All Chapters of ดลรวีที่รัก: Chapter 51 - Chapter 60

 “พวกเราขึ้นไปพักกันที่นั่นกันก่อนดีไหมครับ?”“ครับ? เอ่อ...”ด้วงคิดไม่ตก ฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ใจจริงจะนั่งรอจนกว่าฝนจะหยุดก็ได้แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว ด้านนอกก็ชักหนาวขึ้นมาแล้ว แม้กันต์จะไม่ได้แสดงอาการไอจามแต่มันอาจส่งผลให้ได้ไข้ อย่างน้อยถ้าได้ล้างเนื้อล้างตัว... ทว่าเขาลึก ๆ ก็ยังไม่ค่อยสนิทใจกับคุณอุ่นถึงขนาดจะขึ้นห้องเจ้าตัวด้วยนี่สิ ยิ่งมีเด็กมาด้วยยิ่งแล้วใหญ่*ฟึบ* ในขณะที่คุณอากำลังขอเวลาคิดสะระตะ แผ่นหลังก็รู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมา เมื่อเงยหน้าหันหลังไปมองจึงเห็นว่าอาจารย์ที่นั่งข้าง ๆ สละเสื้อทับมาคลุมไหล่ให้เขาอย่างไม่อายสายตาคนอื่น ไม่สิ จะบอกว่าคนอื่นไม่ได้ เพราะหน้าร้านตอนนี้ก็มีเพียงพวกเขานั่งกันอยู่สามคน ทั้งแม่ค้าฝั่งตรงข้ามก็วิ่งหอบข้าวของหนีฝนกันไปหมดแล้ว“คุณสวมไว้เถอะนะครับ คือผม...กลัวสายตาตัวเองมัน...เอ่อ...”เจ้าตัวเขยิบเข้ามาพูดใกล้ ๆ เพราะฝนตกดังพายุเข้า ทำให้เขาได้ยินประโยคนั้นชัดเจนแจ่มแจ้ง จึงได้หันมาดูเสื้อผ้าตัวเอง ลืมไปเลยว่าใส่เสื้อสีขาว ด้วยว่าเป็นผู้ชายปกติต่อให้จะเลอะหรือเปลือยท่อนบน

 ระยะหลังมานี้เนื่องจากคดีสุดท้ายที่ทำอยู่ไร้ซึ่งความคืบหน้า หลังจากระบุรูปพรรณสัณฐานของหัวหน้าชุมโจรได้แล้วก็ไม่มีเบาะแสอะไรเข้ามาถึงมืออีกเลยแม้จะส่งสายสืบลงพื้นที่แล้วก็ตามผู้กำกับการตื่นขึ้นมาจากภวังค์นิทราหลังปล่อยจิตคิดฟุ้งซ่าน ตลอดเวลาเขาพยายามทำงานให้เสร็จที่สน.เพื่อจะได้กลับบ้านตัวเปล่าไม่ต้องขนเอกสารไปทำที่บ้านเพื่อแยกชีวิตการทำงานและชีวิตส่วนตัว ทว่าเพราะเป็นเช่นนั้นหากงานที่สน.ยังไม่เสร็จดีตามกำหนดการที่ตั้งไว้เขาจึงต้องกลับดึก ๆ ดื่น ๆ บางครั้งก็เกือบสามทุ่มกว่าเขาจะได้ก้าวเท้าออกจากสน.เพราะระหว่างสะสางงานค้าง ก็มีเหล่าชาวบ้านผู้ประสบปัญหาวิ่งเข้ามาแจ้งความประปราย ดีที่มันเป็นแนวทางข้อพิพาทที่พวกเขาเคยผ่านประสบการณ์กันมาบ้างแล้วจึงสามารถจับกุมโจรขโมยและผ่านมันไปได้ภายในไม่กี่วัน ทว่ากลับต้องมีเรื่องน่าหนักใจขึ้นมาแทนที่เสียงโวยวายของหญิงมีอายุแว่วมาจากทางหน้าประตูสำนักงานตำรวจ เขาจำได้ว่าเคยรับเรื่องและมอบหมายให้สารวัตรไปทำเก็บผลงานแล้วแต่ทำไมเขายังได้ยินเสียงเดิมอยู่อีก ไม่หรอก แค่เพราะเจ้าหล่อนมาบ่อยกว่าคนอื่นเสียมากกว่าเขาจึงคุ้นเคย

