LIKE 👍
Samantala, sa mansyon ng pamilya Saavedra. Matapos paalisin ni Zack si Marga noong hapon, bumalik siya at pumunta kay Dawn. Nang makita siya ni Dawn, akala niya ay may balita na tungkol kay Rain, kaya't nagmadali siyang nagtanong, "Bakit ka bumalik? Nahanap na ba si Rain?" Umiling si Marga at puno ng kabiguan ang mukha. Nakita ito ni Dawn, ang mukha nito ay puno ng pagkondena, "Hindi pa rin nahanap si Rain, bakit ka bumalik? Hindi mo ba alam na kailangan ka pa sa paghahanap?" Bagamat palagi niyang kinikilingan si Marga, sa pagkakataong ito ay labis na niyang ikinagalit ang ginawa nitong pag-iwan at pagbaya kay Zack. Nang marinig ito, ang mukha ni Marga ay puno ng pagsisisi, "Tita, gusto ko rin sanang tumulong sa paghahanap, pero..." "Pero ano!" Tanong ni Dawn na may galit na tono. Tumingala si Marga, may mga luha sa mga mata, at malungkot na tiningnan si Dawn, "Pero, pinaalis ako ni Zack, sinisisi niya ako kasi hindi ko daw nabantayan si Rain. Alam ko po na labis na siyang nag-
Matapos kumain, inutusan ni Zack si Manny na ihatid si Rio at Zian pauwi upang magpahinga, habang siya at si Rhian ay nanatili sa ward upang samahan si Rain. Bumuntong-hininga si Rhian habang nagpapaalam sa kanyang dalawang anak. Gusto man niyang umuwi kasama sila, hindi naman niya magawang iwan si Rain. Hanggang ngayon ay kapit ito sa kanya, ayaw humiwalay at parang takot na takot na iwan niya. Hinaplos niya ang maputlang mukha nito, at tumingin sa mga mata nito na puno nang pagsisisi, "Hindi dapat kita iniwasan, Rain..." hingi niya ng paumanhin sa bata. Umiling sa kanya si Rain, walang paninisi sa mga mata nito, bagkus ito ay malamlam habang nakatingin sa kanya, may takot man, halata na kumportable ito na kasama siya. Hindi mapigilan ni Rhian ang nararamdaman niyang guilt, lalong bumigat ang kanyang pakiramdam. Simula nang mawala ito, hindi na naalis sa dibdib niya ang guilt na ito. Lalo na ngayon na alam niyang apektado na ang mental na kalagayan ng bata. Pakiramdam ni Rhian ay
Kinabukasan, nang magising si Rhian, may nakapatong na sa kanya na kumot. Alam niyang si Zack ang naglagay sa kanya nito nang matulog siya kagabi. Pag-upo niya, agad niyang hinanap ang lalaki sa ward, ngunit hindi niya ito nakita. Hindi niya alam kung bakit, ngunit parang may emptiness sa kanyang puso. Habang nag-iisip siya, bumukas ang pinto ng ward. Napatingin siya at nakita ang isang lalaki na nakashirt lang, halata ang pagod sa gwapong mukha nito. Mukhang wala pa rin itong tulog. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, sandaling naghinang ang kanilang mga mata. "Gising ka na pala.” Bahagyang paos ang boses na sambit nito sa kanya. Tumango si Rhian, nag-atubili sandali, nang makabawi, tumayo siya at pinatong ang kumot na binalot nito sa kanya sa katawan ni Rain. Nang makita ang ginawa ni Rhian, kumislap sa tuwa ang mga mata ni Zack. Nilapitan niya ito, kinuha niya ang pulso nitong nakabenta at sinuri ito. "Kumusta ang sugat mo? Makirot pa rin ba? Gusto mo bang tumaw
