hinihintay pa kasi ako,” pagdadahilan niya habang nakahawak sa kanyang ulo, Nang marinig ito, nakakaunawa na tumango si Manny. Tumingin si Rhian sa entrance ng restaurant. Narinig niya na hindi bababa si Zack. Pero paano kung bumaba ito? Dahil sa nalalapit na kasa nito, kailangan talaga niyang panindigan ang pag-iwas. Tumingin siya sa malakas na ulan. Nag-atubili siya ng ilang segundo kung susuong ba siya sa malakas na ulan. Pero gusto niyang makaalis bago pa lumabas ang lalaki. Ah, bahala na. Hinandal ni
Nang alas-otso ng gabi, dumating si Rhian sa Steak restaurant kasama ang mga kasamahan sa institute. Pagpasok nila sa private room, nagtaas ng mga baso ang lahat upang mag-toas sa kanya. "Simula nang dumating si Doktor Fuentes sa aming institute, hindi lamang niya kami tinulungan na masolusyunan ang malalaking problema sa mga materyales na gamot, kundi pinangunahan din kami sa paggawa ng maraming proyekto. Ang institute ngayon, matagumpay dahil sa kanya!” "Akala ko hindi na matatapos ang proyektong ito, pero buti na lang at si Doktor Fuentes ay may galing at tapang! Hindi lang siya maganda, matalino at talagang kahanga-hanga pa!” Sunod-sunod ang mga papuri ang natanggap ni Rhian. Tumayo sa harapan ng lahat, at saka nakangiti na tumugon sa lahat, "Tungkulin ko ang lahat ng ito. Dapat nga ay magpasalamat pa ako sa inyo dahil sa walang sawa ninyong pagtulong sa akin at mainit na pagtanggap bilang lider ninyong lahat,” Nang bumalik siya sa bansa, naisip na niya ang kasalukuyang sit
Wala namang alam si Rhian tungkol sa mga iniisip ni Marga. Ang mga sinabi niya kay Rain ay hindi puro dahilan lang. Talagang abala ang research institute nitong mga nakaraang araw. Dahil sa pagkakasugat niya sa kanyang pulso at sa pakiusap ng mga bata, naglaan siya ng isang araw upang magpahinga sa bahay. Kinabukasan ng umaga, nagising siya dahil sa tawag mula sa isa sa mga miyembro ng team. Pagkatapos ng ilang minutong pag-uusap, wala na siyang oras para mag-almusal at dali-daling nagpunta sa research institute. Tapos na ang nakaraang proyekto. Ang simula at pagtatapos ng proyektong iyon ay mahirap. Kaya naman, sa simula ng proyekto, madalas na manatili si Rhian sa experimental area. Ngayon na malapit na itong matapos, muling bumalik ang kabusyhan ng nakaraan. Si Zanjoe pa rin ang nagsisilbing assistant niya. Habang nagsasagawa ng eksperimento, aksidenteng napansin ni Zanjoe ang sugat sa pulso ni Rhian at nagtanong, "Doktor Fuentes, ang kamay mo..." Naging abala si Rhian at na
Matapos umalis sa bahay ng magulang ni Zack, ang mga bakas ng kalungkutan at hinagpis sa mukha ni Marga ay unti-unting nawala at pinalitan ng malamig na ekspresyon. Si Fred ay naghihintay sa kotse. Nang makita niyang masama ang mukha ni Marga habang sumasakay, maingat niyang tinanong, "Ma’am. saan po tayo pupunta?" Bumaling si Marga at tiningnan siya ng malamig sa rearview mirror, "Sa kumpanya." Tumango si Fred, at habang umaandar ang kotse papuntang kumpanya, biglang nagsalita si Marga mula sa likuran, "Wag na, diretso na tayo sa bahay!" Wala talaga siyang gana na pumunta sa kumpanya at makita ang mga magugulong tao roon! Nakakalungkot na siya pa mismo ang nagpunta kay Dawn kaninang umaga. Akala niya tutulungan siya ni Dawn na makipag-usap kay Zack agad nang makita siya na umiiyak tulad ng dati. Ngunit hindi niya inaasahan na ang pagbisita niyang ito ay magiging walang silbi. Parang wala ring saysay ang mga sinabi ni Dawn. Kapag kalmado na si Zack, malamang ay malalama
