All Chapters of ทาสพิศวาส: Chapter 21 - Chapter 30

หล่อนไม่รู้หรอกว่าการเป็นเมียที่ดีนั้นต้องทำถึงเพียงนี้หรือไม่ รู้แต่เพียงว่าสิ่งที่ทำนี้สุขหัวใจเหลือเกิน และคุณหลวงก็พอใจ ทั้งรักและหลงใหลหล่อนมากขึ้น เรียกว่าสิ่งใดก็ตามที่หล่อนเอ่ยปากไม่มีที่จะไม่ได้ แม้แต่เรือนหลังใหม่ของพ่อแม่ คุณหลวงท่านก็เมตตาให้ช่างไปจัดสร้างให้ อย่างนี้แล้วสิ่งที่ทำนี้คงไม่ผิด“แม่พิศ... แม่พิศรู้หรือไม่ว่าพี่รักแม่พิศมากเหลือเกิน ไม่เคยมีใครทำให้พี่ได้มากเท่าที่แม่พิศทำ แม่พิศทำให้พี่มีความสุขอย่างที่สุด สิ่งที่แม่พิศปรนนิบัติพี่นี้ พี่เชื่อว่าไม่มีเมียของเรือนใดจะทำได้มากเท่า”หลวงสรเดชฯ ประคองเรือนร่างอวบอิ่มเปล่าเปลือยของเมียรักขึ้นมา กอดตวัดรัดหล่อนด้วยวงแขนอย่างแสนรักแสนเสน่หายิ่ง ไม่เคยมีใครทำให้เท่าที่แม่พิศคนนี้ทำจริงๆ แม้แต่บ่าวไพร่ที่เป็นเมียเล็กเมียน้อยที่ท่านมีอยู่กลาดเกลื่อนก็ไม่เคยมีใครปรนนิบัติพัดวีได้เสมอเหมือนเท่าแม่พิศคนนี้ โชคดีของเขาที่สุดที่ได้แม่พิศมาเป็นเมีย“ก็น้องรักคุณพี่นี่เจ้าคะ สิ่งใดที่ทำแล้วคุณพี่มีความสุข น้องก็จะทำโดยไม่รั้งรอ ขอแค่คุณพี่เมตตาน้องตลอดไป แค่นี้น้องก็มีความสุขยิ่งนักแล้ว ชีวิตหญิงจะมีความสุขใดเท่าที่สามีรักล่ะ

“ดีเจ้าค่ะคุณน้า ดีทุกอย่าง เจ้าเข้มหาหยูกหายามาให้คุณพระท่านดื่มมิได้ขาด คุณพระท่านยิ่งคึกคักไม่ต่างจากม้าศึก แต่... แต่ลูกก็ไม่มาเจ้าค่ะ หลานไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดีแล้ว คุณพระท่านอยากได้ลูกเหลือเกิน ถ้าเกิดโชคร้าย หลานมีให้ท่านไม่ได้จริงๆ ท่านจะมิคิดจงเกลียดจงชังหลานหรือเจ้าคะ”แม่พิศพูดกับคุณน้าพินพลางซับหยาดน้ำตา เพราะความกลัดกลุ้มนี้จึงต้องนำเรื่องมาปรึกษาและหวังจะได้คำแนะนำที่ดีที่ทำให้หล่อนคลายทุกข์คลายโศกได้บ้าง “อืม... มันจะเป็นไปได้หรือไม่ว่า คุณพระท่านจะเป็นหมัน” “เป็นหมันหรือเจ้าคะ” “ก็ใช่น่ะสิ หรือไม่ก็ตัวแม่พิศเองนั่นแหละที่อาจจะเป็นหมัน” “หลานก็มีลูกไม่ได้สิเจ้าคะ” แม่พิศน้ำตาร่วงเผาะ เริ่มคิดถึงชะตาชีวิตของตนเอง วาสนาการเป็นเมียเดียวแห่งคุณพระคงจะสิ้นลงก็ครานี้ “น้ายังไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะแม่พิศ เอาเป็นว่าน้าจะถามผู้รู้ให้ก็แล้วกัน แล้วจะลองถามเพื่อนฝูงตามพระตำหนักอื่นๆ ให้ด้วย ว่าจะมีหนทางใดให้แม่พิศได้ลูกสมใจได้บ้าง”แม่พินพยายามพูดปลอบใจเมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหลานสาว เดิมทีที่แม่พิศออ

ฝ่ามือฟอนเฟ้นเต้าอวบอิ่มอย่างแสนรักแสนเสน่หา การเสพสมกับนางบ่าวไพร่ไม่ได้ให้ความเพลิดเพลินเจริญใจใดๆ เลย เพราะนางบ่าวสาวเหล่านั้น แม้จะอวบอิ่มสมวัยสาว แต่ก็ไร้เสน่ห์ใดๆ ที่จะทำให้คุณพระคึกคักได้เท่าร่วมสังวาสกับแม่พิศ ทั้งจริตจะกร้านบ้างก็มากไป บ้างก็น้อยไปจนคล้ายกับว่าท่านกำลังเสพสมกับหุ่นไล่กา หากจะมีเสียงครางเล็กๆ และเสียงเร่งเร้ายามความกำหนัดล้นปรี่ ท่านคงจะมีความสุขได้มากกว่านี้“ได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ น้องเตรียมนังเล็กๆ ไว้ให้คุณพี่อีกตั้งหลายคน”“แต่ไม่มีใครให้พี่ได้ชื่นใจเท่าแม่พิศเลยสักคน เถอะนะ ขอให้พี่ได้ชื่นใจแม่พิศทุกคืนทุกวันเถิด พี่ทนไม่ไหวแล้ว”“เจ้าค่ะๆ ตามใจคุณพี่เถิดเจ้าค่ะ”แม่พิศรับคำเพราะฝ่ามือที่คลึงเคล้นทำให้ต้องสมยอมเสียทุกครั้ง แต่หล่อนยังหมายมั่นว่าต้องทำให้ได้ตามที่ตั้งใจ ตราบใดที่ญาติทางฝ่ายคุณพระยังไม่ปักใจว่าผู้ที่ให้ลูกไม่ได้นั้นคือตัวคุณพระ หล่อนก็ต้องปิดทุกทางไม่ให้มีทางฝ่ายไหนนำเสนอลูกสาวเรือนใดเข้ามาแทรก ระหว่างหล่อนและคุณพระโดยเด็ดขาดฝ่ามือฟอนเฟ้นไปตามร่างอวบอิ่มของเมียรักคุกรุ่นไปด้วยแรงปรารถนา แตะตรงไหน ต้องที่ใด แม่พิศก็สะดุ้งบิดกายไปมา และเมื่อค