Pagka-alis ni Rhian, bumalik na sina Zack at Rain sa mansion. Pagdating nila sa bahay, naroon na si Dawn at Wilbert sa sala, kasama si Marga, nakaupo ang babae sa tabi nila nang malungkot. Pagkakita sa kanilang pagpasok, agad na tumayo si Marga upang salubungin sila. "Zack, okay lang ba si Rain?" Habang sinasabi ito, agad niyang niyukod at tiningnan ang kalagayan ng maliit na bata. Paglapit niya, agad na umatras si Rain at nagtago sa likod ni Zack, mahigpit na hawak ang damit ni Zack at ayaw nang tumingin kay Marga. "Rain, patawarin mo ako, ako ang nagpasama ng loob mo, pero ang gusto ko lang..." pinantayan ni Marga ang bata at mahinahon na tinangkang hawakan ang kamay ni Rain. Ngunit parang pusa na nagalit, tinabig ng bata ang kamay ni Marga at may galit sa mukha. “Kailanman, hinding-hindi niya magugustuhan si Marga. Dahil sa kanyac iniwasan ako ni tita ganda! Ayaw ko sa kanya!” Isip-isip ni Rain. Hindi pa rin sumuko si Marga, iniisip ang mga magulang ni Zack na nasa lik
Nang marinig ni Dawn ang walang tigil na paninisi ni Zack kay Marga, hindi mapinta ang kanyang mukha, hindi siya natuwa sa anak. "Si Marga ay nagsisisi na. Kagabi lang siya umuwi at ngayon pa lang siya nagpunta dito para mag-apologize. Bakit mo pa siya pinaparatangan?" Pagkatapos, tumingin siya kay Rain na nagtatago sa likod ni Zack. Patuloy pa rin ang pag-iyak ni Rain, ngunit wala itong tunog, patuloy lamang ang pagpatak ng mga luha. Nakita ni Dawn ang kalagayan ng apo at labis itong naawa. Pinagaan ang boses, "Rain, huwag ka nang umiyak, sabihin mo kay lola kung nasaan ka nasaktan." Tumingin lang ang bata sa kanyang lola, hindi gumalaw, nakayakap lang at nakatago sa likuran ni Zack, patuloy ito sa paghikbi at pag-iyak. Seryosong tumingin si Zack kay kanyang ina at malamig na nagsalita, “Kung nakita mo lang kung saan namin siya natagpuan, hindi mo masasabi ang mga iyan,” Natigilan si Dawn. Dahil sa pagmamadali ng mga tawag kahapon, wala siyang pagkakataon na magtanong ng
Nang malaman ni Dawn na si Rhian ang nakakita kay Rain, wala siyang nakapa na tuwa. Dapat lang ang ginawa nito. Sa halip, dahil sa patuloy na pag-iyak ni Rain sa kanyang mga bisig, niyakap niya itong muli at inubos ang lahat ng paraan upang pakalmahin ito. Matapos ang ilang sandali, nang mawalan ng lakas si Rain sa kakaiyak, tumigil na siya at tahimik na nagpatuloy sa paghikbi. "Rain, maging mabait ka at masunurin." Hinaplos ni Dawn ang likod ng bata at nagbago ng paksa. "Gusto ka ni tita Marga, hindi niya nais na magalit ka. Puwede mo ba siyang patawarin?" Nang marinig ni Rain ang pangalan ni Marga, bumitaw siya kay Dawn, at tumalikod upang magtungo kay Zack, tinaas niya ang kamay upang magpabuhat sa ama. Kinuha ni Zack ang anak at binuhat ito sa kanyang bisig, siya na ang sumagot sa sinabi ng kanyang ina sa kanyang anak, "Hindi ko siya mapapatawad. Kahit na patawarin siya ni Rain, hindi ko siya mapapatawad!" Ang bawat kataga na binitiwan ni Zack ay puno ng diin. Ang tingin ni
Nakita ni Marga na wala nang pag-asang makuha ang kanyang gusto, kaya't tumayo siya at pagkatapos ng ilang sandali, umalis na siya nang nakayuko ang ulo. Naiwan si Dawn at ang kanyang asawa kasama si Rain ng ilang sandali pa. Ngunit gaano man nila pinipilit na pakalmahin si Rain, hindi ito interesado. Sa tuwing tinatanong siya, mabilis lang siyang tumango o umiling. Inilagay ni Dawn ang papel at panulat sa harapan ng bata, pero ayaw sumulat ng kanyang apo. Naaawa na tumingin siya sa kanyang apo. Alam niyang natatakot ang bata dahil sa nangyari kahapon. Ngunit wala nang silbi ang mag-alala ngayon, kaya't nagpasya siyang samahan na lang si Rain ng mas matagal. Matapos ang ilang oras, nang magsimula nang magdilim, tumayo si Dawn at nagsabi kay Zack, "Ganyan na naman si Rain, siguro ay mas mabuti kung ako na lang ang mag-aalaga sa kanya ng ilang araw. Ikaw ay abala sa trabaho, at baka hindi mo siya matutukan." “Hindi na kailangan kaya wag ka nang mag-abala.” Mariing tanggi niya
