All Chapters of ทาสพิศวาส: Chapter 51 - Chapter 60

คำพูดตีบตันอยู่ที่ลำคอ จะเปล่งออกไปได้อย่างไรว่าน้อยอกน้อยใจนักที่ผัวรักยังหวนคิดถึงเมียทาส ทั้งที่หล่อนยังอยู่ตรงนี้ทั้งคน เพียงระยะเวลาไม่นาน ใครเลยจะคิดว่าคุณพระจะหลงแม่เรียมได้มากเท่านี้ และหากคนที่หายไปนั้นเป็นหล่อนเล่า คุณพระจะห่วงหาหล่อนได้มากเท่าแม่เรียมหรือไม่            “แม่พิศอย่ากังวลใจเลย พี่ก็แค่ไม่สบายใจเท่านั้น นานวันไปก็คงหายเอง แม่พิศอย่าทุกข์ใจไปกับพี่เลยนะ ที่พี่ไม่ติดตามต่อก็เพราะว่าหากเรื่องกลับกลายเป็นแม่เรียมหนีตามบ่าวไพร่เรือนอื่นไป พี่คงไม่มีหน้าจะไปพบใครๆ ได้อีก สู้เงียบไปแบบนี้จะดีกว่า แม่พิศทำใจให้สบายเถอะ พี่จะไม่ทำให้แม่พิศเป็นกังวลอีก”            ยิ่งเห็นเมียรักน้ำตาเอ่อคลอ พระสรเดชฯ ยิ่งตีบตันคำพูด สิ่งที่คิดไว้ว่าจะกล้าก็เกิดไม่กล้าขึ้นมาอีก เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่พิศอีกต่อไป แต่หากแม่พิศจะเป็นฝ่ายเสนอขึ้นมาก่อน นั่นจะเป็นสิ่งที่ดีมาก            &ld

นางอิ่มเคืองใจนักเมื่อนางแพงไม่ตอบรับแต่กลับขอไปคิดดูก่อนตามที่คุณนายพิศแนะ ทั้งที่ทาสในเรือนจักต้องทำทุกสิ่งตามที่นายบอก เหตุใดนางแพงจึงกล้าที่จะมีทางเลือก            “แล้วหากมันไม่เต็มใจเล่าอิ่ม เอ็งจะให้ข้าไปล่ามมันไว้ให้คุณพี่รึไง ถ้ามันขัดขืนขึ้นมา เอ็งคิดว่าคุณพระท่านจะได้รับความสุขจากมันเรอะ สู้ข้าไปหานังคนอื่นให้ท่านไม่ดีกว่ารึไง หรือยังไงอิ่ม”            “เอ่อ... บ่าว...”            นางอิ่มจนปัญญาที่จะหาคำตอบ เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงคงได้วุ่นวายกันไปทั้งเรือนแน่ และวิสัยคุณพระท่านก็ไม่ใช่นายที่ข่มเหงบ่าว ไพร่ หรือข้าทาส ท่านมีทั้งพระเดชและพระคุณดีพร้อม แล้วอันใดเล่าท่านถึงจะต้องข่มเหงนางแพงเพียงเพราะต้องการตัวมัน            “ถ้าอย่างนั้น เอ็งก็ไปหาทางให้นังแพงมันยอมให้ได้ จะทางใดก็ตาม เข้าใจรึไม่อ

 ดวงตาของนางแพงที่เงยขึ้นสบดวงตาของท่านราวกับถูกมนตร์สะกด ช่างทำให้ความแข็งแกร่งเร่งเร้าอยากจะทำตามที่ปรารถนา ทว่าหากทำเช่นนั้นจริง นางแพงคงจะเข็ดหลาบจนขยาดผู้ชายไปตลอดชีวิต ซึ่งท่านจะไม่ทำเช่นนั้น            “เอ็งกลัวข้ารึ แพง”            “จะ... จะ... เจ้าค่ะ บ่าว... บ่าว...”            คำพูดที่กว่าจะเอ่ยออกมาได้ ด้วยตะกุกตะกักอยู่นานยิ่งทำให้พระสรเดชฯ ต้องยิ้มมากขึ้น ปลายนิ้วร้อนๆ แตะไต่ที่ริมฝีปากที่เผยอค้างเพราะถูกลูบไล้ไปมา และดวงตาที่เบิกกว้างนั้นก็ไม่น้อยหน้าที่จะเผยให้เห็นถึงความตื่นกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้            “เรียกแทนตัวเองว่า แพง”            “บ่าว...”    &nbs

            ริมฝีปากยังคงดูดดุนปลายยอดเกสรบัวคู่งาม ทั้งที่ปลายนิ้วยังคงสอดแทรกลงลึก จากปลายนิ้วเป็นข้อนิ้ว จากข้อนิ้วกลายเป็นครึ่งนึ่ว และจากครึ่งนิ้วก็ถูกดันจนมิด            “อ่ะ! อื้อ..”            นางแพงผวาขึ้นทั้งร่างเมื่อนิ้วร้อนๆ ของคุณพระแทรกเข้าไปในกายเนื้อของมันจนมิด ความเจ็บแปลบสะท้านกระจายจากเต่าตัวน้อยของมันก่อนจะรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัด ทั้งเจ็บทั้งซ่านเสียวได้ในจังหวะเดียวกัน            นางแพงไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้จะเรียกว่าอะไร รู้แต่ว่ามันทั้งเจ็บทั้งเสียว แต่ก็อยากให้ปลายนิ้วของท่านทะลวงเข้าสู่ปากเต่าของมันมากขึ้นๆ            ทว่าเมื่อท่านค่อยๆ เคลื่อนปลายนิ้วออก มันกลับรู้สึกเสียดายจนต้องแอ่นเต่าตัวน้อยงับปลายนิ้วของท่านเอาไว้อย่างลืมตัว แต่เมื่อท่านสอดปลายนิ้วเข้าม

            นางแพงก้มหน้าแต่ยอมขยับกายเข้าใกล้ สิ่งที่ท่านทำให้นั้นมันได้รับความสุขแล้วถึง 2 ครั้ง และสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้ก็คงถึงคราที่มันจะสร้างความสุขให้กับท่านบ้าง และคงไม่น่าหวาดหวั่นนัก เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงแม่เรียมก็คงไม่ยินดีที่จะรับใช้ท่าน แต่หากว่าดีแล้วเหตุใดแม่เรียมจึงหนีหายกันเล่า            “แพง คิดอะไรอยู่รึ ข้าบอกให้มานี่ไง”            “เจ้าค่ะ” นางแพงรับคำขยับเข้าไปแนบชิด จนสะโพกผายรับรู้ได้ถึงกระแสความอุ่นวาบซาบซ่านที่แผ่ออกมาจากกายเนื้อแข็งแกร่งตรงหน้า            “เงยหน้ามองข้าสิ ก้มหน้าอยู่เยี่ยงนี้จะคุยกันได้อย่างไร”            นางแพงกลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบสายตากับท่าน แต่ก็ทนไม่ไหวต้องเลี่ยงสายตาไปทางอื่น ด้วยแววปรารถนาที่แ