All Chapters of ทาสพิศวาส: Chapter 41 - Chapter 50

ริมฝีปากของบุญทิ้งเคลื่อนไปตามใต้แนวราวนมก่อนจะเรื่อยลงมาทางสีข้างมาที่สะดือวงสวย เลียไล้ก็ตวัดหยอกเย้าเข้าไปในโพรงสะดือ ก่อนจะลากปลายลิ้นลงมาตามแนวสะโพกตวัดชอนชิมความหอมหวานของผิวเนื้อผ่านมาตามต้นขาสวยนวลเนียน เรื่อยลงมาตามปลีน่องเพรียวก่อนจะจูบประทับที่หลังเท้า“อา... บุญทิ้ง... อา... โอว... ซี้ด... โอว... บุญทิ้ง...”แม่พิศร้องครางเพราะบุญทิ้งกำลังสร้างความซ่านเสียวสะท้านให้หล่อนมากที่สุด เมื่อริมฝีปากนั้นไล่จูบไปตามนิ้วเท้าแต่ละนิ้ว นี่หล่อนกำลังพานพบกับอะไรกันนี่ บุญทิ้งกำลังทำอะไรกับตัวหล่อนกันแน่ เพราะสิ่งที่ได้รับจากริมฝีปากนั้นไม่ใช่สิ่งที่บุญทิ้งทำกับนางเรียมสักนิดมันมากกว่ามาก เพราะแม้แต่เท้าที่เป็นของต่ำสุดในร่างกาย ทาสหนุ่มกำยำนี้ก็ยังไม่คิดจะรังเกียจแต่กลับจูบประทับไปตามแต่ละนิ้วจนครบทั้งสองด้านก่อนจะลากเรื่อยริมฝีปากและปลายลิ้นขึ้นมาตามปลีน่องเพรียวยาวอีกด้านแม่พิศบิดกายดิ้นเร่าไปกับความอัศจรรย์ใจที่ทาสหนุ่มกำลังทำให้ ด้วยชีวิตที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนเกือบ 40 ปี ยังไม่เคยพานพบกับความเสียวซ่านสะท้านไปทั้งกายมากมายขนาดนี้ และหากว่าบุญทิ้งจะท

“อูย... คุณนายขอรับ... ของคุณนายช่างแน่นเหลือเกิน อูย... ทำไมคุณนายถึงได้สาวและสวยมากขนาดนี้ ดอกไม้ของคุณนายงดงามที่สุดเลยขอรับ โอว... แน่น... โอว... เสียว... อูย...”บั้นท้ายของบุญทิ้งกระหน่ำใส่สะโพกผายเสียงดังผับๆ มือจับยึดสะโพกให้สวนเข้าใส่ทั้งเร็วและแรงได้ตามที่ต้องการ แต่บุญทิ้งก็ยังไม่ถึงสวรรค์ จึงเปลี่ยนมาเป็นทรุดกายลงนั่งก่อนจะรั้งร่างอ่อนระโหยของแม่พิศขึ้นมาให้นั่งคร่อมอยู่บนหน้าตักของมัน กอดกระชับรอบร่างอวบอิ่มพร้อมกับดูดดึงยอดเต้าอวบไปพร้อมๆ กับที่ดอกไม้เบ่งบานของคุณนายอ้าอมเอาไอ้ทิ้งน้อยเข้าไปจนสุดฝ่ามือยกสะโพกผายให้กระหน่ำใส่ความแข็งแกร่งของตนเอง จมูก ริมฝีปาก และปลายลิ้น ก็ปลุกระดมสร้างความกระสันอยากไม่มีที่สิ้นสุด ไอ้ทิ้งน้อยแทรกผ่านช่องทางคับแคบทว่าตอดรัดและบีบกระชับเป็นจังหวะสม่ำเสมอจนบุญทิ้งอดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอดเพราะความซ่านเสียวจู่โจมจนแทบจะทนไม่ไหว แต่มันก็อยากให้คุณนายสุขยิ่งกว่านี้ อยากทำให้คุณนายคิดถึงแต่มันทุกวันทุกคืน อยากให้คุณนายเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหามันเอง ร่ำร้องให้มันทำแบบนี้“อา... บุญทิ้งจ๋า... ฉันไม่ไหวแล้ว อูย