Pagkauwi ni Rhian sa bahay, nakatayo na ang dalawang bata at naghihintay. Nang makita siyang dumating, agad nilang tinanong si Rain at nalamang nagsalita na ulit si Rain. Masaya ang dalawang bata nang marinig nilang nagsalita na si Rain. “Mommy, may sugat ka!” Sabi ni Rio nang nag-aalala. Dahil sa sugat ni Rhian sa pulso, ayaw ng dalawang bata na gumawa siya anumang bagay, laging nakabantay ang mga ito sa kanya buong araw. Kinabukasan, gusto sanang pumasok ni Rhian sa institusyon para magtrabaho, ngunit pinilit siya ng dalawang bata na manatili sa bahay. "Mommy, may sugat ka pa, dapat ka munang magpahinga sa bahay,” sabi ni Zian. Sumang-ayon si Rio, "Natakot kami na baka magkasakit ka ulit tulad ng nung nakaraan. Saka makakapaghintay naman po ang trabaho." Naintindihan ni Rhian na nag-aalala ang mga anak para sa kanya, at dahil nga sa sugat sa pulso, hindi rin naman siya magagawa nang maayos sa trabaho, kaya pumayag na lang siya. Matapos ang almusal, biglang tumunog ang
Pagbalik sa bahay, ang dalawang bata ay nasundo na ni Jenny mula sa eskwelahan, at sila ngayon ay kasalukuyan nang naglalarlo ng lego sa sala. Nang makita nilang dumating si Rhian, agad na lumapit sila at nag-aalala na nagtanong sa kanilang ina. “Mommy, bakit basa ka sa ulan? Nakalimutan mo ba ang payong mo?” Tanong ni Zian. Hindi nakatiis si Rio at nag-aalala din na nagtanong, bahagya pa nitong pinagalitan ang mommy nila. “Dapat ay sumilong ka nalang muna kung nakalimutan mo ang payong mo, mommy. Baka magkasakit ka po,” sabi naman ni Rio. Pagod na bumuga ng hangin si Rhian, ngunit nakuha pa rin niyang ngumiti sa mga anak. Tinabi niya muna ang handbag at saka nilapitan ang kambal at hinawakan ang ulo nila para ipakita na ayos lang siya, "Hindi ko inasahan na uulan, kaya hindi ako nagdala ng payong. Kailangan ko nang umuwi agad kasi miss ko na kayo, kaya sumuong ako sa ulan,” lumuhod siya at pinantayan sila, “kasalanan niyo ito, namiss kayo kasi ni mommy,” biro niya sa mga anak.
Nakita ni Manny na may kakaibang ekspresyon si Rhian, ngunit hindi ito malinaw. Sinulyapan niya ang telepono na biglang pinatay ng kanyang master at mabilis na lumapit kay Rhian. “Ma’am Rhian, wala kang payong na dala? Ang kotse mo? Kung magco-commute ka ay ihahatid nalang muna kita, hindi pa naman bababa si master kaya mahahatid kita,” pagkasabi nito, binuksan na ni Manny ang hawak na payong, Agad naman na tumanggi si Rhian sa alok nito, “Hindi na ho, salamat na lang. may hinihintay pa kasi ako,” pagdadahilan niya habang nakahawak sa kanyang ulo, Nang marinig ito, nakakaunawa na tumango si Manny. Tumingin si Rhian sa entrance ng restaurant. Narinig niya na hindi bababa si Zack. Pero paano kung bumaba ito? Dahil sa nalalapit na kasa nito, kailangan talaga niyang panindigan ang pag-iwas. Tumingin siya sa malakas na ulan. Nag-atubili siya ng ilang segundo kung susuong ba siya sa malakas na ulan. Pero gusto niyang makaalis bago pa lumabas ang lalaki. Ah, bahala na. Hinandal ni
