บททั้งหมดของ ดลรวีที่รัก: บทที่ 81 - บทที่ 90

 วันนี้เป็นวันที่ไกรวิชญ์อารมณ์ที่ดีที่สุดในรอบหลายปี ไม่ว่าเรื่องอะไรหรือปัญหาแบบไหนล้วนผ่านไปได้ด้วยดีเหลือเกินนายตำรวจในผ้านุ่งเปลือยท่อนบนเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ เสียงพรูลมหายใจเพราะความโล่งสบายถูกขับออกมาเมื่อเจ้าของห้องเดินมาพาดผ้าขนหนูกับราวไม้ในห้องตอนนี้เรียกได้ว่าเขาได้โอกาสกลับมาแล้วได้ไหมนะ... ตลอดมาด้วงปฏิเสธเขาตัวโยน ทั้งเขายังเผลอทำอะไรไม่ยั้งคิดลงไปตั้งหลายครั้ง ไม่รู้ป่านนี้เขาจะได้รับการให้อภัยแล้วรึยัง*ก๊อก ก๊อก*‘ผมเอง’เพียงแค่สองพยางค์ไกรวิชญ์ละมือจากราวผ้าเช็ดตัวเดินไปเปิดประตูให้ในทันทีโดยลืมไปว่าตัวเองลืมสวมเสื้อ แต่ด้วงนั้นไม่ได้คิดอะไรเดินเข้ามาแบบสบายใจพร้อมกล่าวหัวข้อการสนทนา โดยเป็นไกรวิชญ์เองที่ล่กเอื้อมมือไปหยิบเสื้อที่พาดอยู่มาสวมแทบไม่ทัน“พี่รู้เรื่องครูอุ่นเขารึยัง?”“หมายถึงเรื่องที่เขาเป็นทหารเหรอ?”“ใช่”ไกรวิชญ์เก็บสีหน้าเพราะเหมือนด้วงจะเข้ามาคุยเรื่องอนาคตการเรียนของลูกชายเขา ไกรวิชญ์จึงเดินไปเร่งไฟตะเกียงหัวเตียงให้สว่างพอที่จะทำการสนทนาอย่างเป็นกิจจะล

 “แหม อารมณ์ดีมาเชียวนะวันนี้”เสียงของเพื่อนพูนกล่าวแซะแซวพ่อตำรวจที่กำลังขับรถอยู่ ตอนนี้พวกเขากำลังออกเดินทางไปลงพื้นที่จับกุมเสือร้ายสุพรรณที่ถูกทางการหมายหัวมานาน และเพราะพูนขับไม่เป็นทั้งยังเมารถเป็นทุนเดิมอีก คันที่พวกเขาสองคนขึ้นมาจึงต้องพึ่งมือหนุ่มสายเลือดพระนครอย่างผู้กำกับการ ส่วนเพื่อนร่วมทางคนอื่นนั่งรวมกับคันใหญ่จนเต็ม เหลือเพียงพวกเขาสองคนกับรถหนึ่งคัน“ก็นะ”“จ้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำให้มีความสุข-อุบ!”พูนแม้จะเมารถแต่ก็เหม็นเบื่อคนมีเมีย วันก่อนที่มันมาทำงานก็ยิ้มมาตั้งแต่หน้าสน.ทำเอาลูกนงลูกน้องกลัวขนหัวลุกคิดว่าผู้กำกับการไปโดนของมาอย่างไรอย่างนั้น หรือไม่บางกลุ่มก็นินทาว่าไอไกรมันอาจจะเป็นบ้าจริง ๆ เพราะทำงานก็นั่งยิ้ม อ่านสำนวนก็นั่งยิ้ม เดินไปกินข้าวก็ยืนยิ้ม ที่ถึงเขาเป็นเพื่อนรู้ใจอาจเชื่อก็ได้ว่ามันผีเข้า“จะว่าไปเอ็งเรียนขี่ม้าจากไหนเหรอ?”“พ่อฉันสอน เมื่อก่อนบ้านอยู่แถบภูเขาน่ะ”“ตอนฝึกก็ขอฝากด้วยนะ”“มันได้อยู่แล้ว”หึหึ! ไอ้พวกมีเมียแล้วอวดรัศมีน่ะ จะเอาให้ร้องเลยคอยดู!

