บททั้งหมดของ ทาสพิศวาส: บทที่ 11 - บทที่ 20

ทว่าเมื่อแม่พิศรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ใหญ่ยิ่งเสียกว่าปลายนิ้วของผัวรัก ดวงตาหลับพริ้มจึงเบิกกว้าง พร้อมเปล่งเสียงกรีดร้องแผดลั่นด้วยไม่เคยถูกล่วงล้ำมาก่อน“กรี๊ดดดดด... คุณพี่! น้องเจ็บ! คุณพี่! กรี๊ดดดดด...”ฝ่ามือพยายามผลักดันร่างแข็งแกร่งด้านบนให้ผละออก แต่ก็เหมือนเรี่ยวแรงจะขาดหายไปกับความสุขครั้งแรกจนไม่อาจทำให้ร่างของสามีสะเทือนแม่พิศเจ็บปวดดุจเนื้อกายกำลังจะแบ่งแยกออกเป็นสอง หยาดน้ำตาไหลนองใบหน้า เพราะไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร คุณหลวงผู้เป็นสามีก็ไม่ขยับกายเลยสักนิด แลต้นเหตุของความเจ็บปวดยังค่อยๆ สอดแทรกลงมาให้แม่พิศต้องกรีดร้องครวญครางมากขึ้น“โอ้ย... คุณพี่เจ้าขา... ได้โปรดเมตตาน้องเถิด น้องเจ็บจนใจจะขาดอยู่แล้ว... คุณพี่เจ้าขา... คุณพี่... น้องเจ็บ...”หลวงสรเดชฯ ให้สงสารเมียสาวแรกรุ่นยิ่งนัก แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้เขาถอนตัวตนออกก็คงจะไม่ได้ จำต้องเดินหน้าต่อไป เพื่อส่งแม่พิศให้ขึ้นสวรรค์ไปกับเขาให้ได้ความยิ่งใหญ่จึงแหย่ทิ้งไว้ชั่วครู่ก่อนจะหันมาปลุกปลอบหัวใจให้คลายความเจ็บปวดและหวาดหวั่นลงบ้าง“แม่พิศจ๋า... แม่พิศของพี่ ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แหละเจ้า แต่ครั้งต่อๆ ไปมันจะ

“หรือพี่ทำให้แม่พิศไม่มีความสุข”“มิได้เจ้าค่ะคุณพี่...”แม่พิศเขินอายยิ่งนักที่ฉุดรั้งคุณหลวงให้หันมองตน เมื่อสามีทำทีเป็นเง้างอนและกำลังจากไป หล่อนรั้งต้นแขนแกร่งให้คุณหลวงหันมอง หวาดหวั่นนักว่าผัวรักจะกริ้วโกรธ ด้วยในฐานะเมียหล่อนไม่ควรให้สิ่งนี้เกิดขึ้นเลย“แล้วอันใดกันเล่า แม่พิศถึงได้ห้ามพี่”“น้อง... เอ่อ... น้องกลัวเจ็บเจ้าค่ะ มันเจ็บเหลือเกิน น้องไม่รู้ว่าจะทนได้อีกหรือไม่ น้อง...”“โธ่... พี่คิดว่าเรื่องอันใด แม่พิศของพี่”ใบหน้าโน้มต่ำเข้าหาเมียรัก จูบรับขวัญซ้ายขวาอย่างแสนรักแสนหลง เมื่อคิดว่าเมียรักช่างไม่ประสานัก เรื่องความเจ็บนั้นใครกันเล่าที่จะเจ็บนาน“มันแค่ครั้งแรกเท่านั้นที่แม่พิศจะเจ็บ แต่ครั้งต่อๆ ไปจะมีแต่ความสุขเท่านั้นที่แม่พิศจะได้รับ พี่คงต้องพิสูจน์ แม่พิศจะได้รู้ว่าพี่พูดจริง”เมื่อคุณหลวงผัวรักโน้มใบหน้าลงหาพร้อมกับพรมจูบไปทั่วทั้งร่าง แม่พิศก็ยิ้มรับอย่างยินดี เพราะต้องการรู้เพียงเท่านั้น หากครั้งต่อไปไม่เจือไปด้วยความเจ็บอีก สิ่งที่ได้ยินมาก็คงจริงแท้แน่นอน‘สุข’ ราวได้ล่องลอยขึ้นสู่สรวงสวรรค์ สุขราวกับโลดแล่นขึ้นไปบนเขาพระสุเมรุแม้หล่อนจะไม่รู้ว่าสวรรค