Samantala, sa villa ng pamilya Suarez, Masana ang loob ni Marga mula nang siya ay itaboy ni Zack noong araw na iyon. Noon, si Dawn ay laging nagtatanggol sa kanya, ngunit hindi siya nagsalita noong araw na iyon, na nagpakita lamang na kahit ito ay hindi kayang tumulong. Dahil dito, halos mawalan ng pag-asa si Marga. Hindi siya bobo, pagkatapos maghintay kay Zack sa loob ng maraming taon, alam niyang malamang ay wala na itong balak na pakasalan siya. Ngunit palaging may kaunting pag-asa siyang hawak, dahil tinulungan siya ni Dawn sa bawat hakbang. Palagi niyang iniisip na basta't maghintay siya, darating din ang araw na papakasalan siya ni Zack. Ngunit hindi inaasahan, bumalik sa bansa si Rhian, at si Zack ay wala nang ibang iniintindi kundi ito, paulit-ulit din nitong sinasabi na nais nitong kanselahin ang kanilang engagement. Kung hindi lang sana bumalik ang babaeng iyon! Matapos magpalamig nang ulo sa bahay buong araw, nagpupumilit pa rin si Marga na panghawakan ang
Tumingin si Rain sa likod ni Rhian na may mga luhang pumapatak mula sa kanyang mga mata. Hindi niya kayang pigilan ang pagdaloy ng mga luha. Hindi inasahan ng dalawang maliliit na bata na magiging ganoon kalupit si Mommy kay Rain. Natigilan sila ng ilang sandali bago sila nakabalik sa kanilang mga sarili at tumakbo kay Rain upang aliwin ito. "Rain, huwag kang umiyak. Talagang abala lang si Mommy nitong mga nakaraang araw. Kapag tapos na si Mommy, maaari ka na ulit tumira sa amin!" Nakangiting sabi ni Zian. Imbes tumahan, lalo lamang umiyak si Rain, hindi siya mapapatahan ng mga sinabi nito. Kinuha ni Rio ang panyo upang punasan ang mga luha nito at nagsabi nang kalmado, "Aalagaan ka namin sa eskwelahan. Gusto ka rin ni Mommy. Huwag ka nang malungkot. Kung patuloy kang iiyak at maging pangit, hindi ka na magugustuhan ni Mommy." Nang marinig ito, unti-unting huminto ang pag-iyak ni Rain, ngunit may kalungkutan pa rin sa kanyang mukha. Tumango si Zian at nagsabi, "Kami at si M
"Hindi, gusto ko si tita ganda!" Tumingin si Rain kay Rhian nang sabik, at pagkatapos ay tumingin kay Zack ng nakasimangot. Nakita ni Zack ang determinasyon ng anak, alam niyang hindi ito susunod ngayon, kaya't tumigil na siya sa pagpapilit at tumingin kay Rhian. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, medyo kumunot ang noo ni Rhian, agad niyang nahulaan kung ano ang sasabihin ni Zack. "Laging nakadepende si Rain sa iyo, at sa iyo rin unti-unting bumuti ang kanyang mga sintomas ng autism. Ngayon, natakot siya at nagkaroon ng ilang relaps, kaya't hindi na niya gustong lumayo sa iyo. Maaari mo ba siyang alagaan pansamantala?" May pakiusap na sabi ni Zack kay Rhian. Nang marinig ni Rain na papayagan siyang manatili sa bahay nila Rhian, kumislap ang mga mata ng bata habang nakatingin kay Rhian, umaasa siya na papayag ito. Ngunit pagkatapos maghintay ng ilang segundo, napansin ni Rain na tila may hindi tama sa ekspresyon ng mukha ni Rhian. Nang mahulaan na parang ayaw nito, agad na b
Pagkatapos ng ilang sandali, nakabawi si Zack at mataman na nagsalita, "Tama kayo. Hindi ko na kayo guguluhin pa." Tungkol naman sa kasal niya kay Marga, naisip niya na hindi na niya kailangan pang sabihin sa kanila ang tungkol don. Hindi pa niya ito ipinahayag sa publiko, kaya’t hindi niya balak ipaalam sa iba ito sa ngayon. Medyo nagulat ang dalawang bata nang makita nilang madaling sumuko si Zack, nalungkot sila at medyo nasaktan. Talagang gusto ni daddy na pakasalan ang masamang ale na yon. Ayaw na ba talaga nito sa mommy nila. Lalo silang nalungkot sa naisip nila. Kahit nalulungkot sila, mas nanaig ang kanilang galit. Tumingala sila at pinag-krus pa ang braso sa kanilang dibdib. “Ba-bye, tito Zack,” matapang at sabay na sabi nila Rio at Zian. Napakamot si Zack sa kilay habang nakatingin sa kambal na animo’y malaking tao na nakatayo at nakaharap sa kanya. Pakiramdam niya ay galit ito sa pagpapakasal niya kay Marga. Pero bakit magagalit ang mga ito? Kung kanina ay handa na