Nang alas-otso ng gabi, dumating si Rhian sa Steak restaurant kasama ang mga kasamahan sa institute. Pagpasok nila sa private room, nagtaas ng mga baso ang lahat upang mag-toas sa kanya. "Simula nang dumating si Doktor Fuentes sa aming institute, hindi lamang niya kami tinulungan na masolusyunan ang malalaking problema sa mga materyales na gamot, kundi pinangunahan din kami sa paggawa ng maraming proyekto. Ang institute ngayon, matagumpay dahil sa kanya!” "Akala ko hindi na matatapos ang proyektong ito, pero buti na lang at si Doktor Fuentes ay may galing at tapang! Hindi lang siya maganda, matalino at talagang kahanga-hanga pa!” Sunod-sunod ang mga papuri ang natanggap ni Rhian. Tumayo sa harapan ng lahat, at saka nakangiti na tumugon sa lahat, "Tungkulin ko ang lahat ng ito. Dapat nga ay magpasalamat pa ako sa inyo dahil sa walang sawa ninyong pagtulong sa akin at mainit na pagtanggap bilang lider ninyong lahat,” Nang bumalik siya sa bansa, naisip na niya ang kasalukuyang sit
Wala namang alam si Rhian tungkol sa mga iniisip ni Marga. Ang mga sinabi niya kay Rain ay hindi puro dahilan lang. Talagang abala ang research institute nitong mga nakaraang araw. Dahil sa pagkakasugat niya sa kanyang pulso at sa pakiusap ng mga bata, naglaan siya ng isang araw upang magpahinga sa bahay. Kinabukasan ng umaga, nagising siya dahil sa tawag mula sa isa sa mga miyembro ng team. Pagkatapos ng ilang minutong pag-uusap, wala na siyang oras para mag-almusal at dali-daling nagpunta sa research institute. Tapos na ang nakaraang proyekto. Ang simula at pagtatapos ng proyektong iyon ay mahirap. Kaya naman, sa simula ng proyekto, madalas na manatili si Rhian sa experimental area. Ngayon na malapit na itong matapos, muling bumalik ang kabusyhan ng nakaraan. Si Zanjoe pa rin ang nagsisilbing assistant niya. Habang nagsasagawa ng eksperimento, aksidenteng napansin ni Zanjoe ang sugat sa pulso ni Rhian at nagtanong, "Doktor Fuentes, ang kamay mo..." Naging abala si Rhian at na
Matapos umalis sa bahay ng magulang ni Zack, ang mga bakas ng kalungkutan at hinagpis sa mukha ni Marga ay unti-unting nawala at pinalitan ng malamig na ekspresyon. Si Fred ay naghihintay sa kotse. Nang makita niyang masama ang mukha ni Marga habang sumasakay, maingat niyang tinanong, "Ma’am. saan po tayo pupunta?" Bumaling si Marga at tiningnan siya ng malamig sa rearview mirror, "Sa kumpanya." Tumango si Fred, at habang umaandar ang kotse papuntang kumpanya, biglang nagsalita si Marga mula sa likuran, "Wag na, diretso na tayo sa bahay!" Wala talaga siyang gana na pumunta sa kumpanya at makita ang mga magugulong tao roon! Nakakalungkot na siya pa mismo ang nagpunta kay Dawn kaninang umaga. Akala niya tutulungan siya ni Dawn na makipag-usap kay Zack agad nang makita siya na umiiyak tulad ng dati. Ngunit hindi niya inaasahan na ang pagbisita niyang ito ay magiging walang silbi. Parang wala ring saysay ang mga sinabi ni Dawn. Kapag kalmado na si Zack, malamang ay malalama
Samantala, sa villa ng pamilya Suarez, Masana ang loob ni Marga mula nang siya ay itaboy ni Zack noong araw na iyon. Noon, si Dawn ay laging nagtatanggol sa kanya, ngunit hindi siya nagsalita noong araw na iyon, na nagpakita lamang na kahit ito ay hindi kayang tumulong. Dahil dito, halos mawalan ng pag-asa si Marga. Hindi siya bobo, pagkatapos maghintay kay Zack sa loob ng maraming taon, alam niyang malamang ay wala na itong balak na pakasalan siya. Ngunit palaging may kaunting pag-asa siyang hawak, dahil tinulungan siya ni Dawn sa bawat hakbang. Palagi niyang iniisip na basta't maghintay siya, darating din ang araw na papakasalan siya ni Zack. Ngunit hindi inaasahan, bumalik sa bansa si Rhian, at si Zack ay wala nang ibang iniintindi kundi ito, paulit-ulit din nitong sinasabi na nais nitong kanselahin ang kanilang engagement. Kung hindi lang sana bumalik ang babaeng iyon! Matapos magpalamig nang ulo sa bahay buong araw, nagpupumilit pa rin si Marga na panghawakan ang
