All Chapters of ทาสพิศวาส: Chapter 71 - Chapter 80

คนทั้งคู่เฝ้าเสพสมและตักตวงความสุขจากเนื้อกายของกันและกัน โดยละวางความหวาดหวั่นว่าจะมีใครมารู้เห็นเรื่องของตนบ้างหรือไม่ ด้วยสถานที่แห่งการเสพสมนั้นจะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปเรื่อย บ้างก็อยู่ที่เกาะกลางน้ำ บ้างก็อยู่ในน้ำ และบ้างก็อยู่บนเรือนใหญ่เยี่ยงวันนี้ คงไม่มีใครคาดเดาได้จริง หากคนผู้นั้นจะไม่ตามติดบุญทิ้งและคุณนายพิศไม่ห่างไปไหน            ดั่งเช่นนางอิ่มที่นั่งอยู่หน้าห้องเอียงหูแนบประตู และเจ้าเข้มที่ยืนอยู่ด้านล่างของเรือนในตำแหน่งที่ตรงกับห้องของคุณนายพิศอย่างพอดิบพอดี ต่างคนต่างความคิด ต่างคนต่างความรู้สึก            ทว่าบุญทิ้งและคุณนายพิศก็ยังไม่ล่วงรู้ว่าความหายนะได้มาเยือนคนทั้งคู่แล้ว เมื่อความสุขสมมาเยือนคุณนายเจ้าของเรือนอีกครา ก็ได้เวลาที่บุญทิ้งจะส่งไอ้ทิ้งน้อยเข้าไปทะลวงโพรงฉ่ำน้ำของคุณนายอย่างไม่หยุดยั้ง จนคุณนายที่โล้กายไปเกาะขอบเตียงเอาไว้ เปล่งเสียงครวญครางร่ำร้องเร่งเร้าให้บุญทิ้งทำแรงทำเร็ว      

            แต่เสียงของคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ไม่ไกลกลับทำให้แม่แพงต้องย่องฝีเท้าให้เบากริบ เพราะอยากดูให้รู้แน่ว่าคนที่พูดคุยกันอยู่นั้นเป็นบุญทิ้งหรือไม่ แล้วถ้าใช่ บุญทิ้งกำลังคุยกับใครอยู่            ทว่ายิ่งเดินเข้าใกล้เสียงพูดคุยกลับกลายเป็นเสียงกระหืดกระหอบปะปนกับเสียงครวญครางด้วยความซ่านเสียว ราวกับที่แห่งนี้เป็นที่เสพสมของใครบางคน และภาพที่เห็นท่ามกลางความสลัวนั้นก็คือ            ร่างแข็งแกร่งของบุญทิ้งเปล่าเปลือยทั้งร่างกำลังกระแทกความแข็งแกร่งที่แม่แพงไม่รู้ว่ามันยาวหรือใหญ่เท่าไร ทว่าเมื่อบุญทิ้งเคลื่อนกายออกมากว่าคืบ ความแข็งแกร่งนั้นก็ยังสอดแทรกอยู่ในโพรงของ...            ฝ่ามือปิดทาบริมฝีปากที่เกือบจะอุทานด้วยความตกใจ ด้วยไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมาเจอภาพบาดตาบาดใจเยี่ยงนี้ แค่เห็นบุญทิ้งกระหน่ำความแข็งแกร่งใส่บั้นท้ายของผู้หญิงอื่น

“ไม่ได้มาเจ้าค่ะ”            “อืม... ดีแล้ว ถ้ามาก็คงคอยเก้อนั่นแหละ อิ่ม... เอ๊ะนังนี่! เมื่อวันก่อนก็กระปั้นกระปึงใส่ข้าไม่รู้สาเหตุ มาวันนี้มายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีก นังนี่... เฮ้อ!”            แม่พิศถอนใจเพราะดูเหมือนว่านางอิ่มจะเข้าไปอยู่ในภวังค์ดังเดิม ใบหน้างดงามส่ายระอาใจกับอาการของนางอิ่ม พลางคิดว่าก็ดีเหมือนกันที่แม่แพงไม่ขึ้นมาหาในเช้าวันนี้ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครที่จะลุกออกมานั่งนิ่งตัวแข็ง พร้อมระงับความอ่อนระโหยมาสอนแม่แพงกรองมาลัยแน่ ด้วยร่างกายนี้อ่อนเพลียอย่างที่สุด จนถึงขณะนี้แม่พิศก็ยังอยากจะนอนเอาแรงอีกสักหน่อย            “อิ่ม อย่าให้ใครมากวนข้าล่ะ ข้าจะไปเอนหลังสักหน่อย”            “คุณท่านจะรับยาสักถ้วยหรือไม่เจ้าคะ จะได้หายอ่อนเพลีย”    

ใบหน้ายิ้มเยาะมองสภาพของคุณนายใหญ่เจ้าของเรือนที่นั่งหน้าซีดเพราะรับไม่ได้ที่ความลับถูกเปิดเผย ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง พร้อมหันกลับจะลงเรือนไป            “นังแพง...”            “กรี๊ดดดดด...”            แต่แล้วเสียงเรียกชื่อปนไปด้วยแรงอาฆาตของคุณนายพิศกับอาการเจ็บจี๊ดที่เรือนผมก็ทำให้แม่แพงต้องกรีดร้องเสียงหลง พร้อมกับหงายหลังล้มลงทั้งยืน เมื่อเส้นผมที่หวีเรียบจะถูกกระชากจากเบื้องหลังอย่างแรง            “ปล่อยนะ! คุณนายปล่อยข้านะ! ปล่อย!”            “เอ็งมันกล้ามากนักนะนังแพง เอ็งคิดว่าเอ็งเป็นใครถึงกล้ามาพูดกับข้าเยี่ยงนี้ เอ็งรู้จักข้าน้อยไปเสียแล้ว”            ฉาด! ฉาด! ฉาด!    &nb

“นังอิ่ม!”            นางอิ่มที่กำลังย่องขึ้นเรือนใหญ่ต้องสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อเสียงคุ้นเคยดังเรียกอยู่ในมุมมืด น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นไม่ได้บ่งบอกสักนิดว่าเจ้าของเสียงนั้นอยู่ในอารมณ์รื่นเริง ทว่ายังขุ่นมัวไม่ต่างจากชั่วยามก่อนหน้านี้ต่างหากเล่า            “เจ้าค่ะ คุณท่าน”            นางอิ่มย่อกายลงนั่งเมื่อคุณนายพิศก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของเรือน ใบหน้าค้อมต่ำเพราะเกรงกลัวความผิดด้วยไม่รู้ว่าแม่แพงบอกเล่าอะไรให้คุณนายพิศฟังบ้าง            “เอ็งไปไหนมา ถึงมาเอาป่านนี้”            “บ่าว... เอ่อ... บ่าว”            “เอ็งไปไหนมานังอิ่ม เอ็งมีอะไรปิดบังข