 ทว่าเมื่อมาถึงเจ้าตัวคงไม่ต้องการกำลังใจจากเขาแล้วกระมัง เพราะรอบตัวรายล้อมไปด้วยของฝากของเยี่ยมไข้เต็มไปหมด มาจากตำรวจชั้นผู้ใหญ่บ้าง เพื่อนร่วมงานบ้าง แต่ส่วนใหญ่จากที่ได้ยินมาจากเสียงซุบซิบของพยาบาลเห็นจะเป็นเหล่าภรรยาตำรวจ และสาวเล็กสาวใหญ่ที่เจ้าพี่เคยได้ทำความรู้จักในวงการตำรวจ แล้วเขาที่ถือมาเพียงถุงเดียว จะเอาอะไรไปสู้กระเช้าดอกไม้ผลไม้เล่าไกรวิชญ์นั่งเหม่อมองอะไรต่ออะไรในห้องพักส่วนตัวไปเรื่อย จนเมื่อได้ยินเสียงกลอนประตูพร้อมเผยให้เห็นเป็นร่างน้องชายในเครื่องแบบนายสถานีเดินเข้ามาเยี่ยมตั้งแต่วันแรกที่เข้าพระนครก็ใจฟูฟ่อง จากที่ต้องนั่งแสดงละครยิ้มให้เจ้าขุนมูลนายและคนที่อ้างตัวว่ารู้จักเขามานาน ตอนนี้เพียงแค่ได้เห็นหน้าน้องชายที่รักก็เหมือนพลังงานทั้งหมดมันฟื้นฟูกลับมาอย่างไรอย่างนั้น“แขนพี่ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?”“ครับ หมอเขาผ่าตัดให้แล้ว พึ่งเสร็จไปเมื่อบ่าย ตอนนี้รอดูอาการไปก่อน”ไกรวิชญ์มองคุณอานายสถานีจัดแจงวางกระเป๋าด้วยความตื่นเต้นที่เก็บซ่อนไว้ในใจ ก่อนจะเห็นว่าในมือคือขนมปังสังขยาร้านโปรดดวงตาก็เป็นประกาย ยิ่งไปกว่านั้นคนท

 เนื่องจากตลอดมาสน.ของพวกเรารับแต่งานหนัก ๆ เข้ามากันทั้งนั้น วันนี้จึงเหมือนเป็นวันสรุปรวบยอดผลงานทั้งหมดที่ทำเพื่อส่งไปให้สำนักงานใหญ่ประเมิน ไหนตอนกลางวันยังมีเรื่องแปลก ๆ ของชาวบ้านที่เข้ามาร้องทุกข์ใส่ร้ายคนอื่นว่าเป็นปอบมาขโมยไก่อีก เป็นเรื่องวุ่นวายเพราะต่างคนต่างตีกันไม่เลิกกลางสน. กว่าจะจัดการอะไรเสร็จก็ปาไปสองทุ่มเศษ สุดท้ายกว่าเขาจะพาตัวเองเข้าบ้านมาได้ก็ปาไปสามทุ่มตรง อยากนอนกอดด้วงจะตายอยู่แล้ว!’ไกรวิชญ์หอบร่างกายอันเหนื่อยอ่อนของตัวเองขึ้นมายังชั้นสอง เพราะทานมื้อเย็นเป็นของฝากจากเพื่อนตำรวจมาแล้วจึงสามารถอาบน้ำเข้านอนได้เลยทันที ดูจากการที่ไม่มีไฟออกมาจากร่องประตูบานเลื่อน ป่านนี้ทุกคนในบ้านคงเข้านอนกันหมดแล้วกระมังคุณพ่อตำรวจเดินเข้าไปเปิดไฟกลางบ้านให้มองเห็นอะไรได้ชัด ๆ วางกระเป๋าบนโต๊ะทานข้าว วกกลับมาล็อกกลอนประตูระหว่างชั้นสองกับระเบียง กะจะจุดตะเกียงเดินไปปิดไฟอีกครั้ง ทว่าเมื่อทั้งบ้านมีเพียงแสงตะเกียง เขากลับสังเกตเห็นว่าหลังบานประตูห้องนอนเขายังมีแสงลอดออกมาอยู่ ป่านนี้แล้วด้วงยังไม่เข้านอนอีกหรือไรไกรวิชญ์เดินถือตะเกี

 สองเต้าเต่งตึงจากการบีบเคล้นด้วยแรงมหาศาล แต่งแต้มด้วยรอยขบเม้มฝังเขี้ยวมากเกินจะบรรยาย การที่เขาติดใจมันมากถึงขนาดนี้คงเพราะทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสเหมือนตัวเองกำลังได้กัดกินก้อนแป้งนุ่มหยุ่นอย่างไรอย่างนั้น“อ๊ะ!”นั่นส่งผลให้ไม่ว่าจะเป็นการลากนิ้วผ่านหรือแตะเบา ๆ ไปยังยอดอกชูชัน เจ้าของร่างบนตักจึงเปล่งเสียงครางหวานออกมาให้สดับฟังได้ตลอดเวลาไกรวิชญ์ตลอดการนั่งฟังน้องชายอธิบายใช่ว่าจะกักเก็บอารมณ์ได้มิดชิดเพราะมันไปรวมกันยังส่วนกลางกายจนครั้งนี้มันบ