Tumingin si Rain sa likod ni Rhian na may mga luhang pumapatak mula sa kanyang mga mata. Hindi niya kayang pigilan ang pagdaloy ng mga luha. Hindi inasahan ng dalawang maliliit na bata na magiging ganoon kalupit si Mommy kay Rain. Natigilan sila ng ilang sandali bago sila nakabalik sa kanilang mga sarili at tumakbo kay Rain upang aliwin ito. "Rain, huwag kang umiyak. Talagang abala lang si Mommy nitong mga nakaraang araw. Kapag tapos na si Mommy, maaari ka na ulit tumira sa amin!" Nakangiting sabi ni Zian. Imbes tumahan, lalo lamang umiyak si Rain, hindi siya mapapatahan ng mga sinabi nito. Kinuha ni Rio ang panyo upang punasan ang mga luha nito at nagsabi nang kalmado, "Aalagaan ka namin sa eskwelahan. Gusto ka rin ni Mommy. Huwag ka nang malungkot. Kung patuloy kang iiyak at maging pangit, hindi ka na magugustuhan ni Mommy." Nang marinig ito, unti-unting huminto ang pag-iyak ni Rain, ngunit may kalungkutan pa rin sa kanyang mukha. Tumango si Zian at nagsabi, "Kami at si M
"Hindi, gusto ko si tita ganda!" Tumingin si Rain kay Rhian nang sabik, at pagkatapos ay tumingin kay Zack ng nakasimangot. Nakita ni Zack ang determinasyon ng anak, alam niyang hindi ito susunod ngayon, kaya't tumigil na siya sa pagpapilit at tumingin kay Rhian. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, medyo kumunot ang noo ni Rhian, agad niyang nahulaan kung ano ang sasabihin ni Zack. "Laging nakadepende si Rain sa iyo, at sa iyo rin unti-unting bumuti ang kanyang mga sintomas ng autism. Ngayon, natakot siya at nagkaroon ng ilang relaps, kaya't hindi na niya gustong lumayo sa iyo. Maaari mo ba siyang alagaan pansamantala?" May pakiusap na sabi ni Zack kay Rhian. Nang marinig ni Rain na papayagan siyang manatili sa bahay nila Rhian, kumislap ang mga mata ng bata habang nakatingin kay Rhian, umaasa siya na papayag ito. Ngunit pagkatapos maghintay ng ilang segundo, napansin ni Rain na tila may hindi tama sa ekspresyon ng mukha ni Rhian. Nang mahulaan na parang ayaw nito, agad na b
Pagkatapos ng ilang sandali, nakabawi si Zack at mataman na nagsalita, "Tama kayo. Hindi ko na kayo guguluhin pa." Tungkol naman sa kasal niya kay Marga, naisip niya na hindi na niya kailangan pang sabihin sa kanila ang tungkol don. Hindi pa niya ito ipinahayag sa publiko, kaya’t hindi niya balak ipaalam sa iba ito sa ngayon. Medyo nagulat ang dalawang bata nang makita nilang madaling sumuko si Zack, nalungkot sila at medyo nasaktan. Talagang gusto ni daddy na pakasalan ang masamang ale na yon. Ayaw na ba talaga nito sa mommy nila. Lalo silang nalungkot sa naisip nila. Kahit nalulungkot sila, mas nanaig ang kanilang galit. Tumingala sila at pinag-krus pa ang braso sa kanilang dibdib. “Ba-bye, tito Zack,” matapang at sabay na sabi nila Rio at Zian. Napakamot si Zack sa kilay habang nakatingin sa kambal na animo’y malaking tao na nakatayo at nakaharap sa kanya. Pakiramdam niya ay galit ito sa pagpapakasal niya kay Marga. Pero bakit magagalit ang mga ito? Kung kanina ay handa na