ทุกความแข็งขืนที่สอดกระหวัดรัดรึงจากด้านหลัง ช่างส่งผ่านให้ความซ่านเสียวพวยพุ่งกระจายวาบไปทั้งร่าง ความอึดอัดคับแน่นที่แทรกเข้าแทรกออกนั้น มันครูดคราดไปกับปากโพรงและเกสรดอกไม้จนหล่อนต้องแหงนใบหน้าครวญครางราวคนละเมออา... ฝ่ามือบอบบางที่ลูบไล้ไปตามเนื้อกายตนเองในขณะนี้กำลังจะทำให้แม่พิศหมดความยับยั้งชั่งใจ ความคิดตีรวนระหว่างความอยากกับความถูกต้อง หัวใจเต้นเร้าตัดสินใจไม่ถูก และเมื่อคิดไม่ตกสิ่งที่แม่พิศทำได้ก็คือ ปรับความแรงของละอองน้ำและแหงนหน้ารับหวังให้ความเจ็บแทรกซึมสู่หัวใจ หวังให้ทดแทนความกระสันอยากที่มีแต่จะมากขึ้น จนหล่อนอาจหยุดมันไว้ไม่ได้ทว่าเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกพร้อมกับกายแกร่งที่แทรกร่างเข้ามาก่อนจะรีบปิดประตูโดยเร็ว ก็ทำให้แม่พิศต้องป้องปากตัวเองไม่ให้กรีดร้องเรียกผู้ใดมาช่วย เพราะคนที่ก้าวเข้ามานั้น ช่วยหล่อนได้แล้วร่างเปล่าเปลือยยืนเกาะเกี่ยวผนังห้องที่ฉ่ำชื้นไปด้วยละอองน้ำ พลางแหงนใบหน้าขึ้นสูงเพื่อสูดเอาลมหายใจให้เข้าลึกที่สุด เมื่อท่อนขาที่กางออกจากกันอยู่นี้กำลังถูกรุกรานด้วยปลายลิ้นร้อนๆ ของใครบางคนแม่พิศวางฝ่ามือไว

บุญทิ้งสะดุ้งวาบเมื่อรับรู้ได้ถึงความฉ่ำชื้นของปลายลิ้นที่ไล้เลียอยู่บนหัวไอ้ทิ้งน้อย มันคิดไม่ผิด คุณนายจะทำให้มันด้วยความเต็มใจ เมื่อความซ่านเสียวก่อเกิดในหัวใจอย่างกู่ไม่กลับ            แม่พิศสะดุ้งตกใจกับสิ่งที่ทำลงไป เพราะเสียงของบุญทิ้งดังชัดขณะที่อุ้งปากของหล่อนนั้นอ้าอมเอาไอ้ทิ้งน้อยเข้าไปจนเกือบสุดลำ และเมื่อรู้ตัวอยากจะคายออกก็ทำไม่ได้เพราะบั้นท้ายของบุญทิ้งที่อัดไอ้ทิ้งน้อยส่งเข้ามาจนสุด ก่อนจะชักออกชักเข้าเป็นจังหวะไม่ต่างจากปากของหล่อนเป็นเส้นทางกามารมณ์ที่ไอ้ทิ้งน้อยจะเข้ามาปลดเปลื้องหล่อนหมดแรงที่จะต่อต้านเมื่อดอกไม้ฉ่ำน้ำกำลังถูกรุกรานด้วยปลายลิ้นและนิ้วมือของบุญทิ้งพร้อมๆ จนหล่อนต้องแอ่นสะโพกร่อนไปตามที่ปลายลิ้นและนิ้วมือของบุญทิ้งส่งอัดเข้ามาเสียงครวญครางได้ยินเพียงอือออในลำคอเพราะไอ้ทิ้งน้อยใหญ่โตคับปากจนหล่อนต้องละเลียดปลายลิ้นอย่างยอมรับแล้ว บุญทิ้งจึงยกสะโพกขึ้นให้หล่อนได้ครวญครางตามความต้องการที่พวยพุ่งไม่หยุด และยิ่งซ่านเสียวจากปลายลิ้นของบุญทิ้งมากเท่าไร ลิ้นน้อยและร้อนรนก็ตวัดเลี

“ไปตลาดยามนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเอาปลาแห้งมาขายบ้างหรือเปล่า ไม่ใช่หน้ามันซะด้วย” บ่าวที่ได้รับหน้าที่ให้ไปซื้อหาปลาแห้งบอกกับแม่ครัว“เถอะน่า ไปดูก่อน ถ้าไม่มีจริงๆ ก็หาปลาแห้งอย่างอื่นที่พอทำได้มาละกัน ปลากดแห้งก็ได้”“และถ้าไม่มีอีกล่ะ”“ไม่มีก็กลับมา แต่เอ็งน่ะนังแพง ก็รอฟังคุณเรียมบ่นหน่อยแล้วกัน” แม่ครัวหันมาบอกกับนางแพง เพราะรู้ฤทธิ์เดชของแม่เรียมดีว่าหากไม่ได้ดังใจแล้วนั้น บ่าวไพร่จะถูกดุด่าแค่ไหน“จะว่าไปแม่เรียมนี่ยังไงนะ ได้เป็นเมียท่านไม่นานก็วางอำนาจซะขนาดนี้แล้ว คุณนายใหญ่ดูแลพวกเรามายี่สิบปี ยังไม่เคยมาจ้ำจี้จ้ำไชขนาดนี้ ท่านอยากจะกินอะไรก็บอกล่วงหน้ากันเป็นวัน เพื่อจะได้ซื้อหาข้าวของได้ทัน แต่แม่เรียมนี่ อยากกินอะไรก็ต้องกินให้ได้”“เฮ้อ! ข้าล่ะหนักใจจริงๆ หากแม่เรียมมีคุณเล็กๆ ให้กับคุณพระท่านได้จริง พวกเราจะอยู่กันยังไงนะ อีกทั้งคุณนายท่านด้วย แค่คุณเรียมเป็นคนโปรดเยี่ยงนี้ คุณพระยังแทบไม่ได้กลับไปนอนที่เรือนใหญ่ หากมีลูก คุณพระท่านไม่ย้ายไปนอนถาวรที่เรือนหลังเล็กเรอ