All Chapters of รักร้ายองค์ชายอาหรับ: Chapter 21 - Chapter 30

" แผลไม่ลึก เดี๋ยวคงต้อง ฉีดยากันบาดทะยัก และรอดูอาการ ตอนนี้พี่จะสั่งให้เพิ่มความเข้มงวดในเขตตำหนักนี้ พวกมันหมายชีวิตน้องพี่เสียจริง" องค์หญิงซาเบียเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง นึกถึงความยุ่งยากที่จะตามมา อีกมาก เรื่องของน้องชาย และหญิงสาวคนนี้จะลงเอยอย่างไร เธอไม่อาจคาดเดาได้ฮาฟซาเดินผ่านทำความเคารพ องค์หญิงมองฮาฟซาด้วยดวงตามีแววลึกซึ้ง แม้แต่เธอเองก็ไม่สามารถให้คำตอบต่อเรื่องของเธอเช่นกันฮาฟซาคุกเข่าลงข้างๆ ระริน เอื้อมมือกุมมือระรินไว้ เพื่อให้กำลังใจ องค์ฟีรอส มองเขม็ง"มัน ฆ่าตัวตายโดยยาพิษที่ติดตัวมาแล้วขอรับกระหม่อม ยังไม่ทันได้สอบสวนอะไร รู้สึกว่าจะมียาพิษอยู่ในปากอยู่แล้วกระหม่อม" องค์ฟีรอสถอนหายใจ"พวกมันซื่อสัตย์ต่อนายของพวกมันนัก มันนำเราอยู่หนึ่งก้าวเสมอ ปิดข่าวให้สนิทเรื่องฉันโดนลอบทำร้าย นะฮาฟซา" ฮาฟซาก้มตัวแทนคำตอบ"ว่าแต่อาการของพระองค์เป็นอย่างไรบ้าง กระหม่อม""ไม่เท่าไร ไกลหัวใจ”แผลไกลหัวใจแต่เหตุไฉน ถึงเจ็บแปลบๆ ที่อกข้างซ้ายเล่าเมื่อมองดูมือของฮาฟซากุมมือระรินอยู่อย่างนั้นสิ่งที่อยากทำแต่ไม่อาจทำได้" กระหม่อมจะสั่งให้มีการอารักขาให้ดีกว่านี้" องค์ฟีรอสโบกมือ"

“ความรัก มันเกิดได้ทุกที่ทุกเวลาทุกเชื้อชาติศาสนาไม่มีเว้นไม่ว่าหญิงหรือชาย”“น้องเข้าใจท่านพี่ ท่านพี่ไม่ควรเข้าข้างน้องชายของท่านพี่ในทางที่ผิด น้องรู้มันไม่สมควร หากท่านพ่อทราบจะทรงกริ้วแค่ไหน”“แล้วถ้า......ระวินไม่ได้เป็นอย่างที่น้องพี่เห็นเล่า” ตาคมลุกวาวด้วยความตื่นเต้น“อย่างไรท่านพี่ อย่าบอกนะว่ามันไปผ่ามาแล้ว จริงสิท่านพี่มันออกจะอ้อนแอ้น” องค์หญิงอดที่จะหัวเราะไม่ได้ น้องชายที่แสนจะเก่งในเรื่องจีบหญิงช้ำยังขึ้นชื่อในเรื่อง เจ้าชู้ เป็นคาสโนว่า ก็ว่าได้แต่ทำไมกลับหน้ามืดตามัวมองดอกไม้เป็นกิ่งใบได้ขนาดนั้น นี่เองที่เขาบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด ถอนหายใจยาวเหยียด“ดอกไม้ก็คือดอกไม้ น้องมองอย่างไรให้เป็น กิ่งใบ” อยากบอกจะตายแต่ห้ามใจไว้ได้ เพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับระริน“ถ้าหากมันเป็นดอกไม้ปลอมเล่าท่านพี่”“เอาเถอะปล่อยให้เวลา เป็นตัวตัดสินเอง พี่ช่วยได้แค่นี้”“แล้วท่านพี่มีวิธีรักษา อาการของน้องไหม”“น้องพี่ไม่ได้ป่วยอะไร แค่....ต้องหัดมองอะไรให้มันต่างไปจากเดิมบ้างเท่านั้นเอง”“ท่านพี่หมายความว่าน้องสบายดีทั้งที่ชอบผู้ชาย ด้วยกันนะหรือท่านพี่”“น้องพูดเองพี่ยังไม่ได้ว่าอย่าง