 กว่าพวกเขาจะเดินทางมาถึงรวมแวะพักทานมื้อเช้าก็ปาไปบ่ายกว่า กินข้าวเที่ยงสายแบบนี้ทำเอาเขารู้สึกผิดต่อน้องกันต์ทีเดียว เพราะจดหมายฉบับนั้นแม่จึงรู้ได้ทันทีว่าทำไมเขาถึงได้หนีมาเรือนหลังนี้เป็นเรือนหลังเก่าซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของก้องภัชรกุลมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษรวมไปถึงทิวทัศน์ที่นาสุดลูกหูลูกตานี้ด้วย ในตอนที่มาครั้งแรกเขาไม่เชื่อสายตาตัวเองเท่าไรนักว่าพื้นที่กว้างขวางนี้จะเป็นของก้องภัชรกุลทั้งหมด แต่ก็ไม่นับเป็นเรื่องเกินความคาดหมายเท่าไรนักหรอกด้วงอาสาเก็บกระเป๋าเข้าห้องนอนและบอกให้หลานชายลงไปช่วยคุณย่าถือกับข้าวกับปลาออกมาจากครัวท้ายเรือนบ้านหลังนี้ไม่เหมือนบ้านพักทหาร เพราะทำจากไม้สีเข้มและมีหลังคาทรงจั่วตรงข้ามกับพระนครที่มีความตะวันตกแฝงเข้ามาด้วย เครื่องเรือนอะไรล้วนเป็นของมีอายุมากกว่าเจ็ดสิบปี แต่ยังคงมันเงาเพราะถูกดูแลเป็นอย่างดีจากฝีมือแม่และคนใช้ที่พี่ไกรส่งมาดูแลแม่ หรือก็คือลูกสาวอีกคนหนึ่งของลุงแดง“พี่ชม ไปช่วยแม่ในครัวเถอะจ้ะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันทำเอง”“ได้เลยจ้า”พี่ชมพู่

 ไกรวิชญ์ตอนนี้กำลังเดินถือกระเป๋าสานใบโตเดินตามคุณแม่เลี้ยงต้อย ๆ จากการไปซื้อเนื้อผักสดที่ตลาดข้างสถานี ในตอนนี้เขาสามารถเรียกหญิงเจ้าว่าเป็นมารดาได้อย่างเต็มปาก เพราะที่ผ่านมาพวกเขาสามคนเจอเรื่องที่ค่อนข้างหนักหน่วงจนไม่มีเวลาคุยกัน รู้ตัวอีกทีนายหญิงใหญ่ก็ขอตัวย้ายไปอยู่บ้านพักตากอากาศเสียแล้วยิ่งได้คุยยิ่งแน่ใจว่าด้วงได้นิสัยแม่มาเต็ม ๆ ถึงจะพูดจาโผงผางเสียงดังกระชับแต่เนื้อแท้เป็นคนจิตใจดี หากตนมีทรัพย์สินเงินทองก็มักช่วยเหลือแบ่งปันเสมอ หากมองเปล่า ๆ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เคยลำบากตรากตรำเป็นแม่ค้าปูเสื่อขายผักมาก่อน“ไกร เดี๋ยวเอ็งไปเด็ดกะเพราที่สวนหลังบ้านมาให้แม่ทีนะ”“ครับ”ไกรวิชญ์พยักหน้าหลังจากจัดวางสัมภาระยังชั้นกระเบื้อง เอื้อมไปหยิบตะกร้าจักสานเดินออกจากครัวไปอย่างรวดเร็ว แม่มาลีเดินออกมาเหล่มองท่าทีของนายตำรวจผู้ทรงมาดก็นึกยิ้มหัวเราะด้วงเล่าให้ฟังพร้อมฟูมฟายไปว่าไอ้ไกรมันน่ากลัว ชอบดุชอบบ่นอย่างนู้นอย่างนี้ ในสายตาเธอมันก็ดุแค่หน้าเท่านั้นแหละ ออกคำสั่งอะไรก็ทำตามงก ๆ เวลาไกรมันตั้งใจทำอะไรมาก ๆ ให้ความรู้สึกมันเ

 ดันกิมาขึ้นสถานีรถไฟอย่างเคยทว่าเวลากลับเปลี่ยนไป ไม่ใช่เช้าตรู่แต่เป็นช่วงหัวค่ำเพราะวันพรุ่งนี้เขาว่าจะไปหาพี่ชายสักหน่อย เนื่องจากเจ้าตัวเมื่อรู้ที่อยู่ของเขาก็ส่งจดหมายมาไม่หยุดหย่อนประหนึ่งไม่กลัวว่าใครจะรู้อาชีพที่แท้จริงของเขาอาจารย์ชาวญี่ปุ่นในชุดคอปกสีขาวถอดเสื้อคลุมสูทออกมาพาดไว้กับกระเป๋าเดินทางคู่ใจเมื่อขึ้นมาหาที่นั่งได้ เพราะเป็นกะดึกเขาจึงไม่คาดหวังที่จะได้พบหน้าคุณดลรวี ทั้งที่เมื่อก่อนช่วงนี้จะได้เจอแท้ ๆ แต่มันคงจะเป็นการดีสำหรับเจ้าตัวมากกว่าที่จะได้มีเวลาพักผ่อนอยู่กับคนที่บ้านมากขึ้น เพราะก่อนหน้า อาการคุณดลรวีไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไรนัก ทำเอาเขาเป็นห่วงเลยว่าสักวันหากเจ้าตัวเกิดล้มทรุดขณะเดินทำงานจะเป็นอย่างไรทว่าคิดถึงเรื่องคุณดลรวีแล้วก็อดนึกไม่ได้ถึงวันที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเขยิบขึ้นไปอีกระดับ เพราะตอนนี้อะไรหลายอย่างที่นายสถานีคนโปรดแสดงออก เขาก็เห็นว่าเหมาะสมแล้วที่จะเอ่ยปากขอคบหาดูใจอย่างตรงไปตรงมากระนั้นลึก ๆ ของเขากลับเป็นกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง เขาคิดไม่ตกมาก็หลายครั้งหลายคราเมื่อเอาหัวลงหมอน เพราะรสนิยมของเขาจะว่าแปล