“คืนนี้นังคนไหนล่ะ”“ก็นังคนที่พูดมากแหละเจ้าค่ะ บ่าวน่ะอยากรู้นักว่ามันจะทำได้อย่างที่บ่าวสอนหรือเปล่า นังพวกนี้หัวเราะต่อกระซิกกันตลอด พอขึ้นเตียงก็นอนทื่อเป็นตอไม้” ปลายน้ำบ่งบอกว่าหมั่นไส้ที่สุด“อย่างนั้น ข้าเปลี่ยนเป็นเอ็งละกันอิ่ม”“เปลี่ยน เปลี่ยนอันใดเจ้าคะ”“ก็เปลี่ยนค่ำคืนนี้ให้เป็นหน้าที่ของเอ็งยังไงล่ะ รู้ดีนัก ก็ปรนนิบัติคุณพระท่านให้ดีล่ะกัน”“ว้าย! คุณก็ บ่าวแก่แล้วนะเจ้าคะ จะให้โลดโผนโจนทะยานแบบนั้นก็คงไม่เหมาะ กระดูกกระเดี้ยวบ่าวได้หักแน่”“ที่พูดนี่หมายถึงว่าถ้าเอ็งไม่แก่ เอ็งก็จะเอาอย่างนั้นเรอะ นังอิ่ม”“คุณก็... บ่าวไม่กล้าหรอกเจ้าค่ะ เคยกราบเคยไหว้ท่านทุกวันแล้วจะให้ไป...”นางอิ่มทำท่าหวั่นเกรงเพราะไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เป็นเมียท่าน แต่หากเป็นจริงก็คงจะดี คิดได้ดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะหัวหดเมื่อคุณนายพิศปรายตามองมาแม่พิศส่ายศีรษะพลางคิดว่า ขนาดนางอิ่มที่คุ้นเคยกับคุณพระเป็นอย่างดียังไม่กล้าที่จะปรนนิบัติคุณพระท่าน แล้วนางบ่าวเพิ่งแตกเนื้อสาวเยี่ยงนั้นจะอาจหาญกล้าโลดแล่นไปตามแรงปรารถนาของคุณพระท่านหรือ คงจะเป็นเรื่องยาก..ในยามดึกเมื่อส่ง

บุญทิ้งล้วงมือไปที่ขอบเอวปลดปมผ้าโจงที่ผูกขัดไว้แน่นให้คลายออก เพราะตอนนี้ไอ้ทิ้งน้อยมันอึดอัดและจุกแน่นด้วยอยากจะออกมาอวดลมอวดน้ำค้างด้านนอกนักหนา และทันทีที่ผ้าโจงหลุดร่วงไปอยู่ที่หัวเข่า ไอ้ทิ้งน้อยก็ออกมาโลดแล่นผงกหัวเตรียมพร้อมที่จะจ้วงแทงเข้าไปในโพรงฉ่ำน้ำของนางเรียมทันที“อูย... น้องเรียมจ๋า พี่ทิ้งจะเข้าแล้วนะจ๊ะ”“จ้ะพี่ทิ้ง เข้ามาเลย เรียมอยากจะแย่อยู่แล้ว”เรียมตอบรับเสียงหวานพลางกระดกหัวขึ้นดูความยิ่งใหญ่ของบุญทิ้งที่มันชอบนักหนา โดยเฉพาะที่มันเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองบุญทิ้งทาสหนุ่มที่นางทาสสาวๆ ทั้งเรือนใฝ่ฝันหา แม้ต้องหาทางหลบเลี่ยงแม่ออกมาให้ได้มันก็จะทำ และกว่าจะรอให้แม่หลับสนิทเพื่อจะดอดออกมาก็ค่อนดึกแต่เพราะแน่ใจว่ายังไงเสียบุญทิ้งก็ต้องรอคอย บุญทิ้งเองก็ติดใจของอร่อยทั้งเผ็ดทั้งมันบนเรือนร่างของมันเช่นกัน เมื่อของอร่อยเจอของอร่อย ใครเล่าจะพลาดได้ และแค่ไอ้ทิ้งน้อยกดหัวลง นางเรียมก็ผวาตวัดเกี่ยวข้อเท้าไว้ที่บั้นท้ายรัวเร็วของบุญทิ้งในทันที“โอว... พี่ทิ้งจ๋า... อูย... พี่ทิ้ง... พี่ทิ้งจ๋า แรงๆ เลยจ้ะ แรงๆ เลย เรียมชอบ อูย... อูย... ซี้ด... ซี้ด... อูย... พี่ทิ้งจ๋