ปล่อยมือทันที วางแขนลงอย่างแผ่วเบา มองผ้าพันแผลที่มีรอยเลือดแดงเป็นวง“เจ็บมากไหม แม่ขอโทษ แม่จะสั่งทำโทษองครักษ์พวกนั้น”“ไม่เป็นไรเสด็จแม่ พวกเขาไม่ผิดลูกผิดเองที่อยู่ผิดที่ผิดเวลา” องค์ฟีรอสย้อนนึกถึงวันวานที่ไม่ว่าคราใดที่เขาทำผิด พวกคนรับใช้มักจะโดนทำโทษหรือถูกตำหนิ จากองค์ราชินี“ไม่ได้จะได้รู้ว่ามกุฎราชกุมารสำคัญแค่ไหนในประเทศนี้” น้ำเสียงดุดันจริงจัง องค์สุลต่านยิ้มด้วยความพึงพอใจ องค์ฟีรอสเบือนหน้าหนี อัฟนันมองคนนู้นทีคนนี้ที ด้วยความสงสัย“อมายาเป็นห่วงลูกมาก ขอตามมาเยี่ยมลูก”“ขอบใจมากอมายา” องค์ฟีรอสกล่าวคำขอบคุณ อมายาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง“ท่านพี่ ทานอะไรไหม หิวไหม อมายาจะป้อน” องค์ราชินี ตบมือสองทีเป็นจังหวะ เด็กรับใช้ยกถาดผลไม้ที่ถูกแกะสลักสวยงามเข้ามาทันที“อมายาแกะสลักเองกับมือมีแต่ของที่ลูกชอบ” องค์ฟีรอสมองผลไม้ที่ถูกแกะสลักด้วยความประณีตแบบไม่เชื่อสายตา อมายายิ้มเยือนเก้อเขิน อัฟนันหยิบผลไม้เข้าปากเคี้ยวกินอย่างมูมมาม“แกะไม่แกะก็กินได้ ไม่เห็นต้องประดิดประดอย” อมายา ค้อนปะหลับปะเหลือก“หน้าตาก็ดีแต่ทำไม....” อัฟนันเลิกคิ้วมองคนพูด“แค่อยากกินบ้างทำไมต้อง..

“อย่างนั้นก็ไม่ต้องหาคำตอบ อะไร ปล่อยกระผมไปทำหน้าที่ต่อไปเถิด”“ตามใจ ไม่อยากบังคับ ขอแค่ยังเป็นเหมือนเดิม” ระริน งงกับคำพูดที่ได้ยิน“พระองค์เหมือนเดิมไหมเล่า เมื่อกี้ยังเห็นท่าทีอ่อนหวานกับคู่หมั้นอยู่เลย”“ถ้านายเป็นผู้หญิงฉันจะดีให้มากกว่านั้น” ใจไหววูบ อ้อมแขนตวัดรัดร่างตรงหน้ามาซุกกับอก“อย่าเลยพระองค์ก็รู้ดีมันเป็นไปไม่ได้”“ทำไม ในเมื่อร่างนี้ มันเหมาะกับชุดนี้ชุดของผู้หญิง และฉันมองอย่างไรก็ผู้หญิง และความรู้สึกตรงนี้ที่อกข้างซ้ายนี้เจ็บทุกครั้ง และเชื่อทุกครั้งว่านายเป็นหญิง ถึงนายจะเป็นผู้ชายฉัน...............ก็ไม่สนใจอะไรแล้ว” ระรินตกใจแทบสิ้นสติ ริมฝีปากหนาประทับลงบนปากเรียวสวยบดขยี้ด้วยความโหยหาอ่อนหวานเนิ่นนานระรินดิ้นรนปัดป้องด้วยความเป็นหญิง และตระหนักดี ถึงอารมณ์ขององค์ฟีรอสและเวลานี้ในห้องห้องนี้ไม่มีทางที่อารมณ์ที่รุนแรงนั้นจะมอดดับลงได้ ความลับจะแตกเสียแล้วสิ มืออุ่นกอดรัดคลึงเคล้า“กระผมกำลังจะไปเป็นนางในฮาเร็ม” อาการชะงัก ระรินยกมือดันอกแน่นออกห่าง“อ๋อ จะเก็บไว้ให้ท่านพ่อหรือว่าอัฟนัน ดูเขาจะพอใจนายเหมือนกัน หรือว่าองครักษ์ฮาฟซา นายนี่มีความสามารถพิเศษนะสา

แดดอุ่นฉายแสงฉาบทาไปทั่วบริเวณวันนี้เป็นวันที่ระรินต้องถูกตรวจสอบร่างกาย ว่ายังคงไว้ซึ่งพรหมจรรย์อยู่หรือไม่ หญิงรับใช้อาวุโสสองคนยืนอยู่หน้าตำหนักนอก เตรียมอุปกรณ์พร้อมสรรพองค์หญิงซาเบีย เดินมาหยุดอยู่หน้าตำหนัก หญิงอาวุโสที่เป็นคนของสมเด็จราชินีพูดเบาๆ สองสามประโยคก่อนที่องค์หญิงซาเบียจะพยักหน้า และนางเดินตามเข้าไปในห้องซึ่งภายในห้องนั้นระรินนั่งคอยท่า อยู่แล้วด้วยหัวใจเต้นระรัว แววตาสลด องค์หญิงซาเบียยิ้มอ่อนโยนเพื่อให้กำลังใจก่อนจะสวมกอด เหมือนเป็นการทักทาย หากแต่กระซิบเสียงแผ่วเบา“ไม่ต้องกลัว เราจะ ช่วยเธอเอง”ระรินพยักหน้าสูดลมหายใจเข้าจนลึกสุดลึก มองยังหญิงรับใช้คนขององค์ราชินีด้วยความหวาดกลัวองค์ฟีรอส นั่งสงบนิ่งอยู่บนเตียง เช้าแรกที่ปราศจากเด็กรับใช้หนุ่มนามระวิน ความเหงาความหงุดหงิดเข้ามาครอบคลุมจิตใจ เขาอยาก เพียงได้พูดคุยหยอกล้อ หรือแม้แต่...เป็นอะไรไปนี่ สปริงตัวจากที่นอนเมื่อคิดได้ว่าวันนี้ ระรินจะต้องถูกตรวจร่างกายสาวเท้าเร่งรีบจนฮาฟซาตามแทบไม่ทันไปยังตำหนักนอก แต่ก็ได้แต่เพียงหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อองครักษ์ที่เป็นหญิง แต่รูปร่างบึกบึนกว่าผู้ชายบางคนออกมายืนขว้างทางไว