“แม่พิศลองดื่มดูสิ จะได้รู้”“ยาอะไรหรือเจ้าคะ”“ยาบำรุงน่ะ ดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรง จิบอุ่นๆ วันละถ้วยเล็ก เช้าเย็น จะทำให้...”“ทำให้อะไรหรือเจ้าคะ”คำที่ละไว้พร้อมใบหน้ากรุ้มกริ่มของสามี แม้จะทำให้แม่พิศเอียงอายแต่ความใคร่รู้ก็ยังมีมาก เพราะหากคุณหลวงให้หล่อนดื่ม หล่อนก็ควรจะรู้ว่าใช้แก้อะไรได้บ้าง“แม่พิศดื่มก่อนแล้วพี่ค่อยบอก”“จะขมรึไม่เจ้าคะ”“หวานเป็นลมขมเป็นยา ลองดื่มดูหน่อยนะ ถ้าขมไปแม่พิศทนไม่ไหว ประเดี๋ยวมื้อเย็นพี่จะให้เจ้าเข้มมันเพิ่มน้ำผึ้งเดือนห้าไว้ให้แม่พิศด้วย”คำคะยั้นคะยอของผัวรักทำให้แม่พิศจำต้องยกถ้วยยาอุ่นๆ ขึ้นจิบ รสฝาดเฝื่อนออกขมแต่ก็ยังดื่มได้ ทว่าความร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวยามที่น้ำยาส่งผ่านเข้าสู่ร่างกายนี่สิถึงกับทำให้แม่พิศสะท้านเบาๆ แลเมื่อหันไปที่คุณหลวงก็เห็นว่าถ้วยยาของท่านก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน“ขมไหมเล่า”“เพียงนิดเจ้าค่ะ แต่น้องดื่มได้”“ยานี่ปรุงมาจาก ตะโกนา หรือที่เรียกตามภาษาสมุนไพรว่า ‘พญาช้างดำ’ เอาเปลือกมาตากแห้ง ย่างไฟพอหอมไล่พิษให้กลายเป็นเครื่องยา ผสมด้วย ม้ากระทืบโรง ชิงช้าชาลี กำลังวัวเถลิง กำลังเสือโคร่ง กำลังช้างเผือก เคี่ยวไฟอ่อน จนน้

แม่พิศแอ่นร่างขึ้นสูงตามจังหวะที่คุณหลวงละเลงปลายลิ้น ทั้งเสียงหวานก็ครวญครางไม่หยุด ฝ่ามือปะป่ายบีบกระชับหมอนนุ่ม ดุจจะระบายความอัดอั้นเสียวซ่านจนหมอนนั้นแทบขาดคามือเพราะความซ่านเสียวที่ถูกกระทำครั้งแล้วครั้งเล่ามีแต่จะเพิ่มเติมมากขึ้นมากขึ้น จนไม่รู้ว่าที่ตนกำลังเจอและรู้สึกอยู่นี้มาจากฤทธิ์ยาที่คุณหลวงผัวรักให้ดื่ม หรือมาจากความอัดอั้นภายในกันแน่ หล่อนจึงอยากให้คุณหลวงแทะกินและชอนไชเข้าไปในโพรงดอกไม้งามไม่หยุดหล่อนอยากได้ความยิ่งใหญ่ของคุณหลวง เข้ามาล่วงล้ำภายใน มากกว่าปลายลิ้นและปลายนิ้วที่ทำให้หล่อนไปไม่ถึงสวรรค์สูงสุด แม่พิศครวญครางราวได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัส แต่หลวงสรเดชฯ กลับรู้ว่าไม่ใช่ นั่นคือความกระหายอยากบางสิ่งมาเติมเต็มอย่างที่สุดต่างหากเล่า เพราะเมื่อปลายลิ้นจ้วงแทงครั้งแล้วครั้งเล่า เมียสาวของคุณหลวง ก็แอ่นดอกไม้งดงามขึ้นทุกครั้ง ทั้งเสียงหวานยังร่ำร้องเรียกหาแต่เขาไม่ขาดปากและเมื่อเสียงร้องของแม่พิศขาดห้วงไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องแห่งความสุขสมดังระรัว ปลายลิ้นกับนิ้วมือก็กดกระหน่ำใส่ดอกไม้งามไม่มีหยุด จนยอดเกสรตอดตุบที่ปลายลิ้น นิ้วมือก็ถูกความหยุ่นนุ

“อายอันใดกันเล่า นี่พวกเอ็ง ผัวเมียเขาจะรักกัน จะนั่งเป็นก้างชิ้นใหญ่อยู่ทำไม เจ้าเข้ม”เสียงเชิงดุแต่บ่าวไพร่กลับก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เพราะรู้ใจท่านเจ้าของเรือนดีว่าอยากอยู่กับเมียรักมากแค่ไหน เจ้าเข้มจึงพาต้อนบ่าวไพร่ลงเรือนเสียให้หมดให้คุณหลวงได้อยู่กับเมียรักและฟูมฟักกันให้ชุ่มปอด ให้สมกับความคิดถึงที่ต้องจากลากันหลายวัน“คุณพี่เจ้าขา มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำให้ชื่นใจก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวน้องจะเตรียมเสื้อผ้าให้”แม่พิศยังคงไว้ตัวหันไปหยิบจับเสื้อผ้า ก่อนจะยิ้มน้อยๆ เมื่อถูกผัวรักโอบกอดจากเบื้องหลัง“อาบเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ พี่อยากให้แม่พิศถูหลังให้”ฝ่ามือขืนเรือนร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลนั้นให้หันมา แม่พิศในวันนี้งดงามเสียยิ่งกว่าวันแรกที่ได้ครองคู่ อาจเพราะได้อยู่ดีกินดีมีความสุข มีบ่าวไพร่ปรนนิบัติพัดวีมิได้ขาด แลได้ยาดีที่หามาปรนเปรอ แม่พิศจึงดูสาวสะพรั่งกว่าเดิม ผิวพรรณผุดผ่องดูมีเลือดฝาดแห่งวัยสาว และกลิ่นกายก็ยังหอมกรุ่นจนคุณหลวงห่วงหาอยากจะกลับเรือนเสียทุกครั้งที่ไปไกล“พี่คิดถึงแม่พิศเหลือเกิน นอนที่ไหนก็ไม่เหมือนได้นอนกอดแม่พิศที่เรือน พี่คิดถึงแม่พิศจนใจจะขาดอยู่แล้ว”“น้องก็คิดถ